Tíminn - 02.09.1989, Blaðsíða 10

Tíminn - 02.09.1989, Blaðsíða 10
20 HELGIN Laugardagur 2. september 1989 SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKA Hann reyndi að stöðva þjófa en var skotinn með eigin byssu Húseigandinn var þekkturfyr- ir að vera óhræddur og hafði áður gripið þjófa. í þetta sinn ók hann bíl sínum á bíl þeirra og stöðvaði hann. Þá horfði hann í hlaup sinnar eigin byssu Sailý Smith var svo ástfangin af Bobby Ðale að hún vildi óðfús taka á sig morðsök fyrir hann. Einfætt, ástfangin kona, innbrot um miðnætti, lík í skurði, leynibréf úr fangelsi og lögregla sem varð að sanna að sá grunaði væri saklaus um niorð. Allt þetta er hráefni í morðmáli og þegar það hrærðist saman, voru rannsóknar- lögreglumenn í Pittsburgumdæmi í Oklahoma æ meira undrandi á því sem kom í ljós. Allt hófst þetta um miðnætti 23. apríl 1988, sem var laugardagur. Pá hringdi kona í uppámi og sagði að brotist hefði verið inn í hús sitt og allt væri á tjá og tundri og að maðurinn hennar væri að elta ein- hvern. Símavörðurinn fékk leiðarvísi að bóndabænum, sem var heimili Dav- ids nokkurs Blessing og lá milli tveggja smáþorpa sem íbúar höfðu að mestu yfirgefið. Ekki langt frá var hraðbrautin sem lá alla leið til Texas. Louis Perry tók við boðunum og lagði þegar af stað í myrkrinu en var truflaður á leið sinni. Símavörður umferðarlögreglunnar fékk nefni- lega kall af sama svæði rétt eftir að Perry var lagður af stað. Þar var tilkynnt um látinn mann í vegar- skurði við afleggjara af hraðbraut- inni og sagt að skot hefði heyrst og bíll ekið burtu. Árekstur og morð Nú var ráðgast milli bíla um hvað gera skyldi. Líkið var skammt sunn- an við Blessing-býlið. Þar sem ekki þótti útilokað að innbrotið þar og óskýrða dauðsfallið væru tengd og lögreglumenn voru ekki á hverju strái þarna, var ákveðið að Perry léti innbrotið eiga sig í bili en athugaði líkið. Alvarlegri mál hafa jafnan forgang. Nokkrum mínútum síðar var Perry kominn á staðinn. Afleggjar- inn af hraðbrautinni var óupplýstur malarslóði með trjám á báða vegu. Nokkir íbúar húsvagna í grenndinni höfðu safnast saman við nýlegan Chevrolet-pallbíl sem stóð á vegin- um með stefnu til suðurs og var í gangi með öll ljós kveikt. Augljóst þótti á aðstæðum að eitthvað mikið hafði gengið á. Um allan veginn lá margs konar dót, m.a. brot úr framrúðu og gaflinn úr palli bílsins, ásamt sjónvarpstæki, rauðum brúðuvagni og margs konar heimilistækjum. Vegurinn sjálfur var tættur upp og vegbrúnin og brautarskurðurinn höggvið eins og þarna hefði átt sér stað meiri háttar umferðaróhapp. Pallbíllinn sjálfur var þó að yicstu óskemmdur. Látni maðurinn var hávaxinn og þéttholda, um fertugt. Hann lá á grúfu í skurðinum og einhver hafði breitt teppi yfir hann. Á miðjum veginum um 10 metra frá líkinu lá veiðiriffill. Perry sá þegar í stað að maðurinn hafði ekki orðið fórnar- lamb umferðarslyss. Hann hafði ver- ið skotinn beint í hjartastað. Fremur er flest öll deifbýlisum- dæmi í Oklahoma, hafði lögreglan í Pittsburgumdæmi hvorki mannskap né tækni til að rannsaka meiri háttar glæpi svo Perry kallaði þegar til ríkislögreglunnar um aðstoð. Pað voru Jones og Hogan sem kallaðir voru út og voru komnir á vettvang um klukkan eitt. -Pallbíllinn sneri til suðurs, rifjaði Jones síðar upp. - Allt benti til að annar slíkur hefði verið þarna líka, en verið snúið við í flaustri og ekið út í skurðinn en náðst þaðan upp og verið ekið til norðurs. Lýst eftir skemmdum bíl Fólkið úr húsvögnunum þekkti hinn látna. Hann hét David Blessing og bjó þar skammt norðan við. Hann var 45 ára. Það var Richmond Davis sem kvaðst hafa heyrt þegar bílarnir rákust saman. - Ég stökk upp úr rúminu og leit út um gluggann, sagði Davis lögregl- unni. - Nokkrum sekúndum síðar heyrði ég skotið. Ég sá tvenn bílljós gegnt hvorum öðrum á veginum og heyrði urg og glamur þegar annar bíllinn ók burtu á hraðbrautinni. Davis