Tíminn - 06.05.1989, Blaðsíða 10

20
HELGIN
Laugardagur 6. maí 1989
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁLSAKAMÁL SAKAMÁL
Ágjarn eiginmaður
talaði of mikið um að mvrða konu sína
Þegar hún fannst síðan myrt þótti víst
hver stóð að baki en erfitt reyndist að
sanna það, því spilltur lögreglumaður
átti líka hlut að máli. Þrír menn voru
dæmdir og einn til dauða.
Fred og Harlene Mayhue höfðu
oft verið talin lifa í „fullkomnu
hjónabandi" hvað sem það nú er.
Þau höfðu tekið saman í mennta-
skóla, verið gift í 20 ár og áttu tvær
dætur og einn son.
Mayhuehjónin voru ekki aðeins
félagar heima fyrir heldur einnig í
viðskiptum. í sameiningu höfðu þau
komið sér upp glæsilegu heimili með
sundlaug og hesthúsum, því Harlene
var áköf hestaáhugamanneskja. Á
heimilinu var skrifstofa og þaðan var
fyrirtækið E.L. Mayhue og sonur
rekið, en starfsemi þess fólst í hreins-
un niðurfalla og skólpræsa af öllum
stærðum og gerðum.
Mayhuefjölskyldan lifði góðu lífi
fram til ársins 1981. Þá kom upp
ágreiningur milli hjónanna um atriði
í rekstri fyrirtækisins. Hann magn-
aðist og tók brátt til hjónabandsins
líka. Svo fór að allt hrundi og hjónin
skildu. Harlene bjó áfram í glæsihýs-
inu en Fred flutti í íbúð. Þar fyrir
utan ráku þau fyrirtækið saman og
Fred færði út kvíarnar sín megin og
stofnaði ásamt öðrum félaga AM-
AYCO sem sá um hreinsun og
viðhald á frárennslisbúnaði iðnfyrir-
tækja og efnaverksmiðja.
Eftir að skilnaðurinn var frágeng-
inn kom í ljós að Fred tók peninga
úr fjölskyldufyrirtækinu til að nota í
nýju deildina. Harlene líkaði það
ekki og fékk sér endurskoðanda og
lögfræðing til að halda í hemilinn á
honum. Upp úr því magnaðist ósætti
hjónanna fyrrverandi svo mjög að lá
við handalögmálum.
í kjölfarið fylgdu kærumál á báða
bóga, ýmist út af skiptingu eigna við
skilnaðinn, verkaskiptingu í fyrir-
tækinu eða hótunum þeim sem Fred
hafði látið út úr sér við Harlene.
Til að bæta gráu ofan á svart
komust síðan yfirvöld að raun um að
skattsvik höfðu átt sér stað og kæra
var lögð fram. Réttað skyldi í því
máli í desember 1986. Lögfræðingar
beggja aðila hlökkuðu mest til þeirr-
ar stundar að málaferlunum væri
lokið svo þeir gætu slakað á yfir
jólin. Að einu leyti höfðu þeir rétt
fyrir sér í því að málinu lyki, en lok
þess urðu allt önnur en þá óraði fyrir.
í suðvesturPennsylvaníu var
óvenju kalt um miðjan desember. í
Findley, skammt vestur af Pittsburg
voru tveir ungir menn að undirbúa
jólaleyfi sitt. Þeir komu frá Colorado
til að eyða jólunum í húsi sem móðir
annars þeirra átti og ætlaði hún að
annast um þá þar yfir jólin. Yfirleitt
stóð húsið autt á vetrum og fáir vissu
af því, þar sem það stóð á afskekkt-
um stað utan við bæinn og þangað lá
aðeins malarslóði.
Undarleg aðkoma
Eftir kvöldverð ákváðu félagarnir
að fara út að kaupa jóladót og líta
inn á krár um leið. Á leiðinni heim,
um þrjúleytið um nóttina voru þeir
svo uppgefnir að ekkert komst að í
huga þeirra nema hlýtt rúm og svefn.
Þegar þeir óku upp að húsinu sáu
þeir sér til undrunar að bíll sem þeir
könnuðust ekki við, stóð framan við
tvöfalda bílskúrinn og sneri aftur-
endinn að dyrunum.
