Tíminn - 16.12.1987, Page 3

Tíminn 3
Sr. Jakob Jónsson:
Prestsiól
Það hefir verið ritað um
margskonar jól, t.d. jól barna
eða gamalmenna, sjómanna,
útlendingao.s.frv. Miglangartil
að segja ofurlítið frá
prestsjólum. Þó er það engin
heildarmynd, því að stundum er
víðar við komið, t.d. við skírnir
í heimahúsum.
Tunglið skín hátt á himni.
Sólar er ekki að vænta fyrr en
eftir heilan mánuð. Jólamessa
náttúrunnar er þegar hafin.
Fjöllin hafa skrýðst hvítu
rykkilíni og kliðurinn frá
læknum rennur saman við nið
sjávarins í fagurt jólalag.
Þó er enn ekki „orðið
heilagt". Presturinn gengur
hröðum skrefum áleiðis til
sjúkrahússins. Hann langar til
að heilsa upp á þá, sem þar
dvelja. Þeir, sem eru á fótum,
hafa safnast saman. Jólasálmar
eru sungnir, presturinn Ies
jólaguðspjallið, flytur stutta
ræðu og lítur inn í fáeinar
sjúkrastofur. í einu herberginu
liggur ung stúlka um tvítugt.
Hún er nú að lifa sín síðustu jól
á þessari jörð. Á borði við rúmið
hennar er stjaki með logandi
ljósi. Það á að bera henni birtu,
uns annað skærara tekur við.
Stúlkan er náhvít, og hvítar
hendur liggja ofan á hvítri
sænginni. Röddin er lág, en
hugsunin skýr. Hún veit að
umskiptin eru að nálgast, en hún
kvíðir engu. í hljóði þakkar
presturinn góðum Guði fyrir
það, að hann hefir annan
boðskap að flytja en harmatölur
yfir dauðanum. Og eins og
ósjálfrátt spyr hann sjálfan sig:
Skyldi hún ekki verða glöð,
þegar hún fær að sjá jólin hinum
megin frá -eins og englarnir sáu
þau yfir Betlehem. Þau biðja -
og þakka - saman, - og
presturinn er léttur í spori.
Skömmu síðar stendur hann
fyrir altarinu. Kirkjan er full út
úr dyrum. Hann flettir upp í
Biblíunni, öðrum kapítuia
Lúkasarguðspjalls. Það fylgir
því sérstök skynjun að horfa frá
altarinu út yfir söfnuðinn. Hugir
mætast, veruleikinn er óháður
því, sem augun, eyrun og
snerting ein fá numið. Hér er
gleðin ekki ærslafull,
hávaðasöm, heldur samhljóma,
mild og björt sem bros
stjörnunnar, sem skín inn um
fjárhúsglugga.
Presturinn og kona hans
setjast aðjólaborði. Heimiliðer
ekki stórt - ekki ennþá, - en í
stofuhorninu er lítið rúm. Við
fótagaflinn hafa hjónin sett lítið
jólatré. Barnsaugun tindra, er
þau horfa á ljómann. - Þegar
sest er að borðum, draga hjónin
rúmið alveg að borðinu og ræða
um það sín á milli, hvað það
verði gaman, þegar Iitla stúlkan
geti setið í stól við jólaborðið. Sú
stund átti eftir að renna upp.
Stólunum fjölgaði og fækkaði
aftur.
Daginn eftir hringdi síminn.
Unga stúlkan á sjúkrahúsinu
hafði kvatt um nóttina. Nú var
presturinn beðinn að fara til
móður hennar og segja henni
látið. Gamla konan lá rúmföst.
Hún tók fregninni stillilega.
Hafði sjálfsagt vitað, hvað að
fór. Hér er enginn ótti, heldur
yfirveguð skynsemi. Það myndi
heldur ekki verða langt þangað
til hún sæi barnið sitt aftur.
Glugginn er opinn og nú berst
klukknahljómurinn utan úr
kyrrðinni. Það er fyrsta
hringing. Eftireina klukkustund
á presturinn að vera kominn
fyrir altarið. Fólkið er þegar
farið að streyma til kirkjunnar.
Kirkjan er full af fólki. „í dag
er glatt í döprum hjörtum“,
jafnvel harmþrungnum.
Presturinn snýr sér fram og les
jólaguðspjallið. Og þá skeður
það enn, þetta sem ekki er hægt
að koma orðum að. Hann veit að
vísu um bókina, sem hann
heldur á, fólkið, kirkjuna, - en
hann sér - eða skynj ar - andann,
sem á engin takmörk, -
óendanlegan - eilífan.-semfyllir
út í allt sköpunarverkið - hann
skynjar Guð. - Og vitundin um
þennan veruleika fylgir
prestinum eftir að hringt er út. -
Það er vitundin um nálægð
Guðs.