Morgunblaðið - 23.01.2006, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. JANÚAR 2006 25
MINNINGAR
byggi. Víst þurfti hann að nota
skelina við ákveðnar aðstæður.
Það var ekki alltaf hægt að sýna
hinn innri og mýkri mann, einlæg-
an og hlýjan. Í raun sérstakan og
viðkvæman listamann. Ég veit að
honum féll það ekki alltaf vel að
búa í skelinni. En tveir kallar gátu
alveg látið það eftir sér að taka
hvor utan um annan og ýmist fella
tár eða gleðjast saman, eftir því
sem augnablikið bauð upp á.
Þótt við færum fljótt ólíkar leið-
ir í lífinu var sambandið alltaf til
staðar, hvorki lönd né landamæri
rufu það. Heimsóknir ekki eins tíð-
ar og áður fyrr, en hið sígilda tæki
síminn gerði sitt gagn. Ekki löng
samtöl, þess þurfti ekki. Við kunn-
um alveg að tala og vissum hvað
við vildum segja, stutt tengsl
nægðu. Ef annar dró of lengi að
hringja, þá hringdi bara hinn.
Gegnum árin.
Að lokum áleitin spurning. Hvað
hefði gerst, ef fyrirtækið er byrj-
aði sem leikur, hefði ekki orðið að
því sem það varð. Hvað fengum
við ekki að sjá af því sem listamað-
urinn hefði getað látið eftir sig?
Ég kveð þig, kæri félagi, og
þakka samferðina. Megi þín næsta
för verða þér góð. Þótt tíminn
græði, tekur öll aðlögun sinn
skerf. Það vantar í hópinn.
Samúðarkveðjur til eiginkonu,
afkomenda, ættingja og vina. Megi
sá sem öllu ræður vera þeim stoð.
Marinó Þ. Guðmundsson.
Það var vissulega áfall fyrir
smíðakennara að frétta andlát
Gylfa, hann var orðinn fastur
punktur í starfi okkar, sannkall-
aður viskubrunnur handverks-
fólks, mikil hjálparhella og vinur
hvers kennara sem til hans leitaði.
Að eigin frumkvæði leitaði hann
logandi ljósi innanlands sem utan
að hlutum og verkfærum sem
kæmu sér vel fyrir handverksfólk,
nemendur og kennara. Að koma í
ótrúlegu búðina hans var eins og
að detta í lukkupottinn, alltaf fann
maður eitthvað nýtt og nytsamlegt
til að bæta og auðga kennsluna
eða sína eigin vinnu. Efni frá Gylfa
er stór hluti af daglegum þörfum í
skólum landsins, hann útvegaði
það sem enginn annar gat. Vin-
átta, þjónustulund og lipurð var
hans aðalsmerki. Hann skilur eftir
sig ákveðið tómarúm sem erfitt
verður að fylla. Við þurfum að
hugsa margt upp á nýtt.
Við viljum þakka Gylfa fyrir
ómælda aðstoð og vinsemd í garð
okkar smíðakennara. Sendum fjöl-
skyldu hans og ástvinum samúðar-
kveðjur.
F.h. Félags íslenskra smíða-
kennara,
Agnes og Kristín.
Gylfi Eldjárn Sigurlinnason er
fallinn frá. Við félagarnir kynnt-
umst Gylfa fyrir fáeinum árum
þegar hann hóf innflutning og sölu
á verkfærum til handverksfólks.
Þessi kynni urðu síðan að vin-
skap sem leiddi okkur í fyrirtæki
hans jafnvel vikulega þó ekki væri
til annars en að spjalla og þiggja
kaffi. Þegar vantaði hugmyndir og
uppörvun var gott að fara á hans
fund. Hann lá ekki á liði sínu, var
hugmyndaríkari en margir aðrir
og hvatti menn óspart til að gera
nýja hluti. Enginn hefur þjónað
handverksfólki betur en Gylfi þeg-
ar kom að tækjum og tólum. Ef
eitthvað vantaði var hann ávallt
reiðubúinn að liðsinna. Spurði
gjarnan hvar best væri að bera
niður og greip hann þá símann á
stundinni og hringdi út í heim.
Reynsla hans eftir margra ára
starf erlendis kom því að góðum
notum.
Það eru því kaflaskil hjá hand-
verksfólki við fráfall Gylfa sem
vandfyllt er. Missir fjölskyldunnar
er þó mestur og vottum við Þór-
unni, börnum þeirra og öðrum að-
standendum samúð okkar.
Blessuð sé minning Gylfa Eld-
járns Sigurlinnasonar.
F.h. Félags trérennismiða á Ís-
landi.
