Tíminn - 06.04.1986, Side 14

14 Tíminn
Sunnudagur 6. apríl 1986
VIÐTAL við Haf-
„Maðurer
orðinn þessi
helvítisaumingi
Dór Júlíusson,
lálf-fimmtugan
Reykvíking, sem
býr í einu þak-
herbergi á Hverf-
isgötunni, fráskil-
inn og lifir í ein-
angruðum heimi
manna sem lifa
við svipaðan
kost.
U
HELVÍTIS dívaninn
vakti mig, það eru
þessir andskotans vírar
sem eru komnir í gegn,
bláir og stundum rauðir, sem hafa
komið uppúr græna áklæðinu og
lakið vöðlað saman og dottið uppfyr-
ir, liggur á blöðunum við vegginn.
Djöfulsins óbragð í kjaftinum og
ábyggilega storknuð froða í munn-
vikunum þó ég sjái hana ekki, hlýt
að hafa hrotið í alla nótt, eða er
dagur? Teppið fyrir glugganum.
Eitthvert sull hefur maður drukkið
því það er eins og það sé eðla í
kokinu, verð að komast í vatnið á
klósettinu, sígarettur og mat, en
klósettið er sjálfsagt allt útmígið ef
bragðið segir satt, og lyktin. Hvað
voru það margir dagar núna? Helvít-
is. Verð að reyna að rfsa upp og
komast í vatn án þess að kúgast, fá
sígarettur, mat, súpu eða eitthvað
sem maður getur haldið niðri, önnur
löppin á gólfið undan sænginni, ekki
meir því kaldur sviti hríslast um
skrokkinn sem er lfflaus eins og lík,
helvítis aumingi. Skrítið hvernig
svitinn í kringum augun er svalandi,
eini mátturinn er í augunum, vegg-
irnir gulir og skýjóttir, teppið fyrir
glugganum og karmurinn við dyrnar
brotinn upp, Tolli hefur verið í
heimsókn og sjáltsagt tekið restina
af aurunum með sér og er ábyggilega
enn á fylleríi, djöfulsins delinn,
verði honum að því. Það er örugg-
lega kominn miðvikudagur eða
fimmtudagur, og enn ein vikan farin
til fjandans, Dóri hefur komið að
leita að mér og veit hvað hefur gerst.
Verð að druslast á lappir og komast
í vatn og finna sígarettur, Tolli
hlýtur að hafa skilið eftir sígarettur,
hann er ekki það kræfur að hann
skilji mig eftir úldinn og auralausan
og ræni af mér sígarettunum. Velta
sér framúr og finna kuldann af
gólfinu, hendin er undir, djöfull er
maður máttlaus, það hlýtur að vera
kominn fimmtudagur. Gólfið er
klístrað en kalt, ætli Tolli hafi komið
mér úr görmunum, eða var ég ekki
svo drukkinn, en óbragðið er að
kæfa mig svo eitthvað hefur maður
látið í sig og skrokkurinn er að gefa
sig, maður er hættur að þola þetta,*
maður er ekkert unglamb lengur.
HAFÞÓR liggur á gólf-
inu í herbergi sínu í
velktum, síðum, hvítum
nærbuxum og ber að
ofan, í svörtum sportsokkum, með
innfallinn brjóstkassa, grá hárló,
órakaður, rauðeygður, úfinn. 1
kringum hann liggja föt; svartar
buxur, ljósblá skyrta, drapplituð
prjónapeysa og vatteraður jakki
vöðlaður undir stól, - glös, flöskur,
andlitsbein úr kind, tómur ösku-
bakki, sígarettustubbar og bréfa- og
plastrusl, dívan, sængin á gólfinu,
tveir hægindastólar, gamlir, þykkt
ullarteppi fyrir gluggaborunni, tekk-
sófaborð, - og Hafþór liggur og
teygir sig í teppið og rykkir því frá
glugganum. Dagur. Sólskin og ryk,
teppið fyrir andlitinu. Líflaus, eins
og saltfisksekkur, hægur andar-
dráttur, kurr, hæg handahreyfing og
teppið tekið frá handlitinu, og strýk-
ur eftir gólfinu, yfir glös, ösku,
stubba og föt, finnur velktan Camel-
pakka, ber hann upp að andlitinu,
hin hendin, finnur sígarettu, leitar
að eldspýtum og kveikir í, dregur
djúpt að sér og hóstar, kúgast, en
heldur niðrí sér, rís upp, silalegur og
sest óstyrkur á rúmstokkinn, horfir
á gólfið meðan hann reykir.
„Djöfulsins, djöfulsins djöfull,“
Síðan fötin, illa lyktandi,
krumpuð, en engin önnur til, klæðir
sig sitjandi, teygir sig eftir fötunum
án þess að rísa upp, heldur sig við
dívaninn, eitt í einu, fyrst að liggja,
svo að sitja, áður en það er tími til
að reyna að standa á fætur. Önnur
sígaretta, pakkinn krumpaður og
hent á gólfið, hverfur innan um hitt
draslið, styður hönd á lærið og rís
upp, svimar, styður sig við vegginn.
Bíður. Teygir sig í hurðarhnúðinn,
snýr og gengur óstyrkum skrefum
fram eftir ganginum að klósettinu.
Fram á klósetti við vaskinn, órak-
aður, rauðeygður, með bauga og
fleður á enninu, grár, þreyttur,
skorpnar varir, grásprengt hárið úfið
og skítugt, en of slappur til að fara í
bað, rakar sig skjálfhentur, skurður
og enginn plástur til. Baðherbergið
skítugt, brotið lok á klósettinu,
bleika plasthengið fyrir baðkarinu
orðið litlaust, baðið sjálft óþrifið,
hár í vaskinum og gólfið útmigið í
kringum klósettið. Það hafa fleiri
verið á fylleríi síðustu daga. Allur
rakspírinn horfinn og skeggstæðið
verður rautt og upphleypt, blæðir
enn úr rispunni, jafnvel verri útlits
en áður.
NÆR í úlpuna inn í her-
bergið og heldur niður
stigann, marrar, teppið
rykugt og skuggsælt,
styður sig við vegginn, sem er ataður
fingraförum, - fleiri óstyrkir.
„Þú ert vaknaður til lífsins."
Ung kona með stóran munn og
stutt hár stendur á stigapallinum
fyrir framan húsvarðaríbúðina.
„Það hefur verið lítill svefnfriður
uppá síðkastið, ég held að þið hafið
allir verið á fylleríi samtímis, maður
getur ekki þolað þetta endalaust, ég
hef ekki getað farið á klósettið í þrjá
daga fyrir óþrifnaði og fýlu, og ekki
eruð það þið sem þrífið þetta, getið
varla hreyft ykkur í marga daga á
eftir, það er ekki sami kjarkurinn í
ykkur á eftir, þessi djöfulsins vinur
þinn sem þú dregur á eftir þér gerir
það allavega ekki þó hann hangi hér
alla daga þegar þú ert á því, berji
hurðina mína að utan,öskri og gargi
hér um allan ganga svo það er
enginn svefnfriður, ældi í ganginn
niðri þegar hann fór í morgun...“
Hafþór hélt göngunni áfram niður
stigann og leit ekki á konuna sem las
yfir honum, gretti sig svo ennið
hrukkaðist, hélt áfram að styðja sig
og hætti að heyra orðaskil þegar
hánn kórrT á hæðina fyrir neðan.
Einhver hafði þrifið æluna ef Tolli
hefur þá ælt. Þegar hann opnaði
hurðina skar birtan hann í augun,
pýrði þau og fékk hroll, var feginn
að losna úr húsinu.