Morgunblaðið - 14.02.2006, Blaðsíða 29

sé ógeðslega gott. Þú kenndir mér
að búa til hús úr tveimur stólum og
stingandi ullarteppi og sýndir mér
hvernig orgel virka. Þegar ég var
lasin og lítil í mér vaktirðu með mér
um miðja nótt og klappaðir mér á
tærnar á meðan ég hóstaði.
Þú hélst í litla hönd á meðan ég
fetaði mig eftir gangstéttarkanti,
þú hélst lífinu gangandi í stöðugum
takti með því að trekkja veggklukk-
una alltaf upp á hádegi á sunnudög-
um.
Í sumar sagðirðu mér hvað þú
værir ánægður með fólkið þitt, að
þér fyndist að þú ættir nú kannski
eitthvað aðeins í okkur öllum. Og að
ef það væri rétt, þá mættirðu bara
vera nokkuð stoltur og ánægður
með líf þitt. Ég svaraði þér þá eins
og ég svara þér núna: þú átt okkur
öll, afi minn, og við erum stolt af því
að vera fólkið þitt. Af öllu sem þú
hefur sagt mér er ég þakklátust
fyrir að þú hvíslaðir þessu að mér.
Daginn sem þú fórst í hinn heim-
inn stoppaði veggklukkan þín.
Elsku afi minn, við skulum sjá um
að trekkja hana fyrir þig núna. Þú
verður alltaf jafn nálægur okkur og
tifið í klukkunni, staðfastur undir-
leikur við líf okkar allra. Og hvar
sem þú ert núna veit ég að hlý,
sterk og örugg afahönd mun finna
leið til þess að halda í okkar hendur
þegar við þurfum á því að halda.
Takk fyrir allt sem þú gafst mér,
afi minn.
Þín afastelpa,
Sunna Dís Másdóttir.
Í dag er til moldar borinn Páll
Jóhannesson frá Herjólfsstöðum.
Orð verða fátækleg þegar höfð-
ingi sem Páll er kvaddur en sökn-
uður og þakklæti fylla hugann.
Frá því ég kom sem unglingur til
Reykjavíkur hef ég átt hjá þeim
Palla og Laugu, uppeldissystur
minni, annað heimili. Börnin okkar,
sem áttu hvorki afa né ömmu,
fundu hjá þeim athvarf og hlýju
sem hefur verið þeim ómetanlegt.
Minningar um ótal samveru-
stundir í gegnum tíðina bæði hér í
Reykjavík og austur á Flúðum
streyma að, stór hluti af lífinu
gegnum árin. Það er erfitt að
kveðja þegar svo mikils er að
sakna.
Það er sagt að umhverfið móti
hvern mann. Palli ólst upp í Álfta-
verinu. Lifði af Kötlugos og þær
hörmulegu náttúruhamfarir sem
því fylgdu. Að alast upp við ólgandi
jökulárnar á báða vegu og rjúkandi
Mýrdalssandinn, þar sem skap
þessarar stórbrotnu náttúru fer eft-
ir veðráttunni hverju sinni mótaði
Palla hans bernskuár. Það sjáum
við er við hugsum til hetjulegrar
baráttu hans við berkla sem ungur
maður og sigur hans á þeim. Og
æðruleysi í hvert sinn er á móti blés
síðar á lífsleiðinni. Hann var alla tíð
mjög vinnusamur og eftirfylginn
við hvert verk. Hann var listasmið-
ur og viðgerðir á hvers konar vélum
léku í höndum hans, s.s. reiðhjólum,
saumavélum, þvottavélum og
klukkum. Sumarbústaðurinn á
Flúðum ber handbragði hans gott
vitni.
Palli hafði mikið yndi af ferðalög-
um, þó í seinni tíð hafi hugurinn
fyrst og fremst leitað á æskuslóð-
irnar austur í Álftaveri. Dýrmætar
voru honum ferðirnar með Gissuri
bróður sínum inn á Álftaversafrétt
og við minnumst þess hversu lifandi
landslagið þar inn frá varð í lýsingu
Palla. Og okkur koma í hug ljóð-
línur eftir Guðmund Böðvarsson,
sem okkur langar að tileinka afa-
börnunum.
– Lind í lautu streymir,
lyng í heiði dreymir,
– þetta land átt þú.
Palli var mikill höfðingi heim að
sækja. Hann var ættrækinn og
vinamargur og á heimili þeirra
Laugu var alltaf gestagangur. Þar
fundu allir öruggt skjól og þau allt-
af tilbúin að hlaupa undir bagga ef
einhver þurfti liðsinni. Jólaboðin
hjá Laugu og Palla eru okkur öllum
stór hluti af jólahátíðinni. Síðasta
jólaboð verður okkur minnisstætt,
hvernig gleðin fyllti húsið þegar þú
komst heim af spítalanum og öll
fjölskyldan gat fagnað þér, og þú
hafðir gamanorð á vörum eins og
jafnan.