Reynir og Úlfar.
✝ Sigrún Péturs-dóttir fæddist í
Reykjavík 10. janúar
1950. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 13. jan-
úar síðastliðinn.
Móðir hennar er
Þorgerður Jóhann-
esdóttir húsmóðir, f.
7. nóvember 1922,
gift Guðmundi Frið-
vinssyni fyrrverandi
sjómanni, f. 10. júlí
1932. Faðir Sigrúnar
er Pétur Eyfeld
verslunarmaður, f. 28. júní 1922,
var kvæntur Pálínu Guðrúnu Páls-
dóttur, f. 26. október 1936, d. 1.
september 2001. Uppeldisforeldrar
Sigrúnar voru hjónin Oddrún S. Jó-
hannsdóttir, f. 19. janúar 1903, d.
31. júlí 1986 og Stefán Gunnbjörn
Egilsson, f. 14. desember 1904, d.
25. janúar 1995, en Þorgerður,
móðir Sigrúnar, var sammæðra
Oddrúnu sem var 19 árum eldri.
Fósturforeldrar Sigrúnar áttu tvær
dætur, Jóhönnu, f. 4. nóvember
1938, d. 1974, og Arnþrúði Lilju, f.
1922, og Magnús Guðmundsson, f.
22. október 1918, d. 14. janúar
1998. Sigrún og Bogi eignuðust tvö
börn, Magnús, f. 13. nóvember
1974, og Guðríði Stellu, f. 17. des-
ember 1981. Magnús er stjórnmála-
fræðingur (BA, MSc, MA) og er
fangavörður í Hegningarhúsinu og
Guðríður Stella er viðskipta- og
markaðsfræðingur (BS) og vinnur
hjá húsgagnavöruversluninni Ego
Dekor.
Sigrún starfaði hjá Rannsóknar-
stofnun byggingariðnaðarins sem
var áður Rannsóknarstofnun at-
vinnuveganna. Hún byrjaði 11 ára
að aðstoða „pabba“ sinn Stefán
Gunnbjörn sem þar vann og starf-
aði þar svo einhver sumur þangað
til hún var fastráðin í maí 1967.
Hún stundaði borðtennis þegar hún
var yngri og vann til margra verð-
launa, þar á meðal varð hún Ís-
landsmeistari í tvenndarleik 1971,
1973 og 1974. Eftir að hún greindist
með brjóstakrabbamein 1987 fór
hún fljótlega að vinna fyrir Sam-
hjálp kvenna og sat þar í stjórn síð-
ustu árin. Systkinin Björg, Friðvin
og Sigrún stofnuðu húsgagnaversl-
unina Ego Dekor árið 1997 og var
Sigrún stjórnarformaður fyrirtæk-
isins.
Útför Sigrúnar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
28. nóvember 1942, d.
1963. Sammæðra
systkini Sigrúnar eru
Björg Guðmundsdótt-
ir framkvæmdastjóri,
f. 29. október 1959,
sambýlismaður Har-
aldur Gíslason, Frið-
vin Guðmundsson, f.
7. júní 1961, kvæntur
Hafdísi Hilmarsdótt-
ur, Þorvaldur S. Guð-
mundsson sölustjóri,
f. 23. mars 1964,
kvæntur Halldóru
Lárusdóttur, dr.
Hjalti J. Guðmundsson, fram-
kvæmdastjóri á umhverfissviði hjá
Reykjavíkurborg, f. 3. september
1965, kvæntur Sigurbjörgu Sigur-
jónsdóttur. Samfeðra systkini Sig-
rúnar eru Pétur F. Eyfeld verslun-
armaður, f. 13. apríl 1961, kvæntur
Guðbjörgu Karlsdóttur, og Þórdís
Eyfeld, f. 5. október 1958.
Hinn 9. desember 1972 giftist
Sigrún Boga Magnússyni, fyrrver-
andi bankaútibússtjóra, f. 10. sept-
ember 1950. Foreldrar hans eru
Guðríður Jónasdóttir, f. 26. febrúar
Mamma er dáin. Ég er búinn að
hugsa þessa setningu oft í huganum
undanfarna daga. Það er erfitt að
sætta sig við meiningu orðanna því
heimurinn stöðvast ekki en heldur
áfram sinn vanagang. Þannig að
meðan lífið heldur áfram verð ég að
líta aftur og finna út hvernig ég vil
minnast hennar, bæði við þetta tæki-
færi sem og til að geyma í huga mér.
