Morgunblaðið - 21.07.2006, Side 38

38 FÖSTUDAGUR 21. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Lillian AnneliseGuðmundsdóttir
(fædd Olesen) fædd-
ist 2. mars 1934.
Foreldrar hennar
voru Inger Rigmor
og Jeppe Nilsen Ole-
sen sem bæði eru
látin. Systkini henn-
ar eru Ketty Larsen,
búsett í Esbjerg,
Bjarne, búsettur í
Esbjerg, Eigil Mart-
in Steen Rossen, bú-
settur hér á landi,
og Knud Erik Ros-
sen, sem er látinn.
Lillian var fædd í Middelfart á
Fjóni, en fluttist til Esbjerg með
foreldrum sínum og ólst þar upp.
Lillian fluttist til Íslands tvítug
að aldri eftir að hafa kynnst eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Þor-
varði A. Guðmunds-
syni, sem þá var við
nám í Danmörku.
Þau giftust 17. júní
1955. Börn þeirra
eru: Súsanna, f.
1956, gift Atla S.
Grétarssyni og eiga
þau fjögur börn;
Björgvin, f. 1957;
Guðmundur Aðal-
steinn, f. 1960,
kvæntur Vilhjálmi
J. Guðjónssyni sem
á eina dóttur; Aðal-
björg, f. 1963, í sam-
búð með Sigurði Gíslasyni og eiga
þau þrjú börn, og; Bylgja, f. 1968,
í sambúð með Sveini Þorsteins-
syni og eiga þau sex börn.
Lillian Annelise verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku mamma mín, nú ertu horfin
okkur héðan af jörðu. Þessu vorum
við engan veginn viðbúin. Þar sem
pabbi gengur með ólæknandi sjúk-
dóm vorum við kannski ekki nógu
vakandi yfir þinni líðan.
Þú varst nú líka mjög dugleg og
þrjósk, þú þurftir ekki aðstoð og
gast allt ein. Nema að keyra bíl, það
kom bara ekki til greina. Þrátt fyrir
það endurnýjaðir þú alltaf ökuskír-
teinið þitt og varst alltaf með það í
vasanum þegar þú fórst út. Þetta var
eitthvað sem þú varst búin að ein-
setja þér. Þú skyldir ekki keyra
nema sem aðstoðarbílstjóri hjá
pabba, hafa stjórn á hraðanum hjá
honum, sjá til þess að hann héldi um-
ferðarreglurnar og sjá líka til að
hann færi nú örugglega stystu leið-
ina.
Ég veit að mamma óskaði þess
innilega að fjölskylda hennar á Ís-
landi héldi áfram að hafa samband
við ættingjana í Danmörku eftir að
hún væri horfin á braut. Nú þegar
mömmu nýtur ekki lengur við verð-
um við öll að gera það sem í okkar
valdi stendur til að stuðla að sam-
heldni innan fjölskyldunnar, en þar
lék mamma ævinlega lykilhlutverk-
ið. Annaðhvort verðum við hér að
bæta okkur í dönskunni eða þau í
Danmörku að læra íslensku!
Já, mamma mín, það er ótrúlegt
og sárt að hugsa um það að við sjáum
þig ekki aftur hér á jörðu og þá
hugsar maður: Af hverju sagði ég
ekki oftar hversu vænt mér þykir
um þig og hvað þú gerðir mikið
ómetanlegt fyrir okkur systkinin.
Ég lofa því að hugsa vel um pabba
fyrir þig og það er einlæg trú mín að
þið sameinist á ný að lokum, elsku
mamma.
Ég kveð þig með miklum trega,
elsku mamma,
Þín dóttir
Súsanna.
,,Guð veit betur, Bói minn!“ Þessi
huggunarorð Lónu, yfirkokksins
okkar í Suður Afríku, þegar tíðindin
bárust til okkar, koma upp í huga
minn núna þegar ég sest niður og
rita þessi minningarorð um elsku-
lega móður mína sem varð bráð-
kvödd mánudaginn 10. júlí sl.
Mamma var ekki allra, sterk og
ákveðin eins og hún var. En hvort
sem hún vildi eður ei var hún alltaf
miðdepillinn í öllu alls staðar þar
sem hún kom og sennilega átti hún
sér fleiri vini og aðdáendur en hún
kærði sig um að vita.