Palli hefur alltaf reynst okkur og
fjölskyldum okkar einstaklega vel.
Við viljum þakka þér, elsku Palli,
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur og okkar í gegnum tíðina og
sérstaklega þökkum við þér alla
hlýjuna og skilninginn í okkar garð.
Græt ég og greiði
gjaldið eina’er má –
læt ég á leiði
laufin bleik og fá
sígræn blöð þér breiði
björk í fegri heimi;
mildur blær í meiði
minning þína geymi.
(Sig. Sig. frá Arnarholti.)
Hvíl í Guðs friði.
Laugu, börnum þeirra og fjöl-
skyldunni allri vottum við dýpstu
samúð. Megi Guð vera með ykkur.
Margrét, Pétur, Berglind,
Jódís, Jökull og fjölskyldur.
Elskulegur tengdafaðir minn
fyrrverandi.
Mig langar til að þakka þér í ör-
fáum orðum þá óþrjótandi gæsku,
natni og gleði sem þú hverja stund
sýndir börnunum mínum eins og
barnabörnum þínum öllum. Sögu-
stund á afakné eða spilastund með
öllum þeim galdri sem því fylgir að
sameinast í leikgleðinni er hvorki
sjálfgefin né verður hún metin til
fjár, allra síst nú á dögum þegar
fyrirbærið „tími“ á það til að hlaupa
frá stórum skara fólks. Þeim skara
tilheyrðir þú ekki. Þú leyfðir tím-
anum aldrei að fanga þig, þú fang-
aðir hann. Það var því aldrei spurn-
ing hvort þú vildir koma að gera
eitthvað, bara hvað það ætti að
vera.
Litla mannfólkið í kringum þig
var stærst af öllu. Stærra en tím-
inn. Stærra en dagblöðin. Stærra
en sjónvarpið. Allt gat beðið nema
litlir fætur sem skottast út að lok-
inni skemmri eða lengri heimsókn í
afa og ömmu hús í Skaftahlíðinni.
Er hægt að gefa börnum betra
veganesti út í lífið en þessa gegn-
heilu tilfinningu og skýru skilaboð
að þau séu dýrmætust alls? Ég
efast um það. Það er þess vegna
sem ég skrifa þessi fátæklegu
þakklætisorð.
Elsku Lauga mín. Ég sendi þér
mína ástúðlegustu hluttekningar-
kveðju í söknuðinum og þakka þér
sömuleiðis. Þið Palli voruð eitt í
samheldni ykkar, jafnt fyrir mér,
Sunnu Dís og Mána Steini. Það
voru Palli afi og Lauga amma sem
átti að heimsækja. Lauga amma
sem eldaði góðan mat og bjó út
hreiður handa smáfólkinu eftir
þörfum hverju sinni. Og Palli afi
sem hafði ofan af fyrir því á meðan.
Og þegar ræða þurfti nýjar upp-
götvanir eða lífssannindi gat unga
fólkið ævinlega gengið að eyra vísu
hjá ykkur báðum. Þvílíkar mót-
tökur. Þvílík elska.
Elsku Páll, takk fyrir þínar ómet-
anlegu gjafir. Minning þín mun lifa.
Draumey Aradóttir.
Páll var fæddur á Söndum í Með-
allandi en Kötlugosið 1918 olli því
að fjölskyldan þurfti að flytjast að
Herjólfsstöðum í Álftaveri 1919,
þar sem foreldrarnir komu undir
sig fótunum að nýju og héldu áfram
búskap. Gissur bróðir Páls stundar
þar búskap nú.
Heimilið á Herjólfsstöðum hlýtur
að hafa verið mikið menningar-
heimili því Páll var vel menntaður
og virkur í lífinu alla tíð. Systkinin
öll hafa verið farsæl og flest náð
háum aldri.
Páll var orðin hálfáttræður þegar
ég kynntist honum en enn útivinn-
andi og fór þá stundum hjólandi til
vinnu eins og hann hafði gert í
marga áratugi. Hann hætti ekki
störfum fyrr en 78 ára, eftir tæp-
lega 50 ára starf, en hélt sambandi
við gamla vinnustaðinn til hinsta
dags.
