Fréttablaðið - 07.03.2009, Síða 80

40 7. mars 2009 LAUGARDAGUR
V
ið vinkonurnar höfð-
um stundum rætt það
að breyta til, stinga
af til Karíbahafsins
og opna brimbretta-
leigu,“ segir Nikola
Christoph um aðdraganda þess
að hún venti sínu kvæði í kross og
sagði skilið við feril sem dansari í
Austurríki. En Karíbahafið varð
ekki fyrir valinu heldur Ísland,
reyndar fyrir algjöra tilviljun.
„Það kom bara að þeim tímamót-
um að ég var komin með nóg af
því sem ég var að gera.“ Nikola
hafði þá unnið í átta ár með virtum
dansflokki í Vínarborg, Tanztheat-
er homunculus, sem dansari og
þjálfari auk þess sem hún kenndi
dans.
Nikola hafði numið nútímadans í
listaskóla og fór strax að vinna hjá
dansflokknum í kjölfarið. „Þar var
ég allt í einu farin að kenna kenn-
urunum sem höfðu kennt mér árin
á undan og þó að það hafi verið
lærdómsríkt þá var það mjög erf-
itt,“ segir Nikola sem var 22 ára
þegar hún var komin á fullt á
framabrautinni í dansinum.
Vildi breyta til
„Ég var alltaf að vinna og vann
of mikið. Vinnan var líka þess
eðlis að ég var í stöðugri sjálfs-
skoðun, eins og listamenn gera,
þeir eru alltaf að leita að svörum.
Svo var ég orðin þrítug og lang-
aði að breyta til. Ég átti ekki pen-
ing fyrir heimsreisu þannig að ég
fór að skoða möguleikana á því að
fara að vinna annars staðar, bara
við hvað sem er, ég var til dæmis
að velta fyrir mér jarðarberja-
tínslu í Finnlandi,“ segir Nikola.
„En kona sem var í danstímum hjá
mér sagðist þekkja mann á Íslandi
og hún bauðst til þess að tala við
hann fyrir mig.“
Næsta sem Nikola vissi var að
hún var kominn með manninn í
símann og það stóð heima, hann
gat útvegað henni vinnu. „Hann
spurði mig einfaldlega hvort ég
vildi vinna í Osta- og smjörsöl-
unni eða á gistiheimili, mér fannst
líklegra að ég gæti kynnst fólki í
síðarnefnda starfinu og tók því.“
Sigurður Demetz varð góðvinur
Maðurinn sem útvegaði Nikolu
starfið var fæddur Austurríkis-
maður sjálfur, búsettur á Íslandi
til áratuga, Sigurður Demetz
óperusöngvari. „Við náðum strax
mjög vel saman því ég er sjálf
ættuð úr Týról eins og Sigurður
var og bjó þar fyrstu sex ár ævi
minnar, amma var þaðan og ég
þekkti til dæmis dalinn sem hann
var úr, Grödendal, vel.“
Nikolu og Sigurði varð svo vel
til vina að hann bauðst til að lána
henni húsið þegar hún kom hing-
að fyrst í sumarvinnu á gistiheim-
ilið en hann dvaldi sumarlangt
erlendis.
Vinskapurinn entist til æviloka
Sigurðar, sem lést árið 2003.
„Hann var eins og afinn sem ég
átti ekki,“ segir Nikola.
Nikola rifjar upp fyrstu kynn-
in af Íslandi, ökuferðina á leið til
Reykjavíkur í gegnum framandi
hraunlandslagið. „Ég fann samt
strax einhverja tengingu og þegar
sumarstarfinu lauk vildi ég vera
hérna áfram. Mér fannst vinnan
skemmtileg og eigendur gistiheim-
ilisins buðu mér að fara dagsferð-
ir um allt landið þannig að fyrsta
sumarið ferðaðist ég heilmikið.“
Er leið að hausti stóð til hjá
fyrirtækinu að setja veitingastað á
laggirnar og bauðst Nikolu áfram-
haldandi vinna. „Ég ákvað að taka
henni og það var þá sem ég fór til
Vínar, seldi dótið mitt, gaf það eða
kom í geymslu og flutti bara til
Íslands.“
Að drukkna í íslenskum orðum
Spurð hvort það hafi ekki þótt
skrítið að hún væri að gefa frama
í dansinum upp á bátinn fyrir
afgreiðslustörf í ókunnugu landi
þá tekur hún undir það. „Ég hins
vegar var alveg komin með nóg
af því að dansa, þegar maður er
dansari og danskennari þá miss-
ir maður smám saman stjórnina
yfir líkama sínum, mér leið eins
og hann væri bara hlutur og lang-
aði mikið til þess að slá eign minni
á hann aftur.“
Komin aftur til Íslands vann
Nikola alls konar störf, fyrst á
veitingastaðnum áðurnefnda, á
bar, þá aftur á gistiheimilinu. „Þá
lenti ég eiginlega fyrir tilviljun í
leiðsögumannaskóla Íslands, var
hvött til þess af vinnuveitendun-
um og þó að ég hafi ekki endilega
ætlað mér að verða leiðsögumaður
þá leit ég á það sem frábært tæki-
færi til þess að læra um Ísland.
Það var líka á þessum tíma sem
Nikola hætti að bjarga sér á ensku
og skipti yfir í íslenskuna, sem
hún talar reiprennandi. „En ég
var oft úrvinda eftir heilu kvöld-
in í skólanum þar sem allt fór
fram á íslensku, ég var hreinlega
að drukkna í íslenskum orðum,“
segir Nikola.
