Lesbók Morgunblaðsins - 27.05.2006, Blaðsíða 4

4 | Lesbók Morgunblaðsins ˜ 27. maí 2006
Ö
rn Elías Guðmundsson
fékk viðurnefnið Mugi-
son sem barn og það hef-
ur verið listamannsnafn
hans síðustu ár eða allt
frá því fyrsta plata hans,
Lonely Mountain, kom
út hér heima fyrir jólin
2002. Platan var svo gefin út um heim allan
hálfu ári síðar og fékk fínar viðtökur.
Á Lonely Mountain var Mugison einn á
ferð, setti tónlistina saman á fartölvunni
sinni, fléttaði saman rafrænum hljóðum og
tónum. Á tónleikum var hann líka einn alla
jafna, notaði tölvur og tól til að fylla upp í
hljóminn, spilaði undir hjá sjálfum sér.
Stundum var hann reyndar með gítarleikara
og stundum kom Mugimama, Rúna Esra-
dóttir, við sögu, en alla jafna var Mugison
einn á ferð. Það þykir því mörgum saga til
næsta bæjar þegar spurðist að á næstu sóló-
skífu sinni hygðist Mugison troða upp með
hljómsveit. Forsmekkur að því fæst á morg-
un er hann treður upp með nýstofnaðri
hljómsveit sinni í Austurbæ, en tónleikarnir
eru liður í dagskrá Listahátíðar.
Þreyttur á rútínunni
Einsmannssveitin Mugison er ríflega
þriggja ára gömul, og Mugison segir að það
hafi eiginlega verið kominn tími til að leggja
henni í bili, hann hafi verið orðinn þreyttur
og langað að breyta til. „Þetta var upp-
haflega af nauðsyn, ég hafði ekki efni á að
vera með mann eða menn með mér, en það
varð líka til góðs enda varð ég að gera það
besta sem ég gat úr því að vera einn, sem
þróaðist út í mjög skemmtilegt ævintýri,“
segir Mugison og heldur svo áfram eftir
stutt hlé: „Síðasta árið var þetta þó bara
skemmtilegt á köflum.
Eins og öll sirkusatriði verður maður
þreyttur á rútínunni, að vera alltaf að loopa í
tölvunni og playbackið var farið að fara í
taugarnar á mér,“ segir Mugison og bætir
við að þannig hafi þetta smám saman hætt
að vera eins gaman og áður. Það var því ekk-
ert annað að gera en stofna hljómsveit –
kalla á trommur og bassa og byrja æfingar.
Þeir eru þrír í hljómsveitinni nýju, Guðni
Finnsson bassaleikari og Arnar Geir Óm-
arsson á trommur, hrynpar Íslands mætti
kalla þá enda er á stundum eins og þeir séu í
öllum helstu hljómsveitum landsins. Hljóð-
færaskipanin er einföld, trommur, bassi og
gítar, en tölva kemur líka við sögu, „mér
finnst gaman að hafa hana með, hún er svo
öflugt hljóðfæri“, segir Mugison, en þótt
hann sé enn að nota tölvu á sviðinu þá notar
hann hana allt öðruvísi en þegar hann treður
upp einn og allt önnur forrit.
Búinn að slökkva á farsímanum
Þeir félagar Mugison, Guðni og Arnar byrj-
uðu að spá í hlutina fyrir áramót að því
Mugison rekur söguna, en síðan var alltaf
eitthvað að koma upp á, hann var sífellt að
taka að sér ný og ný verkefni, svo minna
varð úr æfingum og undirbúningi en til stóð.
Á endanum greip hann þó í taumana, „ég er
búinn að slökkva á farsímanum“, segir hann
ákveðinn.
Tónleikar Mugisons á Listahátíð verða
fyrstu tónleikar hans með hljómsveitinni ut-
an að þeir félagar héldu opna æfingu, eins og
hann kallar það, á Prikinu sl. miðvikudags-
kvöld. Því lyktaði víst með smáskralli og
Mugison er svolítið rykaður þegar við spjöll-
um saman. Hress þó. „Það var ansi gott
spark í rassgatið, þetta var ansi langt frá því
að vera áhugavert,“ segir hann og hristir
hausinn, en á fimmtudag var önnur æfing,
ekki fyrir framan áheyrendur, sem Mugison
segir að hafi heppnast mjög vel, önnur æfing
var á föstudag og enn önnur í dag. „Þetta
verður fínt,“ segir hann, „Það er líka svo
gaman þegar það er ekki allt hundrað pró-
sent,“ segir Mugison og kímir.
