Tíminn - 18.01.1987, Qupperneq 12

12 Tíminn
Sunnudagur 18. janúar 1987
Hún hefur náö góðum
árangri sem Ijós-
myndari. Hér er hún
meðal samstarfs-
manna.
ENNÍ
FULLU
FJORI
- en nu sem
óopinber
viðskiptafulltrúi
ftalíu
VWIÐ erum stödd í New
í York. í gegn um glugga
listaverkasölu sjáum
við hvar leikkonan
heimsfræga Gina Lollo-
brigida situr innan um mergð
postulínsstytta, brúða í rokoko-
fötum og annars slíks og er að
ræða við lítið barn. Það er eins
og strax sé hægt að byrja að
kvikmynda.
En hér er annað í bígerð.
Gina, sem hvarf frá kvikmynda-
leik árið 1972 með myndinni
„Kóngurinn, strákurinn og hefð-
arfrúin," er hér í nýju hlutverki
á endalausum frægðarferli
sínum.
Nú er postulínsverksmiðjan
„Capo di monte,“ sem staðsett
er í grennd við Neapal að þreifa
fyrir sér handan við hafið. Og
hver skyldi vera betur fallin til
' þess að kynna þetta ítalska vöru-
merki en „Auglýsingaspjald ít-
alíu númer eitt,“ - Gina Lollo-
brigida. Þótt hún sé orðin 59 ára
er hún samt öllum betur til þess
fallin, vegna meðfæddrar bjart-
sýni og persónutöfra að tala
máli lands síns, sem þjakað er af
viðskiptakreppum, verðbólgu
og spillingu.
ítalir hafa gefið henni nafnið
„Gina Nazionale" sem henni
fellur ærið vel: „Ég er alsæl,
þegar ég get orðið minni elskuðu
Italíu að liði,“ segir hún.
Því situr hún fúslega fyrir hjá
loðskinnafyrirtækjum og skart-
gripasölum og lét nýlega gera sig,
að forseta snyrtivörufyrirtækis.
Jafnframt hrærði hún ósmeyk í
pottunum hjá spaghettifram-
leiðendum í sjónvarpsauglýs-
ingu.
I vaxandi mæli hefur hún líka
komið fram sem opinber full-
trúi, eins og þegar hún mætti'
fyrir skömmu í Lausanne, þegar
verið var að velja stað fyrir
næstu vetrar-ólympíuleika. Þar
var hún talsmaður ítalska skíða-
staðarins Cortina d’Ampezzo og
barði auglýsingabuntbuna
óspart.
Meðal þess sem hún
hefur tekið sér fyrir hend-
ur er að auglýsa ítölsku
postulínsverksmiðjuna
„Capo di
Það var ekki hennar sök þótt
franski bærinn Albertsville yrði
fyrir valinu.
Hún er heldur ekki úr leik
þegar að kvikmyndunum
kemur, því þeir sem undirbúa
hinar stóru kvikmyndahátíðir
leggja mikla áherslu á að hún sé
viðstödd. til þess að varpa ljóma
frægðar sinnar á viðburðinn með
sínum frægu möndlulaga augum
og kirsiberjarauðu vörum.
Hún hefur sömu áhrif á gesti
hátíðanna og væri hún segull.
Um leið og hún birtist þyrpast
um hana ljósmyndarar, safnarar
rithanda frægs fólks og slíkir.
Slík var einmitt raunin á kvik-
myndahátíðinni í Feneyjum og
á „Berlinale“ kvikmyndahátíð-
inni, þar sem hún var forseti
dómnefndar.
Það skipti engu þótt hún for-
dæmdi eina myndina og talaði
um fáránlegan úrskurð með-
dómenda sinna. Þvert á móti.
Sú athygli sem þetta vakti þótti
margborga sig.
Lollobrigidu leyfist nefnilega
að segja fleira en öðrum leyfist.
Til dæmis starfssystrum hennar,
Sophiu Loren og Ornellu Muti,
sem ýmist hafa brotið gegn
skattalögunum eða orðið berar
að léttúðugu líferni, sem hinum
„siðlátu“ ítölum fellur ekki.
Slíkt hefur Gina Nazionale
aldrei látið henda sig.
Er það gerðist nýlega að ít-
alska slúðurblaðið „Novella
2000“ ætlaði sér að birta mynd,
sem átti að sýna Ginu á yngri
árum, sitjandi allsnakta á
trjábút, fannst henni gamanið
tekið að kárna. „Allir vita að
mér hefur ætíð verið lítið um
það gefið að fækka föturn,"
sagði hún. “Þar að auki ætla ég
ekki á láta eyðileggja þá ímynd
sem ég hef skapað mér á Ítalíu
og erlendis með súrum sveita.“
Hún sá til þess að allt upplagið
af blaðinu, 36o þúsund eintök,
var gert upptækt með lagaboði.
Þar var engin miskunn.
Sú frægð sem hún hefur skap-
að sér eftir að hafa leikið í 59
kvikmyndum opnaði henni ýmsa
möguleika og eftir að hún hafði
hvílt sig í nokkur ár afréð hún
að gerast ljósmyndari. Hún átti
16o þúsund negatív í kjallaran-
um í húsi sínu við Via Appia
Antica. Myndir hennar hafa
birst í virtum amerískum tíma-
ritum, eins og Life, og þær hafa
verið sendar sem sérstök sýning
til Parísar og til Tokyo. Hún
fékk meira að segja ríkisstyrk til
þess að gera myndbandið „Italia
mia“, sem er ástaróður til föður-
lands hennar. Filippseyingar
fengu hana til að gera kynning-
armyndir um land sitt af svipaðri
gerð.
I starfi sínu sem ljósmyndari
knýr Gina ekki dyra nema hjá
þeim stóru, svo sem Fidel Castro
og Henry Kissinger. Þá er að
nefna Tito heitinn, listamanninn
Salvadore Dali og Paul
Newman.
En nýjan lífsförunaut hefur
hún ekki fundið sér, eftir að hún
skildi við dr. Milko Scofic árið
1968 og það þótt hún gæti valið
úrþeint eftirsóttustu. „Auðvitað
þarfnast ég ástar og umhyggju,“
segir hún, „en bara tilhugsunin
um að hafa sama manninn yfir
sér frá morgni til kvölds gerir
mig hrædda. Ég þarf meiri tíma
til minnar eigin vinnu en svo.“
Hún er ekki á því að leggja
vinnuna á hilluna í bráð. „Ég er
svo starfsglöð, að ég verð áreið-
anlega í fullu starfi enn um
áttrætt. Ég væri meira að segja
til í að leika í einni mynd til,
fengi ég verulega gott hlutverk. “
Hún yrði þá að hætta sendi-
fulltrúastörfunum fyrir land sitt
í bili. En þess í stað kæmi Gina
kvikmyndatjaldsins til á ný og
væri kannske ekki verri fulltrúi
sem slík.