bætti við að þegar hann var kominn í buxurnar og hljóp út ásamt syni sínum, hefði aðeins annar bíll- inn verið þarna og maðurinn í skurðinum blasað við í ljósunum. Hann þekkti hann þegar sem nágr- anna sinn. - Ég kraup niður, lagði höndina á bakið á honum og spurði hvað hefði gerst. Hann svaraði engu og hreyfði sig ekki. Ég var viss um að hann væri dáinn. Jones og Hogan tóku að sér morð- málið og einnig innbrotið á heimili hins myrta. Fyrst var að reyna að koma í veg fyrir að morðinginn slyppi og lýst var eftir honum um allt Oklahoma-ríki. Vitað var hvernig bíllinn var, vegna þess að það var pallgaflinn úr honum sem orðið hafði eftir á vettvangi. - Bíllinn hlýtur að vera töluvert skemmdur og ökumaður að líkind- um vopnaður og hættulegur, sagði í lýsingunni. - Hugsanlegt er að fleiri séu í bílnum. Tæknilið rannsakaði vettvang og hlutina þar gaumgæfilega í leit að fingraförum og öðrum sönnunum og stóð rannsóknin langt fram á næsta dag. Jafnframt var reynt að koma saman heillegri mynd af atburðarás- inni. David Blessing átti litla glerverk- smiðju í Eufola skammt frá en kona hann var kennari í Indianola. Á laugardagskvöldið um kl. 23.00 komu Blessing-hjónin og fleiri full- orðnir heim eftir að hafa farið í skólaferðalag með nokkrum ungl- ingum til Texas. Blessing-hjónin voru á sendiferðabíl sínum en fóru með öðrum hjónum heim til þeirra, en þar höfðu þau skilið pallbíl sinn eftir og ætluðu að taka hann með heim. Blessing ók pallbílnum en kona hans kom á eftir á sendiferða- bílnum. David elti þjófana - Við stönsuðum nokkrar mínútur og ræddum um ferðalagið en svo lögðum við David af stað heim. Hann steig upp í pallbílinn og það var í síðasta sinn sem ég sá hann á lífi, sagði frú Blessing. - Þegar ég nálgaðist húsið sá ég afturljós hverfa yfir hæð og önnur skammt á undan. Ég hélt kannski að skepnur hefðu sloppið út. Ég ók inn í heimreiðina og sá þá að bykdyr hússins voru opnar. Um leið og ég gekk inn sá ég að brotist hafði verið inn. Öll rúðan hafði verið tekin úr hurðinni. Allt var á tjá og tundri og sjón- varpið og myndbandstækið horfið. Húsgögn og fleira var stórskemmt. Ég hljóp inn í stofu til að hringja til lögreglunnar en þeir höfðu tekið símann líka. Þó frú Blessing óttaðist að inn- brotsþjófamir gætu enn verið í hús- inu, fór hún inn í svefnherbergi þar sem annar sfmi var og hringdi og tilkynnti um leið að David hefði farið á eftir þjófunum. David Blessing var mikils metinn í grenndinni og talinn einn af horn- steinum samfélagsins, traustur, dug- legur og réttlætið holdi klætt í hví- vetna. Nokkrum mánuðum áður hafði verið brotist inn hjá honum, en þá gómaði hann þjófana einn. Lögreglan sagði að hann hefði ætlað að verja eigur sínar og verið óhræddur við að elta glæpamennina. Það hefði kostað hann lífið. Við rannsókn á rifflinum kom í ljós að David Blessing hafði verið skotinn með eigin vopni. Talið var að þjófur- inn hefði stolið rifflinum ásamt hinu. Þegar Blessing ók á bíl þjófsins til að stöðva hann, hefði þjófurinn gripið til riffilsins, skotið Blessing og fleygt síðan rifflinum til að nást ekki með hann. Frú Blessing sagði að riffillinn og skotfærapakki hefðu blasað við í húsinu enda hefði David alltaf haft hann innan seilingar vegna úlfa sem gerðu sig heimakomna við útihúsin er skyggja tók. Einfætt kona í skemmdum bíl Þegar líki Blessings var lyft upp til brottflutnings kom í ljós að hann lá ofan á öðrum riffli, óhlöðnum. Ekki hafði verið skotið af honum lengi. Frú Blessing sagði að sá riffill hefði líka verið í húsinu. Hvernig stóð þá á að hann lenti undir líkinu? Blessing fór ekki inn í húsið til að sækja hann svo talið var að þjófurinn hefði verið með hann líka þegar eltingaleikurinn hófst og af ásettu ráði sett hann þarna til að geta borið við sjálfsvörn ef hann næðist. - Annað eins hefur gerst, varð lögreglumanni að orði. - Það hefur komið fyrir að glæpamönnum