Móðir mín elskaði alla í fjölskyld-
unni en umhyggja hennar og hjálp-
semi átti fá takmörk. Hún var alltaf
skilningsrík og ég man ekki eftir því
að hún hafi reiðst eða hækkað róm-
inn en það hefði svo sem verið í lagi
af og til. Þegar ég lít aftur þá virðist
sem hún hafi alltaf fyrst hugsað um
aðra og síðan um sjálfa sig. Þetta
kom bersýnilega fram á meðan hún
barðist við alvarleg veikindi en það
gerði hún í meira eða minna 18 ár.
Hún vildi alltaf að þessi veikindi
hefðu sem minnst áhrif á líf sitt og
hreinlega leyfði þeim ekki að gera
það. Þannig að sama hvað var í gangi
þá hugsaði hún um fjölskylduna og
heimilið og sinnti starfi sínu. Hún
vildi frekar safna upp orlofi en að
taka eitthvert veikindafrí. Með
þessu er ég ekki að segja að veik-
indin hafi ekki breytt lífi hennar
heldur að hún vildi ekki breyta sínu
daglega lífi vegna þeirra. Þannig
nýtti hún dugnað sinn til að halda í
vonina enda gafst hún aldrei upp.
Ég man alltaf eftir því að þegar
við áttum heima í Logafoldinni höfð-
um við stóran og fallegan garð sem
mömmu þótti mjög vænt um og hafði
yndi af að sinna. Mamma og pabbi
voru sérstaklega dugleg að vinna
þarna úti og við börnin hjálpuðum
oft til. Mamma beinlínis elskaði að
geta sinnt þessum garði og vildi
helst alltaf hafa eitthvað grænt og
lifandi í kringum sig. Mamma hafði
einnig mjög gaman af allri útivist og
voru þau pabbi mjög dugleg í að fara
í langar gönguferðir á sumrin. Mað-
ur vissi ekki fyrri til en þau voru allt
í einu búin að pakka saman dótinu,
henda því út í bíl og síðan farin eitt-
hvað upp á fjöll. Hún var einnig mikil
félagsvera, var í spilaklúbbi og vann
mikið innan Samhjálpar kvenna,
sem ég er viss um að hafi gefið henni
mikið til baka. Það var aðallega
þetta, auk fjölskyldunnar, sem hún
hafði dálæti á.
Ég sakna hennar ekki bara af því
hún var móðir mín og stór hluti af
mínu daglega lífi heldur einnig
vegna þess að hún var vinur minn.
Hún hafði alltaf tíma til að tala við
mann, hvort sem það var um ein-
hverja draumóra eða daginn og veg-
inn. Tómarúmið sem hún skilur eftir
í lífi mínu og fjölskyldunnar er meira
en orð gera skil. Hvernig hún lifði lífi
sínu, full af kjarki, dugnaði og um-
fram allt von, mun sitja eftir í minn-
ingu minni og setur fordæmi sem all-
ir ættu að geta farið eftir.
Magnús Bogason.
Elsku mamma mín, það koma svo
margar minningar upp í hugann
þegar ég hugsa til þín, elsku mamma
mín.
Erfitt er að sætta sig við það að
eftir margra ára, hetjulega baráttu
þína, síðustu 19 árin, sért þú tekin
frá okkur, á besta aldri. En skyndi-
lega, aðfaranótt sjötta janúar síðast-
liðinn, var för þinni heitið upp á spít-
ala og þú áttir ekki afturkvæmt.
Þegar þú greinist fyrst með
krabbamein var ég sex ára gömul.
Ég var svo lítil að ég gerði mér ekki
alveg grein fyrir því hversu alvarlegt
það var en ég man að ég teiknaði
margar myndir og föndraði fyrir þig
og kom með upp á spítala sem ég
veit þér þótti vænt um. Þetta var þó
einungis upphafið á löngum og
ströngum lyfjameðferðum því eftir
þetta lét krabbameinið alltaf aftur
og aftur á sér bera, en þrátt fyrir
sjúkdóm þinn stundaðir þú alltaf
fulla vinnu og lést aldrei neitt á
neinu bera sama hversu aukaverk-
anirnar voru miklar.
Mér er minnisstætt þegar við, ég,
þú og pabbi, fórum í eina gönguna.
Þegar við fórum „Laugaveginn“ með
vinum okkar en þú hafðir alltaf svo
gaman af göngu og útivist. Við fórum
þá einungis mánuði eftir að þú klár-
aðir enn eina meðferðina. Þetta var
þriggja daga ferð en þú kláraðir
hana með trompi. Það var alveg
sama hvað þú tókst þér fyrir hendur
og hversu erfitt það var, alltaf varstu
jafn dugleg.
