Tíminn - 03.02.1990, Blaðsíða 8

16
HELGIN
Laugardagur 3. febrúar 1990
SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL
Celine var ung
og óreynd og galt
fyrir það með lífi
sínu að eiga of
eftiriáta móðurog
of ákafan aðdá-
anda.
Stundum
er banvœnt
að vísa ________
brjálœðingi á bug
Að morgni miðvikudagsins 29. mars 1989 fór hin
44 ára Mauricette Clavirola að heiman ásamt Jean
sambýlismanni sínum. Hún ók honum jafnan til
vinnu í Parempuyre, útborg Bordeaux áður en hún
verslaði fyrir daginn og fór svo heim aftur.
Mauricelte hafði tekið hið nýja
frjálsrœði í áslamálum svo alvarlega
að hún skildi við mann sinn nokkr-
um árum áöur og hóf sambúð meö
Jean. Hún var í góðu skapi þennan
dag því dóttir hennar átli afmœli og
um kvöldið skyldi haldin veisla.
Celine Rouilliere var 18 ára og
augasteinn móður sinnar. Hún var
falleg og fíngerð og frábœr nemandi
auk þess sem hún stundaði dans og
starfaði í tómstundum að velferð
eldri borgara í Bordeaux. Meiri fyr-
irmyndardóttur var varla hœgl að
hugsa sér.
Mauricette skilaði Jean í vinn-
una, keypti brauð og sneri svo heim.
Þá var klukkan hálfníu og dagurinn
lofaði góðu veðri. Bordeaux er það
sunnarlega í Frakklandi að þar vorar
snemma.
Af því Celine átti afmœli fékk
hún að sofa frarn eftir eins lengi og
hún vildi. Mauricelte átti því ekki
von á að hitta hana í eldhúsinu en
hana langaöi í morgunverð og kaus
að borða hann í félagsskap dóttur
sinnar.
Þess vegna smuröi hún brauð,
setti fatið á borðið, lagaði kaffi og
fór svo inn til að vekja Celine. Hurð-
in að herbergi Celine virtist standa á
sér. Þótt ekki vœri lœst þá gat Maur-
icette ekki opnað. Það var eins og
eitthvað vœri fyrir.
— Komdu nú, svefnpurka, kall-
aði Mauricette. — Við þurfum að
scekja tertuna þína fyrir hádegi. Hún
lagðist því nœst á hurðina sem lét
smám saman undan. Þegar rifan var
orðin nœgilega stór stakk Mauricette
höföinu inn fyrir til að aðgœta hvað
vœri fyrir.
Það var Celine. Hún Iá á gólfinu í
ljósbláum náltkjól og lítiö eitt dekkri
slopp. Hvort tveggja var nú uppi
undir höndum hennar þannig að hún
var nánast nakin. Stór blóðpollur var
á gólfinu og enn blœddi úr ótal sár-
um um allan líkamann.
Hljóp eftir lœkninum
Mauricelte rak upp þvílíkt skelf-
ingaróp að raddbönd hennar biðu
tjón af. Hún gat aöeins hvíslað í viku
á eftir og þá með miklum sársauka.
En meöan hún œpti fann hún ekkert
til. Öll meðvitund hennar beindist að
limlestu líki dótturinnar á gólfinu.
Jafnvel þá hlýtur Mauricette að
hafa gert sér grein fyrir að Celine
var látin en hún var ófœr um að
meðtaka það. Það eina sem þaut um
huga hennar var að sœkja lœkni og
láta gefa Celine blóð.
Lœknir var með stofu skammt
frá og Mauricette hljóp úl og niður
götuna og var oflsinnis nœrri dotlin í
flýlinum. Hún ruddist gegnum bið-
stofuna og inn til lœknisins en þegar
hún œtlaði að skýra málið þá var
röddin horfin svo hún kom ekki upp
orði.Hún tók það til bragðs að grípa
í lœkninn og bókstaflega draga hann
með sér út. Lucien Delamere lœknir
streittist ekki á móti. Hann kannaðist
við Mauricette og gerði sér grein
fyrir að eilthvað alvarlegt hefði gerst
og að lœknishjálpar vœri þörf.