Páll kvæntist Guðlaugu Jóhanns-
dóttur árið 1953 og bjuggu þau
fyrst á Skúlagötu 56 en lengst í
Skaftahlíð 33. þar sem þau ólu upp
börnin sín. Árið 2002 keyptu þau
sér íbúð í Mánatúni 2. Endurnýj-
uðust kraftar þeirra mikið við flutn-
inginn þangað enda þægilegra að
komast heim og að heiman í lyftu-
húsi þegar árin færast yfir. Heimili
þeirra er fallegt, hlýlegt og rausn-
arlegt og oft haldnar fjölmennar
veislur. Allir velkomnir og margir
sem koma þar við.
Páll og Guðlaug byggðu sér,
ásamt Margréti, uppeldissystur
Guðlaugar, sumarhús að Flúðum og
dvöldu þar alltaf e-ð á hverju sumri
þó ekki væri nema til að rækta og
taka upp kartöflur og aðra garðá-
vexti því sjálfbær hafa þau verið
með kartöflurnar mestan sinn hjú-
skap. Páll og þau Guðlaug bæði
ræktuðu einnig vel garðinn sinn;
vini, kunningja, mágafólk, systkini
og ekki síst börnin, barnabörnin og
tengdafólk. Páll vanrækti þannig
ekki það mikilvægasta í lífinu frek-
ar en Guðlaug. Þannig vann Páll öll
verk vel í lífinu og ávallt að ráðgera
og hugsa um framtíðina.
Páll var ágætur verkmaður og
varð aldrei ráðalaus, sinnti raunar
smáviðgerðum fyrir ýmsa til ævi-
loka, tengdi eldhúsvaska fyrir
barnabörn, gerði við leikfangabíla
og fl. Veitti góð ráð þegar verið var
að byggja og hélt til haga á vinnu-
stofu sinni fróðleik um gamla verk-
siði. Átti m.a. ágætt safn gamalla
áhalda.
Páll gleymdi engu sem hann
hafði lært og hefði hann á annað
borð áhuga á málefni eða fólki, þá
hafði hann stálminni. Kötlueldar,
saga þeirra og vísindi Kötlu var eitt
af áhugamálum hans og fylgdist
Páll alla tíð vel með umræðu um
þessa örlagadís bernskunnar.
Páll var sérlega umtalsfrómur,
vel klæddur, hirðusamur og einlæg-
lega fordómalaus maður, sérlega
bóngóður og tryggur. Farsæll mjög
í lífi sínu og starfi.
Við biðjum honum, Guðlaugu, af-
komendum og öðrum aðstandend-
um guðs blessunar.
Ég þakka Páli fyrir góða,
skemmtilega og fræðandi samfylgd
sem og vináttu í minn garð.
Einar Guðjónsson.
Það var mér efst í huga þegar ég
kvaddi föðurafa minn á spítalanum
10. janúar sl. áður en ég fór til
Bandaríkjanna að líklega myndi ég
ekki sjá hann á lífi aftur. Ég var
eiginlega næsta viss um það. Hann
var nú svo sem búinn að búa mig
undir það, eins og aðra í fjölskyld-
unni, að mögulega ætti hann ekki
langt eftir.
Engu að síður vonaðist ég til að
hitta hann sprækan í mars þegar ég
hugðist snúa heim. Og ég leyfði mér
þess vegna að hlakka til. Ég hlakk-
aði til þess að sjá og hitta manninn
sem hefur um margt skipt sköpum í
lífi mínu og mótað mína manngerð.
Á vissan hátt tók afi, líklega óafvit-
andi, við hlutverki föður míns þegar
hann lést fyrir tæpum tuttugu ár-
um. Ég átti líka því mikla láni að
fagna að búa við sömu götu og föð-
urforeldrar mínir stærstan hluta
ævi minnar. Það var stutt ,,yfir“ til
ömmu og afa. Afa var næstum því
allt til lista lagt og hann var sérlega
handlaginn. Hann var útsjónarsam-
ur í lausnum sínum, nákvæmur og
átti ráð undir rifi hverju þegar kom
að lagfæringum. Þolinmæðina
skorti heldur ekki þegar kom að því
að rekja fyrir manni, í smáatriðum,
hversu miklu máli skipti að vanda
vel til verka og taka sér góðan tíma
í það að vinna hlutina rétt og vel.
Afi var afskaplega bóngóður en
jafnframt hreinskilinn. Hann var
alltaf til í að gera manni greiða og
ef erindið var brýnt, var gengið um-
svifalaust í málið. Það er kannski
vegna alls þessa sem ég er löngu
hættur að leiðrétta ömmu þegar
hún segir í orðræðu ,,pabbi þinn“
og á við afa.
