Morgunblaðið - 21.07.2006, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JÚLÍ 2006 37
MINNINGAR
Kæra amma, ég ligg
hér uppí rúmi og horfi
á ljósið frá lampanum.
Mér langar svo að
skrifa eitthvað fallegt en hræðist að
það verði klisjukennt. Hér ligg ég og
hugsa um góðu stundirnar okkar yfir
kaffibollanum og öll samtölin sem við
áttum um lífið og tilveruna, og á með-
an sönglar þetta textabrot stanslaust
í höfðinu á mér:
Ég sé gömul hjón
og glaðleg börn
sem ganga frjáls við litla tjörn
og ég hugsa með mér
þetta’ er yndislegt líf.
(Kristján Hreinsson)
Elsku amma mín, vonandi finnur
þú friðinn og hann afa minn standandi
við litla tjörn að bíða þín. Með hjartað
fullt af virðingu og frið ég kveð.
Þín sonardóttir
Bergþóra Eiðs.
Elsku amma mín er nú fallin frá.
Amma mín sem var ekta amma, bæði
í útliti og framkomu. Hún prjónaði
VALGERÐUR
MAGNÚSDÓTTIR
✝ ValgerðurMagnúsdóttir
fæddist í Borgar-
nesi 19. júlí 1916.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 14. júlí síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Frí-
kirkjunni í Hafnar-
firði 19. júlí.
vettlinga og sokka svo
að unun var að horfa á
handbragðið, allt fram
á síðasta dag. Þeir
duttu aldrei úr tísku og
ég fór í gegnum ung-
lings- og menntaskóla-
árin með vettlinga frá
ömmu á höndunum, og
nú á fullorðinsárum
líka og dætur mínar
hafa nú bæst í hópinn.
Alltaf segi ég stolt frá
því að amma mín
prjónaði vettlingana,
þegar dáðst var að fín-
gerðu prjóninu.
Amma var alltaf mjög vel til höfð og
fín, mér fannst alltaf jafnmerkilegt
þegar hún svaf heila nótt með lagn-
ingu, án þess að skemma hana. Hún
var ungleg og hafði mikla reisn, þann-
ig var hún líka síðustu dagana sína í
rúminu á spítalanum.
Ég var svo heppin að hafa verið
hreingerningarkona hjá ömmu, en
þannig veit ég að ég kynntist henni
betur en ég hefði gert, heimsótti hana
og umgekkst hana oftar og öðru vísi.
Ég rabbaði heilmikið við hana á með-
an ég var að reyna að finna ryk og
eitthvað til að þrífa.
Amma mín var nefnilega snyrtileg-
asta konan sem ég þekki, og hún var
svo skemmtilega nákvæm í allri vinnu
að það var unun á að horfa. Það var al-
veg sama hvers konar pokaræksni
hún fékk í hendur, það var brotið
saman af nákvæmni, hún bjó um rúm-
ið sitt þannig að hvergi sást fella og
meira að segja lagaði hún smjörið í
öskjunni eftir notkun. Allt sem hún
gerði var snyrtilegt og unnið af ná-
kvæmni, hægt og örugglega.
Samtölin sem við amma áttum
saman voru mörg og góð. Hún sagði
mér sögur af hlutunum sem hún hafði
eignast í gegnum tíðina, sumir voru
gamlir, aðrir nýir, hún mundi alltaf
hver gaf henni hlutinn og af hvaða til-
efni. Einnig fékk ég að heyra sögur af
lífinu hennar, bæði barnæsku og svo
þegar hún var komin með fjölskyldu
sjálf. Mér fannst alltaf gaman að
heyra sögurnar. Ég veit að líf hennar
var oft erfitt, en ekki lét hún það í ljós.
Lífið hennar hefur oft kennt mér að
líta öðrum augum á tilveruna, að vera
þakklát fyrir það sem ég hef.
Amma var mjög meðvituð um það
sem var að gerast og hún var stund-
um með sterkar skoðanir á hlutunum.
