Tíminn - 24.06.1989, Síða 12

24 Tíminn
Laugardagur 24. júní 1989
lllllllllllllll. MINNING llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Margrét Ólöf
Sigurðardóttir
Miöfelli

rbvnnðð i nnr
Vorhappdrætti Framsóknarflokksins
Dregiö var í Vorhappdrætti Framsóknarflokksins 9. júni. Vinnings-
númer eru sem hér segir:
1. vinningur númer 17477
2. vinningur númer 36272
3. vinningur númer 33471
4. vinningur númer 37116
5. vinningur númer 38156
6. vinningur númer 27174
7. vinningur númer 8313
Vinningsmiðum skal framvísa á skrifstofu Framsóknarflokksins í
Nóatúni 21, Reykjavík.
Ógreiddir miðar eru ógildir.
Vinninga skal vitja innan árs frá útdrætti.
Allar frekari upplýsingar í sima 91-24480.
Framsóknarflokkurinn
Landsþing L.F.K. á Hvanneyri
8.-10. september 1989.
4. landsþing L.F.K. verður haldið að Hvanneyri dagana 8.-10.
september n.k.
Dagskrá þingsins verður tilkynnt síðar.
Framsóknarkonur eru hvattar til að fjölmenna eins og á undanfarin
þing.
Stjórn L.F.K.
Sumartími:
Skrifstofa Framsóknarflokksins, að Nóatúni 21 í Reykjavík, verðurfrá
og með 1. júní n.k. opin alla virka daga frá kl. 8.00-16.00.
Framsóknarflokkurinn.
Illlllllllllllllllllllll BÓKMENNTIR ^
Ástaljóð
Gunnar Hersveinn:
Tré í húsi, Ijóð,
útg. höf. 1989.
„Hjarta þitt/ er segull/ og nálin í
brjósti mínu vísar á þig.“ Þannig
hljóðar ljóðið Segulnál, hið fyrsta af
tuttugu og fjórum í þessari nýju
ljóðabók. Þótt stutt sé fer víst ekki
á milli mála að hér er talsvert
frumleg ástarjátning á ferðinni. Og
fleira svipaðrar ættar er að finna
þarna.
Gunnar Hersveinn gaf út Ijóða-
bókina Gægjugat fyrir tveimur árum
og hefur auk þess birt talsvert af
Ijóðum í tímaritum. í fyrri bók hans
var yrkisefnavalið töluvert fjöl-
breytt. Hér, aftur á móti, fer ekki á
milli mála að ástin, ásamt öðrum
samskiptum karls og konu, er það
yrkisefni sem mest ber á. Sem dæmi
má nefna Ijóðið Kossagangur:
Við göngum
fram af hengiflugi...
og á leiðinni
niður þverhnípið
gríp ég um ljóst hárið
og dreg hana í faðm minn
mjúkar varir
leika um andlit mitt
- hvísla: ég elska þig
og jörðin
kitlar okkur með kossum sfnum.
Þetta er vel dregin mynd af ástarleik,
og þær eru fleiri í bókinni. Um
ljóðin í heild er það að öðru leyti að
segja að þau eru flest stutt og
reyndar tæplega nógu mörg eða
viðamikil til þess að rétt sé eða
mögulegt að nota þau til að leggja
nokkurn heildardóm á getu höfund-
ar.
Svo er að sjá að höfundur hafi sett
sér það mark að yrkja hér stutt og
hnitmiðað, og er það vissulega tak-
Gunnar Hersveinn.
mark sem skilað getur góðum ár-
angri. Myndagerð hans má líka víða
teljast vel hnitmiðuð, en á öðrum
stöðum bregst honum bogalistin.
Þar má nefna sem dæmi ljóðið Snjór:
Gýt augum
gegnum gluggarúðu
sé snjókom falla til jarðar
falla í garðinn minn
á trén
og opin blómin lokast.
Hér er aftur á móti ekkert á ferðinni
annað en einföld mynd af þeim
hversdagslega viðburði er fyrstu
snjókornin falla að hausti, án allra
skírskotana eða þeirra stílbragða
annarra sem fá menn til að staldra
við ljóð og lesa þau aftur. Þótt hér
sé margt í bókinni sem ber vott um
glöggskyggni á myndasmíð þá þurfa
skáld eiginlega að setja markið
hærra en gert er í þessu ljóði. -esig
Fædd 15. nóvember 1906
Dáin 16. júní 1989
Hún Margrét í Miðfelli, föðursyst-
ir mín, er látin á áttugasta og þriðja
aldursári. Þar er gengin mæt kona og
mikilhæf, sem mig langar að
minnast. Foreldrar Margrétar voru
hjónin Kristjana Bjarnadóttir og
Sigurður Sigmundsson, sem lengi
bjuggu í Miklholti í Hraunhreppi í
Mýrasýslu og þar ólst Margrét upp í
hópi sex systkina, sem upp komust.
