Morgunblaðið - 15.05.2006, Side 26

26 MÁNUDAGUR 15. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Björn Gunnars-son fæddist í
Reykjavík hinn 29.
september 1951.
Foreldrar hans eru
Gunnar K. Björns-
son, f. 1924, og
Lovísa H. Björnsson,
f. 1925. Systkini
Björns eru: 1) Árni
Gunnarsson, f. 1948,
maki Daniela I.
Gunnarsson, f. 1960.
2) Rannveig Gunn-
arsdóttir, f. 1949,
maki Tryggvi Páls-
son, f. 1949. 3) Sigurjón Gunnars-
son, f. 1954, maki Sigríður Olgeirs-
dóttir, f. 1960. 4) Gunnar Örn
Gunnarsson, f. 1958, maki Olga
Bergljót Þorleifsdóttir, f. 1956. 5)
Halldór Gunnarsson, f. 1962, sam-
býliskona Anna Persson, f. 1968. 6)
Þórarinn Gunnarsson, f. 1964,
maki Berglind Garðarsdóttir, f.
1966.
Björn kvæntist 1977 Guðrúnu
Nönnu Guðmundsdóttur, f. 10.3.
1953. Þau skildu. Börn þeirra eru:
1) Íris Björnsdóttir, f. 27.10. 1974,
maki Freyr Bergsteinsson, f. 1.9.
1975. Börn þeirra eru: a) Breki, f.
31.1. 2001; b) Katla, f. 8.11. 2002, og
c) Svava, f. 5.5. 2004. 2) Egill
Björnsson, f. 2.5. 1980, sambýlis-
lands, viðskiptafræði, haustið 1988.
Lauk námi á fjármálasviði vorið
1994 og endurskoðunarsviði vorið
1995 en útskrifaðist ekki formlega
þar sem hann skilaði ekki inn rit-
gerð. Einnig sat hann veturinn
1989–90 í stjórnmálafræði. Öll árin
vann hann nánast fulla vinnu með
náminu.
Hann vann hjá Hagvirki hf. við
mælingar og magnuppgjör ásamt
almennu skrifstofuhaldi, við stíflu-
gerð Blönduvirkjunar, sumrin 1992
og 1993 og við Suðurfjörutanga á
Höfn í Hornafirði haustið 1993.
Árið 1988 stofnaði Björn ásamt
föður sínum heildsöluna og ráð-
gjafarfyrirtækið Hitaval sem þeir
starfræktu fram til ársins 1999.
Jafnframt rak hann framtals- og
bókhaldsþjónustu í eigin nafni á
sama tíma.
Haustið 1998 tók hann að sér í
verktöku bókhald fyrir Vélsmiðj-
una Gils ehf. sem breyttist í fullt
starf skrifstofu- og fjármálastjóra
vorið 1999. Þar sá hann um fjár-
hagsbókhald, almennt skrifstofu-
hald og var aðalaðstoðarmaður
framkvæmdastjóra og síðast sem
aðstoðarmaður skiptastjóra við
uppgjörsmál því fyrirtækið fór í
þrot haustið 2001. Upp úr því varð
til Altak ehf. sem hann starfaði hjá
árið 2002. Hann hóf störf hjá Imp-
regilo 2003 sem aðstoðaryfirbókari
með aðsetur á Kárahnjúkum. Þar
starfaði hann til dauðadags.
Útför Björns verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
kona Sóley Árnadótt-
ir, f. 2.12. 1975.
Björn lauk gagn-
fræðaprófi frá Rétt-
arholtsskóla 1968.
Eftir útskrift vann
hann fyrst hjá Garð-
yrkjudeild Reykjavík-
urborgar en frá 1969
vann hann hjá Búnað-
arbanka Íslands við
ýmis störf, meðal
annars sem gjaldkeri.
Síðan hóf hann nám
við Samvinnuskólann
á Bifröst og lauk
Samvinnuskólaprófi þaðan 1974 og
kláraði fyrra árið í framhaldsdeild
Samvinnuskólans til stúdentsprófs
vorið 1975.