Stóra ást hennar í lífinu var pabbi.
Hugrökk fylgdi hún hjartanu sínu
aðeins tvítug að aldri. Hún yfirgaf
fjölskyldu sína og heimaland og kom
„í rigninguna og rokið á Íslandi með
Gullfossi,“ eins og hún sjálf orðaði
það. Mamma varð þrátt fyrir fyrstu
kynni af landi og þjóð íslenskari en
allt sem íslenskt er, en bar samt arf-
leifð sína greinanlega í töluðu ís-
lensku máli. Pabbi hét t.d. alltaf
Varri hjá henni (Varði). Oft hentum
við gaman að mismælum hennar og
hafði hún sjálf gaman af því enda var
hún mikill húmoristi. Leið mömmu
og pabba lá vestur til Stykkishólms
þar sem þau byggðu fjölskyldunni
öryggi og skjól. Pabbi segir sjálfur
um uppeldi okkar barnanna: ,,Hún
mamma ykkar ól ykkur ein upp! Ég
var alltaf í vinnunni.“
Hreinskiptni og einlægni eins og
hennar við pabba og okkur börnin er
vandfundin í samskiptum fjöl-
skyldna. Ef við báðum hana t.d. um
eitthvað, var svar hennar alltaf fólg-
ið í sömu spurningunni, ,,ertu búin
(n) að spyrja hann pabba þinn?“
Þetta var hennar leikur til að
tryggja að samræmi væri í svörum
hennar og pabba.
Við syrgjum stolta móður. Stolta
af börnum sínum, eiginmanni og
heimili. Hún var gagnrýnin á okkur
fjölskylduna og gerði kröfur, en vara
skyldi sig sá sem gagnrýndi eitt-
hvert okkar í hennar áheyrn. Til
marks um uppeldishætti foreldra
okkar fór fram atkvæðagreiðsla árið
1976 um það hvort búa skyldi áfram í
Stykkishólmi ellegar flytja ,,suður“
eins og sagt var þá eins og nú.
Atkvæðin féllu mömmu í óhag.
Hún var sú eina sem vildi áframhald-
andi búsetu í Hólminum. Leið okkar
lá því fyrst í Garðabæ, síðar í Hafn-
arfjörð og að lokum hingað til
Reykjavíkur. Með tímanum flugum
við börnin úr hreiðrinu hvert af öðru
í réttri aldursröð eins og tíðkast.
Makar okkar barnanna og börn
bættust í fjölskylduna. Ömmuhlut-
verkinu sinnti hún með prjónaskap,
bakstri, kökuuppskriftum og öllu því
sem ömmur gera.
Söknuður mömmu eftir flutning-
inn frá Stykkishólmi dvínaði með ár-
unum. Samt saknaði hún ævinlega
vina sinna þar. Styrk mömmu verður
best lýst í umhyggju hennar fyrir
pabba sem fór í hjartauppskurð til
Ameríku árið 1981 ásamt Kristjáni
lækni, og í lungnauppskurð árið
2000.
Síðustu jól fékk svo elsku pabbi
enn ein slæm tíðindi, hann greindist
með ólæknandi krabbamein. Enn
eina ferðina var það mamma sem
hvatti hann til dáða og styrkti í einu
og öllu, enda hef ég ávallt lýst for-
eldrum mínum með þessum orðum,
þau eru búin að vera saman í 53 ár og
eru enn jafnástfangin og þegar þau
kynntust!
Missir okkar fjölskyldunnar og
vina mömmu er mikill þrátt fyrir að
vera dálítið óraunverulegur ennþá.
Mestur er þó missir elsku pabba sem
hefur ekki bara misst ástina sína
heldur jafnframt sálufélaga.
Mamma kvaddi eins og hennar
var von og vísa. Heima og í örmum
pabba.
Mánudaginn 10. júlí sl. fór hún að
venju á fætur og eins og alla daga
var hugur hennar hjá pabba. Án
nokkurs fyrirvara mætti hún
óhrædd örlögum sínum og kvaddi
þetta jarðneska líf.
Elsku pabbi, Guð gefi þér styrk til
að mæta þeirri framtíð sem nú bíður
þín án mömmu. Fari hún í Guðs friði
og hafi þökk fyrir allt og allt.