Hann hafði búist við einhvers
konar slysi en þegar hann kom inn í
herbergi Celine sá hann þegar í slað
að um var að rœöa ofbeldisverk.
Hann sá líka að hann gat ekkert að
gert. Af stœrð og fjölda áverkanna á
slúlkunni og blóðmagninu á gólfinu
málti ráða að vœri Celine ekki þegar
lálin þá skipli þaö ekki nema mínút-
um.
— Gefðu henni blóð, reyndi
Mauricette að segja og virtist œtlast
til að lœknirinn gerði það á stund-
inni.
Hann kraup niöur og þreifaði eft-
ir púlsi en það var bara til mála-
mynda enda var enginn púls finnan-
legur. Þegar hann stóö upp, var
buxnahnéð gegndrepa af blóði.
Hann hálfbar Mauricette fram í
stofu, lagði hana í sófann, hringdi til
lögreglunnar og tilkynnli morð.
I sófanum andvarpaði Mauricelte
og missti meðvitund. Það yrði engin
afmœlisveisla í kvöld.
Brjálœðingur að verki
I Bordeaux búa um 250 þúsund
manns og eins og aðrar franskar
borgir af þeirri stœrð er hún ekki ör-
uggur staður. Samt sem áður eru
glœpir tíðastir meðal fíkniefnaneyl-
enda, melludólga og annarra glœpa-
manna. Morð eru fremur fátíð þar í
Marc Bardot var ofbeldishnelgöur
vandrœöagepill sem þoldl ekki að
vera vísað á bug.
röðum venjulegra borgarMorð ein-
hvers sem tilheyrir undirheimunum
krefst yfirleitt lítillar vinnu af hálfu
lögreglunnar því ofast liggur ástœð-
an í augum uppi og morðinginn nœst
fljótlega.
Charles Poulain, yfirmaður hjá
morðdeildinni, bjóst ekki viö öðru
en hér vœri um að rœöa eitthvað
slíkt þegar hann kom á heimili
Mauricetle klukkan rúmlega níu um
morguninn. Mauricette var þá komin
til meðvitundar og lœknirinn búinn
að gefa henni róandi lyf.
— Það var Marc Bardot, tókst
henni að hvísla. — Hvernig datt mér
í hug að hleypa þessum geöbilaða
öfugugga inn í húsiö? Finnið hann
og drepið hann. Nei, annars, ég vil
gera það sjálf.
— Konan þarf að fara á sjúkra-
hús, sagði Poulain. — Eg get ekki
tekið af henni skýrslu í þessu
áslandi. Viltu hringja á sjúkrabíl?
— Eg vildi gera þaö fyrr, svaraði
lœknirinn. — Ég vissi bara ekki
hvað lögreglan vildi. Ég hef aldrei
lent í svona löguöu áður.
Um leiö og lœknirinn fór í sí-
mann, sagði hann Poulain hvar líkið
vœri að finna. Mauricette sat í sóf-
anum með andlitiö í höndum sér og
skalf af ekka.
Poulain opnaði dyrnar að her-
bergi Celine og leit inn en fór síðan
úl í bíl til aöstoðarmanns síns sem
þar beið. — Hér hefur brjálœðingur
verið að verki, sagði hann. — Ég hef
aldrei séð jafnsundurstungið lík.
Þetta er bara nýskeö. Láttu afgirða
svœðið
Desmoines, aðstoðarmaður hans,
seildist eflir símanum og nokkrum
mínútum síðar var búið að loka göt-
unni.
— Er vitað hver var að verki?
spurði Desmoines. — Er einhver
lýsing fyrir hendi?
— Engin Iýsing, svaraði Poulain.
— Móðirin segir að það hafi verið
einhver Marc Bardol en hún er varla
í áslandi til að segja neilt af viti. Ég
veit ekki hvort hún sá þetta eða
heldur það bara.
Fullyrðing móðurinnar
Desmoines kallaði í snatri út
tœknilið og sérfrœðinga morðdeild-
arinnar. Hugsanlega var ekki þörf
fyrir slíkt en það var formsatrði sem
þurfti að fullnœgja. Síðan biðu þeir
félagar í bílnum eftir að locknir og
ljósmyndarar lykju sér af innni í
húsinu.
