Tíminn - 30.06.1990, Blaðsíða 10

18
HELGIN
Laugardagur 30. júní 1990

SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Hvatirnar
sviptu hann
allri skynsemi
I kvöldhúm-
eftir síðustu
i
henni væri
utras.
Ungi maðurínn hallaði sér upp að múrveggnum með
hendur í vösum. Jakkakraginn var brettur upp til að
halda úti kuldanum. Öðru hveiju leit hann um öxl, á
illa upplýstan innganginn að Raynes-brautarstöðinni
en annars starði hann beint fram fyrír sig á myrkríð.
Götulýsingin þama var 20 árum á eftir tímanum og í
skuggunum stunduðu vemr næturínnar iðju sína.
í 8 km tjarlægð, undir flennibjörtum Ijósunum á
Piccadilly Circus og Leicester Square, vom ferða-
menn á feríi allan sólarhringinn.
John Dunne var grípinn eftir að blóðsýni var tekið úr öllum karímönnum
á svæðinu til samanburðar. Hans blóð var það eina rétta.
Allt öðruvísi er um að litast í þess-
um hluta London. Þegar dimmir leita
íbúar á náðir þess öryggis sem finnst
innan vandlega læstra útidyra og láta
götumar eftir þeim sem em á heim-
leið frá stöðinni og hinum sem sjá
fyrir sér skuggamegin i tilverunni.
Skammt frá unga manninum var
beygja á múrveggnum þar sem hann
varð hluti undirgangna undir jám-
brautateinana, 50 metra spotta. Við
hinn endann var íbúðarhúsahverfi.
Opinberlega hétu undirgöngin ekk-
ert en fólk á svæðinu kallaði þau
„ræningjagöngin" og bám þau nafn
með rentu.
Pilturinn hafði staðið þarna við
múrvegginn í meira en tvo tíma og
ekki talað við neinn. Það eina sem
heyrðist til hans var hósti og hnerrar
því hann var sárkvefaður. Nokkrir
sem áttu leið hjá horfðu undarlega á
hann eins og þeir veltu fyrir sér
hvers vegna maður í hans ástandi
stæði þama í kuldanum. Hann horfði
ekki á móti en beið þess að viðkom-
andi færi.
Það var orðið áliðið. Eftir hálftíma
rynni upp þriðjudagurinn 20. desem-
ber 1988. Allt var kyrrt á svæðinu og
jafnvel nátthrafnanir höfðu lokið sér
af og vora famir þangað sem þeir
áttu sér næturstað.
Stutt var til jóla en pilturinn var
ekki í jólaskapi. Það eina sem hann
hugsaði um þá stundina var síðasta
lestin sem stansaði á stöðinni þetta
kvöld. Hún var væntanleg klukkan
hálflólf. Hann var að bíða eftir konu,
ekki eiginkonu sinni eða vinkonu,
móður eða systur, því hann átti enga
slíka. Hann beið ekki eftir neinni
sérstakri konu, bara einhverri sem
hann hafði aldrei hitt áður og þekkti
ekkert. Hún varð að vera með síð-
ustu lestinni því hvötin ásótti hann
einu sinni enn og vildi ekki hverfa.
Hann varð að finna konuna.
Fjórtán mánuðum áður hafði piltur-
inn verið látinn laus úr fangelsi að
lokinni afplánun. Yfirvöldum var
illa við að sleppa honum en um ann-
að var ekki að ræða. Hann fékk þrjú
ár fyrir nauðgun. Það virðist ekki
langur tími en þegar maður er 15 ára
er það eins og eilífð. Hann hafði hag-
að sér vel og afborið endalausar
spumingar sálfræðinganna án þess
að nokkuð bæri til tíðinda.
Ein á lestarstööinni
- Okkur tókst ekki að lækna traflun
hans, sögðu læknamir skömmu áður
en honum var sleppt. -Það er kvíð-
vænlegt sem hann kann að gera
framvegis. Við teljum hann hættu-
legan konum.
Samt var honum sleppt, án eftirlits
eða fyrirmæla um framhaldsmeð-
ferð. Engir fúlltrúar hins opinbera
höfðu gætur á honum. Hann var
frjáls til að fara hvert sem hann vildi
og gera það sem hann kærði sig um.
Hann hafði barið þær og fyrst hann
var búinn að því einu sinni var lík-
legt að hann gerði það aftur.
Frá stöðinni heyrðust nú dranur.
Ungi maðurinn leit mátulega við til
að sjá öftustu vagna lestarinnar frá
miðborginni hverfa fyrir stöðvar-
byggingamar. Hann heyrði ískrið í
hemlunum við fjórða brautarpall og
hurðarskelli þegar farþegar komu út.
Klukkan var nákvæmlega hálftólf.
Hvötin varð æ sterkari.
Lorraine Benson gretti sig þegar
hún steig niður á brautarpallinn úr
hita lestarinnar, út í kalt næturloftið.
Hún var 22 ára og hafði dvalið leng-
ur en hún ætlaði í jólaboði starfs-
fólks í stórmarkaðnum þar sem hún
starfaði. Lorraine var atvinnuljós-
myndari og naut þess verkefnis sem
hún vann að þessa stundina: Að taka
myndir af ánægðum bömum í fangi
jólasveinsins. Þótt áliðið væri var
hún ekki hrædd eða kvíðin.
