Lesbók Morgunblaðsins - 18.03.2006, Blaðsíða 4

4 | Lesbók Morgunblaðsins ˜ 18. mars 2006
sig tiltölulega illa miðað við vinnuna.
– Þessi ljós eru að verða ansi fræg, hafa
m.a. verið keypt til FNAC, listaverkasafns
franska ríkisins …
Við höfum líka selt þau einstaklingum og
norsku fiskifyrirtæki sem hengdi þau upp á
skrifstofunni hjá sér. Þorskurinn kemur að-
allega frá Hrísey, en Fanney er þaðan. Hún
hefur séð um að tæma hann og verka og ég
hef svo saumað roðið saman, fest á járnnet
og tengt ljósin. Síðan er spurningin hvað á að
gera við fiskinn, fyrst keyptum við hann all-
an, en nú fáum við að taka bara roðið. Í
fyrsta skiptið í Danmörku fengum við gefins
19 þorska, við sátum uppi með tugi kílóa,
frystum hluta og dreifðum meðal vina og
vandamanna. Síðan þurftum við að kaupa
meira og vorum orðnar góðar í að halda fiski-
partí, þar sem við buðum þeim sem höfðu
hjálpað okkur og styrkt í alls konar fiskrétti
á verkstæðinu!
– En púpurnar þínar, hvernig urðu þær til?
Þær tengjast sýningunni „En Saga Blot?“
sem mér var boðið að halda í Norður-
Atlantshafs Brygge í Kaupmannahöfn árið
2004. Ég kalla hana stundum „óléttusýn-
inguna“ því ég vann hana meðan ég gekk
með strákinn minn og hún þróaðist í að verða
eins konar fæðingarferli. Sýningarrýmið var
250 fm stórt flæmi með götóttum stólpum.
Þessi göt voru kveikja að hugmyndinni að
tengja form saman með þræði sem var leidd-
ur gegnum götin. Ég bjó til alls kyns púpur
úr ýmsum efnum, sem voru flæktar í 1,5 km
af íslenskum ullarþræði. Fyrst var komið inn
í gang þar sem stóðu tvær púpur sem hægt
var að setjast í, ein sem ég kalla Nilfisk (úr
einangrunarslöngum) og heypúpa; þar gat
fólk farið úr skónum í íslenska ullarsokka og
byrjað að fylgja ullarþræðinum. Í salnum var
ein stór, rauð móðurpúpa úr ull sem maður
gat farið inn í og einnig plastpúpa sem hægt
var að standa í. Margar af hinum voru með
ljósi og sumar með geislaspilurum þaðan sem
kom tónlist sérstaklega samin af danska múl-
tíkúnstnernum T.S. Høeg, það var eitt hljóð-
færi í hverri svo úr varð eins konar hljóm-
sveit. Ég vildi að þemað væri um hafið, þarna
í bryggjuhúsinu, svo að í síðasta herberginu
var gúmmípúpa, sem er svolítið þangleg.
Hún fæddi af sér uppstoppaðan sel með gas-
grímu og á hjólum, sem fór í hringi á gólfinu.
Við hendum alls kyns úrgangi sem sogast
niður í jörðina og endar í hafinu, eitrum
þannig fyrir fiskunum og selunum sem þurfa
gasgrímu í táknrænni merkingu …
Fjölbreytt efni í verkunum
– Þú notar mjög fjölbreytt efni í verkin þín,
eins og t.d. fjaðrir, bréfaklemmur, hjóla-
slöngur, ull, hey, plast, pappír, silki, sílikon,
tré, keðjur, límband, silfur, ál og steypu. Eru
efni stundum kveikja að hugmyndum eða
kemur hugmyndin fyrst og þú leitar að efni
sem hentar?
Hvorttveggja getur gerst, þetta er oft
samverkun. Mér finnst gaman að nota endur-
unnin efni, að nýta fiskinn, aflögu hjólaslöng-
ur o.s.frv.
– Nýlega tókstu átt í sýningunni „Glas-
guldgummioggenbrug í Rundetaarnet“,
gengur hún ekki einmitt út á endurvinnslu?