Eftir leiðsögumannanámið
fór Nikola að vinna á ferðaskrif-
stofu Guðmundar Jónassonar og
þar lágu leiðir hennar og manns-
ins hennar, Guðmundar Gunn-
arssonar, barnabarns stofnand-
ans, saman. „Hann bauð mér út
að borða og þannig byrjaði það,“
segir Nikola sem nú er bæði gift
honum og á barn, hinn sextán
mánaða gamla Jónas.
Svo mikið rými í Reykjavík
Hún sér ekki fyrir sér flutning í
heimahagana í Austurríki en er
ekki viss um að hún hefði trúað
því að hún myndi búa í húsi við sjó-
inn í úthverfi með útsýni svo langt
sem augað eygir hefði hún verið
spurð fyrir tíu árum. „Ég hélt allt-
af að ég væri stórborgarbarn, ég
hélt ég þyrfti að hafa allt það sem
stórborg eins og Vín hefur upp á
að bjóða, en svo bý ég á Álftanesi
og mér finnst það frábært,“ segir
Nikola. „Það er svo gott að maður
sér alltaf svo langt frá sér hér í
Reykjavík, hér er svo mikið rými,“
segir hún og bendir út um glugg-
ann þar sem við sitjum á Kjarvals-
stöðum.“
Móðir Nikolu er dönsk, en Nik-
ola ólst samt ekki upp við mikil
tengsl við fjölskyldu sína þar og
ekki heldur við tungumálið. „Ég
held samt stundum að það hafi
búið eitthvað skandinavískt í mér,
mér fannst það þegar ég kom hing-
að fyrst. Svo held ég kannski að
börn úr hjónaböndum fólks hvort
frá sínu landinu eigi einhvern veg-
inn auðveldara með tilhugsunina
um að enda með maka frá öðru
landi,“ segir Nikola sem reyndar
leggur áherslu á að tala þýsku við
soninn, svo hann geti tjáð sig við
fjölskylduna í Austurríki.
„En það er ekki alltaf auðvelt og
mér finnst eins og íslenskan taki
ekki framförum á meðan, hún
staðnar.“
Viðhorf til barna í Austurríki
leiðinlegt
Hún heldur miklum tengslum við
foreldra sína og systur sem hafa
komið hingað og heimsótt hana
oftar en einu sinni. „Ég gæti hins
vegar ekki hugsað mér að ala upp
barn í Vín eða Austurríki. Viðhorf
til barna þar er svo leiðinlegt, þau
eru alltaf fyrir, það er viðhorfið,
og þau eru stanslaust skömmuð
fyrir að vera til,“ segir Nikola sem
líkar betur við hina meintu aga-
lausu íslensku uppeldisaðferð.
Nikola er nú heimavinnandi með
Jónas, hún ákvað að gefa sér lengri
tíma með honum heima áður en
hún færi aftur út á vinnumark-
aðinn eftir að hinu hefðbundna
fæðingarorlofi lauk. „Svo hefur
ástandið auðvitað breyst heilmik-
ið síðan ég eignaðist Jónas.
Öll þessi ár sem ég var hér áður
en hann fæddist var ótrúlega
mikla vinnu að hafa, núna veit ég
ekki hvernig það verður en ég hef
ekki áhyggjur af því, ég er ekki
hrædd við að vinna við að þrífa
klósett ef því er að skipta.“
Ég hélt ég væri stórborgarbúi
Þó að margir íhugi einhvern tímann á ævinni að breyta til og hefja nýtt líf í nýju landi, láta ekki margir verða af því. Sigríður
Björg Tómasdóttir ræddi við austurríska konu, Nikolu Christoph, sem fór að skúra á Íslandi í stað þess að dansa í Vín.
Uppáhaldskaffihús í Vínarborg
Café Prückel
... í Reykjavík Þessa daga er það
Kaffiterían á Kjarvalsstöðum
Uppáhaldshverfið í Vín 3. hverfi,
sérstaklega í kringum Stadtpark
... í Reykjavík (á höfuðborgarsvæð-
inu) Litli Skerjafjörður
Ef ég ætti að sýna Austurríkis-
manni einn stað á Íslandi væri
það... Askja
Ef ég ætti að sýna Íslendingi einn
stað í Austurríki þá yrði það...
Grænmetismarkaðurinn Naschmarkt
í Vínarborg
Besta austurríska bókin Der Mann
ohne Eigenschaften eftir Robert
Musil. Ég þekki þó engan sem er
alveg búinn að klára að lesa hana
Besta íslenska bókin
Salka Valka eftir Halldór Laxness.
Besta austurríska listaverkið Die
Drei Lebensalter – Gustav Klimt
Besta íslenska listaverkið
Sólfar – Jón Gunnar Árnason
Undarlegast í Austurríki Hversu
heitt getur verið á sumrin og hversu
kalt á veturna
Undarlegast á Íslandi
Hversu stór himinninn er
Dæmigerður Austurríkismaður er
... blanda af Króata, Ungverja, Ítala,
Slóvena...
Dæmigerður Íslendingur er... með
það á hreinu hver langalangalang-
amman hans er
AUSTURRÍKI – ÍSLAND
Í FJÖRUNNI Nikola og Jónas una sér
vel í fjörunni á Álftanesi þar sem
vindurinn blæs og útsýnið er gott.
FR
ÉTTA
B
LA
Ð
IÐ
/VA
LLI