Vorið 1972 hóf hann störf hjá Ís-
taki hf. sem mælingamaður á sumr-
in og starfaði þar næstu fimm sum-
ur, fyrst við vegagerð á Hellisheiði
og svo við Mjólkárvirkjun í Arnar-
firði þar sem hann sá einnig um
skrifstofuhald á staðnum. Árið
1975 hóf hann störf hjá Berki hf. og
dótturfyrirtækjum þess, við ýmiss
konar skrifstofustörf, lagerhald
ásamt erlendum innkaupum og
samskiptum og starfaði þar sam-
fleytt til 1989 er fyrirtækið var lagt
niður.
Hann innritaðist í Háskóla Ís-
Þegar ég kynntist tilvonandi konu
minni Rannveigu, þá átján ára gam-
all, tók stór og sterk fjölskylda mér
opnum örmum. Lísa og Gunnar áttu
sjö börn, eina dóttur og sex syni, og
umvöfðu þau kærleika. Hjá þeim í
Hvassaleitinu var alltaf líf og fjör því
auk fjölskyldunnar var þar stöðugur
straumur vina og ættingja. Eftir-
minnilegar eru sameiginlegar mál-
tíðir fjölskyldunnar þar sem tekist
var á um álitamál í kappi við útvarp-
ið sem húsbóndinn stillti á fullt.
Skiptist þá systkinahópurinn nokk-
uð í tvennt, lágværar raddir sem
Lísa átti e.t.v. meira í og svo hinar
háværari sem ættfaðirinn Gunnar
fór fyrir. Í þessum umræðum fylgdi
Björn, eða Brósi eins og hann var
kallaður, skoðunum sínum eftir með
festu og tilhlýðilegum hljómstyrk.
Engum duldist hversu traustur,
hjartahlýr og hjálpsamur Brósi var.
Alltaf var hann boðinn og búinn að
aðstoða aðra en ætlaðist ekki til að
greiðinn væri endurgoldinn. Sem lít-
ið dæmi má nefna þegar hann sem
yngri bróðir gladdi systur sína sem
þá var í MR með því að fara í bæinn
og kaupa handa henni skó sem hon-
um fannst hana vanhaga um. Fjöl-
margir geta sagt svipaðar sögur um
hlýju og hjálpsemi Brósa. Í vinnu
sinni var Brósi ötull og samvisku-
samur með afbrigðum svo vinnudag-
ur hans var oftast langur. Betri sam-
starfsmann var erfitt að finna. Björn
var vel liðinn og virtur en vildi lítið
láta á sér bera.
Brósi deyr fyrir aldur fram.
Ósegjanlega hefði verið gaman að fá
að njóta samvista við hann áfram og
þá ekki síst þegar við drögum úr
vinnu og höfum meiri frítíma. Brósi
var gleðigjafi með smitandi hlátur
og hlýja nærveru. Hann var í miklu
uppáhaldi hjá börnum okkar og þau
sakna frænda síns.
Þegar litið er yfir farinn veg sækir
sú hugsun á að Brósi hafi meira
hugsað um aðra en sjálfan sig. Það
er virðingarvert og þannig vildi hann
hafa það en hann hefði mátt gæta
betur að eigin hag og heilsu og losa
sig við skaðræðis sígaretturnar.
Brósi var góður vinur, pabbi og
afi. Börnin hans Íris og Egill, makar
þeirra og barnabörnin voru stolt
hans með réttu. Samúð okkar er
þeirra. Þau geta ætíð reitt sig á
stuðning þeirrar stóru og samheldnu
fjölskyldu sem þau eiga að. Það er
það minnsta sem við getum gert fyr-
ir Brósa sem gaf okkur svo mikið.
Tryggvi Pálsson.
Það var fyrir hádegi mánud. 8.
maí að Gunnar bróðir minn hringdi í
mig og tilkynnti mér lát Björns son-
ar síns sem hafði orðið bráðkvaddur
í herbergi sínu við Kárahnjúka.
