Tíminn - 20.05.1983, Qupperneq 12

FÖSTUDAGUR 20. MAÍ1983
„Mér hlýrtar um hjarta-
ræturvid
bréfin og kveðjurnar'^
Ég rumska af værum svefni við
eitthvað sem smýgur í gegnum hugann.
Ég reyni að telja mér trú um að það sé
enn nótt, en opna augun með erfiðis-
munum og sé að það er orðið bjart. Ég
stoppa klukkuna og tel mér trú um að
ég geti legið aðeins lengur undir sæng-
inni, - en gamla sagan endurtekur sig,
ég svíf inn í draumalandið á ný; Hrekk
svo upp við hringingu. l’etta er síminn,
og nú verð ég að yfirgefa hlýtt rúmið.
í símanum'er bróðir minn, sem er að
athuga hvort ég sé vöknuð, og eftir
smásamríFðiir viö hsnn kpm't éo tíi
veruleikans og þakka honum fyrir
hringinguna.
Ég fer nú fram í eldhús og set upp
hafragraut og kaffi. Kveiki á útvarpinu
og fer í nokkrar leikfimiæfingar með
henni Jónínu okkar. Við það hressist
sálarlífið þó nokkuð, og eftir gott bað
borða ég hafragrautinn og lýsið með
syni mínum, sem nú er kominn fram.
Tilveran er orðin bjartari.
Hin nagandi sektarkennd
Klukkan rúmlega átta hringir dyra-
bjallan. Égopna og þar er komin indæl
kona, sem ég komst í samband við í
vetur. Hún ætlar að vera heima til kl.
12 og elda mat í hádeginu. Með því
losar hún mig við hluta af þeirri
nagandi sektarkennd, sem þeir einir
þekkja, sem verða að vinna frá börnum
sínum allan daginn.
Páfagaukarnir skrækja. - Þeir vilja
fá kornið sitt og nýtt vatn. Tíminn tifar
áfram og sýnir ekki miskunn. Köttur-
inn Dropi horfir löngunaraugum á
mig, þegar ég er að fara út, því fyrst
vill hann fá fisk. Svo má hann sicrcpp2
út. í>að er stundum erfitt að vera
köttur;
Ég bið þeim, sem heima eru, bless-
unar og legg af stað í vinnuna. Hvenær
skyldi sumarið koma? hugsa ég, þegar
köld vindhviða þeytir mér til.
Á síðustu stundu - eins
og venjulega.
Þegar ég kem til vinnu á tónlistar-
deild ríkisútvarpsins á síðustu stundu
eins og venjulega þá bíður eftir mér
stafli af skýrslum yfir tónlist. Starf mitt
á tónlistardeildinni er aðallega fólgið í
því að fylgjast með að það séu til
skýrslur yfir alla tónlist, sem flutt er í
útvarpið. Þeim er raðað inn eftir
dagsetningu og tíma, svo eitthvað sé
nefnt.
Tíminn þýtur áfram og ég er alltaf í
kappi við hann. Öll þessi litlu smáatriði
eru tímafrek. Ég óska þess í huganum,
að allar skýrslur séu nú rétt dagsettar,
og ekki hafi gleymst að fylla neitt inn
á þær, því það tefur mig svo mikið
cpir.rt* <» »^ «»-■ .
ovuuict. j-<uiiiig vuiid cg cugmn hati
gleymt að gera skýrslu, því það kostar
leiðindi og þras.
Áður en ég veit af er klukkan orðin
hálf tólf. Sonur minn hringir til mín og
við tölum aðeins saman áður en hann
fer í skólann. Ég fer í matstofuna og
næ mér í samloku og greipsafa. Meðan
ég borða fer ég yfir minnisbókina
mína, - hvort ég þurfi eitthvað að gera
í hádeginu. Jú, ég þarf að fara inn í
Skúlatún 2 til að fá vottorð, og í banka
til þess að borga skuld. Matartíminn
verður því lítil hvíld.