Amma skildi t.d. ekki alltaf okkur nú-
tímakonurnar, þótt hún væri alltaf
stolt af sínu fólki. Henni fannst við
vera að gera okkur lífið erfitt, með því
að vinna, ala upp börn og jafnvel fara í
skóla, allt á sama tíma. Við áttum
mörg samtölin um þetta því ég var
einmitt á kafi í því að vera nútíma-
kona. Hún hafði að mörgu leyti rétt
fyrir sér.
Amma fylgdist vel með fréttum, og
það var alltaf hægt að ræða við hana
um það sem var að gerast hverju
sinni, hún vissi líka hvernig nýjasta
tæknin virkaði, spurði mig stundum
um hvort ég gæti gert hitt og þetta í
tölvunni, ég hafði gaman af því. Einn-
ig fannst mér gaman að sjá hana nota
örbylgjuofn og gsm-síma án mikillar
fyrirhafnar.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu í kaffi og bakkelsi, hún var allt-
af svo glöð að sjá okkur. Stelpurnar
mínar, Hulda Sif og Hrefna, byrjuðu
alltaf á að faðma langömmu sína,
sýndu svo hvað þær voru fínar og
amma dáðist að þeim, svo hlupu þær
að skápnum og náðu í dótakassann,
með gamla skemmtilega dótinu. Og
svo stálust þær í nammikrúsina með
lokinu. Ég er svo glöð að þær fengu að
kynnast langömmu sinni, þær eiga
eftir að sakna hennar sárt. Amma
sýndi þeim takmarkalausa athygli og
umhyggju.
Amma á orðið mjög stóran hóp af-
komenda. Við hittumst sumarið 2000
og svo í október sl. ákváðum við
frændsystkinin að halda ættarmót, en
að geyma það ekki þar til í sumar. Ég
er svo glöð yfir þeirri ákvörðun okkar,
því þarna fékk amma að líta augum
stóra hópinn sinn samankominn. Hún
var stolt af öllum og fylgdist vel með
því sem var að gerast hjá hverjum og
einum.
Við Högni, Hulda Sif og Hrefna
eigum eftir að sakna ömmu sárt, og
það er erfitt að vita til þess að hún
komi ekki til okkar í mat eða að við
getum ekki kíkt í kaffi. En ég veit að
amma er ekki leið yfir að kveðja þetta
líf, ég veit líka að hún er þakklát fyrir
það að hún var umkringd fjölskyldu
sinni síðustu dagana. Ævi hennar var
löng og hún hefur skilað sínu hlut-
verki vel. Nú er hún komin til þeirra
ástvina sinna sem hún hefur þurft að
kveðja á lífsleiðinni. Hvíldu í friði,
elsku amma mín, takk fyrir allt.
Matthildur.
Föðursystir mín Valgerður Magn-
úsdóttir er látin, tæplega níræð. Það
flokkast undir forréttindi að hafa
fengið að kynnast þeirri sómakonu
náið. Hún var gæfurík og andlega
þroskuð kona. Valgerður var gæfurík,
því hún var kærleiksrík. Átti ást og
samúð til að bera til allra. Þó hún bæri
mikinn kærleik í brjósti til manna
þýddi það ekki að hún sætti sig við
hvaða hegðun sem er. T.d. hugnaðist
henni ekki sú græðgi sem sífellt gerir
meira vart við sig. Skipti ekki máli
hvort græðgin birtist sem auðsöfnun
eða á annan hátt. Hún gerði sér grein
fyrir því að það hugarfar sem hér
liggur að baki leiðir ekki til velfarn-
aðar. Þvert á móti. Því græðgin á sér
engin takmörk. Þetta skildi Valgerð-
ur sem og það að það frelsi sem boð-
berar græðginnar berjast fyrir, verð-
ur því aðeins til góðs, að þeir sem með
fara, hafi til að bera nægan siðferð-
isþroska. Annars veldur frelsið meiri
hörmungum en framförum. Á lífs-
hlaupi sínu varð Valgerður fyrir mik-
illi sorg og erfiðleikum. Hún mætti
erfiðleikunum með þolinmæði og
þrautseigju. Hún tók örlögum sínum
af kjarki og dugnaði. Gafst aldrei upp.
