Tíminn - 30.06.1990, Blaðsíða 11

HELGIN
Laugardagur 30. júní 1990
rw-\
19
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Lorraine Benson var smeyk við undirgöngin hjá lestarstöðinni en hún
varð að fara um þau til að komast heim.
andi. Hnan þrýsti sér upp að veggn-
um og beið, starandi út í myrkrið í
áttina að hljóðinu sem hækkaði þvi
nær sem konan kom. Hann lyfti
vasaklútnum upp að vitum sér.
Lorraine var komin til móts við
hann þegar hann mátti til að hnerra.
Hún hrökk við, stansaði og starði á
hann. Hann horfði á móti yfir vasa-
klútinn. Þegar hún sá augnaráðið tók
hún til fótanna og beint inn í göngin.
Að baki hennar heyrðist ekkert
hljóð þvi pilturinn var á mjúkum
iþróttaskóm. Lorraine hljóp eins
hratt og hún gat en hann dró hana
uppi. Hún sá hinn enda ganganna
þegar hún var gripin aftan ífá og
henni lyft upp. Hönd lagðist fyrir vit
hennar og hún fann lyktina af
óhreinum vasaklútnum. Hún braust
um en það dugði ekkert. Hún var á
valdi manns með krafta í kögglum.
-Ekki æpa, sagði rám rödd. -Stein-
þegiðu og þér verður ekkert gert.
Lorraine þagði og gat ekki annað því
vasaklútnum var troðið upp í hana.
Hún fann að maðurinn bar hana að
enda ganganna og annar skórinn
datt af henni þegar hún reyndi að
sparka frá sér. Uppi yfir sá hún þak-
ið hverfa og næturhimininn birtast,
stjömum stráðan. Skyndilega fann
hún til sársauka þegar fótleggur
hennar straukst við stein er maður-
inn dró hana af gangstéttinni og út á
óræktarblettinn við brekkuna upp að
jámbrautarteinunum. Hana langaði
til að æpa af sársauka en gat það
ekki með vasaklútinn uppi í sér. Hún
fann blóðið renna úr fótleggnum.
Eftir að hafa borið hana og dregið
eftir óræktinni um það bil 100
metra, nam pilturinn staðar og litað-
ist um.
-Þetta dugar, tautaði hann og
fleygði Lorraine á frosna jörðina.
Hún þreif vasaklútinn og fleygði
honum eins og langt og hún megn-
aði. Hana verkjaði í allan líkamann.
Þegar hún leit upp á piltinn sá hún
hvað hann vildi en ætlaði ekki að
láta hann fá vilja sínum framgengt.
Lostinn varö
að ofsareiði
Hún íhugaði að taka til fótanna en
hann virtist viðbúinn því. Hann
sparkaði beint í andlit hennar svo
hún féll aftur á jörðina. Hann slengdi
sér ofan á hana og byijaði að rifa í
föt hennar. Hún barðist á móti og
heyrði hann æpa þegar hún læsti
nöglunum í hold hans rétt neðan við
eyrað og reif út úr. í sama bili fann
hún skelfilegan sársauka fara um sig
alla. Hann hafði slegið hana af öllu
afli í kviðinn.
Lorraine lá hjálparvana og barðist
við að ná andanum en pilturinn var
um hana alla og reif og tætti eins og
bijálæðingur. Tölumar spýttust úr
kápunni þegar hann svipti henni ffá.
Enn verri varð sársaukinn þegar
hann sleit af henni eymalokkana og
fleygði þeim út í myrkrið. Aðeins
eðlishvötin olli því að hún reyndi
enn að beijast á móti. Þrátt fyrir
kraftana gekk þetta ekki eins vel og
ungi maðurinn hafði talið. Lorraine
sparkaði og klóraði eins og hún gat
en kraftar hennar dvínuðu óðum og
hurfii loks alveg þegar pilturinn
greip spýtu og sló í höfuð hennar af
öllu afli.
Hún lá kyrr eftir höggið og vissi rétt
naumlega af því að þær fáu flíkur
sem eftir vom, vom tættar af henni.
Kannski var það einmitt kuldinn sem
olli því að
meðvitundin jókst á ný og hún
reyndi enn að verja sig. Eins og
hundelt dýr gera af eðlishvöt hnipr-
aði hún sig saman, spennti vöðvana
og beið næstu árásar.
Árásarmaðurinn leit niður á hana.
Sambland reiði og mæði gerði að
verkum að hann andaði þungt. Hann
hafði ekki búist við þessari andstöðu
og vissi ekki hvemig hann átti að
snúa sér í því. Hann ætlaði samt að
berjast til þrautar.
Hann togaði í fótleggi Lorraine en
hún haggaðist ekki. Hann togaði í
handleggina en allt kom fyrir ekki og
þótt hann biti hana til blóðs í hand-
legginn sat hún enn kyrr.
