Tíminn - 19.01.1991, Blaðsíða 11

Laugardagur 19. janúar 1991
HELGIN
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Verjendur Knox héldu áfram að
krefjast nýrra réttarhalda í morð-
málinu þrátt fyrir að aðalvitni þeirra
kom ekki í þetta sinn.
Þeir lofuðu að maðurinn kæmi
næst.
Hinn maðurinn sem vildi vitna
sagði aðeins að hann hefði heyrt
kviðdómandann segja að svertingjar
væru afkomendur apa en hvíta
menn hefðu Guð skapað.
Við næstu yfirheyrslu, 17. febrúar
kom hitt vitnið ekki að heldur og
verjendurnir höfðu ekki náð til
hans.
Leyfi fékkst til að lesa yfirlýsingu
frá honum þrátt fyrir mótmæli lög-
manna sækjenda sem bentu á að yf-
irlýsing gerð þremur árum áður
gæti talist í meira lagi vafasöm.
Dómari leyfði samt upplestur yfir-
lýsingarinnar og hafnaði þar næst
beiðni um ný réttarhöld.
Áður en dómur var kveðinn upp
yfir Knox var hann spurður hvort
hann vildi taka til máls. Knox svar-
aði því einu til að hann hefði verið
sakfelldur fyrir morðið af því hann
væri svertingi.
— Þið getið dæmt mig í þúsund
ára fangelsi ef ykkur þóknast, sagði
hann við dómarann. — Ef ég berst
nógu hart verð ég frjáls maður fyrr
eða síðar.
Síðan kvað dómarinn upp tvöfald-
an lífstíðardóm án möguleika á náð-
un fyrir nauðgun og morð þar sem í
hlut hefði átt einn dáðasti og virtasti
menntaskólakennari í Mars-
halltown.
Sigurður Hannesson
VMingavatni,
Þingvallasveit
Sauðfjárbænda
sauðaháttur
UaÍU
tlQllcl1
spuni
Starra
íGarði
LandiÖ er aö ffúka langt út á haf viökvœman streng í búmannshjarta.
langt norÖur í baílarhaf. Því til þess er blessaÖ grasiÖ grœna
Móöurmoldin frjó aö gera dilkana vœna,
mun þar fara í kaf. annars sprgtti þaÖ út í bláinn.
Svona er nú sauÖkindin Mér blös/crar aÖ sjá þegar blessuö stráin
sem aö bítur gróöurinn, bregtast í úlfgráa sinuþófa.
sundur leysist svöröurinn, AÖ horfa á afréttinn auÖan
stðan kemur vindurinn, á ellina minnir og dauÖann,
en eiginlega orsökin svartan og gráan und sinuteppi.
er þó bœndalýÖurinn. Og allt skal troÖiÖ á grundum og grjótum
ÞaÖ er aumi andskotinn af tíu milljón túristafótum.
upp á þetta aö líta. Þvf ekki er tslenska gestrisnin góöa
Brátt mun horfin blessuð eyjan hvíta. eintómt grtn,
Eg hefþetta eftir Herdísi elskan mín.
og heyrist þaÖ á Jónasi, Kannske dálítiö dollaragrin.
þaö er daglega t DVaffi Nei, þjóöin skal lifa á landsins gaeöum
dálitiÖ um þetta, en ekki skrimta á útlendu hrati
einnig sagt i útvarpi af Efnahagsbandalags grautarfati.
inn á milli frétta. Aldrei aÖ víkja, engu kvíöum,
Ykkur aÖ segja eg hef þó á endanum slotar galdrahríöum.
aöra trú en þessa Úlfamir sofna í sauöargœrum
og þvemeita aö þetta sé hiÖ rétta. sem aö bitu af gömlum vana
Svipar mér til sauöanna og bráðum fœr sauðkindin uppreisn aeru
meö sögufrœgu þrjóskuna. og aörir hljóta aö missa hana.
Sá eiginleiki er hefur hún Og ennþá má líta hátt í hlíöum
hleypur í mig stundum hjarÖir á beit meÖ lagÖi síÖum.
og fer aö standa framan í Viö fórum í göngur á fáki þýöum
fjölmiðlahundum. og ríÖum og ríÖum
Því ennþá vekur þó voriÖ bjarta uns rökkvar í hlíÖum.
vinnuvettlingum, gröfnum í bak-
garði Knox reyndust koma heim og
saman við sýni af hári Elsie Giliam.
Aðrir sérfræðingar sögðu að blóð-
leifar hefðu fundist á tveimur hlut-
um úr baðherbergi Knox og reynd-
ust þær koma saman við blóð fórn-
arlambsins. Heima hjá Knox fannst
einnig hnífur af þeirri stærð að
hann gæti verið morðvopnið.
Þegar Knox sjálfur kom í vitna-
stúkuna kvaðst hann hafa setið
heima hjá sér og horft á sjónvarpið
að kvöldi 2. jú.ní ásamt sambýlis-
konu sinni. Hún hefði farið að sofa
um eittleytið en hann setið áfram
við sjónvarpið og lagt kapal líka.
Síðan hefði hann farið í bað, þveg-
ið af sér tvennar stuttbuxur og
hengt yfir baðkerið. Þær hefðu því
miður dottið af snúrunni og þess
vegna verið rakar þegar lögreglan
fann þær. Hann neitaði öllum ásök-
unum um að hafa þvegið buxurnar
af því blóð væri í þeim.