Við þessa glímu öðlaðist hún andleg-
an þroska umfram flesta aðra. Hún
leitaði hamingjunnar ekki útá við.
Hún vissi að hún býr innra með okk-
ur. Hún ræktaði með sér umhyggju,
samúð og kærleika til allra manna.
Hún var jafnan brosmild, hjartahlý,
hlédræg og lítillát. Skapgerðarein-
kenni sem oft eru misskilin og talin
bera vott um ósjálfstæði, en báru vott
um velvilja og andlegan þroska Val-
gerðar. Athafnir hennar og þeir eig-
inleikar sem hún ræktaði með sér,
sýndu glöggt hvern mann hún hafði
að geyma. Hún var vönduð til orðs og
æðis, tryggur og traustur vinur. Um-
hyggja fyrir öðrum var henni eðlislæg
og hún gladdist mest ef hún gat orðið
einhverjum að liði. Hún lifði til að
þjóna öðrum og hjálpa. Lifði kær-
leiksfullu lífi, án eigingirni. Naut þess
að sjá afkomendur sína vaxa úr grasi
og var stolt af þeim. Hún lifði vönduðu
lífi og gaf afkomendum sínum með því
gott fordæmi. Blessuð sé minning
hennar.
Þór Guðmundsson.
Nöfn og tilfinningar
eiga sér merkilega
samleið. Tilfinningar
eru saga upplifana
þinna eigin og þeirra sem að þér
standa, reynsla okkar í samhenginu
ég og heimurinn.
Þegar frétt berst um dauðsfall ná-
ins ættingja verður tilfinningabank-
inn að eins konar leitarvél uppruna
sem tengir þig og hinn látna eilífðar
böndum.
Í þeirri leit framkallar bilið á milli
tíma og skynjunar myndbrot í blá-
móðu liðinnar tíðar. Föst stærð hefur
verið lögð til hliðar. Hver og einn lifir
af í sínu veraldarvafstri. Uppruninn
er aðeins tekinn fram eins og silfur-
borðbúnaður á jólum.
Það hefði ekki hvarflað að mér að
leggja mínum frænda til minningar-
orð af þessum toga nema vegna þess
að í dánarfregninni kemur rithöfund-
urinn fram sem hans kennimerki.
Þannig hafa opnast dyr sem ég vil
nýta mér í mínum blessunrarorðum,
kæri frændi.
Þegar ég kynntist þér á Hraun-
teignum í bernsku var það vegna þess
að hún föðursystir mín og nafna var
mamma þín. Ég bjó utan við bæinn
þar sem minn stórhuga faðir og móð-
urbróðir þinn vildi fara ótroðnar slóð-
ir og reisa sér hrossabú utan landa-
mæra lítillar en ört vaxandi
höfuðborgar hins óskiljanlega Ís-
lands.
Þú og bræðurnir ásamt mömmu
Ástu, eruð í minningu minni eins og
brot úr öfundsverðum aðstæðum í
bandarískum eftirmiðdagsþætti, þar
sem þægindi og munaður eru ávallt
innan seilingar. Auk ykkar fallega
heimilis var fríðleikastuðull fjölskyld-
unnar á Hraunteignum langt yfir við-
ÖRN H.
BJARNASON
✝ Örn HelgiBjarnason fædd-
ist í Danmörku 13.
nóvember 1937.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 7. júlí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni 18.
júlí.
miðum íslensks veru-
leika í þá daga. Sex
myndarlegir frændur,
fjórir sem Ásta föður-
systir eignaðist með
Bjarna Oddsyni lækni
en síðan hafði myndar-
piltunum fjölgað um
tvo, þegar þegar Ásta
giftist Jóhannesi
Björnssyni lækni eftir
lát Bjarna.
En leitarvél upprun-
ans teygir sig lengra
aftur en til okkar ævi-
skeiðs.
Þótt samskipti okkar systkina-
barnanna hafi ekki verið náin hefur
nándin við hina örlögþrungnu fjöl-
skyldusögu viðhaldið sterkri innbyrð-
is vitund um hvort annað.