Frome lœknir sá strax að Celine
hafði aðeins verið látin skamma
stund, innan vil hálfa aðra klukku-
stund. Hann kvaðst efasl um að
henni hefði verið nauðgað heldur
heföi verknaöurinn verið framinn í
ofsabrœði. Það kœmi hins vegar bet-
ur í ljós við krufningu. — Það liggur
blóðugur hnífur hjá líkinu, bœtti
hann við áður en hann gekk að bíl
sínum ók burt.
— Viltu líta inn fyrir? spurði Po-
ulain félaga sinn en Desmoines
hristi höfuðið. — Er nokkur þörf á
því? Hann hafði þegar séð fleiri illa
útleikin lík en hann kœrði sig um.
— Nei, en þú verður samt aö
vera hér og líta eftir öllu. Ég œtla á
sjúkrahúsið og athuga hvort hœgt er
að rœöa viö konuna núna.
A stöðinni var Poulain sagt að
enginn grunsamlegur hefði náðst við
vegatálmana og hann fyrirskipaði að
þeir skyldu fjarlœgðir. Umferðin var
nógu erfið í borginni þótl lögreglan
tefði hana ekki frekar aö óþörfu.
Á sjúkrahúsinu var staðan öllu
betri. Mauricette hafði fengið lyf við
hœfi og þótt hún gœti ekki nema
hvíslað, vildi hún endilega segja allt
sem hún vissi.
Hún fullyrti að morðingi dóttur
sinnar vœri liinn 21 árs Marc Bard-
ot, húsamálari sem hafði búið á
heimilinu þar til fyrir þremur vikum.
— Hvernig stóð á því? vildi Po-
ulain vita.
— Hann var vinur Celine, svar-
aði Mauricelte og fór augljóslega hjá
sér. — Eric sonur minn er í herþjón-
ustu svo herbergið hans var laust og
— Hversu náinn vinur? greip Po-
ulain fram í.
— Mjög náinn, svaraði
Mauricetle vandrœðalega. — Unga
fólkið er svona nú á dögum.
— Hvað var dóttir þín
gömul?
— Hún hefði orðið 18 ára
í dag, svaraði Mauricelte og brast í
ákafan grát.
Vinurinn flutti inn
Poulain beið þar til hún jafnaði
sig en hélt þá áfram: — Segðu mér
frá þessum Bardot. Hvað höfðu þau
þekkst lengi og hvar kynntust þau?
Af hverju heldurðu að hann hafi
myrt hanal ljós kom að Mauricette
vissi raunar harla fátl um manninn
sem hún hafði hleypt inn í húsið og
upp í rúm til dóttur sinnar. Celine
kynntist honum árið áður á skemmt-
un þar sem hún tók þátt í danssýn-
ingu. Marc lék á trompet í hljóm-
sveitinni „Rauðu neislunum". Eftir
skemmtunina fór unga fólkið á veit-
ingslað til að svala þorsta sinum í
hitanum og þar kynntisl Celine
Marc. Hann átti heima í úlhverfinu
Pessac.
Celine sagði móður sinni frá nýja
vininum og kom síðan með hann
heim og kynnti hann fyrir Mauric-
ette og Jean. Marc kom vel fyrir.
Hann var ekkert sérstakt glœsi-
menni, grannlejtur og með mikið og
óstýrilátt har. Á nútfma mœlikvarða
var hann snyrlimenni.
— Celine sagði að þetta vœri
ekkerl alvarlegt og ég spurði liana
ekkert út úr, sagði Mauricette dapur-
lega. — Maður á að láta unga fólkið
í friði með sitt— Ekki 17 ára ung-
linga, sagði Poulain í áminningartón.
— Hún var undir lögaldri og því
barstu ábyrgð á henni. Poulain átti
sjálfur dœtur og var ekkert hrifinn af
hinu nýja frjálsrœði í ástamálum.
— Hvernig stóð á því að Marc
flulti inn til ykkar? vildi hann vita.
— Hann sagðist þurfa að rýma
húsnœðið sem hann hafði, svaraði
Mauricette. — Það var í byrjun des-