Afi var flottur karl og frábær fyr-
irmynd. Jákvæður í hugsun og
gekk glaður til verks. Hann bjó
jafnframt yfir aðdáunarverðri
sjálfsyfirvegun. Ég man ekki eftir
því að hann hafi orðið verulega
reiður. Hann hvessti sig aldrei
lengur en augnablik og þá var það
kannski vegna þess að maður hafði
ekki tekið nógu vel eftir leiðbein-
ingum. Hann var líka svo duglegur
að treysta manni. Treysta orðum
manns og leiðbeiningum þegar
hann sjálfur gat ekki lengur gert
allt sjálfur. Hann var þó ekki endi-
lega alltaf sammála aðferðafræð-
inni en gat alltaf sætt sig við loka-
niðurstöðuna. Hann bar sanna
virðingu fyrir manni.
Afa þótti óendanlega vænt um
ömmu eins og okkur öllum. Hann
hafði oft orð á því við mig hversu
þakklátur hann var henni fyrir
stuðninginn og trygglyndið, ekki
síst þessi síðustu ár þegar hann
varð smátt og smátt meira ósjálf-
bjarga. Afi var svo sannarlega orð-
inn þreyttur þessa síðustu daga og
vikur en hann þreyttist aldrei á því
að reyna að finna lausnir á því
hvernig hann gæti létt ömmu lífið
og tilveruna.
Ég kveð afa minn með söknuði
um leið og ég er þakklátur fyrir að
hann fékk að fara skýr í kollinum
og í jafnvægi. Hann var góður mað-
ur og hjartahlýr og skilur eftir sig
sjóð góðra minninga, ásamt þekk-
ingu og reynslu í afkomendum sín-
um, sem hann var svo stoltur af. Ég
er líka stoltur af honum. Stoltur af
því að vera svolítið eins og hann.
Orri Páll.
Það er mikill sjónarsviptir að
mönnum eins og Páli Jóhannessyni,
sem við kveðjum nú eftir langa og
giftusama ævi.
Páll hóf störf hjá Fálkanum í
Reykjavík haustið 1945 og vann þar
fram á vordaga 1994, eða í tæp 49
ár. Menn, sem svo lengi starfa hjá
sama fyrirtæki, setja óneitanlega
svip sinn á starfsumhverfi sitt. Páll
vann fyrst á reiðhjólaverkstæði fyr-
irtækisins, en lengst af á reiðhjóla-
lagernum, sem hann sá um og
stjórnaði áratugum saman.
Undirritaður kynntist Páli strax í
bernsku, þar sem ég bjó fyrstu ævi-
árin í sama húsi og Fálkinn starfaði
í við Laugaveg, og var tíður gestur í
fyrirtækinu. Síðar átti ég þess kost
að vinna með nafna mínum í nær-
fellt 25 ár. Páll var einn þeirra
manna, sem gaf sig allan að starfi
sínu, og sinnti því af kostgæfni og
dyggð. Hann var fróður um margt,
las mikið og gat sagt mjög
skemmtilega frá. Einkum hafði
hann gaman af kveðskap, og lumaði
oft á hnyttinni stöku eða litlu
kvæði, sem hann skaut á okkur
vinnufélagana. Var þá oftar en ekki
hlegið dátt, því aldrei var djúpt á
kímni og glettni. Vitanlega er
margs að minnast frá löngu sam-
starfi, en þannig man ég nafna
minn best.
Ég votta ekkju Páls, Guðlaugu
Jóhannsdóttur, og fjölskyldunni
allri, dýpstu samúð mína, og bið
góðan Guð að styrkja þau í sorg
sinni og blessa minningu Páls Jó-
hannessonar.
Páll Bragason.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. FEBRÚAR 2006 29
MINNINGAR
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 – www.englasteinar.is
15% afsláttur af öllum
legsteinum og fylgihlutum
Sendum
myndalista
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JÓNS GÍSLASONAR,
Skálafelli,
Suðursveit.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðis-
stofnunar Suð-Austurlands.
Pálína G. Gísladóttir,
Ingunn Jónsdóttir, Eggert Bergsson,
Róshildur Jónsdóttir, Eyþór Ingólfsson,
Þorvaldur Þ. Jónsson, Stella Kristinsdóttir,
Sigurgeir Jónsson, Elísabet Jensdóttir,
Þóra V. Jónsdóttir, Þorsteinn Sigfússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýju við
andlát og útför elskulegs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
HJARTAR FRIÐBERGS JÓNSSONAR,
sem lést á heimili sínu, Fornastekk 11, Reykjavík,
mánudaginn 23. janúar.
Vigdís Einarsdóttir,
Jón F. Hjartarson, Elísabet Kemp,
Einar F. Hjartarson, Kristín Þorgeirsdóttir,
Stefán F. Hjartarson, Áslaug Guðmundsdóttir,
Ævar S. Hjartarson,
barnabörn og barnabarnabörn.