Réttur - 01.01.1943, Qupperneq 24

28
RÉTTUR
ViS gengum þegjandi hliö við hlið. Hann horföi beint fram und-
an sér, en stálblá augun bak viö gullspangagleraugun virtust búa
yfir einhverjum óróleika. Hann dró andann djúpt, hvatti sporið og
varð áhyggjufullur á svip.
Jæja, Bjössi, sagði ég. Hefurðu mikið að gera?
Hann kinkaði kolli, en bærði ekki varirnar.
Og þú ert alltaf að skamma okkur í þinginu, sagði ég og hló
framan í hann. Þú hefur svei mér komizt áfram.
Oneinei, seiseinei, sagði hann og brosti góðlátlega. Þú ert nú
einn af þeim ábyrgðarlausu í þjóðfélaginu. En þú ættir að hætta
þessum blaðaskrifum þínum, það er sko mesta.... mesta.... vit-
leysa að skipta sér af stjórnmálum, meðan maður er óþroskaður
.... En þú ert svo ungur. Barnungur. Kornungur. Maður breytist
með aldrinum. Breytist mikið.
Ég kunni ekki við hinn ókennilega hljóm í rödd hans. Ég hafði
aldrei heyrt hann áður, enda fannst mér hálft í hvoru, að hann
væri vini mínum óeiginlegur ásamt hinu kurteisa og bóklega tali.
Ég ákvað því að beina samtalinu inn á aðrar brautir og fór að
rifja upp gamlar minningar frá samverustundum okkar í verk-
smiðjunni.
Jæja, Bjössi, sagði ég. Einu sinni ætluðum við að verzla. Það
var ljóta uppátækið!
Verzla? endurtók hann. Nei, ég er víst búinn að gleyma því. Mað-
ur gleymir svo mörgu. Það hefði svei mér verið gaman að spjalla
við þig dálitla stund, hihi! En ég má ekki vera að því núna, því
miður. Ég er orðinn of seinn á fundinn í nefndinni, fundinn í
Sálmabókarnefndinni.
Já, einu sinni átti ég sálmabók, sagði ég íbygginn, — í þessu
líka fína skinnbandi. En hún týndist einhvern veginn úr herberg-
inu mínu uppfrá, já, einhvern veginn í fjandanum týndist hún. Ég
sé hálfpartinn eftir henni ennþá. Hún var nefnilega ættargripur.
Já, einmitt, sagði hann vingjarnlega og rétti mér þvala hendina.
Vertu blessaður, Pétur minn. Ég hafði gaman af að sjá þig. Bless-
aður og sæll!
Ég kímdi ósjálfrátt í kampinn og horfði á eftir honum, unz hann