Kæru Ketty, Bjarne og Gille, þið
saknið líka ykkar traustu og kæru
systur. Hugur okkar Villa er hjá
ykkur og ykkar fjölskyldum og vin-
um í Danmörku.
Guðmundur Aðalsteinn.
Elsku tengdamamma, það er erf-
itt að sætta sig við þá staðreynd að
þú sért látin, þar sem engin merki
voru um að þú værir á förum. En á
sama tíma er mikið þakklæti í huga
mínum að hafa fengið að kynnast
þér. Á sorgarstundu hellast minn-
ingarnar yfir og er útilokað að gera
þeim skil í stuttu máli. Okkar leiðir
lágu saman fyrir um 17 árum er við
Súsanna fórum að vera saman. Frá
fyrsta degi tókst þú mér opnum örm-
um og bar aldrei skugga á vináttu
okkar. Það er erfitt að lýsa þér með
orðum enda stórbrotin manneskja,
húmoristi að dönskum hætti, mikill
prakkari, mannþekkjari af guðs náð,
hreinskiptin, listakokkur og síðast
en ekki síst traustur og góður vinur.
Betri ömmu gátu barnabörnin ekki
fengið, svo áhugasöm um velferð
þeirra. Sorgin er mikil hjá þeim og
sakna þau ömmu mikið.
Síðustu árin hafa verið mjög erfið
hjá þér og Varða vegna veikinda
hans og annarra í fjölskyldunni. En
einhvern veginn stóðst þú alltaf eins
og klettur í öllum áföllunum sem
dundu á fjölskyldunni þannig að við
fylgdumst kannski ekki nógu vel
með þinni líðan.
Ég er þakklátur fyrir alla hjálpina
sem þú og Varði veittuð okkur Sú-
sönnu og börnunum í veikindum Sú-
sönnu, án ykkar er ég ekki viss um
að ég hefði getað staðist álagið sem
var á þeim tíma. Takk, elsku tengda-
mamma, fyrir alla hjálpina. Ég á eft-
ir að sakna allra stundanna sem við
áttum saman á Dalbrautinni, það var
alltaf gott að koma til ykkar Varða
og fá kaffibolla í erli dagsins. Nú er
komið að þeirri kveðjustund sem
hvorugt okkar stjórnar og er ég full-
ur af þakklæti fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig, Súsönnu og börnin
okkar.
Elsku Lillian, ég kveð þig með
söknuði og þakklæti fyrir að hafa
fengið að vera tengdasonur þinn og
vinur.
Hvíl í friði.
Kære Kitty, Bjarne, Eigil og
andre i familien i Danmark sender
jeg en venlig deltagelse.
Elsku Varði, Súsanna, Björgvin,
Bói, Abba, Bylgja og ömmubörn
megi góður guð styrkja ykkur í þess-
ari miklu sorg.
Þinn tengdasonur
Atli S. Grétarsson.
Skjótt skipast veður í lofti. Það
var 10. júlí kl. 17.30 að hringt er í
mig. Það var konan mín, hún var
mjög alvarleg, döpur og meyr, sem
ekki er líkt henni því hún er mjög kát
og glöð að eðlisfari. Ég vissi strax að
eitthvað væri að. Hún segir:
„Mamma er dáin.“ Konan mín,
yngsta dóttir Lillian og Varða, var
foreldrum sínum ákaflega náin og í
stöðugu sambandi við mömmu sína
hvern einasta dag. Allt í einu var
mamma hennar búin að kveðja í
hinsta sinn okkur öllum að óvörum,
hún sem alltaf var svo hraust og
sterk. Öllum börnunum hennar,
barnabörnum og tengdabörnum
þótti vænt um hana á sinn hátt sem
við sýnum meðal annars með traust-
um fjölskyldutengslum sem og af-
skiptum af okkar nánustu vegna
þess að okkur er ekki sama um hvert
annað. Það er búið að ganga á ýms-
um veikindum í fjölskyldunni og allt-
af stóð hún sína plikt eins og klettur,
traust og trú sínum, bar áhyggjur
þeirra fyrir brjósti sér og mátti eng-
inn vera óréttlátur í garð annars svo
hún heyrði þá tók hún upp hanskann
fyrir hann og það gerði hún hvað mig
snerti. Réttlætiskenndin, umhyggj-
an og samúðin var ævinlega til stað-
ar og þannig var það hvað mig og
mína varðaði. Hún var vinur vina
sinna og vinur í raun.
