Tíminn - 11.10.1987, Blaðsíða 6

6 Tíminn
Sunnudagur 11. október 1987
Rætt við Ken Buckley,
enskan togarajaxl, sem
kvaddi ættjörðina
kominn á sextugs aldur
og segir ófagrar sögur af
enska atvinnuleysinu
Ken Buckley, Sheila, kona hans,
yngsti bróðirinn Robert og sonur-
inn Paul. Þau flúðu draug atvinnu-
leysis og útskúfunar.
(Tímamynd Brein)
„Ef maður sneri of skart í stjór
eða bak fylltist brúin af gufu.“
(Tímamynd Brein).
„Já, ég er fæddur og uppalinn í Hull. Þar kynntist ég fyrstu
íslendingum, en það var á stríðsárunum, þegar sjómennirnir voru
að koma með físk yfír hafíð. Sem strákur varð ég fylgdarsveinn
þeirra í tóbaksbúðirnar.“
Þetta segir Ken Buckley, enskur
togarasjómaður, sem nú er 58 ára
gamall og hefur nýlega tekið sig upp
úr sínum gömlu átthögum og flust til
íslands. Hann vinnur nú við fisk-
verkun hjá Glettingi í Þorlákshöfn.
Hér hyggst hann verða það sem eftir
er og sama segja kona hans og
sonur, sem hér eru líka búsett. En
hvað veldur því að maður á þessum
aldri kúvendir lífi sínu á þennan
hátt? Það munum við heyra í viðtali
við hann hér á eftir.
„Já, þetta voru fyrstu kynnin af
íslendingum,“ segir Ken, „en brátt
átti ég eftir að kynnast þeim betur.
Átján ára fór ég til sjós á togara og
sigldi löngum á íslandsmið. Við
komum inn á ísafjörð, Seyðisfjörð,
Patreksfjörð og Dýrafjörð og þá
gerðist það oft að fólk bauð okkur
sjómönnunum inn á heimili sín í
kaffi og það varð manni ný reynsla
og bætti enn kynnin við íslendinga.
Nei, þótt ég sé frá Hull, þá er ég
ekki af sjómönnum kominn, því
faðir minn var málmsteypumaður.
Ég varð hinn fyrsti í fjölskyldunni til
þess að fara til sjós. Við vorum sex
bræðurnir og hinir fóru að mínu
dæmi og fóru á sjóinn líka. Ekki
héldu þó allir það út, eins og elsti
bróðir minn, sem fór í land eftir tvo
túra. En aðrir þraukuðu og hér er nú
yngsti bróðir minn, Róbert, með
mér, sem er útlærður vélstjóri og
hefur frá unglingsárum verið togara-
maður.
FERTUGUR
ERTU ORÐINN
„OF GAMALL“