Ekki var sjáanlegt að nokkuð væri
á .seyði í húsinu. Þar virtust öll ljós
slökkt. Piitarnir gengu að bílnum
sem var nýlegur og glæsilegur Olds-
mobile. Þegar þeir gægðust inn um
hliðarrúðu sáu þeir að lyklarnir
stóðu í kveikjulásnum.
Þeir notuðu lyklana til að opna
farangursgeymsluna í von um kom-
ast að einhverju sem benti til hver
ætti bílinn. En það sem þeir fundu
þar um kalda desembernótt í tungls-
ljósi varð til þess að þeir hentust
aftur á bak af hryllingi. Þegar lokið
lyftist og ljósið í því kviknaði og lýsti
niður á við, blasti þar við illa leikið
og blóðugt lík miðaldra, dökkhærðr-
ar konu.
Án þess að gefa sér tíma til að
loka bílskottinu aftur, hentust
mennirnir inn í húsið og hringdu til
lögreglunnar. Þetta símtal varð til
þess að koma af stað einni flóknustu
morðrannsókn sem um getur í sögu
Alleghenysýslu.
Findlay er yfirleitt rólegur staður
en vegna nándar við alþjóðaflugvöll-
inn í Pittsburg hafa ýmis vandamál
farið þar hraðvaxandi sem varða
lögregluna. Fimm árum áður var þar
myrtur erlendur skiptinemi og með
samvinnu lögreglu bæjarins og sýsl-
unnar tókst að ná morðingjunum
sem nú afplána lífstíðardóm. Síðan
hefur samvinna lögreglunnar verið
með ágætum og leitar hvor aðilinn
til hins ef með þarf, þó í sjálfu sér
séu þetta aðskilin kerfi.
Klukkan 03.57 á þriðjudagsmorg-
un 16. desember 1986 hikaði því
Findlay-lögreglumaðurinn Mark
Muffi ekki andartak við að hringja
til morðdeildar sýslulögreglunnar og
biðja um aðstoð við morðmál.
Muffi og John Campbell félagi
hans voru fyrstir á vettvang og þegar
þeir höfðu gengið úr skugga um að
konan væri áreiðanlega látin, stóðu
þeir vörð um bílinn til að enginn
kæmi nálægt honum frekar, svo ekki
væri hætta á að spilla sönnunargögn-
um.
Campbell sem þekkti annan unga
manninn spurði þá hvernig þeir
hefðu fundið líkið. Honum fannst
aldeilis ótrúlegt að nokkur skyldi
velja þetta hús vegna einangrunar
þess til að skilja þar eftir bíl með líki
í skottinu. Úngu mennirnir gátu
enga skýringu gefið og sögðust ekki
kannast vitund við bílinn eða fórnar-
lambið í honum.
Klukkan rúmlega hálf fimm komu
fulltrúar glæpalögreglu sýslunnar á
staðinn, þeirra á meðal Dave
Schwab, rannsóknarlögreglumaður.
Með í för var einnig lögreglustjóri
Findlaylögreglunnar, Paul Wilks.
Fleiri menn frá sýslulögreglunni
komu skömmu síðar. Aðeins lausleg
rannsókn fór fram meðan beðið var
eftir Ijósmyndara.
Blóð í tveimur sýslum
Þá var heimreiðin rannsökuð ítar-
lega. Vegna frostsins og malarinnar
í heimreiðinni sáust engin hjólför
eða fótspor. Þegar búið var að
þessu, var hægt að fara að rannsaka
bílinn að innan.
í skýrslu lögreglunnar stendur að
konan hafi legið alklædd á hægri hlið
í skottinu. Hún var klædd síðbuxum
og peysu, vetrarkápu og hvítri
slæðu. Slæðan var að hálfu fyrir
andlitinu. Ljóst var að konan hafðí
sætt miklum barsmíðum með öðrum
verkfærumenhnefumeinum. Kring-
lótt gat á miðju enni gat bent til að
hún hefði líka verið skotin. Púður-
bruni á slæðunni þenti til að hún
hefði legið yfir andliti konunnar,
þegar skotið reið af.
Állir áverkarnir á líkinu komu þó
ekki í ljós fyrr en við krufningu.
Ásamt líkinu í skottinu voru veski
konunnar og skór og til fóta lá nýr
eins dollars seðill.
