Morgunblaðið - 23.01.2006, Page 26

26 MÁNUDAGUR 23. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ar, allir voru svo hjartanlega vel-
komnir og við nutum kræsinga sem
þau töfruðu fram af mikilli snilld og
natni.
En það sem stendur upp úr er
minningin um yndislega konu, Sig-
rúnu Pétursdóttur Eyfeld. Strax við
fyrstu kynni faðmaði hún mig að sér
og bauð mig velkomna í fjölskyld-
una. Og mér leið strax eins og við
hefðum þekkst í mörg ár, enda ein-
kenndist öll hennar framkoma af
einstaklega mikilli hlýju, umhyggju-
semi og einlægni. Þá er ötult og
óeigingjarnt starf hennar í þágu
krabbameinssjúkra beinlínis aðdá-
unarvert. Alltaf var hún tilbúin til að
gefa sér tíma fyrir aðra, sama hvern-
ig stóð á hjá henni sjálfri. Sigrún
tókst á við hin erfiðu og langvinnu
veikindi sín af aðdáunarverðu æðru-
leysi og hetjuskap.
Elsku Sigrún, ég er þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast þér en
vildi óska þess að við hefðum mátt
hafa þig lengur hér hjá okkur, þín
verður sárt saknað. Elsku Bogi,
Maddi, Stella og Gurra, Þorgerður
og Guðmundur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Mikill er ykkar miss-
ir, en megi Guð gefa ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum.
Sigurbjörg Sigurjónsdóttir.
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja mína yndislegu mágkonu Sig-
rúnu Pétursdóttur.
Ég kynntist þér sumarið 2001 og
þú komst geislandi og brosandi eins
og alltaf og bauðst mig velkominn í
fjölskylduna. En nú er þrautaganga
þín á enda og þú tókst því með æðru-
leysi eins og öllu sem kom fyrir hjá
þér. Sigrún mín, síðustu ár hafa nú
ekki beint verið dans á rósum og
veikindi þín sett sitt mark á líf þitt.
En alltaf varstu boðin og búin að að-
stoða aðra, hvort sem það voru þínir
nánustu eða bláókunnugt fólk sem
átti um sárt að binda. Þá naut Sam-
hjálp þinnar dyggu þjónustu og
varstu á sjúkrasæng sæmd æðstu
viðurkenningu þeirra og varstu vel
að henni komin. Ekki datt mér í hug
að veikindi þín væru orðin jafn al-
varleg og raunin var, en vegir Guðs
eru órannsakanlegir og ekki renndi
ég grun í, þegar við stóðum saman í
eldhúsinu heima á annan í jólum að
undirbúa jólaboðið, að þetta yrði í
síðasta skiptið sem ég sæi þig. Það
hvarflaði ekki að mér, jafn glöð og
ánægð sem þú varst, en svona er nú
víst lífið sjálft.
Sigrún mín, megi góður Guð
vagga þér í örmum sínum og um-
vefja þig sömu hlýju og þú gafst öðr-
um. Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig kæra mágkona.
Megi guð og góðar vættir styrkja
þig og börnin ykkar Bogi minn.
Haraldur Á. Gíslason
(Halli Gísla).
Sigrún ólst upp hjá ömmu og afa,
sem yngsta systir mæðra okkar. Í
aldri var hún mitt á milli þeirra og
okkar. Hún brúaði bil milli kynslóð-
anna því fyrir okkur var hún sem
elsta systir. Ómetanlegt var að eiga
hana að í uppvextinum.
Kannski er engin tilviljun að
bridge var í uppáhaldi hjá Sigrúnu
en bridge þýðir brú. Í lífi og starfi
byggði hún brýr í mannlegum sam-
skiptum. Hún hafði einstakt lag á að
láta fólki líða vel og skapaði alls stað-
ar góðan anda með léttleika og já-
kvæðu hugarfari. Við bárum báðar
gæfu til að starfa með henni um
skeið. Hún leiðbeindi á áreynslulaus-
an hátt, las úr óskiljanlegri skrift og
leysti úr öllum vanda með bros á vör.