Ails eignuðust þau Kristjana og
Sigurður 11 börn, en fimm dóu í
bernsku, eins og algengt var á þeim
árum. Þau sem upp komust voru
Sigmundur, bóndi í Syðra-Lang-
holti, Steinunn Friðborg, húsfrevja í
Auðsholti og víðar, Margrét Olöf,
sem hér er minnst, Laufey, húsfreyj a
í Syðra-Langholti, Bjarni, bifrstj. í
Reykjavík og Asta, húsfreyja í
Kópavogi. Af þessum systkinum eru
tvö þau yngstu á lífi, Bjarni og Ásta.
Margrét giftist árið 1927 Gunn-
laugi Magnússyni frá Hallkelsstaða-
hlíð í Kolbeinsstaðahreppi og þar
bjuggu þau til ársins 1935, er þau
fluttu að Miðfelli í Hrunamanna-
hreppi.
í Hlíð fæddust þeim hjónum fimm
synir, sem allir lifa og búa hér í
Hrunamannahreppi. Þeir eru Skúli,
bóndi í Miðfelli, kvæntur Arndísi
Sigurðardóttur. Þau eiga 7 börn.
Kristján Sigurður, bóndi í Miðfelli,
ókvæntur. Magnús, bóndi í Miðfelli,
kvæntur Elínu Stefánsdóttur. Þau
eiga 7 börn. Karl, garðyrkjubóndi á
Varmalæk, Flúðum, kvæntur
Guðrúnu Sveinsdóttur. Þau eiga 5
börn. Yngstur er Emil, garðyrkju-
bóndi á Laugarlandi, Flúðum, var
kvæntur Guðrúnu Magnúsdóttur, en
hún lést 1982. Þau eignuðust 4 börn.
Sambýliskona Emiís er Elín Hanni-
baldsdóttir.
Gunnlaugur lést um aldur fram
árið 1955, en Margrét hélt áfram
heimili með Sigurði syni sínum, þar
til hún þurfti að fara á sjúkrahús á
s.l. ári, þar sem hún lést 16. júní s.l.
Afkomendur þeirra Gunnlaugs og
Margrétar eru orðnir margir og
minnast þeir nú og sakna móður,
ömmu og langömmu, sem jafnan lét
Vigfús var úr sveitinni hennar
mömmu og mér fannst hann alltaf
bera sterk einkenni þjóðarinnar við
Bolafljót. Gestrisinn, hugaður,
bjartsýnn og eðallundaður. Kom
nákvæmlega til dyranna eins og
hann var klæddur. í huga margra var
Vigfús Eyrarbakki. Þangað var hon-
um komið í fóstur á fyrsta ári upp úr
aldamótunum og staðnum vann
hann allt sitt líf. Hann var í hrepps-
nefnd Eyrarbakka í nær fjörutíu ár,
oddviti og sýslunefndarmaður. For-
maður skólanefndarinnar, einn af
stofnendum ungmennafélagsins og
æðstitemplar stúkunnar. Félagi í
verkalýðsfélaginu frá unga aldri og
formaður Alþýðuflokksfélagsins.
Stofnaði trésmiðju Eyrarbakka og
rak hana lengi, stofnaði lfka frysti-
húsið og rak í áratugi, ásamt fiski-
mjölsverksmiðju og útgerðarfélagi.
Vann á hreppsskrifstofunni í áratugi
sem framkvæmdastjóri og var einnig
framkvæmdastjóri fyrir rafveitu og
sjúkrasamlag staðarins.
Vigfús hélt heimili með fóstursyst-
ur sinni Vigfúsínu Bjarnadóttur og
þangað var yndislegt að koma og
sér mjög annt um fjölskyldu sína og
ættmenni.
Margrét í Miðfelli var vinsæl kona
og vinmörg og kunn af gestrisni og
skörungsskap í hvívetna. Hún var
bjartsýn að eðlisfari og lagði hverju
góðu máli lið. Af ferðalögum hafði
hún yndi og var dugnaði hennar og
kjarki í þeim efnum við brugðið eftir
að heilsan tók að bila á efri árum.
Hannyrðakona var hún mikil og
liggja mörg verk eftir hana á því
sviði.
Ég minnist ótal ánægjulegra
stunda á heimilinu í Miðfelli, en
milli bæjanna var mikill samgangur
og frændsemi góð. Gunnlaugur heit-
inn var jafnan hrókur alls fagnaðar
og húsmóðirin lét ekki sitt eftir
liggja. Þar ríkti engin lognmolla.