Ég man líka þegar við vinirnir úr
Logafoldinni vorum að leika okkur
saman og kíktum heim til mín en þá
varstu alltaf með nammi fyrir okkur
eða eitthvað á boðstólum og allir
voru alltaf að tala um hversu góða
mömmu ég ætti og var ég alltaf stolt
af því. Aldrei skammaðir þú mig
mikið sama hversu mikill prakkari
ég var, frekar talaðir þú rólega við
mig og útskýrðir hvað væri rétt og
hvað væri rangt. Elsku mamma mín,
alltaf varstu svo góð og þolinmóð við
allt og alla og tókst öllu með jafn-
aðargeði sama hversu alvarlegt það
var. Þú hjálpaðir mörgum sem
greinst höfðu með krabbamein
gegnum starf þitt fyrir Samhjálp
kvenna og veittir þeim styrk og ljós í
myrkrinu. Margir leituðu til þín í
erfiðleikum og alltaf varstu tilbúin
að gefa þinn tíma og hjálp til þeirra
sem á þurftu að halda.
Utanlandsferðir okkar fjölskyld-
unnar eru mér einnig alltaf minn-
isstæðar, elsku mamma mín, þegar
við keyrðum um Evrópu og þegar
við heimsóttum Björgu frænku í
Prag en það var alltaf svo skemmti-
legt.
Allar blíðu og góðu samverustund-
ir okkar verða alltaf í huga mínum
og munu fylgja mér um ókomna tíð.
Þína síðustu daga fengum við
Maddi og pabbi að vera hjá þér og
alltaf hugsaðir þú fyrst um okkur en
síðan þig sjálfa. Þú spurðir alltaf
hvort við værum nú ekki búin að
borða og hvort við ættum ekki að
drífa okkur heim og hvíla okkur.
Þetta var alltaf einkennandi við þig,
elsku mamma mín, hversu vel þú
hugsaðir um alla í kringum þig,
sama hvað dundi á.
Ég ákvað árla morguns, föstudag-
inn 13. janúar sl., að skreppa heim í
sturtu og ætlaði ég ekki að vera lengi
en þú varst farin þegar ég kom til
baka. Ég sem átti eftir að segja þér
svo mikið, hversu vænt mér þótti um
þig, hversu mikið ég leit upp til þín
og hversu mikil hetja þú varst, en
það verður að bíða betri tíma, þegar
við hittumst á ný.
Elsku besta mamma mín, ég fæ
ekki með neinum orðum lýst hversu
sárt ég sakna þín, vegir Guðs eru
óútreiknanlegir og oftar en ekki
ósanngjarnir. Guð hefur ætlað þér
annað verk á framandi stað þar sem
þú átt eftir að njóta þín til hins ýtr-
asta í birtu og yl. Ég veit þó að þér
leið vel síðustu stundirnar í lífi þínu
og að þér líður vel á þeim stað sem
þú ert komin nú, sem er huggun.
Stórt skarð er komið sem ekki verð-
ur aftur fyllt. Þú verður ávallt í huga
mínum og hjarta, elsku mamma mín
og ég veit að þú átt eftir að vísa mér
veginn í gegnum lífið.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Ég vil þakka hjúkrunarfólkinu á
gjörgæslu Landspítalans við Hring-
braut fyrir einstakan hlýhug og ást-
kæra umönnun. Sérstakar þakkir vil
ég færa Sigurði Björnssyni krabba-
meinslækni.
Þín dóttir,
Guðríður Stella.
Elsku Sigrún mín, hve þungbært
er að skrifa þessa hinstu kveðju til
þín. Að horfa upp á þig berjast við
illvígan sjúkdóm í mörg ár af þvílíku
hugrekki og æðruleysi án þess að
geta neitt að gert og að þú skyldir
síðan þurfa að láta í minni pokann er
sárara en orð fá lýst. Maður spyr
sjálfan sig hvaða tilgangi þetta þjóni
allt saman en víst er að veröldin er
fátækari eftir að þú ert farin, það vit-
um við sem fengum að hafa þig í allt
of stuttan tíma. Það sem eftir stend-
ur núna eru fallegar minningar um
fallega manneskju sem þú varst svo
sannarlega að innan sem utan. Ég
mun aldrei gleyma þér.
Þín systir,
Björg.