Jú, flestir þátttakendur vinna með end-
urnýtt efni og þetta kom vel út. Ég hannaði
ljósakrónur úr bréfaklemmum, hjólaslöngum
og plastkúlum sem eru notaðar til að gera
skartgripi. Hluti af sýningunni verður settur
upp í Hafnarborg í sumar.
Fyrir mér var „óléttusýningin“ kveikja að
því að ég fór meira að hugsa um endurnýt-
ingu og um náttúruleg efni. Árið 2004 smíð-
uðum við Fanney líka borð fyrir Saint Eti-
enne hönnunartvíæringinn. Það var hluti af
stóru hringborði gerðu af fólki frá tólf lönd-
um, sem var eins og stór kökuhringur, hver
gerði eina „sneið“ og svo var það sett saman í
Frakklandi. Á þessum tíma vorum við hálf-
blankar, svo við fundum alls konar efni –
trjágreinar og plötu fyrir utan hjá mér – og
það eina sem við keyptum var trélisti. Ofan á
hvítmálað borðið settum við sand sem við lit-
uðum bláan; í hann var hægt að skrifa skila-
boð með trjágrein, t.d. „No war …“ Þetta var
skipulagt af Belga og Ísraelsmanni og kons-
eptið gekk út á frið. Enginn vissi hvað hinir
voru að gera, en útkoman var mjög skemmti-
leg.
– Verkin þín bera oft íslensk nöfn, finnst
þér vera litið á þig sem íslenskan hönnuð er-
lendis og hefur það hjálpað þér?
Stundum og stundum ekki. Það hjálpar
mér ekkert sérstaklega mikið í Danmörku,
frekar í Frakklandi eða á Ítalíu. Danir eru
voða mikið fyrir Dani og fyrir gömlu meist-
arana sína eins og Arne Jacobsen. Þeir eru
hræddir við að breyta, en eru samt að reyna
að styðja við unga hönnuði, sem eru ansi
svekktir á ástandinu. Mér finnst Svíar vera
að gera meira nýtt, þó þeir séu líka íhalds-
samir, en þeir eiga heldur ekki eins mikið af
gömlum, þekktum hönnuðum. Þar eru líka
fleiri ung fyrirtæki sem gera út á nýja hönn-
un. Þeir eru samt sem áður dálítið hræddir,
maður þarf að fara á tíu þúsund fundi með
þeim til að ákveða hluti. Frakkar segja meira
já eða nei, af eða á, sem mér finnst persónu-
lega þægilegra.
Mikilvægt að vera á staðnum
– Þú ert einmitt að vinna með tveimur
frönskum fyrirtækjum, hvernig gengur það?
Það gengur bara vel og á vonandi eftir að
þróast meira. Frakkland er miðja vegu milli
Danmerkur og Ítalíu og það hefur gefist mér
vel. Ég ætti kannski að athuga með þýska
markaðinn næst …
– Hvað gerirðu til að koma þér á framfæri,
sendirðu tillögur, tekur þátt í samkeppnum?
Ég sendi t.d. Ligne Roset bréf með mynd-
um og fékk síðan svar um hvað þeir vildu sjá.
Fólk frá Christofle kom og skoðaði sýn-
inguna á íslenskri hönnun í VIA í París og
hafði síðan samband við mig. Það er mik-
ilvægt að taka þátt í sýningum, að koma á
staðinn og hitta fólk.
– Hefurðu hugleitt að láta framleiða eftir
þig hluti á Íslandi?
Já, það væri gaman ef það væri möguleiki,
en ég hef ekki reynt á það hingað til. Það
gæti verið skemmtilegt að gera eitthvað úr
íslensku sauðkindinni, stoppa hana upp og
setja í hana ljós t.d. Svo getur maður boðið
vinunum í kjötsúpu! En grínlaust myndi mig
langa til að vinna eitthvað úr íslensku hrafn-
tinnunni, hún er svo falleg.
– Þú hefur áhuga á að setja upp sýningu
Með fingurna
í efninu
Gúmmípúpa: Málmur, hjólaslöngur, 2004.
Ljósakrónur: Úr bréfaklemmum, hjólaslöngum og plastkúlum, af sýningunni Glasguldgummioggenbrug, 2005.