Allir þessir hlutir voru teknir til
vörslu eftir nákvæma myndatöku.
Þegar líkinu var lyft úr bílnum, kom
í Ijós hafnaboltakylfa undir því.
Sverari hluti hennar var ataður
blóði. Þá var þar einnig hluti af
grönnu vinkiljárni og var horn við
brotið á því blóðugt.
í veskinu kenndi ýmissa grasa,
þeirra á meðal var ökuskírteini,
útgefið í Pennsylvaníu. Nafnið á því
var Harlene Mayhue, búsett í Daug-
herty í Beaversýslu. Farið var með
skírteinið til fólksins í húsinu sem
bíllinn fannst við og það sýnt ungu
mönnunum og móður annars þeirra.
Konan sá þegar í stað að þarna var
um að ræða kunningjakonu hennar
til fjölda ára. Þegar hér var komið
sögu var búið að ganga úr skugga um
að vinur Harlene átti bílinn en hún
hafði hann til afnota.
Lögreglumennirnir Payne og
McManus voru sendir til heimilis
hinnar myrtu og jafnframt gerðar
ráðstafnir til að fulltrúar heimalög-
reglunnar hittu þá þar. Schwab og
fleiri urðu eftir og sáu um að láta
draga bílinn burtu til frekari rann-
sóknar og rannsaka umhverfið enn
betur.
Meðan lögreglumennimir voru á
leið til Daugherty fréttu þeir að
staðarlögregla hefði þegar farið
heim til Harlene Mayhue og fundið
blóð í heimreiðinni þar. Enginn var
í húsinu en sonur konunnar átti
heima skammt frá og því var ferð
Payne og McManus snúið heim til
hans en staðarlögreglumenn gættu
hins hússins.
Sonurinn gat frætt lögreglumenn
á því að móðir hans hefði verið í
afmælisveislu systur hans kvöldið
áður. Hún hefði komið þangað ein
síns liðs. Að öllu jöfnu hefði hún átt
að koma í fylgd vinar síns sem átti
bílinn en í þetta sinn var hanri af bæ
í viðskiptaerindum.
Ennfremur kom fram að foreldrar
mannsins höfðu lengi átt í illvígum
deilum jafnframt einkar óþægilegum
skilnaði. Þau töluðust ekki við leng-
ur og komu ekki í fjölskyldusam-
kvæmi ef hinu var boðið líka.
Eiginmaðurinn á ferðalagi
Sonurinn var spurður hvort hann
vissi hvar faðir hans væri niðurkom-
inn þá stundina. Hann kvaðst telja
að hann væri á leið til Ohio að sinna
ákveðnu verkefni ásamt tveimur
öðrum mönnum. Aðspurður hvort
hægt væri að ná sambandi við hann.
Aðalsökudólgarnir: Til vinstri er
spillti lögreglumaðurinn Jimmy
Hardin sem gerði allt fyrir vin sinn,
Fred Mayhue. (t.h.) Að lokum varð
blaðrið þeim að fótakefli.
svaraði sonurinn að talstöð væri í
bílnum og ef lögreglan kæmi með
sér heim til móður sinnar, skyldi
hann reyna að ná sambandi.
Á leiðinni yfir um sagði sonurinn
lögreglunni að hann og vinur móður
hans hefðu leitað Harlene síðan
snemma um morguninn. Beðinn um
nánari skýringu svaraði sonurinn að
eftir að móðir hans fór frá heimili
dóttur sinnar, hefði dóttirin reynt að
hringja til hennar nokkru síðar. Þá
var klukkan um það bil ellefu.
Enginn svaraði og þá hringdi dóttirin
heim til vinar móður sinnar. Hún var
heldur ekki þar. Þá hringdi dóttirin
til bróður síns og í sameiningu fóru
þau öll þrjú eftir þeirri leið sem
Harlene hefði að líkindum ekið
heim til sín. Þau urðu einskis vísari
en hittu lögreglumann á leið sinni og
tilkynntu honum hvarf Harlene.
Hann leitaði með þeim á þeim
forsendum að Harlene hefði getað
lent í óhappi eða að bíllinn hefði
bilað á heimleiðinni.
Payne og McManus spurðu soninn
um skilnaðarmálið og komust að því
að alls kyns deilumál höfðu verið
uppi árum saman milli hjónanna.
