Tíminn - 28.03.1996, Blaðsíða 5

Fimmtudagur 28. mars 1996
fgjfjmÍMfj
5
Þorvaldur H. Þóröarson og Katrín Haröardóttir:
Starf Kattavinafélagsins í
þágu samfélagsins
Með tilkomu Kattholts
hefur aðstaðan fyrir
óskilaketti batnað
verulega hér á höfuðborgar-
svæðinu. Kattavinafélagið hef-
ur unnib mjög gott starf og al-
menningur sem og lögregla,
dýraeftirlitsmenn og fleiri
hafa getað leitað á náðir fé-
lagsins með ketti sem þeir
finna á vergangi. Kattavinafé-
lagið hefur einnig haldið skrár
yfir heimilisketti sem fólk hef-
ur týnt eða fundið og hefur
með þessum hætti aöstoðað
margan köttinn við að rata
heim til sín.
Hús Kattavinafélags íslands,
Kattholt, opnaði í júlí 1991 og
var þá suðausturhluti hússins
tekinn í notkun undir starf-
semi félagsins. Þessu húsnæði
var skipt í deildir fyrir óskila-
ketti, gæsluketti og skrifstofu.
Reykjavíkurborg veitti tölu-
verðan styrk til þessara fram-
kvæmda, en jafnframt lögðu
meðlimir félagsins fram mikla
sjálfboðavinnu við smíðar,
pípulagnir, málningarvinnu
og fleira. Við opnunina flutt-
ust óskilakettir af höfuöborg-
VETTVANCUR
arsvæðinu frá Dýraspítalanum
í Víðidal í Kattholt, þar sem
meginmarkmiö starfseminnar
var helgab þeim. Þar með
hófst mikið starf við umönn-
un þeirra, leit að réttum eig-
endum eða að öðrum kosti að
finna nýtt heimili fyrir þessa
ferfættu vini. Ennfremur hefur
félagib unnið hörðum hönd-
um við að koma í veg fyrir að
kettir týnist. Þetta hefur verið
gert með því að hvetja dýra-
eigendur til að merkja þau
greinilega.
Þetta starf, sem er að miklu
leyti unniö í sjálfboðavinnu,
er mjög mikilvægt í þéttbýli,
en er því miður oft vanmetið
af bæbi yfirvöldum og al-
menningi. Ef þessir kettir
hefbu í engin hús að venda,
sæjum við fljótt verulega fjölg-
un á litlum samfélögum villi-
katta hér og þar í borginni.
Kettir, sem lifa villtir, geta ver-
ið smitaðir af spólormum,
bogfrymli, eyrnamaurum,
augnsýkingum og kattafári,
svo eitthvað sé nefnt. Þessir
kettir geta smitað heimilisketti
og viðhalda þeir smitinu í um-
hverfinu. Auk þess þurfa þessir
kettir ab veiöa sér fugla og mýs
til matar og fara oft í rusl í
íbúðarhverfum. Af þessu hlýst
verulegt ónæði. Þegar kólna
fer í veðri, verða vegalausir
kettir oft svangir, kaldir og illa
til reika. Dánartíðni verður
mjög há um vetur, sérstaklega
hjá kettlingum. Vegna dýra-
verndarsjónarmiða er ekki
annað hægt en að reyna að
koma í veg fyrir að slík samfé-
lög fái að þroskast og stækka.
Það er því nauðsynlegt að at-
hvarf fyrir óskilaketti sé fyrir
hendi.
I Kattholti fá kettirnir góða
aðhlynningu. Þeir eru geymdir
í rúmgóðum búrum og fóðrun
og hreinlæti er til fyrirmynd-
ar. í Kattholt koma kettir frá
öllu höfuðborgarsvæðinu,
sem bæði lögreglan og al-
menningur koma með. Þar
sem margir kettir eru saman-
komnir í einu húsnæði hafa
sóttvarnir alltaf verið efst í
Ágóbi jóla-
kortasölu
til ÍF
Fyrirtækiö Hans Petersen afhenti
íþróttasambandi fatlaðra fyrir
skömmu tæpa hálfa milljón
króna, sem er hluti af ágóða jóla-
kortasölu verslana Hans Petersen
fyrir jólin 1995. Á myndinni tek-
ur Camilla Th. Hallgrímsson,
varaformaður ÍF, við styrknum úr
hendi Guðrúnar Eyjólfsdóttur,
sölustjóra hjá Hans Petersen. Á
myndinni er einnig Ólafur Eiríks-
son, einn af Ólympíuförum fatl-
aðra til Atlanta 1996. ■
hugum manna. Þaö varð því
fljótlega ljóst að aðskilja þurfti
óskilakettina frá gæsluköttun-
um. Það var svo í júlí 1992 að
vesturhluti bakhúss var tekinn
í notkun fyrir óskilaketti. Þótti
þetta mikil framför, auk þess
sem hægt var að auka gæsl-
una, sem yfir sumartímann er
einhver helsta fjáröflun félags-
ins.
Sumarið 1993 geröist það
sem menn höfðu mest óttast.
Það kom upp smitsjúkdómur
meðal óskilakattanna, sem
leiddi til þess að aflífa þurfti
nokkra þeirra. Viðbrögb fé-
lagsins við þessum skelfilega
atburði voru skjót, ákveðin,
fagleg og til fyrirmyndar. Þess
var strax farið á leit við félags-
menn að styrkja félagið í að
hólfa óskilakattadeildina nið-
ur í 5 abskilin herbergi og
koma upp góðu loftræstikerfi.