Hann sem var svo ungur og frískleg-
ur hann Brósi, en það var hann alltaf
kallaður. Yfir mig helltust minning-
ar um ljúfan, glaðlegan, elskulegan
dreng sem allaf var svo einlægur.
Hann var skírður í Útskálum á
Kópaskeri hjá ömmu og afa ásamt
jafnaldra sínum, nafna og frænda
sumarið 1952. Hann var mikill dund-
ari og sjálfum sér nógur og kom á
hverju sumri og dvaldi þá í Útskál-
um og þar fann hann alltaf sitt af
hverju sem halda skyldi til haga og
allt var geymt í vösunum. Gaman var
að fara með okkur í víkina og leggja
silunganetin og síðar að vitja um og
grípa spriklandi silunginn úr netun-
um. Mér er ofarlega í huga eitt sum-
ar þegar foreldrar hans með börnin
þrjú komu eitt sinn sem oftar norður
að sumarlagi og ákváðu að fara í smá
ferðalag með foreldrum mínum. Ég
tók þá að mér að hafa hann Brósa
þessa daga. Það var ekkert mál,
hann var svo hændur að mér . Hann
átti brúnt mjúkt og stórt snuð sem
hann elskaði mjög og datt ekki í hug
að sofna án þess. En fyrsta kvöldið
okkar fannst ekki snuðið og leitin
stóð til miðnættis. Það fannst á ótrú-
legum stað inni í fataskáp. Hann var
þarna þriggja ára, en fljótt sofnaði
hann og frænkan gætti snuðsins vel
eftir það. Þarna var honum fátt óvið-
komandi. Svo var ég stundum vetr-
arlangt í Reykjavík, fyrst hjá fjöl-
skyldu hans á Ásvallagötu 31 og
síðar lengur á Grenimel 13. Á sunnu-
dagsmorgnum var oft bankað á
gluggann á Grenimelnum og voru
þar komin þrjú systkinin í heimsókn,
Brósi yngstur. Þá var gítarinn tek-
inn fram og sungið og eða lesið í bók.
Ljúfar stundir það. Ég minnist
sunnudagsbíltúranna á R 1733 með
nesti, oft sex bræðrabörn mín, for-
eldrar og ég í farteskinu. Svo liðu ár-
in, ég gifti mig og fluttist í Sandfells-
haga í Öxarfirði og enn hittumst við
hvert sumar. Brósi var tvö til þrjú
sumur í Hafrafellstungu hjá frænd-
fólki og naut sín vel og átti góða daga
þar. Svo fóru félagarnir fimm, tveir
bræður mínir þar meðtaldir, að
koma á Strimpu, hertrukk sem settir
voru flugvélastólar í. Strimpa kom
yfir öræfin og út úr henni spruttu
ótal börn og fullorðnir í mat og eða
kaffi, stundum var líka gist hjá okk-
ur hjónum. Og börnin þurftu nú að
rannsaka hús og komu víða við á
jörðinni, enda frjálsræðið algert.
Haldið var svo áfram í Kverkártung-
una í laxveiði, sumar eftir sumar
með foreldrum, fjölskyldu og vinum.
Vænt þótti mér um að hann kom
með foreldrum sínum að kveðja
bónda minn 2001 og með Agli syni
sínum fyrir þremur árum, alltaf
brosandi að faðma frænku sína. Ég
sakna hans mjög. Um leið og ég
þakka allar okkar stundir saman,
veit ég að afi hans og Bangsi hafa
tekið á móti honum opnum örmum.
Elskulega frændfólk. Ég veit að
ykkar sorg er mikil en minningarnar
um hann Brósa minn standa eftir og
ylja ykkur.
Blessuð sé minning hans. Hvíli
hann í friði.
Ásta Björnsdóttir föðursystir.
Fyrir þremur vikum vorum við í
París og nutum þessarar óviðjafn-
anlegu borgar á sólríkum vordögum.