Nú var öll löngun til kynmaka horf-
in og ekkert eftir nema heiftarleg
reiði í garð stúlkunnar sem vogaði
sér að reyna að neita honum um útrás
hvata sinna. Hann kraup við hlið
hennar og reif í hár hennar svo hún
varð að líta upp. Hún reyndi að æpa
en gat það ekki, því munnurinn og
hálsinn fylltust af blóði. Hún opnaði
munninn og blóðið rann út, áasamt
tönnunum. Kannski hann léti hana
vera núna. Hann var búinn að meiða
hana nóg.
Ungi maðurinn átti enga miskunn
til. Hann lét Lorraine ekki í friði. í
staðinn dró hann snæri upp úr vasan-
um og vafði um háls hennar. Hún
vissi hvað hann hugðist fyrir.
-Ekki drepa mig, bað hún og það
var mikið átak að koma orðunum út
um aflagaðan munninn.
Hann heyrði hvað hún sagði en
hlustaði ekki. Án þess að hika togaði
hann í endana á snærinu sem var
tvívafið um hálsinn og hertist óðum.
Það litla líf sem enn var með Lorra-
ine Benson fjaraði fljótlega út.
Einfari í jólaveislu
Klukkan tíu morguninn eftir lýsti
dauft sólskin upp frosna jörðina þar
sem þrir lögreglumenn voru á ferð
um óræktina meðfram jámbrautar-
teinunum. Þegar Lorraine kom ekki
heim um kvöldið, gerðu foreldrar
hennar lögreglunni viðvart. Lög-
reglumaðurinn sem fyrir svörum
varð taldi líklegast að henni hefði
dvalist í veislunni og því ákveðið að
gista hjá vinkonu en samt yrði að at-
huga málið.
Fyrsta merki þess að ekki væri allt
með felldu var að annar skór Lorra-
ine fannst nálægt enda undirgang-
anna. Við leit í kring fannst veskið
hennar og hluti fatanna og nokkru
lengra nærbuxumar við hliðina á
stómm blóðbletti á frosinni jörðinni.
Þá fóm lögreglumennimir að skoða
sig betur um og athuga hvem stein
og mnna. Þeir fundu bældan gras-
blett og meira blóð, óhreinan vasa-
klút og eymalokk. Allir hlutimir
vom settir í plastpoka.
Enn liðu tvær stundir áður en líkið
fannst. Það lá í runnaþyrpingu, varla
hálfhulið laufi og greinum. Jafhvel
reyndustu lögreglumönnum varð illt
er þeir sáu áverkana á líkinu. Það var
svo limlest að jafhvel meinafræðing-
ar vom tvo daga að komast að niður-
stöðu um hvort Lorraine hefði verið
Fyrir skömmu lést í Belgrad í
Jugóslavíu sagnfræðingurinn
Vaso Cubrilovic, 94 ára að aldri.
Einn var þó sá atburður sögunn-
ar, sem hann aldrei minntist á.
Það var morðið á Franz Ferdin-
and, erkihertoga, sem óbeinlínis
varð til þess að fyrri heimsstyij-
öldin braust út. Morðið var fram-
ið á almannafæri, meðan á heim-
sókn hertogans og Sofiu, konu
hans, til Sarajevo stóð.
Þann dag stóð Vaso Cubrilovic
nauðgað eða ekki en niðurstaða
þeirra var loks neikvæð. Hún hafði
varið heiður sinn en goldið það
dým verði.
David Fielding lögregluforingi
strengdi þess heit að bijálæðingurinn
yrði handsamaður og allt yrði gert til
að það tækist sem fyrst.
Jólaveislan á litlu kránni í útjaðri
Kingston, skammt frá þar sem
Lorraine Benson var myrt, fór fram
að vanda. Venjulega var þessi veisla
afar fjömg og skemmtileg en nú
gegndi öðm máli. Morðið var eins
og skuggi á gleðskapnum og aðal-
umræðuefni fólks hvar sem það kom
saman og þama var sama uppi á ten-
ingnum. Við homborð sátu Jeff Gray
og vinir hans og dreyptu á glösum
meðan rætt var um morðið eins og
víðar.
-Það verða daufleg jól hjá fjöl-
skyldunni, sagði Gray. -Það á að
hengja menn sem gera svona. Ertu
ekki sammála, John?
Orðunum var beint til stórvaxins
pilts sem sat uppi við vegginn og
hafði ekkert lagt til málanna en sem
komið var. Enginn var hissa á því.
Hinn 19 ára John Dunne var talinn
feiminn náungi og ekki skrafhreif-
inn. Hann fór oftast einfömm og
starfaði sem verkamaður í vöm-
skemmu á staðnum. Til að drýgja
tekjumar greip hann í störf á kránni
en gaf sig sjaldan á tal við gestina.
JefT Gray var fremur hlýtt til Johns
og þegar John hafði spurt hann hvort
hann mætti vera heima hjá honum
um jólin hafði hann samþykkt. John
átti ekki í neitt hús að venda.
Blóðsýni réð úrslitum
Til svars við spumingu Jeffs tautaði
John eitthvað óskiljanlegt og hélt
áfram að fá sér sopa úr glasinu. Hitt
fólkið hélt áfram að ræða morðið og
veitti John litla athygli, hvað þá að
nokkur tæki eftir rispunum á vanga
hans. Lýsingin á kránni var heldur
ekki upp á það besta og skrámumar
næstum grónar, enda fjögurra sólar-
hringa gamlar.