hefur verið sleppt ef þeir hafa getað sann- fært dómara um að þeir hafi átt líf sitt að verja þó þeir hafi framið morð með köldu blóði. Af ummerkjum á vettvangi að dæma þótti ljóst að pallbíllinn sem morðinginn slapp á væri mikið skemmdur og kæmist ekki mjög langt. Þá var gert ráð fyrir að annaðhvort byggi náunginn skammt frá eða að þeir hefði fljótlega þurft að fela bílinn. Eitt af þessu reyndist rétt: Skemmdi bíllinn komst ekki langt. Áður en búið var að senda lýsinguna lengra en um nágrennið, barst til- kynning um slys fimm km norðan við áðurnefndan afleggjara. Simp- son eftirlitslögreglumaður var á ferð þar skammt frá og var hann kallaður til. Þar gat að líta dökkan pallbíl í vegarbrúninni. Úti stóð maður við opna vélarhlíf bílsins og gufan steig upp af götóttum vatnskassa. Kona sat inni í bílnum. Sprungið var á þremur hjólbörð- um, framrúðuna og pallgaflinn vant- aði og húsið var allt beyglað. Aug- Ijóst þótti að bíllinn hefði oltið. Simpson nam staðar til að athuga ntálið og hjálpa fólkinu. Maðurinn kvaðst heita Bobby Dale Smith, vera 43 ára og búa í Sand Springs, útborg Tulsa. Konan var Sallý, 35 ára eiginkona hans. Hún virtist í hálfgerðu losti eftir óhappið, var skrámuð og marin í andliti og á handleggjum. Sallý vill játa morð Smith kvað bílinn ábyrgðar- tryggðan og sagði að ekkert annað hefði skemmst í óhappinu. Hann neitaði boði Simpsons um að kalla á dráttarbíl og kvaðst bjarga því sjálfur. Sally Smith neitaði líka þeg- ar Simpson bauðst til að kalla á lækni handa henni. Simpson gat ekkert meira að gert og hann vissi heldur ekkert um David Blessing í skurðinum skammt frá svo hann hélt áfram til norðurs eftir hraðbrautinni. Hann komst raunar ekki langt heldur. Átta mínútum síðar fór að glymja í talstöðinni hjá honum og þá varð honum ljóst að hann hafði líklega verið að tala við grunaðan morð- ingja. Hann tók snögga U-beygju, og ók í snatri aftur á staðinn. Hann hefði ekki orðið hissa þó Bobby Dale og Sallý Smith væru farin, hefðu yfirgefið skrjóðinn og tekið til fótanna. Þau reyndust- þó enn á sínum stað. Kannski þau hafi talið bílinn ör- uggasta staðinn að svo stöddu, sagði lögreglumaður síðar. - Þau hafa eflaust haldið að lík Blessings fyndist ekki fyrr en að morgni. Hálftíma síðar kom Simpson á skrifstofu lögreglustjóra í McAlester með Bobby og Sallý handjárnuð og bíl þeirra í togi. Þó hjónin héldu fast fram sakleysi sínu var það tilgangs- laust í ljósi allra þeirra sannana sem tengdu þau morðstaðnum og dauða Davids Blessings. Sallý Smith var fremur aðlaðandi kona, dökkeyg með sítt, dökkt hár. Þó hún hefði skrámast í slysinu gekk hún ekki hölt af þeim sökum. Hún var einfætt og notaði gervifót. Henni var ekið á sjúkrahús til athugunar. Klukkan var að ganga þrjú um nóttina þegar Rut Perry símavörður kom með Sallýju aftur af sjúkrahús- inu. - Ég spurði hana einskis, sagði Ruth. - Bara hvernig henni liði og hvort hún hefði meitt sig mikið. Svar Sallýjar var ekki alveg það sem lögreglan hafði átt von á. - Ég verð að segja einhverjum það, datt upp úr henni við Ruth. - Ég get ekki byrgt þetta inni. Ég drap manninn en ætlaði ekki að gera það. Ég hafði aldrei á ævinni skotið af riffli. Útilegan varð að innbroti - Hún hágrét á meðan hún sagði þetta, sagði Ruth. - Ég sat bara þarna og hristi höfuðið. Mér varð mikið um að heyra þetta. Afgangurinn af sögu Sallýjar Smith kom fram í réttarsalnum þeg- ar hún steig í vitnastúku og staðhæfði að það hefði verið hún sjálf en ekki maður hennar sem skaut Blessing í sjálfsvöm. Hún sagði að þau hjónin hefðu verið á leið frá Sand Springs í útilegu við Wilburton við Eufaula-vatn, þegar þau tóku ranga beygju og urðu vör bilunar í bílnum. - Ákváðuð þið þá að brjótast inn í húsið? spurði sækjandinn. -Já. Það var ekki fyrirfram ákveð- ið, svaraði Sallý. - Það gerðist bara. Við vorum peningalaus.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.