Þar hittum við Brósa. Nokkrum
sinnum lágu leiðir okkar saman, fyr-
ir hreina tilviljun. Það var eins og
forlögin hefðu ætlað okkur að hitt-
ast. Alltaf heilsaði hann brosandi og
hlýr í viðmóti eins og hann var æv-
inlega. Auðvitað var ákveðið að gera
eitthvað. Við mæltum okkur mót og
áttum saman yndislega kvöldstund í
einu skemmtilegasta hverfi Parísar-
borgar í grennd við Sacre Coeur-
kirkjuna. Eftir vel heppnaða máltíð
gengum við upp hæðina þar sem
þessi undurfagra kirkja stendur,
nutum útsýnisins yfir borgina og
hlýddum á messu. Við munum ekki
gleyma þessu kvöldi. Hálfum mán-
uði síðar var Brósi allur.
Við spjölluðum margt í París enda
lék Brósi á als oddi. 11 ára gamall
sonur okkar hreifst af þessum
frænda sínum sem hann hafði ekki
hitt oft. Þeir urðu strax miklir mát-
ar. Brósi var mikill fjölskyldumaður
og við tókum eftir því hvað hann tal-
aði um börnin sín af miklum hlýleik.
Við rifjuðum líka upp fyrri samveru-
stundir, sögðum fréttir af fjölskyldu-
meðlimum og slógum á létta strengi.
Aldrei var skortur á umræðuefni
enda var Brósi viðræðugóður,
skemmtilegur og einlægur. Við er-
um þakklát fyrir að hafa átt með
honum þessar eftirminnilegu stund-
ir í París.
Við vottum Agli og Írisi, barna-
börnum, Gunna og Lísu og öllum
ættingjum samúð okkar.
Gunnar Þór Bjarnason,
Jóhanna Einarsdóttir.
Er ég frétti af skyndilegu og
ótímabæru fráfalli þínu, Brósi minn,
þá komu fram ýmsar minningar frá
æsku- og uppvaxtarárum okkar í
Hvassaleitinu. Nábýlið og skyldleik-
inn tengdu fjölskyldur okkar saman.
Við fluttum börn að aldri í nýtt
hverfi og vorum frumbýlingar í
Hvassaleitinu. Meðgöngutími skildi
okkur að í aldri. Uppvöxtur okkar og
krakkanna í næstu húsum einkennd-
ist af útileikjum, boltaleikjum, klifri í
nýbyggingum, leikjum á gamla golf-
vellinum og nágrenni, þar sem
Kringlan er núna, strákar og stelpur
að leik saman.
Mæður okkar heimavinnandi og
til taks að skóladegi loknum.
Við saman í flugvél að fara norður
í sveitina – Öxarfjörðinn, lentum á
flugvellinum við Kópasker. Þú að
fara í Tungu og ég í Sandfellshaga til
Ástu frænku, föðursystur þinnar.
Skyldmenni um alla sveit.
Við að fara í Bakkafjörðinn, þar
sem foreldrar þínir og fleiri voru að
koma sér upp veiðijörð – fengum
leyfi frá sveitastörfunum.
Minnist laufabrauðsgerðar fjöl-
skyldna okkar á aðventunni, skorið
út á öðru heimilinu og kökurnar
steiktar á hinu, stutt að fara milli
húsa, enda hlið við hlið í raðhúsa-
lengjunni. Beðið var með eftirvænt-
ingu, að búið væri að steikja afgang-
ana/afskurðinn og runnu þeir út eins
og heitar lummur. Amma þín að
fletja út, ásamt öðrum og afi að
skera út, með sínum fimu fingrum,
fyrir tíma laufabrauðshjólanna.
Heill herskari af börnum að taka
þátt og síðan var veisla, er kassi með
litlum kókflöskum var borinn inn,
ásamt öðru góðgæti.
Við að verða unglingar og ég pínu-
lítið skotin í frænda mínum.