Vinur hennar bjó rétt hjá stöðinni
og Lorraine var búin að lofa að
hringja til hans þegar lestin kæmi,
svo hann gæti sótt hana og ekið
henni heim. Hún hafði líka haft fé-
lagsskap í lestinni, Andy Steele sem
stjómaði húsgagnadeild verslunar-
innar. Hann bjó á svæðinu og bauðst
til að verða henni samferða úr veisl-
unni að Raynes-stöðinni.
-Við sjáumst á morgun, sagði
Lorraine að skilnaði. Hún vafði tref-
ilinn þéttar að hálsinum og hneppti
efstu káputölunni.
-Viltu að ég bíði með þér þangað til
vinur þinn kemur? spurði Andy og
bætti við að hann væri ekkert tíma-
bundinn.
-Það er alveg óþarfi, svaraði Lorra-
ine. -Mike á heima handan við hom-
ið. Ég hringi héðan. Hún benti á
símaklefana sem stóðu í röð við inn-
ganginn. -Hann kemur á innan við
fimm mínútum.
-Þá það, svaraði Andy. -Góða nótt
og sjáumst á morgun. Þar með sner-
ist hann á hæli og gekk í átt að stóra
jámgrindahliðunum sem þegar var
búið að loka til hálfs eins og starfslið
stöðvarinnar vildi komast sem fyrst í
háttinn. Von bráðar hvarf hann út á
götuna.
Varð aö ganga heim
Lorraine gekk að minnst útkrotaða
símaklefanum og leitaði að smámynt
í veskinu sínu. Þegar rétti peningur-
inn fannst stakk hún honum í tækið
og valdi númer Mike Dobkins. Eftir
nokkrar hringingar varð Lorraine að
horfast í augu við það að Mike væri
líklega ekki heima. Hún lagði á og
tók peninginn aftur.
Hún var næstum viss um að Mike
hefði farið í aðra veislu sem raunar
var kveðjuveisla fyrir hann. Hún ætti
að vera með honuin þar. Mike var
nefnilega á foram til Ástralíu þar
sem hann ætlaði að skapa sér nýtt líf.
Hann hafði beðið hana að koma með
sér en hún neitaði. Þótt henni þætti
mjög vænt um Mike, vora tilfinning-
ar hennar til heimahaganna og fjöl-
skyldunnar enn sterkari. Hún taldi
sig ekki tilbúna strax, hvað sem yrði
eftir eitt eða tvö ár.
Mike hafði tekið neitun hennar eins
og hetja. Hann skildi vel að Lorraine
væri ánægð með lífið og vildi ekki
breyta því í hvelli. Þau höfðu rætt
málið vel og vandlega, ákveðið að
halda sambandinu en taka hveijum
degi eins og hann kæmi fyrir. Þótt
þau yrðu sitt í hvoram heimshluta
yrðu þau góðir vinir og því gæti ekk-
ert breytt.
Lorraine stakk peningnum aftur í
veskið og snaraði því upp á öxlina.
Olin var mátulega löng til að hún gat
hvílt handlegginn ofan á veskinu og
haldið um gljáandi málmhringinn
neðst á ólinni. Hún hafði ekki um
annað að velja en ganga heim. Á
þessum árstíma er svo mikið að gera
á leigubílastöðvum að allt að
klukkustundar bið gat verið eftir bíl.
Pabbi hennar hefði sagt henni að
hringja samt.
Skellimir í háu hælunum á stéttinni
vora eina hljóðið sem heyrðist er
hún gekk út á götuna. Bláleitar perar
götuljósanna vörpuðu daufúm,
draugalegum bjarma niður á götuna.
Framundan skiptist gatan og hún
ætlaði til hægri. Hún kom að gatna-
mótunum á fáum mínútum og um
leið og hún beygði var birta götulj-
ósanna að baki. Framundan vora
ljósin minni, daufari og lengra á
milli þeirra. í skuggunum í millibil-
unum sást alls ekkert nema myrkur.
Það fór hrollur um Lorraine og hún
greip fastar um veskið. Kannski hún
hefði átt að hringja á leigubíl. Svo
stappaði hún stálinu í sjálfa sig og
hélt áfram. Hún gekk fram hjá fjór-
um götuljósum áður en hún kom að
múrveggnum. Hann var langur og
Lorraine vissi að hann sveigði inn í
undirgöngin sem kölluð vora ræn-
ingjagöngin. Hún vissi hvers vegna.
Heimili hennar var rétt handan við
göngin og hún yrði öragg heima hjá
sér eftir nokkrar mínútur.
Ákvaö að
berjast á móti
Hún reyndi að hugsa ekki um nafn
ganganna þegar hún gekk meðfram
sveigjunni á veggnum. Hælamir
skullu í stéttina og hún heyrði að hún
hafði hert gönguna. Henni var mein-
illa við að fara gegnum þessi
óþverragöng en jafnframt vildi hún
það endilega til að komast í öryggið
handan þeirra.
Handan beygjunnar heyrði ungi
pilturinn hina kunnuglegu skelli í
hælaháum kvenskóm. Lorraine
Benson stefndi til hans. Hjarta hans
barðist ákaft og hvötin var yfirþyrm-