Jólin liðu og rannsókn morðmálsins
miðaði hægt því engin vitni var að
finna. Um miðjan janúar var Field-
ing lögregluforingi tilbúinn að reyna
eitthvað nýtt í leitinni að morðingj-
anum. í starfsliði hans var Susan
nokkur Bamey sem var meira en lít-
ið lík Lorraine Benson. Fielding
ákvað að fá hana til að hjálpa sér við
að setja síðustu heimferð Lorraine á
svið, í þeim tilgangi að fá vitni til að
gefa sig fram.
Árangurinn varð ekki mikill.
Nokkrir minntust þess að hafa séð
piltinn standa upp við vegginn en
enginn gat lýst honum að gagni.
á gangstéttarbrúninni, þá 17 ára,
ásamt bróður sínum Veljko og
fimm öðrum ungum Serbum.
Þeir ætluðu að drepa erkihertog-
ann. Þó skaut aðeins einn þeirra
á hann: Gavrilo Princip. Frammi
íyrir rannsóknarréttinum í
Sarajevo svaraði hinn ungi Vaso,
þegar hann var spurður um
ástæðuna: „Mig varðaði ekki um
eitt né annað, efitir að ég hafði
verið felldur í skólanum.“ Þótt
allir aðrir þátttakendur í tilræð-
Maður sem viðraði hundinn sinn
kvaðst hafa séð par takast á inni í
göngunum en hélt að þar væm elsk-
endur að rífast og skipti sér ekki af.
Fielding leist ekki á þetta en í byrj-
un febrúar fór að ganga betur. Sér-
fræðingar sem unnu úr gögnum,
meðal þeirra óhreina vasaklútnum
tókst með vísindalegri greiningu að
finna samsetningu kjamasýmsam-
einda morðingjans. Nú þurfti Field-
ing bara að finna manninn sem þetta
kom heim og saman við. Hann ákvað
því að taka einfalda blóðpmfu af öll-
um karlmönnum á svæðinu.
Það bar sinn árangur. Ein blóðpmf-
an reyndist nákvæmlega sú rétta og
áður en mánuðurinn var úti, var búið
að handtaka John Dunne. í fyrstu
neitaði hann að hafa nokkra hug-
mynd um morðið á Lorraine Benson
en þegar skýrt var fyrir honum að
kjamasýrusamsetning líkamsvökva
manna væri jafneinstaklingsbundin
og fingraför, gafst hann upp og ját-
aði. -Ég var kjáni, sagði hann. -Ég
hefði átt að gæta þess að skilja ekki
vasaklútinn eftir. Hann hélt því fram
að hann hefði verið undir sterkum
fíkniefnaáhrifum þetta kvöld og ver-
ið búinn að fá sér blöndu af bjór,
viskíi, rommi, berjasaft og LSD.
Hann sagðist oft neyta hennar þegar
hann færi út að ræna, einmitt til að
fjármagna fíknir sínar.
Þetta kvöld kvaðst hann hafa fund-
ið til ákafrar hvatar til að hafa mök
við konu og heföi beðið tímunum
saman nálægt jámbrautarstöðinni
þegar Lorraine kom loksins. Hann
hefði ráðist á hana en hún varist af
ótrúlegum styrk þar til hann varð
svo reiður að hann myrti hana. Hann
réð ekki við sig fýrir reiði yfir að
hafa ekki getað fullnægt hvötum
sínum.
Of hættulegur konum
John Dunne átti tvítugsafmæli um
það leyti sem réttarhöldin hófust í
Old Bailey, haustið 1989. Þá stóð
hann á sama stað og áður þegar hann
var ákærður fyrir nauðgun, 15 ára.
Þann 23. nóvember var hann sekur
fundinn um morð Lorraine Benson
og dæmdur í ævilangt fangelsi.
-Það má ekki láta þig lausan fyrr en
fullvíst er að þú sért ekki lengur
hættulegur konum, sagði dómarinn.
-Ef það þýðir að þú sitjir inni til ævi-
loka þá verður það þannig.
Sálfræðingar hafa nú annað tæki-
færi til að reyna að lækna sjúka sál
Johns Dunne en ómögulegt er að
segja um hvort þeim tekst það. Svo
mikið er víst að langur tími líður áð-
ur en úr því verður skorið með vissu
hvort John Dunne er ekki lengur
hættulegur konum.
inu dæju í fangelsi — væru ýmist
teknir af lífi eða létust úr sjúk-
dómum (þar á meðal bróðir
Vaso, sem var hengdur 1915) —
var unga manninum sleppt úr
fangelsi 1918. Hann nam nú-
tímasögu og varð háskólakenn-
ari við Belgrad- háskóla og hélt
þar fyrirlestra fram á elliár. Hina
miklu byltingarmenn aldarinnar
áleit hann vera þá Lenín, Stalín,
Mao Tse-tung, Ho Tschi-minh
og Tito.
Tók þátt
í tilræðinu
við Franz
Ferdinand
Vaso Cubrilovic.