Þá er það vinnan aftur, og skýrslurn-
ar mínar taka hugann það sem eftir er
dagsins. Ég ranka við mér klukkan
rúmlega fimm. Þá geng ég frá á
skrifborðinu og yfirgef Skúlagötu 4 - í
bili.
„Seinni vinnan mín“
Nú fer ég upp á Laugaveg og kaupi
mér samloku, ávaxtasafa og tvö epli,
til þess að eiga handa mér og syni
---- ■!
niiuuiii, aem æuar ao Kuma m rnm
niður í vinnu á eftir. Þetta kostar mig
yfir 100 krónur, og þung í huga vegna
verðlagsins og dýrtíðarinnar fer ég
aftur niður á Skúlagötu.
Nú er ég að koma í „seinni vinnuna
mína“, sem er að sjá um þáttinn
„Óskalög sjúklinga". Nú fer tíminn í
það að finna lög og athuga með plötur
fyrir sjúklingana mína. Ég gleymi
amstri dagsins, og mér hlýnar um
hjartarætur við að lesa bréfin þeirra og
leita að lögunum.
Bréfin eru mörg svo falleg, með
hlýjum kveðjum frá veiku fóki víðs
vegar um landið. Þrátt fyrir veikindin
er það oftast glaðlegt í skrifum sínum,
svo þakklátt og sátt við allt.
Sonur minn, 10 ára, þeytist nú inn
úr dyrunum. Hann er sársvangur, og
meðan við borðum tölum við saman
um það sem hefur borið við hjá honum
þennan daginn. Síðan fær hann að fara
í bíó til kl. 7 með vini sínum, - en ég
held áfram að vinna með „sjúklingun-
um mínum".
....og morgundapurínn
er eins og óskrifað blað“
Tíminn þýtur áfram. Klukkan er að
verða níu og nú löngu kominn tími til
að fara heim.
Þegar heim kemur steiki ég egg,
vökva blómin, undirbý morgundaginn.
Það þarf að hafa til föt fyrir alla og fara
yfir skóladót. Á meðan ég er að þessu
nýt ég þess að geta aðeins talað í
rólegheitum við dóttur mína.
Klukkan rúmlega 11 er ég komin
upp í rúm. Þakka fyrir daginn, sem er
að líða og reyni að búa mig undir nýjan
dag, - 'sem er eins og óskrifað blað.
Lóa Guðjónsdóttir
fæddist í Vatnsdal í
Fljótshlíð. Henni lá svo á
í heiminn, að pabbi henn-
ar tók að sér ljósmóður-
hlutverkið.
Hún er fædd í maí og
hefur líklega af því tilefni
verið skírð Lóa. Lóu seg-
ist svo frá;
Ég er enn meira sveita-
barn en borgarbarn, þótt
ég sé alin upp í Reykjavík
frá 10 ára aldri. Nú bý ég
í Vesturbænum og á
fjögur börn. 10-24 ára.
Starf mitt er á tónlistar-
deild ríkisútvarpsins, auk
þess sem ég sé um út-
varpsþáttinn „Oskalög
sjúklinga“. Frístundum
mínum ver ég mest í
myndlist, og ég er í mynd-
Iistarklúbbi Seltjarnar-
ness. Einnig hef ég unnið
í félagsmálum eftir því
sem tími minn leyfir. En
frístundunum fækkar
stöðugt og vinnutíminn
lengist. Ég reyni þó að
fara oft í sund og hef
áhuga á blómarækt.
Svo á ég yndislega son-
arsyni, sem ég vildi geta
gefíð meiri tíma.
Ég ætla hér að segja frá
einum degi í lífí mínu, og
varð mánudagurinn 9.
apríl fyrir valinU
■ Lóa Guðjónsdóltir sér um „Óskalög sjúklinga“ í útvarpinu, svo m argir þekkja röddina hennar.
Dagur í lífi Lóu Gudjónsdóttur hjá Ríkisútvarpinu