Hún var góð fyrirmynd þar sem hún
vann öll störf fljótt og vel og af metn-
aði. Sigrún var barngóð. Hún lék
Stúf jólasvein, las fyrir okkur, bak-
aði stafakökur, þar sem passað var
upp á að allir fengju sinn staf, og
hafði það umfram ömmu að kunna að
poppa. Nýlega fundust í fjölskyld-
unni gamlar kvikmyndir. Margar
senur eru af Sigrúnu og sést þá vel
hvernig hún sýndi okkur, sem tán-
ingur, umhyggju og hlýju. Við börn-
in í Nökkvavogi 41 vorum eigingjörn
á Sigrúnu og fannst ekkert gaman
þegar hún fór að passa systkini sín.
Það kom líka fyrir að hún og vinkon-
ur hennar þurftu að læsa sig inni á
baði og laumast burtu úr húsinu til
að eiga stund fyrir sig. Okkur fannst
heldur ekki sniðugt þegar ákveðinn
kærasti fór að gera sig heimakominn
en vorum reyndar ekki lengi að taka
Boga í sátt. Eftir að hún flutti að
heiman voru tengslin áfram sterk.
Hún heimsótti oft ömmu, gerði fínt á
henni hárið eða aðstoðaði hana með
öðrum hætti. Sigrún sýndi æðruleysi
og hetjulund í langvarandi baráttu
við krabbamein og lét þá ekki sitt
eftir liggja í stuðningi sínum við aðr-
ar konur í sömu stöðu. Bogi og börn-
in þeirra, Magnús og Stella, sýndu
mikinn styrk og veittu henni ómet-
anlegan stuðning í baráttu sinni. Við
samhryggjumst þeim og öðrum að-
standendum innilega.
Við kveðjum yndislega frænku
með trega en vitum að hún hefur
fengið góðar móttökur hinum megin.
Arnþrúður Lilja
Þorbjörnsdóttir og
Sólveig Jakobsdóttir.
Kveðja frá Samhjálp kvenna
Sigrún Pétursdóttir gekk til liðs
við Samhjálp kvenna fyrir fimmtán
árum, en þremur árum áður hafði
hún fyrst greinst með brjósta-
krabbamein. Mannkostir hennar
komu strax fram, einkum einstök
ósérhlífni og vilji til að láta gott af
sér leiða. Hún var hlý í viðmóti,
kvartaði aldrei og hallmælti aldrei
neinu eða neinum. Hún var glettin
og hvernig sem á stóð var alltaf stutt
í gamansemina. Veikindi Sigrúnar
stóðu í tæpa tvo áratugi, en hún leit
á þau og meðferðir sem þeim fylgdu,
sem áskorun. Vegna þess hve með-
ferðartíminn var langur var hún í
góðu sambandi við starfsfólk
krabbameinslækningadeildarinnar
sem hún bar ætíð gott orð. Hún var
alltaf tilbúin til að styðja og hvetja
aðrar konur, sérstaklega þær sem
fengu ekki lækningu, en lentu í lang-
varandi veikindum þegar brjósta-
krabbameinið tók sig upp. Sigrún
var einstök fyrirmynd annarra
kvenna sem lentu í svipuðum að-
stæðum og hún. Í viðtali við Vikuna í
október síðastliðnum sagði hún sögu
sína. Sú saga er merkileg fyrir
margra hluta sakir, ekki síst fyrir
þann viljastyrk sem þar kom fram.
Hún sagði frá því að hún gekk frá
Landmannalaugum inn í Hrafn-
tinnusker í fyrrasumar þrátt fyrir að
hafa verið í þungri lyfjameðferð og
hún sinnti vinnu sinni fram undir
það síðasta.