Mýrin, meðal annars
Fyrst þeir félagar eru komnir af stað ákváðu
þeir að gera aðeins meira, spila á tvennum
tónleikum í Danmörku og einum í Þýska-
landi í næstu viku. Síðan verður staðar num-
ið í bili því framundan er að ljúka við tónlist-
ina við Mýrina, kvikmynd Baltasars
Kormáks eftir samnefndri sögu Arnaldar
Indriðasonar. Skammt er í að þeirri tónlist
verði skilað, en Mugison virðist ekki hafa af
því miklar áhyggjur; „ég á að skila músíkinni
1. ágúst og það verður ekkert mál,“ segir
hann hinn rólegasti. Platan sem hann er með
í smíðum verður þó að bíða og það þó að
hann hafi ætlað sér að vera búinn með hana
fyrir löngu. „Ég er með fullt af lögum á
hana, fullt af hugmyndum, en það hefur ekki
gengið eins hratt og ég átti von á að klára
hana, ég bjóst við að þetta myndi ganga
hraðar. Ég ætlaði að vera búinn með hana
fyrir vorið og síðan átti hún að verða tilbúin í
sumar, en hún klárast örugglega ekki á
þessu ári, þær hugmyndir sem ég hafði í
upphafi hafa þurft meiri tíma til að þróast.“
Í gegnum tíðina hefur Mugison kunnað því
illa að spila ný óútgefin lög á tónleikum, vill
helst ljúka við þau í hljóðverinu áður en
hann fer að spila þau opinberlega, en á þess-
um Listahátíðartónleikum verður hann þó
með fjögur eða fimm ný lög. Annað á tón-
leikadagskránni er eldra en hljómar þó ný-
stárlega því allt er í hljómsveitarbúningi.
Hann segir þó að tónlistin sem hann semur
fyrir hljómsveit sé ekkert öðruvísi en það
sem hann hefur hingað til samið fyrir sjálfan
sig, lögin verði alltaf til á kassagítarinn og
drifin inn sem demó. „Svo þróast þau áfram
eftir því hvernig þau vilja vera. Ég hugsa
ekkert um að ég sé að semja fyrir hljóm-
sveit, hugsa bara um lögin, hvað þau þurfa
og kalla á. Mér finnst eiginlega eins og þessi
lög semji sig sjálf; ef lag biður um píanó þá
þarf ég að redda píanói, hringi í Davíð Þór.“
Hellings yfirvinna
Þrátt fyrir miklar annir undanfarin ár segist
Mugison hafa það gott, lífið sé honum gott.
„Þetta er bara eins og að vera smiður, það er
gaman að hafa nóg að gera og ekki síst ef
maður hefur gaman af því sem maður er að
gera. Ég er heppinn maður,“ segir Mugison
og bætir við að það sé munaður að geta
framfleytt sér af tónlist, sérstaklega hér á
landi, „við náum að skrimta á þessu, með
hellings yfirvinnu“, segir hann og hlær við.
Líkt og vill vera með tónlistarmenn vinnur
Mugison að miklu leyti heima hjá sér og seg-
ist kunna vel við það, ekki síst þar sem hann
er svo heppinn að kona hans og sonur eru
bæði tónelsk. „Það hefur þó sína kosti að
fara í vinnuna, fara á einhvern stað utan
heimilisins og vinna þar. Skilja svo vinnuna
eftir þegar maður fer heim,“ segir Mugison,
enda getur það verið erfitt fyrir vinnusaman
mann að vera ekki sífellt að þegar vinnuað-
staðan er heima. „Ég spái kannski í það ef
ég á aukapening einhvern tímann.“
Soltinn og klæðlítill
Þótt Mugison hafi nóg að gera hér heima
kviknar gjarna sú spurning hvort honum
myndi ekki miða betur áfram byggi hann er-
lendis. Hann gefur í sjálfu sér ekki mikið
fyrir það, finnst það ekki veigamikil ástæða
til að flytja út, en segir að þau hjónin hafi
rætt það nokkrum sinnum að búa ytra í ein-
hvern tíma. Hann átti einmitt heima úti í
Lundúnum í þrjú ár, lagði þá grunninn að
fyrstu plötunnni, Lonely Mountain, og lýsir
því sem góðum tíma þótt hann hafi oft verið
auralítill. „Ég þyrfti að fara í einhvern skóla
og læra að hugsa um peninga,“ segir hann og
rifjar upp er hann var soltinn og klæðlítill úti
í löndum – fékk að liggja í stofunni hjá vin-
um og kunningjum. Þá átti hann lítið annað
en Makkann sinn sem hann samdi á tónlist-
ina á Lonely Mountain.
Tal okkar berst að því hve algengt það sé
að fólk á hans aldri haldi utan í lengri eða
skemmri tíma, en þó er eins og flestir snúi
aftur þegar börnin eru komin á skóla-
skyldualdur – vilji að þau alist upp hér á
landi. Mugison finnst það þó ekki vera atriði
sem skipti meginmáli; minnir á að hann hafi
alist upp á hálfgerðu flakki með fjölskyld-
unni víða um heim. „Mér finnst ég ekki hafa
farið illa á því að vera bara ár og ár í skóla
hér og þar og stundum ekkert í skóla,“ segir
hann og bætir svo við: „Ég hefði ekkert á
móti því að vera næstu tuttugu árin á flakki í
húsbíl, en þegar maður vill deila lífinu með
einhverjum öðrum þá gerir maður ekki hvað
sem er.“
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
Heppinn maður, Mugison
Æft af kappi Guðni Finnsson, Arnar Geir Ómarsson og Örn Elías Guðmundsson, sem menn kalla Mugison.