Næsta vitni verjandans var læknir
sem staðhæfði eftir ljósmyndum af
áverkunum á líkinu að umræddur
hnífur væri of stór til að flestar
stungurnar gætu verið eftir hann.
Annað vitni bar að farið í lakinu
væri eftir vinstri hönd en alls ekki
hæl fórnarlambsins eins og ákæru-
valdið vildi halda fram.
í fjóra daga sat kviðdómur ráð-
þrota en þá tilkynnti talsmaður hans
að ekki væri unnt að komast að
samhljóða niðurstöðu.
Enginn átti Íófafarið
Eftir viðtöl við kviðdómendur
ákvað dómari að leysa þá frá störfum
og boðaði önnur réttarhöld eftir þrjá
mánuði. Þau hófust 7. nóvember.
Sækjandi sagði frá hárunum sem
fundust á hönskunum sem grafnir
voru í garði Knox og að hálsmen
sem fannst í herbergi hinnar myrtu
væri svipað meni sem Knox hefði
jafnan gengið með.
Verjandi sagði kviðdómi að aðal-
sönnunin í málinu væri blóðuga far-
ið á lakinu og að hann ætlaði að
sanna að hnífurinn sem Iögreglan
lagði hald á væri ekki morðvopnið.
Fyrsta vitnið saksóknarans varf
grannkona Elsie. Hún sagði að þau
hjónin hefði verið háttuð þegar þau
heyrðu inn um opinn gluggann að
Elsie hrópaði: —Þú drepur mig
hvort sem er og síðan hefði hún æpt
af öllum kröftum: —Guð minn góð-
ur. Eftir það hefðu aðeins heyrst lág
kvein. Þá hefðu þau farið fram úr og
maður sinn hringt til lögreglunnar.
Lögreglumaður bar að hann hefði
verið á morðstaðnum morðdaginn
og að hann hefði þrisvar sé John
Knox á ferli við hús Elsie og í öll
skiptin hefði hann tekið upp pakka
af ákveðnum sígarettum og kveikt
sér í.
Þá lýsti sérfræðingur samanburði
á hárunum sem áður var nefndur og
fullyrti að öll hár sem fundust í
svefnherbergi Elsie auk hennar hára
væru af ákærða svo óyggjandi væri.
Eftir vitnaleiðslur sækjanda var
gert réttarhlé og síðan hóf verjandi
að leiða sín vitni. Meinafræðingur
var eitt þeirra og staðhæfði hann að
umræddur hnífur væri of stór til að
geta verið morðvopnið.
Fingrafarasérfræðingur, sem
starfað hafði hjá FBI í 37 ár, sagði að
lófafarið á lakinu væri ekki eftir
ákærða. Hann kvaðst hafa borið það
saman við alla sem vitað væri að
komið hefðu inn í herbergið, svo og
ákærða og nágrannana en það kæmi
hvergi heim og saman.
Loks tók John Knox sjálfur til
máls og að lokinni ræðu hans dró
kviðdómur sig í hlé til að komast að
niðurstöðu. Það tók hvorki meira né
minna en fimm sólarhringa en þá
var úrskurðurinn sá að John Knox
væri sekur um nauðgun og morð að
yfirlögðu ráði.
Knox var bitur vegna dómsins. —
Niðurstaðan var byggð á kynþátta-
fordómum, sagði hann. — Konan
var hvít en ég er svartur, sagði hann.
— Það nægði. Hvar er réttlætið?
John Knox staðhæföi að hann væri fömariamb vegna litarháttar síns.
Kynþáttamisrétti?
Dóttir Elsie Gillan sagði við
fréttamenn að hún hefði lengi óttast
að ekkert yrði úr dómi þegar kvið-
dómendur tóku sér enn lengri tíma
en í fyrra skiptið. — Þetta er mikill
léttir, bætti hún við. — Líf mitt nam
staðar um tíma en nú get ég haldið
því áfram. Ég gat ekki einbeitt mér
að neinu fyrr en þessu væri lokið. Ég
þurfti ekki bara einhvern sökudólg.
Ég var alltaf viss um að hann hefði
gert það.
Verjandinn var óánægður.
— Ég skil ekki af hverju aldrei var
skorið úr um lófafarið, sagði hann.
— Ég hef leiðinlega á tilfinningunni
að einhver annar en John Knox hafi
framið ódæðið.
Skömmu eftir sakfellingu Knox
lagði verjandi hans fram kæru á
hendur einum kviðdómenda fyrir að
vera meðlimur í samtökum sem
hefðu á stefnuskrá sinni fyrirlitingu
á svertingjum.
Lögfræðingar Knox sögðust hafa í
fórum sínum eiðsvarna yfirlýsingu
manns sem þeir vildu ekki nafn-
greina um að þessi tiltekni kvið-
dómandi hefði gert ítrekaðar til-
raunir til að fá sig í samtökin fyrir
tveimur árum eða svo.
Fleiri sem ekki verða nafngreindir
báru ennfremur að sami kviðdóm-
andi væri þekktur fyrir andúð sína
og áróður gegn svertingjum. Tveir
þeirra ónefndu sögðust fúsir til að
bera það fyrir rétti. Yfirheyrslur hóf-
ust 30. janúar 1989.