Sigrún kom í stjórn Samhjálpar
kvenna árið 2000 og var ritari félags-
ins til dauðadags. Hún vann mörg
önnur verk fyrir samtökin, bæði í
tengslum við samskipti við önnur fé-
lög innan Krabbameinsfélagsins og
við erlenda stuðnings- og baráttu-
hópa brjóstakrabbameins. Árið 2003
fór Sigrún ásamt tveimur fulltrúum
Samhjálpar kvenna á þing Reach to
Recovery í Portúgal. Sú ferð var
bæði lærdómsrík og ánægjuleg, þar
sem samskipti voru náin, herbergi
var deilt og hægt að spjalla fram eft-
ir kvöldum. Hún gaf ferðafélögum
sínum ekkert eftir hvað úthald varð-
aði, átti auðvelt með að ræða við
konur af öðru þjóðerni og heillaði
þær með hlýju og gamansemi.
Á afmælisdegi Sigrúnar, 10. jan-
úar síðastliðinn, var hún sæmd gull-
merki Samhjálpar kvenna fyrir
ómæld störf í þágu félagsins. Ætl-
unin var að afhenda það í hófi sem
sjálfboðaliðahópurinn hélt það
kvöld, en örlögin höguðu því svo að
hún fékk gullmerkið sitt í lófann þar
sem hún lá á gjörgæsludeild. Hún
gladdist vegna þessa, bar sig vel og
var ákveðin í að hitta hópinn eins
skjótt og auðið væri. Því miður þró-
uðust málin á annan hátt og sjálf-
boðaliðahópurinn sér á bak ein-
stökum félaga.
Félagar Sigrúnar í Samhjálp
kvenna þakka henni samfylgdina og
senda eiginmanni, börnum og aldr-
aðri móður innilegar samúðarkveðj-
ur.
Komin er kveðjustund. Fyrir
rúmum 20 árum hófum við nokkrar
konur að spila bridge og höfum átt
góðan félagsskap. Sigrún hafði for-
skot á okkur hinar í spilamennsk-
unni í byrjun og gaf ósjaldan góð ráð
um hvernig spila mætti úr því sem á
hendi kom.
Sigrún var nett, falleg og fíngerð
kona, róleg að eðlisfari, hlý og glað-
leg. Sjaldnast var glettnislegt bros
með blik í augum langt undan. Fág-
un og smekkvísi einkenndu Sigrúnu
í hvívetna. Hún átti fjölskylduláni að
fagna, góðan eiginmann og tvö
mannvænleg börn sem nú eru upp-
komin. Þótt forsjónin gæfi Sigrúnu
svo mörg góð spil á hendi, þá lagði
hún einnig á hana mjög svo
strembna áraun sem Sigrún stóðst
með ólíkindum vel í tæpa tvo ára-
tugi. Skömmu eftir að spilaklúbbur-
inn hóf göngu sína greindist Sigrún
með krabbamein í brjósti, þá aðeins
37 ára gömul. Því miður lét vágestur
þessi á sér kræla með nokkurra ára
hléum. Sigrún gekkst undir ýmsar
meðferðir í baráttunni við sjúkdóm-
inn, sumar mjög erfiðar og langvar-
andi. Sýndi hún þá ótrúlegan kjark
og æðruleysi og lét engan bilbug á
sér finna. Fyrir allmörgum árum er
við nefndum við hana í lok erfiðrar
meðferðar að nú hefði meinið von-
andi látið í minni pokann kvað hún já
við því og bætti svo við: „Og ef ekki,
þá mun ég taka því sem að höndum
ber.“ Óhætt er að segja að hugur og
kjarkur sá er Sigrún bjó yfir er ekki
öllum gefinn. Hún starfaði af dugn-
aði og áhuga í Samhjálp kvenna og
miðlaði þar öðrum konum af reynslu
sinni.
Sigrún stundaði vinnu sína á
Rannsóknastofnun byggingariðnað-
arins meðan þrekið leyfði eða þar til
nú í lok desember. Á síðasta spila-
kvöldinu okkar nú fyrir jólin sýndi
hún okkur glöð og stolt gjöf frá Há-
koni yfirmanni sínum. Greinilegt var
að hún mat hann og vinnustaðinn
mikils.
Við söknum góðs félaga og vottum
eiginmanni Sigrúnar og börnum
innilega samúð.