Það sannast alltaf máltækið eng-
inn veit hvað átt hefur fyrr en misst
hefur. Það voru sterk tengsl á milli
okkar og vorum við oft með líkar
skoðanir, einnig sameiginlegt áhuga-
mál, gróðurinn. Hún var alltaf góð
við mig, dóttur sína og börnin okkar
og sýndi það á sinn hátt. Hún var
listagóður kokkur og rauðkálið sem
hún gerði er alltaf haft við hátíðlegar
stundir í fjölskyldunni og verður
alltaf og allur matur sem hún gerði
var lostæti. Bakari var hún af al-
kunnri snilld og var allur bakstur
hennar eftirsóttur og fékk yngsta
dóttir hennar þetta í arf. Handverks-
kona var hún af bestu gerð, lopa-
peysurnar, húfurnar, vettlingarnir
og sokkarnir svo ekki sé minnst á
listaverkið sem hún gerði, útsaum-
inn „Drottinn blessi heimilið“ sem
tengdapabbi rammaði inn og prýðir
heimili mitt. Vart er hægt að gefa
börnum sínum betra veganesti en
trú, kærleika og vegsemd, mun á
réttu og röngu og að virða náung-
ann. Enda hefur þeim öllum farnast
vel með það sem þau hafa tekið sér
fyrir hendur og uppskriftin að því er
góðir foreldrar.
Elsku tengdamamma, megi algóð-
ur Guð varðveita og blessa minningu
þína og ég þakka þér fyrir allar góðu
samverustundirnar sem ég og mín
fjölskylda áttum með þér. Megi al-
góður guð Jesú Kristur styðja og
styrkja elsku tengdapabba í sinni
sorg af sínum mikla missi sem og
okkur öll hin. Þau hjónin voru alltaf
afar náin og góðir vinir í sinni sam-
búð og studdu alltaf hvort annað í
gegnum súrt og sætt.
Elsku Lillian, þú skilur eftir þig
stórt skarð sem aðeins verður fyllt í
fyllingu tímans og þá af börnum,
barnabörnum og öðrum afkomend-
um þínum sem þú varst alltaf stolt
af. Guð blessi minningu þína,
tengdamamma, mamma og amma,
og vari hún að eilífu.
Ó, Drottinn veit þú okkur þína guðs bless-
un
og tak þú opnum örmum þínum
á móti guðsbarni þínu.
Veit þú náð og blessun í Jesú nafni þínu.
Í blindgötu lífsins leiðir þú mig
og kærleika í lífi mínu gæðir.
Um götur og stræti leiðir
þú mig og lífs míns ætíð gætir.
Amen.
Sveinn Þorsteinsson.
Elsku amma. Það var skrýtið að
koma til afa í síðustu viku og sjá
hann sitja einan við gluggann ykkar
og sjá stólinn þinn ekki á sínum stað.
Fyrir okkur barnabörnin, sem erum
að upplifa dauðann í fyrsta skipti,
var þetta óraunverulegt, skrýtið að
þú skyldir ekki vera þarna til að
heilsa upp á okkur eins og vanalega.
En svona er víst lífið, við höfum
auðvitað kynnst erfiðum tímum áð-
ur, eins og í veikindum mömmu, en
það var allt öðruvísi, við fengum
aldrei að sjá mömmu okkar þegar
hún var sem veikust. Það var því
mjög erfitt fyrir okkur að sjá þig í
kistulagningunni, þetta var raun-
verulegt, þú varst farin frá okkur og
afi sem alltaf, alltaf er svo glaður,
situr einn eftir og við sjáum að hann
er aðeins hálfur maður.
Þú fylgdir okkur í gegnum fyrstu
árin, allt frá fyrstu skrefum Þor-
varðar yngri í Munaðarnesi, sást til
að Anna Lilja og Gréta Sjöfn sökn-
uðu mömmu sinnar ekki jafn mikið í
veikindum hennar og Sigríði frá því
að þú fyrst komst að því að þú hafðir
eignast nýtt ömmubarn.
Nú verðum við að fóta okkur sjálf,
fóta okkur með afa og fjölskyldunni,
án þín.
Við hugsum til þín með hlýju í
hjarta og ást og vitum að þér líður
vel, þú sért stolt af ömmubörnunum
þínum og vakir yfir okkur í öllu sem
við tökum okkur fyrir hendur í fram-
tíðinni.