Við að verða fullorðin, búin að
festa ráð okkar og eignuðumst frum-
burði okkar sama árið 1974, þú Írisi
þína og ég Bryndísi. Nú hafa leiðir
barna þeirra mæst, á sama leikskóla.
Ég man hláturinn þinn, honum
gleymi ég ekki.
Ég votta börnunum þínum, Írisi
og Agli, afabörnunum, foreldrum,
systkinum og öllum ástvinum þínum
mína innilegustu samúð.
Blessuð sé minning þín.
Sigríður Jóhannsdóttir (Sissý).
Góður drengur – var það fyrsta
sem flaug um hug minn þegar ég
fregnaði skyndilegt andlát Brósa.
Ég kynntist Brósa fyrst þegar
hann var 19 ára glaðbeitt ungmenni
á æskuheimili sínu í Hvassaleiti 79.
Hann var hraustlegur, með þykkt og
mikið hár. Honum fannst „ekkert
vera til að borða hérna“ ef hvítt
franskbrauð var ekki alltaf til í eld-
húsinu. Hann borðaði sem sagt það
sem honum þótti best og annað ekki
og lýsir það persónuleika Brósa
nokkuð vel eins og hann var alla tíð.
Hann fór ekki endilega hefðbundna
slóð.
Heimilið var eitt það myndarleg-
asta sem við krakkarnir úr hverfinu
komum á og við komum þar mikið,
því systkinahópurinn var stór og
börnin vinmörg. Húsmóðirin tók vel
á móti öllum skólakrökkunum með
sínu elskulega viðmóti og eðlislæga
áhuga fyrir öllum þessum ungu
manneskjum sem sóttu börnin henn-
ar heim. Húsbóndinn sást minna
enda oftast í vinnunni eins og aðrir
athafnamenn af hans kynslóð. En
pabbinn gekk að unga fólkinu og
spurði spurninga ekki síður þegar
hann mátti vera að og lét það ekki
ógert að kynnast mannskapnum
frekar en önnur góð foreldri. Þetta
sómafólk varð síðar tengdaforeldrar
mínir til fjölmargra ára þegar ég var
gift Sigurjóni syni þeirra, bróður
Brósa. Þau hafa ævinlega reynst
syni mínum vel.
Unnusta Brósa á þessum árum og
síðar barnsmóðir, Guðrún Nanna
Guðmundsdóttir, á einlægan vinar-
hug minn ávallt síðan, gullfalleg
stúlka, vönduð og gefandi. Heimili
Nönnu og Brósa í Birkihvammi var
notalegt að koma á, listrænt og fal-
legt. Einstakan hlýhug í minn garð
og sonar míns sýndu þau Brósi æv-
inlega bæði í orði og í verki.
Stoltir afar og ömmur eru orðnir
margir í aldurshópi okkar sem vor-
um krakkarnir í hverfinu fyrir ekki
svo löngu, en svei mér ef Brósi var
ekki sá allra stoltasti þegar yndis-
legt barnabarn, frumburður Írisar
dóttur hans fæddist.
Elsku Íris mín og Egill, Lísa,
Gunnar, systkini Brósa og aðrir að-
standendur, ég samhryggist innilega
í ykkar mikla missi.
Góður drengur er genginn.
Marta B. Helgadóttir.
Það er komið að því að kveðja, allt
of fljótt. Óþægileg tilfinning, doði,
undrun, reiði.
Löngun til að flýja kveðjustundina
gerir vart við sig. En sumt er bara
algjörlega óumflýjanlegt sama
hversu ósangjarnt það er. Við höld-
um, okkur finnst, við trúum … hvað
vitum við svo sem eftir allt. Hug-
urinn eins og blæðandi sár góðra
minninga. Minningar um hlýjan góð-
an vin, „háalvarlegar“ veiðiferðir,
grillveislur, gleði yfir laxi, alls konar
aðstoð, hittingar í áfangaveislum,
eins og afmælum, skírnum, ferming-
um, útskriftum …
En bestar voru óskipulögðu en
kærkomnu heimsóknirnar þar sem
oftar en ekki mátti heyra háværar
rökræður og hlátrasköll því það var
ekki sjálfgefið að allir væru á einu
máli, þannig eru vinir.