Inga, Ingibjörg,
Sólveig og Sigrún.
Þegar Sigrúnar er minnst koma
upp í hugann orð eins og dugnaður,
samviskusemi, jákvæðni, jafnaðar-
geð og skemmtilegheit. Sigrún hafði
starfað lengst allra starfsmanna hjá
Rb en hún hóf störf hjá stofnuninni
skömmu eftir að rannsóknastofnanir
atvinnuveganna voru stofnsettar þá
17 ára en stofnunin var þá til húsa í
kjallara veitingahússins Klúbbsins
sem margir muna eflaust eftir. Ég
starfaði lengi með Sigrúnu og sein-
ustu 10 árin var hún ritari minn.
Aldrei sá ég hana skipta skapi og
vann hún sín störf af einstökum
dugnaði og með bros á vör þrátt fyr-
ir mikið álag oft á tíðum. Þrátt fyrir
erfið veikindi um langa hríð var Sig-
rún nánast aldrei frá vinnu og sem
dæmi um það má nefna að seinasta
vinnudaginn spurði hún hvort ekki
væri í lagi þótt hún færi heim þar
sem henni liði ekki nógu vel en raun-
ar var orðið áliðið dags. Um kvöldið
lagðist hún á spítala og var hún látin
innan viku. Sigrún var mikil fyrir-
mynd fyrir aðra og starfaði af dugn-
aði og ósérhlífni við að hughreysta
og hjálpa öðrum, sem áttu við svip-
aðan vanda að stríða.
Um tíma var borðtennisaðstaða á
Rb og var gjarnan leikið í matartím-
um og eftir vinnu. Tók hópurinn þátt
í nokkrum mótum og þá gerði Sig-
rún sér lítið fyrir og varð Íslands-
meistari í borðtennis, sú fyrsta ef ég
man rétt. Sigrún var afar félagslynd
og tók þátt í félagslífi á stofnuninni
og ferðalögum og þá með eiginmanni
sínum Boga Magnússyni. Í þessum
ferðum var oft keppt í ýmsum íþrótt-
um þar sem rannsóknar- og skrif-
stofumenn kepptu gegn sérfræðing-
um og reyndist Sigrún þá góður
liðsmaður sínu liði.
Við hjónin vottum Boga og börn-
um þeirra Sigrúnar ásamt öðrum að-
standendum innilegustu samúð.
Hákon Ólafsson.
Okkur vinkonurnar langar að
minnast Sigrúnar með nokkrum orð-
um. Við höfum verið mikið inni á
heimili fjölskyldunnar frá unga aldri
þar sem við erum æskuvinkonur
dóttur hennar. Við minnumst Sig-
rúnar sem glaðlyndrar og góðrar
konu sem bauð okkur ávallt vel-
komnar inn á sitt heimili. Það var
sama hvað gekk á, hún tók öllum
uppátækjum okkar með bros á vör.
Við höfum fylgst með veikindum
Sigrúnar í gegnum árin og hefur
verið aðdáunarvert að fylgjast með
hetjulegri baráttu hennar. Guð
blessi minningu Sigrúnar og megi
hún hvíla í friði.
Elsku Bogi, Magnús og Stella, við
viljum votta ykkur okkar dýpstu
samúð á þessari erfiðu stundu. Megi
guð veita ykkur styrk.
Hrafnhildur, Sigríður
og Svanhildur.
Látin er langt um aldur fram mikil
hetja, Sigrún Pétursdóttir. Sigrún
hefur um áraraðir barist við illvígan
sjúkdóm sem að lokum hafði betur
en í okkar huga var það Sigrún sem
bar sigur úr býtum með hetjulegri
baráttu sinni. Alla tíð þá hún ræddi
veikindi sín var eins og um hvers-
dagslegan hlut væri að ræða og það
væri verkefni hennar að halda hon-
um í skefjum. Hún setti sjálfa sig í
síðasta sætið en umhyggja hennar
og áhugi gagnvart öðrum var ávallt í
fyrsta sæti.