Sonurinn rifjaði einnig upp að eftir
ein málaferlin hafði faðir hans setið
í fangelsi í níu mánuði fremur en að
endurgreiða sameiginlegu fyrirtæki
þeirra hjóna peninga sem hann hafði
dregið út úr rekstrinum í nýtt fyrir-
tæki sitt. Sonurinn sagði ennfremur
að faðir hans kenndi Harlene um öll
vandræði sín.
Þegar komið var heim til hinnar
myrtu kallaði sonurinn upp bílinn
sem faðir hans var í og bað um að
faðir hans hringdi til skrifstofunnar
við fyrsta tækifæri. Áðuren sonurinn
kom aftur út til lögreglumannanna
sem þar voru, með þær fréttir að
faðir hans kæmi til baka eins fljótt
og hann kæmist, höfðu þeir úti borið
saman bækur sínar um það sem
fundist hafði við húsið.
Blettur í heimreiðinni var ataður
blóði og þar skammt frá var glugga-
sylla úr viði brotin og blóðug. Málm-
festingu vantaði öðrum megin á
sylluna og Payne sá þegar að hún var
einmitt vinkiljárnið sem verið hafði
í bílskottinu hjá líkinu.
Þegar morðmálið var nú komið á
tvo staði, komu upp vandamál um
lögsögu. Ákveðið var að lögreglan í
Beaversýslu sæi um rannsóknina þar
sem telja mátti víst að morðið hefði
verið framið einmitt við hús hinnar
myrtu þar.
Um hádegið á þriðjudegi var vett-
vangsrannsókn lokið við afskekkta
húsið í Findlay og lögreglan fór
þaðan á brott. Úm svipað leyti kom
Fred Mayhue ásamt tveimur sam-
starfsmönnum sínum aftur frá Ohio.
Meðan lögreglumenn spurðu hann
um ferðir hans og gerðir kvöldið
áður, ræddu aðrir við samferðamenn
hans.
Morðið bar vott um hatur
Annar þeirra kvaðst hafa svarað í
stöðina í bílnum og stansað síðan
við næsta síma til að hringja á
skrifstofuna. Hann var spurður
hvernig Fred Mayhue hefði brugðist
við þegar honum var tjáð að fyrrver-
andi kona hans hefði verið myrt. -
Hann sagði ekkert, svaraði maður-
inn. - Það var alls engin viðbrögð á
honum að sjá.
Meðan haldið var áfram að ræða
við Fred reyndu aðrir lögreglumenn
að afla meiri upplýsinga annars
staðar. Rætt var við dótturina sem
hélt veisluna kvöldið áður. Þá kom
fram að faðir hennar hringdi þangað
um hálftíuleytið til að óska henni til
hamingju með afmælið og spyrja
hvernig gengi. Hann spurði sérstak-
lega hvort Harlene væri þar og
dóttirin kvaðst hafa svarað því ját-
andi og bætt við að hún hefði komið
ein síns liðs. Annars var samtalið
ósköp venjulegt.
Þeir sem talað höfðu við Fred
komu nú aftur til félaga sinna við hús
Harlene og skýrðu þeim frá, hvers
þeir urðu vísari. Fred sagðist hafa
verið heima hjá sér fram yfir kvöld-
verð kvöldið áður en þá farið til
aldraðs föður síns til að gera að
villibráð. Eftir það hefði hann farið
heim aftur og horft á knattspyrnu í
sjónvarpinu fram yfir miðnætti, er
hann hefði gengið til náða.
Klukkan 4 síðdegis hittust allir
sem aðild áttu að rannsókninni og
báru saman bækur sínar á heimili
hinnar myrtu. Þá var hringt frá
stöðinni og tilkynnt um að krufningu
væri lokið. Konan hafði verið skotin
tvisvar í höfuðið af mjög stuttu færi.
Þá var hún meðvitundarlaus eftir
barsmíðar en á lífi. Vopnið væri að
líkindum sjálfvirk skammbyssa.
Þar sem engin skothylki voru í
bílnum eða á heimilinu, lék enn vafi
á hvar morðið hafði verið framið.
Nú yar ekkert frekar hægt að gera í
Daugherty svo menn ákváðu að