Leyndardómar og örlög ömmu
Kristrúnar (Dúnu) og afa Árna dvelja
enn í setlögum okkar kynslóðar. Stór-
ar en þögular tilfinningar um þá for-
tíð tel ég skýra hvers vegna við,
ömmubörnin hennar ömmu Dúnu,
höfum ekki viðhaldið nánum fjöl-
skylduböndum. Þótt hvert okkar hafi
ratað sína leið og leiðir ekki legið
saman, finn ég nú við frétt um fráfall
þitt, kæri Örn, hvað ættartaug okkar
er samt römm og sterk.
Þótt afi Árni hafi horfið úr lífi fjöl-
skyldunnar og yfirgefið land löngu
fyrir tíð okkar ömmubarnanna, finnst
mér sem minning hans og arfleifð
dvelji í Arnarnafninu. Ég get mér
þess til að þitt nafn sé þannig til kom-
ið. Hann afi okkar var alinn upp við
Arnarfjörð, var skírður Árni og ekki
úr vegi að ætla að nafn fjarðarins hafi
þar haft áhrif á. Enn í dag eru það
Árnar, Ernir og Arnarar sem tengja
kynslóðirnar uppruna forföður okkar
sem hvarf.
En eins og hvarf hans ber merki
um þá lifir minningin og reynsla kyn-
slóðanna áfram innra með okkur og
innra með þeim sem á eftir koma.
Guð þig verndi.
Þín frænka
Ásta Kristrún.
Örn, þessi ljúfi og glæsilegi dreng-
ur, var hrókur alls fagnaðar. Við hitt-
umst fyrst í Verslunarskóla Íslands.
Hann gekk í augun á stelpunum og
gat ekkert að því gert.
Alltaf glaður og kátur, en alvarleg-
ur í sömu andrá. Hafði fallegt bros
sem leyndi einhverju, fannst manni.
Kannski óljósar endurminningar frá
stríðshrjáðri Danmörku þar sem
sprengjugnýr var honum eflaust ekki
óþekkt fyrirbæri, en þar hann átti að
baki hluta barnæskunnar, öll stríðs-
árin. – Það er eins og það hafi gerst í
gær, þótt liðin sé hálf öld.
Örn var greindur og samlagaðist
vel bekkjarfélögum sínum, svo og
kennurunum, sem kölluðu þó ekki allt
ömmu sína, sumir hverjir. Þéringar
voru þeirrar tíðar háttur og vonlausir
voru þeir sem ekki kunnu tungutakið.
Erni var það auðvelt, því háttvísina
hafði hann í blóðinu.
Árin í Versló liðu alltof fljótt. Eins
og títt er í skólum, mynduðu nem-
endur klíkur sem héldu saman innan
skólans sem utan. Örn var einn okkar
fjögurra strákanna í einni slíkri;
Doddi, Sveinn, Örn og sá er þetta
skrifar.
Á þessu aldursskeiði virðist flest-
um sem slóðin framundan sé ótrúlega
greiðfær. Á þroskaferlinum komast
þó fáir hjá að finna fyrir stímabraki í
straumi. Þá má oft litlu muna til að
komast án grands að landi.
Að skólanum loknum tókum við fé-
lagarnir upp þann góða sið að hittast
reglulega, m.a. hvern gamalársdag. Í
kafaldsbyl og snjókomu varð ekki
vikið frá þessum heimsóknum um
margra ára skeið. Þetta voru gleði-
stundir sem enginn dirfðist að van-
rækja.
En það snjóar oftar en á gamalárs-
dag á Íslandi, og það snjóaði líka yfir
spor okkar fjögurra félaganna hvers
heim til annars.
Ekkert er eins og það var og lífið er
margslungið. Mér er eftirsjá að Erni,
góðum dreng, orðvörum og skáld-
hneigðum.
Og hvað segir ekki í Macbeth
Shakespeares: „Reikandi skuggi er
lífið og leikari bágur sem sperrist og
amstrar á sviðinu skamma stund og
sést ekki framar“.
Ég votta dætrum Arnar, bræðrum
og öðrum aðstandendum samúð
mína.
Geir R. Andersen.