Fjölmargar minningar koma upp í
hugann á þessum tímamótum. Okk-
ur eru í fersku minni fyrstu árin í
Logafoldinni er við hófum byggingu
á húsinu okkar og Sigrún og Bogi við
hliðina á okkur. Þetta eru ljúfar
minningar. Við byggðum húsin okk-
ar í náinni samvinnu og mótuðum
síðan garðana eins og um einn garð
væri að ræða, slepptum öllum lóða-
mörkum en Sigrún hafði mikinn
áhuga á garðrækt enda bar garð-
urinn þeirra Sigrúnar og Boga þess
glöggt vitni. Sannkallaður lystigarð-
ur.
Eitt af sameiginlegum áhugamál-
um okkar voru gönguferðir um nátt-
úru landsins. Við byrjuðum smátt en
færðum okkur sífellt ofar á skaftið.
Svo var það eitt sinn að við tókum þá
ögrandi ákvörðun að ganga „Lauga-
veginn“ frá Landmannalaugum nið-
ur í Þórsmörk. Þetta ætluðum við að
gera á fjórum dögum og algjörlega á
eigin vegum. Í millitíðinni þurfti Sig-
rún að hefja afar erfiða lyfjameðferð
sem lauk nokkrum dögum fyrir fyr-
irhugaða gönguferð. Þrátt fyrir það
var það ekki tekið í mál af hennar
hálfu að fresta ferðinni, það skyldi
farið og áætlun skyldi standa og
lögðum við fjögur í hann ásamt
börnum okkar Stellu og Þorsteini.
Ferðin gekk vel þrátt fyrir mis-
jöfn veður. Eftirminnileg ferð og
mjög skemmtileg. Hvert okkar bar
sínar byrðar á bakinu. Það mátti
ekki á milli sjá hver væri þreyttastur
þegar í áfangastað var komið. Þarna
vann Sigrún aðdáunarverða hetju-
dáð. Þetta var fyrsta af mörgum
álíka gönguferðum okkar um okkar
ægifagra land. Síðasta gönguferðin
okkar var farin síðastliðið sumar er
við gengum úr Vesturdal niður í
Hljóðakletta í frábæru veðri.
Elsku Bogi, Stella og Maddi. Mik-
ill er missir ykkar af elskulegri eig-
inkonu og móður. Við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð og biðjum hinn
hæsta höfuðsmið að vernda ykkur og
styrkja.
Sigrúnu þökkum við allar sam-
verustundirnar, öll áramótin og
sumarferðirnar. Minningarnar eru
hlýjar og verða vel varðveittar um
ókomna tíð.
Farnist þér vel á þeirri leið sem
þú nú hefur lagt út á.
Guðrún og Þorsteinn.
Það var eins og öll náttúran tæki
undir sorg okkar föstudaginn 13.
janúar. Snjónum kyngdi niður og
það var kalt. Við vissum að Sigrún
hafði barist árum saman við erfiðan
sjúkdóm en það er samt ótrúlegt og
óraunverulegt að hún sé farin. Það
er sár söknuður í hug og hjarta okk-
ar sem höfum starfað með henni á
Rannsóknastofnun byggingariðnað-
arins um áratuga skeið. Mér finnst
eins og bergmála í sálinni þessi orð
mín við hana: „Þetta er mjög vel gert
hjá þér Sigrún, þakka þér fyrir.“
Þannig minnist ég hennar fyrir gott
samstarf sem aldrei bar skugga á.
Síðustu árin vann hún meðal annars
við ritvinnslu og umbrot Rb-tækni-
blaðanna. Þar kom skýrlega í ljós
dugnaður hennar, færni og vand-
virkni. Þótt sagt sé að maður komi í
manns stað, þá verður hennar sæti
vandfyllt.
Ég votta Boga eiginmanni hennar
og börnum mína dýpstu samúð.
Óli Hilmar Jónsson.