Með þessu móti er hægt ab
takmarka útbreiöslu smits og
aðskilja heilbrigða einstak-
linga frá sjúkum. Átak þetta
kostaði félagið á fjórða hundr-
að þúsund krónur. Þrátt fyrir
þröngan fjárhag var hægt,
með hjálp góðra manna, að
koma upp þeirri góðu aðstöðu
sem notuð er í dag.
Á undanförnum árum hefur
starfsemi Kattavinafélags ís-
lands fyrst og fremst miðast
við Reykjavík og nágranna-
byggðarlög. Af þessum sveitar-
félögum hefur þó Reykjavíkur-
borg ein veitt framlag til starf-
seminnar árlega. Allri ósk til
annarra sveitarfélaga um
framlag til rekstursins á und-
anförnum árum hefur því
miður verið synjab. Þó er í lög-
um aö sveitarfélögum, hverju
fyrir sig, beri skylda til að
halda óskiladýrum í skefjum.
Aðferð sú, sem Kattavinafélag-
ið hefur valið sér, er tvímæla-
laust sú mannúðlegasta og
besta sem völ er á. Þar eru hag-
ir og þarfir dýranna í hávegum
höfð.
Það væri óskandi að í hinni
allra nánustu framtíð sæju
önnur sveitarfélög á höfuð-
borgarsvæöinu og víðar sér
fært að koma inn í þetta starf
af fullum krafti, svo stíga megi
stór og farsæl skref á þessu
sviði inn í 21. öldina.
Höfundar eru dýralæknar.
Réttarstaða skuldara
Fyrir skömmu var greint frá því
í fréttúm að nokkrir alþingis-
menn hefðu hreyft málefnum
skuldara á Alþingi. Höfðu þeir
áhyggjur af innheimtukostnabi
og öðru því sem margfaldaði
höfuðstól upphaflegrar skuld-
ar.
Svo sannarlega er flestum
skuldurum vorkunn. Þab er
nefnilega sjaldnast sem
greiðslufall verður af illum hug,
miklu frekar eru þab illviðráð-
anleg eða ófyrirséð atvik sem
valda því ab skuldir eru ekki
greiddar á gjalddaga. Óvarkárni
lánveitenda þekkist líka og bera
þeir því oft nokkra ábyrgð þeg-
ar illa fer.
Þegar vanskil verða taka vib
dráttarvextir, innheimtukostn-
aður og fleira sem getur marg-
faldað hinn upphaflega höfuö-
stól.
Auðvitað geta menn komist
hjá þessum kostnaði og flestir
gera það, einfaldlega með því
að greiða á réttum tíma, en þab
er bara því miður ekki alltaf
hægt.
Þeir, sem lenda í vanskilum,
eiga sér fáa málsvara, og fagna
ég því ef alþingismenn ætla nú
að gaumgæfa það fjármálaum-
hverfi sem skuldararnir þurfa
að lifa í. Ég vona að þessi mál
verði tekin til ítarlegrar athug-
unar og ekki aðeins hluti
þeirra, heldur verði hvert ein-
asta atriði tekið fyrir.
í þessum pistli ætla ég að
vekja athygli á einu af þeim at-
riðum sem þurfa að koma til
skobunar, en það er hvernig
farið er að við uppgjör gjaldfall-
inna skulda sem greitt hefur
verið inn á, oft mörgum sinn-
um, áður en skuldin er ab fullu
Frá
mínum
bæjar-
dyrum
LEÓ E. LÖVE
greidd.
Þab er engin föst regla um
hvernig jressar innáborganir
reiknast. Eg hef séð útreikninga
þar sem allar innáborganir hafa
verið dregnar frá höfuðstóli,
þar til hann er greiddur að
fullu, en þá greiðast dráttar-
vextirnir. Þegar þessi aðferð er
viðhöfð, fær skuldarinn bestu
mögulega niðurstöðu.
Svo hef ég líka, og miklu oft-
ar, séb skuldir reiknabar út meb
dráttarvöxtum eins og ekkert
hafi verið greitt fyrr en í lokin,
þrátt fyrir innáborganir. Meb
þeirri aðferð hefur óskertur
höfuðstóll borið dráttarvexti á
meðan innáborganirnar hafa
ekki borið neina vexti, jafnvel
svo mánuðum skipti. Við slíkar
aðstæður heföi skuldaranum
komið betur að ávaxta pening-
ana sína þar til hann hefði get-
að greitt skuldina alla í einu,
hann hefði þá fengið vexti af fé
sínu.
Svo margar og mismunandi
eru aðferðirnar að brýna nauð-
syn ber til að setja um það regl-
ur hvernig meb skuli fara.
Eftir að hafa rætt við marga
um þetta vandamál hef ég
komist ab þeirri niðurstöðu að
sanngjarnast hljóti að vera að
reikna höfuðstól og innáborg-
anir sjálfstætt og allar eins.
Þannig myndi höfuðstóllinn
vera reiknabur með fullum
dráttarvöxtum frá upphafi til
endanlegs greiðsludags, en það
sama myndi vera gert við inná-
borganirnar: þær yrðu líka látn-
ar bera dráttarvexti frá greiðslu-
dögum, skuldaranum til góða.
Þar með væri öllu réttlæti
fullnægt.
Skuldarinn verbur ekki
hlunnfarinn og skuldareigand-
inn fær ekki óeðliiega háa vexti
með þessari aðferð.
Þótt skuldaskil og uppgjörs-
mál virðist flókin, eru þau svo
mikilvæg í fjármálalífinu, ab
þau mega ekki aðeins verba
upphrópun stjórnmálamanna í
atkvæðaleit. Eg skora á alþing-
ismenn að halda málinu vak-
andi og sjá til þess að skuldarar
séu ekki hlunnfarnir, nógu erf-
itt eiga þeir samt. ■