Það var stundum þröngt í gömlu
baðstofunni í Miðfelli en þar sem
hjartarými er nóg finnur enginn fyrir
slíku. Bræðurnir frá Miðfelli eru
kraftmiklir dugnaðarmenn og kunn-
ir íþróttamenn hér á árum áður.
Ég vil fyrir mína hönd og minnar
fjölskyldu votta minningu Margrétar
í Miðfelli virðingu og þökk. Hennar
skerfur til samfélagsins er mikil og
minningin mun lifa um góða konu og
mikilhæfa.
Jóhannes Sigmundsson
ræða málin, skoða fallegu myndirnar
á veggjunum og alltaf var heitt á
könnunni og meðlætið veisluborð.
Snemma fann ég, að af öllum hugð-
Okkur systkinin langar með
fáum orðum að minnast ömmu
okkar, Margrétar í Miðfelli.
Við eldri systkinin ólumst upp
undir sama þaki og amma bjó, en
fluttumst í næsta hús árið 1964, svo
amma var alltaf nálægt, og oft var
skroppið til hennar til að spjalla
eða eitthvert okkar fékk að gista
hjá henni. Ömmu féll sjaldan verk
úr hendi, en gaf sér alltaf tíma fyrir
okkur krakkana, prjónaði eða sat
við aðrar hannyrðir og spjallaði við
okkur um alla heima og geima.
Okkur er minnisstætt þegar
amma bakaði kleinur. Þá leið ekki
á löngu að allur krakkaskarinn
rann á lyktina og beið fyrir utan
eldhúsgluggann eftir glóðvolgum
kleinum frá henni.
Amma fylgdist alltaf vel með og
vildi vita allt um hvemig gengi með
nám og störf eða annað sem við
aðhöfðumst. Og þegar við sum
vorum farin að heiman, var hún
dugleg að skrifa og endaði alltaf
bréfin sín á að biðja Guð um að
halda hendi sinni yfir okkur, hvar
sem við værum í heiminum.
Við erum 23 barnabörnin og
bamabarnabörnin ennþá fleiri, og
alltaf um hver jól var pakki frá
ömmu handa hverjum og einum.
Mikið hafði hún búið til sjálf og
verið að prjóna,sauma eða föndra
þetta allt árið um kring, og ekki
vantaði hugmyndaflugið hjá henni.
Amma var alltaf sannfærð um að
þegar hún kveddi þetta líf, tæki við
annað og betra og minntist hún oft
á að þá myndi hún hitta afa okkar,
Gunnlaug,aftur, og var ekki laust
við að hún yrði sposk á svipinn og
sagðist ennþá vera svolítið rómant-
ísk.
Það er ekki laust við að það sé
tómlegt eftir að amma kvaddi. Við
systkinin minnumst með hlýju og
söknuði allra þeirra góðu stunda
sem við áttum með henni. Með
þessum fáu orðum fylgir þakklæti
fyrir allar þessar góðu stundir.
Blessuð sé minning hennar.
Systkinin Miðfelli 4
arefnum hans, brann brúin þó heit-
ast á honum. í áratugi vorum við
búnir að ræða Óseyrarbrúna yfir
ölfusá, skrifa um hana og sjá f
hugljóma þá breytingu fyrir Árborg-
arsvæðið, Eyrarbakka og Stokks-
eyri, sem þetta glæsta mannvirki
myndi hafa. Og svo kom brúin. Það
var stolt stund fyrir aldinn höfðingja
að ganga eftir brúnni langþráðu. Nú
gátu dugnaðarforkarnir og sjó-
mannshetjumar á Eyrarbakka aftur
fundið sér maklegan starfsvettvang.
Örlög mannanna eru misjöfn.
Sumir hljóta sína eldskírn í árdaga.
Fátækt, umkomuleysi og örbirgð,
börnum komið í fóstur. En göfgin
býr líka hjá vandalausum, hún býr
meðal allra manna. Þeir sem skilja
þetta og skynja, verða jafnaðar-
menn. Kærleikur og ást þessarar
mestu mannúðarstefnu veraldarinn-
ar lýsir þeim sem kyndill að alveldis-
sál hugsjónarinnar.
Vigfúsínu og öllum aðstandend-
um votta ég mína dýpstu samúð. Nú
gengur hann Vigfús minn á Eyrar-
bakka brúna sína á enda í náðarfaðm
þess, sem öllu lífi ræður.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
Vigfús Jónsson
F.v. oddviti Eyrarbakka