Hugrekki og hetjuskapur taka á
sig margar myndir. Ein birtingar-
mynd þessara dyggða er barátta ein-
staklinga við erfiða sjúkdóma svo ár-
um skiptir. Maður fylgist með
viðkomandi og getur ekki annað en
tekið ofan hattinn, sumu fólki er
hreinlega gefið það að geta með
ótrúlegum hætti tekist á við hvert
áfallið á fætur öðru með æðruleysi,
dugnaði og óttaleysi. Þannig var Sig-
rún og þrátt fyrir að áföllin væru
stór og mörg var einfaldlega haldið
áfram án allra kvartana eða sjálfs-
vorkunnar. Daginn sem hún lést var
hún búin að eiga í harðri og óvæginni
glímu við krabbamein í rúmlega 18
ár. Allan þann tíma var ávallt við-
kvæðið þegar maður spurði að líðan,
„jú, mér líður ágætlega núna“ en
maður vissi betur. Síðasta árið, og í
raun síðustu árin hennar, var má
segja viðstöðulaus lyfjameðferð og
er það með ólíkindum að slíkt skuli
vera lagt á nokkra manneskju. En
alltaf var barist áfram þangað til
núna að líkami hennar sagði hingað
og ekki lengra. Nú er nóg komið.
Árið er 1972 um sumar. Ég og
bræður mínir vissum að Sigrún og
Bogi ætluðu að passa okkur pjakk-
ana þar sem mamma, pabbi og Björg
systir ætluðu að bregða sér bæjar-
leið til Grænlands í útsýnisflug. Okk-
ur var nokk sama um það enda viss-
um við að nú yrði fjör. Bogi og
Sigrún fengu glænýja Plymman
hans pabba lánaðan þessa dagstund
og nú skyldi rúntað. Mamma, pabbi
og Björg gátu bara verið áfram á
einhverju Grænlandi. Og minningin
um þennan dag er ógleymanleg. Það
eru svo margar minningar sem
koma upp í hugann en þessi fyrsta
minning er mér alltaf lifandi og kær.
Árin liðu og svo komu börnin þeirra
Sigrúnar og Boga, fyrst Magnús
fæddur 1974 og síðan Guðríður
Stella fædd 1981. Bæði endurspegla
þau persónueinkenni móður sinnar,
dugnað, elju, ósérhlífni og þetta
ótrúlega rólega lundarfar sem ein-
kenndi Sigrúnu svo mikið þar var nú
enginn æsingurinn. Eitt af því
mörgu sem Sigrún var alger snill-
ingur í voru veisluhöld og matar-
gerð. Jólaboðin á jóladag hélt hún al-
veg sama hve veik hún var. Og alltaf
voru boðin fullkomin maturinn, um-
gjörðin og fólkið. Þessi boð voru allt-
af mikið tilhlökkunarefni; að borða
frábæra matinn hennar Sigrúnar og
hitta alla fjölskylduna og spjalla.
Sigrún var nefnilega mikill miðdepill
í fjölskyldunni, hún kallaði fólkið
saman og maður átti hana alltaf að.
Hennar er sárt saknað en ég er
þakklátur fyrir allar þær yndislegu
stundir sem við áttum saman.
Undanfarin ár hafa verið erfið fyr-
ir fjölskylduna. Mikið er lagt á þig,
Bogi minn, og móður þína hana
Gurru. Nú þegar Sigrún er farin
hafa orðið fjögur svipleg dauðsföll í
fjölskyldunni undanfarin ár, fyrst
Guðmundur bróðir þinn, síðan
Magnús faðir þinn, næst Reynir
bróðir þinn og núna Sigrún. Mér er
orðfátt og skil ekki þann veg sem þér
er ætlað að ganga. En vonandi er til-
gangur með þessu öllu sem er æðri
okkar skilningi. Ég vil þakka þér,
Sigrún mín, fyrir allt og allt. Ég veit
að þér líður vel í dag og ert tilbúin að
takast á við ný verkefni. Hjá ykkur
Bogi minn, Maddi og Stella er hugur
minn og hjá þér elsku mamma mín,
þið hafið sýnt ótrúlegan styrk á
þessum erfiðu tímum.
Hjalti bróðir.
Ég og maðurinn minn erum á leið-
inni í fyrsta jólaboðið mitt hjá
tengdafjölskyldunni. Gestgjafarnir
eru Sigrún, mágkona mín og Bogi,
eiginmaður hennar. Þá þegar vissi
ég að þau höfðu um árabil haft veg
og vanda af glæsilegum jólaboðum
sem voru tilhlökkunarefni stórfjöl-
skyldunnar allt árið. Þetta kvöld var
yndislegt, eins og við mátti búast.
Allir nutu sín í hlýlegu og notalegu
andrúmslofti sem einkenndi fallegt
heimili Sigrúnar og fjölskyldu henn-
SIGRÚN
PÉTURSDÓTTIR
SJÁ SÍÐU 26