Genginn er góður vinur. Ég tók
sérstaklega eftir því þegar ég kynnt-
ist Erni hvað hann gladdist yfir litlu,
hæfileiki sem ekki allir geta viðhaldið.
Ég man hvað þú hlakkaðir til ein
jólin, þegar keypt hafði verið nýtt
spil, Leonardo. Þá komuð þið Guðrún
til að spila spilið með okkur og þá var
mikið hlegið og haft gaman. Þá kom
fram hversu fróður þú varst og vel
heima á mörgum sviðum.
Þú hafðir afar næmt tóneyra og
tókst með sjálfsmenntun að ná frá-
bærum árangri í að spila á hljómborð.
Ekki sá ég þig nota nótur heldur var
spilað eftir eyranu. Oft heyrðust tón-
ar þegar þú og Gunnsa voruð í heim-
sókn en þá hafðir þú laumað þér inn
þar sem hljómborðið var og spilaðir
meðan aðrir spjölluðu. Einhverju
sinni fékk ég sendar frá þér frum-
samdar smásögur sem eru mjög
hnyttnar og skemmtilegar.
Hestar og allt sem lýtur að hesta-
mennsku og reiðleiðum var innan
áhugasviðs Arnar og í seinni tíð voru
það einnig hundarnir sem áttu hug
hans allan og hann sá ekki sólina fyrir
Pugsa sínum. Það var svo gaman að
heyra hann segja frá því þegar hann
og Guðrún fengu sér hund, Pugsa.
Hann hafði ekki verið hrifinn, fannst
lítið til hans koma og yfirhöfuð kærði
sig ekki um að hafa hund. Þetta átti
þó eftir að breytast og urðu þeir óað-
skiljanlegir vinir, svo miklir að þegar
Örn var orðinn fársjúkur og átti stutt
eftir kvaddi Pugsi þennan heim og
fylgdi húsbónda sínum. Pugsi átti
mjög stóran sess í hjarta Arnars og
oftar en ekki vildi hann drífa sig heim
svo Pugsi yrði ekki leiður. Hann hafði
á orði að ef til aðskilnaðar kæmi milli
hans og Guðrúnar mundi hann fara
fram á umgengnisrétt við Pugsa sinn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kærar þakkir, Örn, fyrir allt. Guð
geymi þig og Pugsa þinn.
Ég votta öllum ástvinum Arnar
mína dýpstu samúð.
Dóra Þorgilsdóttir.
Þá ertu farin til
Jobba afa og Balla
frænda, Lúlla amma
mín. Þú áttir alltaf
heima suður með sjó
svo ég hitti þig ekki mjög oft, en
stundum þó. Það var samt alltaf jafn
gaman þegar við hittumst. Við töl-
uðum um allt milli himins og jarðar
og þú varst alltaf til í að gera eitt-
hvað skemmtilegt ef tækifæri
bauðst. Til dæmis á Ljósanótt fyrir
tveimur árum, þá vorum við mamma
að hugsa um að koma í Reykjanesbæ
og þú bauðst okkur að gista hjá þér.
LÚLLA KRISTÍN
NIKULÁSDÓTTIR
✝ Lúlla KristínNikulásdóttir
fæddist í Reykjavík
17. mars 1937. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
9. júlí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Ytri-Njarð-
víkurkirkju 18. júlí.
Áttum við eftirminni-
legt og skemmtilegt
kvöld ásamt Kedda
frænda og hans fjöl-
skyldu. Hvað sem á
bjátaði þá varstu alltaf
jafn opin og ánægð
þegar við komum frá
Kópavogi. Þau voru
ófá jólin sem þú eyddir
hér hjá okkur í Kópa-
vogi en ég vildi nú
helst hafa þau fleiri.
Það eru bara falleg-
ar minningar sem þú
skilur eftir í minni
mínu, Lúlla amma mín og ef ég skrif-
aði þær allar niður væri Mogginn
fullur af sögum. Þú munt áfram lifa
þótt þú sért ekki hér lengur. Þú
munt ávallt lifa í hjarta okkar sem
eftir standa. Góða ferð amma mín og
njóttu þess uppi með Jobba afa,
Balla, Þurí og öllum hinum.
Þinn dóttursonur
Gauti.