Elsku amma, við söknum þín svo
mikið,
Þín ömmubörn,
Þorvarður Atli, Sigríður
Ósk, Anna Lilja og Gréta
Sjöfn.
Dagur var kominn að kvöldi hinn
10. júlí. Síminn hringdi og okkur
barst fregnin um að Lillian vinkona
okkar hefði orðið bráðkvödd.
Okkur setti hljóð og tár læddust
niður kinnarnar. Hugurinn reikaði
til baka.
Við komum til Stykkishólms árið
1970 eftir áralanga dvöl erlendis.
Fljótlega kynntumst við góðu fólki,
þar á meðal Lillian og Varða, og upp
frá því þróaðist vinátta, sem aldrei
hefur borið skugga á.
Börnin okkar voru á líkum aldri og
urðu einnig góðir vinir.
Lillian var dönsk og gædd þeirri
léttu lund og góða skopskyni, sem
einkennir Dani. Hún bjó í Esbjerg,
þegar hún og rauðhærður skipa-
smiður frá Stykkishólmi felldu hugi
saman. Saman hafa þau gengið ævi-
stíginn og saman hafa þau þolað súrt
og sætt.
Lillian varð góður Íslendingur og
manni sínum frábær eiginkona og
frábær móðir barnanna fimm.
Skipasmiðurinn rauðhærði er
löngu orðinn hvíthærður. Hann hef-
ur lengi barist við erfiðan sjúkdóm.
Lillian hefur staðið við hlið hans og
stutt hann með ráðum og dáð.
Og nú hefur hún verið hrifin á
brott. Henni fylgja okkar bestu óskir
á nýjum leiðum.
Við biðjum himnaföðurinn að veita
Varða og börnunum styrk.
Grétar Fells yrkir um látna vin-
konu, og viljum við gera orð hans að
okkar:
Í návist þinni var náðarsjóður.
Í návist þinni var heimurinn góður.
Þetta er mín kveðja og þakkaróður.
Inger Hallsdóttir,
Kristján Baldvinsson.
Í dag er ég dapur, af hryggum hug
minnist ég Lilian. Þú og Varði hafið í
gegnum allt mitt líf verið bestu vinir
mömmu og pabba, og nú ert þú, Lili-
an, horfin til austurs.
Ég á margar og eingöngu góðar
minningar frá ykkar heimili og lífi,
enda var það í gegnum alla ævina
mitt annað heimili, þið staðgenglar
minna eigin foreldra, og það voruð
þið sannarlega alltaf. Ykkar börn
voru fyrir mér systkini.
Þótt árin séu mörg liðin frá ég var
þar síðast, þá vissi ég alltaf af ykkur.
Í mínum huga var jafn mikilvægt að
þið samþykktuð mína yndislegu
konu og að fá samþykki mömmu og
pabba.
Ég var stoltur af því sem sálfræð-
ingur á Jótlandi að skilja jóskuna,
sem þú ólst upp við, Lilian, að skynja
fegurð þíns flata föðurlands, að sjá
Norðursjó. Á sama hátt gat maður
skynjað hið jóska í þér, hlédrægnina,
ásamt hárbeittri kímnigáfu í bland
við djúpa hlýju og virðingu fyrir
samferðamönnunum.
Ég þakka þér, Lilian, fyrir allan
kærleikann sem þú og Varði alltaf
veittuð mér, allt atlætið.
Elsku Varði, börn og barnabörn,
ykkar missir er mikill, ég samhrygg-
ist ykkur öllum og græt með ykkur.
Gangið á Guðs vegum, Guð blessi
áframhaldandi för þín, Lilian.
Kveðja frá Ásdísi Hörpu.
Elías Kristjánsson,
Holstebro, Danmörku.
LILLIAN ANNELISE
GUÐMUNDSDÓTTIR
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞÓRARINN SIGHVATSSON
bóndi
á Höfða í Dýrafirði,
er lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði miðviku-
daginn 19. júlí, verður jarðsunginn frá Mýrakirkju
laugardaginn 22. júlí kl. 11.00.
Sighvatur J. Þórarinsson, Kristín Á. Arnórsdóttir,
Þóra M. Þórarinsdóttir, Gunnar Sigurjónsson,
barnabörn.