Það er sagt að tíminn lækni öll sár.
Það kann að vera rétt.
Tíminn er vinur okkar.
En sárin skilja eftir sig ör sem aldrei hverfa.
Sárin eru sársaukafull og óvelkomin.
En örin verða að endingu kær-
komin, því við viljum muna. Takk
fyrir fallegar minningar.
Kæri vinur, mest af öllu minnumst
við kærrar vináttu sem var allt of
stutt.
Við sem ætluðum að sitja saman
með rauðvín og rökræða í ellinni.
Elsku Íris og Egill og fjölskyldur,
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
munið að það sem þið saknið eru
góðu stundirnar og þær lifa í minn-
ingunni.
Kæru Gunnar, Lísa, börn og fjöl-
skyldur, söknuðurinn er sár en
minningin um góðan dreng lifir.
Steinn, Ásta María,
Steinunn Dögg,
Steinarr Logi og Auðun.
Vini og vinnufélaga Björns Gunn-
arssonar setti hljóða þegar spurðist
að hann hefði orðið bráðkvaddur um
síðustu helgi, liðlega fimmtugur
maðurinn, á sínu öðru heimili austur
við Kárahnjúka. Þar hafði hann
starfað síðustu þrjú ár sem stað-
gengill fjármálastjóra við þessa
mestu framkvæmd íslenskrar at-
vinnusögu.
Björn var einn fyrsti Íslendingur-
inn sem réðst til starfa hjá ítalska
verktakafyrirtækinu Impregilo vor-
ið 2003 og vann sér þar traust jafnt
innlendra sem erlendra samstarfs-
manna. Hann hafði það geðslag og
víðsýni sem auðveldaði honum að
hrærast í spennuþrungnum norna-
katli, þar sem saman núast marg-
háttuð gildi mismunandi menningar-
heima fólks af meira en 30
þjóðernum. Meðal fólks sem starfar
langtímum saman fjarri byggð og
ættingjum við erfiðar aðstæður að
mjög krefjandi verkefnum. Hér
nýttist bæði reynsla Björns frá fyrri
störfum í iðnaði og við mannvirkja-
gerð á fjöllum en ekki síður eðlis-
kostirnir, jafnaðargeð og árvekni,
nákvæmni og vinnusemi og vakandi
áhugi á þeim viðfangsefnum og
hagsmunum sem hann hafði tekið að
sér að gæta hverju sinni.
Ég kynntist Birni fyrst í þessum
störfum hans og þau kynni voru
ánægjuleg frá fyrsta degi. Hann var
léttur í skapi og átti gott með að um-
gangast fólk; lét ekki hávaða eða
uppákomur raska ró sinni og hafði
það viðhorf til erfiðra viðfangsefna,
að ekki væri annað að gera en að
leysa úr þeim. Hann var réttsýnn
maður og vildi á engan halla en held-
ur ekki að gengið væri á sinn rétt
eða sinna manna. Hann var lifandi í
áhuga á umhverfi sínu, daglegum
viðfangsefnum og þjóðmálum.
Á vinnustað var staða Björns slík,
að mjög var til hans leitað um ráð-
leggingar og úrlausn fjölþættra við-
fangsefna. Og alltaf var Björn boð-
inn og búinn að aðstoða samstarfs-
fólkið, nú eða að vera kletturinn til
að styðjast við ef þannig vildi verk-
ast. Hann var bóngóður og raungóð-
ur og hélt því ekki á hólunum þegar
hann liðsinnti samferðamönnum sín-
um.
Ótímabært fráfall hans skilur eftir
stórt skarð í hugum vinnufélaga og
vina. Hann var drengur góður sem
sárt er saknað.
Þórarinn V. Þórarinsson.
BJÖRN
GUNNARSSON