Er ég kom fyrst til starfa við At-
vinnudeild Háskólans árið 1946 var
þar fyrir verkfærasmiðurinn Stefán
Gunnbjörn Egilsson, sem síðar varð
fósturfaðir Sigrúnar P. Eyfeld. Sem
barn og unglingur trítlaði hún gjarn-
an kringum Gunnbjörn, þann sóma-
mann. Síðar, þegar byggingarann-
sóknir og verkstæðisaðstæður
fluttust að Lækjarteigi 2, réðst hún
til starfa þar hjá okkur sem ritari.
Síðan hafa störf okkar jafnan legið
saman. Loks fluttust starfsaðstæður
okkar í sérbyggingu Rannsókna-
deildar byggingariðnaðarins á
Keldnaholti, en þar lauk störfum
hennar sem einkaritari forstjóra er
hún féll frá.
Í störfum fylgdi Sigrúnu jafnan
gleði, enda átti hún vináttu allra
samstarfsmanna sinna. Hún var
starfssöm og ábyrg og er hennar
mikið saknað.
Hún barðist lengi við illvígan sjúk-
dóm, en æðruleysi hennar í þeim
vanda var öðrum fyrirmynd.
Ég minnist hennar með miklu
þakklæti og læt í ljósi samúð mína
með ástvinum hennar.
Haraldur Ásgeirsson,
fv. forstjóri Rb.
Fyrir rúmlega 10 árum kynnist ég
Sigrúnu en þá kom ég til starfa hjá
Rannsóknastofnun byggingariðnað-
arins. Hjá því fyrirtæki hafði hún
unnið alla sína tíð, frá því hún var 16
ára, þó með smá hléum þegar hún
átti börnin sín tvö. Hún tók á móti
mér fyrsta daginn brosandi, hlý og
sæt, eins og hún var alltaf, og leiddi
mig gegnum fyrirtækið, þannig að
allt stress sem ég hafði dvínaði mjög
við þessar notalegu móttökur. Hún
virkaði strax mjög vel á mig enda
ekki annað hægt, þannig persóna
var hún. Okkur varð strax vel til vina
og gátum spjallað um alla hluti og
hef ég oft leitað til hennar á þessum
árum og hún jafnan reynst mér vel.
Síðustu ár urðum við svo nánari og
ræddum oft saman í trúnaði. Þetta
þótti mér mikils virði, ekki síst þar
sem ég vissi að hún var frekar lokuð
um sína hagi. Bjartsýni var henni
líka í blóð borin og oftar en ekki
benti hún mér á hvað það hjálpaði
mikið í öllu okkar lífi.
Hún vann sín störf í hljóði og var
ekki að berast á þótt hún sinnti
mörgu öðru en til var ætlast, fullt af
ósýnilegum verkum. Þannig var hún
trygg öllu, vinunum, vinnunni og
ekki síst fjölskyldunni. Hún bar hag
fjölskyldu sinnar og ættingja fyrir
brjósti og hóaði alltaf öllum saman
um jólin til að styrkja böndin. Hún
var mjög stolt af börnun sínum
Magnúsi og Stellu og hvað þeim
gekk vel í því sem þau tóku sér fyrir
hendur. Hún og Bogi maðurinn
hennar voru líka samstiga og heyrði
maður skemmtilegar sögur af sam-
verum þeirra, s.s. göngum um allt
land og á Mallorca, útilegum og nú
síðast Þýskalandsferð í haust. Það
var gaman að kynnast fjölskyldunni
hennar og koma inn á notalegt og
fallegt heimili þeirra.
Á kvennafrídaginn í október sl.
fórum við kvensurnar á Rb í bæinn
með Sigrúnu. Þar sem við vissum
um veikindi hennar, reyndum við að
láta hana stjórna ferðinni svo þetta
yrði henni ekki of erfitt, en það fór
nú þannig að við áttum fullt í fangi
með að halda í við hana og við lá að
hún hlypi okkur af sér, slíkur var
krafturinn.
Orðið „æðruleysi“ er ofarlega í
huga mér þegar ég hugsa til Sigrún-
ar og öll þau ár sem ég vann með
henni sá ég hana aldrei skipta skapi.
Ef maður gerði vitleysur í starfi
SIGRÚN
PÉTURSDÓTTIR