Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.2007, Side 7

Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.2007, Side 7
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. OKTÓBER 2007 7 Eftir Arnar Eggert Thoroddsen arnareggert@gmail.com Hin glæpsamlega gleymda sveit,American Music Club, er klár með nýja skífu. Sveitin, sem á heimahaga í San Francisco, er rekin af hinu dæmda örlagaskáldi Mark Eitzel sem reif sveitina í gang á nýj- an leik eftir árþúsundamót en sveit- in var upphaflega stofnuð árið 1982 og á að baki klassískar plötur á borð við California, United Kingdom og Everclear. Síðasta plata hinnar upp- runalegu sveitar kom út 1994 og var skírð í höfuðið á heimabænum, San Francicso. Eftir að hafa raknað úr tíu ára roti gáfu Eitzel og félagar út plötuna Love Songs for Patriots árið 2004 og stóðst hún væntingar kröfuharðra aðdáenda og vel það. Sveitin hefur verið virk síðan, túrað reglubundið, og í vikunni var tilkynnt um næstu breiðskífu. Hún mun kallast the Gol- den Age og kemur út hjá hinu virta útgáfufyrirtæki Merge í febrúar 2008. American Music Club, eða AMC eins og hún er gjarnan skammstöfuð, er nú skipuð Eitzel og Vudi, sem eru upprunalegir með- limir en nýliðar eru þeir Sean Hoff- man og Steve Didelot. Fjórmenning- arnir byrjuðu að spila saman sem MacArthur Park Music Club en það þróaðist síðan út í nýja útgáfu af AMC. Lagt verður í umfangsmikið tónleikaferðalag á næsta ári um ger- valla Evrópu.    Það á ekki af æringjunum í VanHalen að ganga. Eddie Van Ha- len, gítarguðinn sjálfur, hefur verið duglegur að gæla við stút í gegnum árin en fór í meðferð í mars síðast- liðnum og „ku“ þurr í dag. Hann rak hins vegar bassaleikara sinn, Mich- ael Anthony, á einhverju fylleríi síð- asta haust en Anthony hefur verið í Van Halen frá upphafi. Réð svo son sinn Wolfgang í staðinn, en stráksi er ekki nema sextán ára. Þá hafa þeir söngvarar, David Lee Roth og Sammy Hagar skipst á að fara inn og út úr bandinu með æ hækkandi tíðni hin síðustu ár. Sá fyrrnefndi sér um að syngja nú, en hann er upp- runalegi söngvarinn. Það eru þó glettilega skiptar skoðanir um mennina tvo, sem eru báðir prýðis söngvarar og skiptast Van Halen aðdáendur í Roth-fólk og Hagar- fólk. En á meðan Van Halen þeysist um sléttur Ameríku, en hún er á túr þar í þessum töluðu orðum, starfa þeir Hagar og Anthony saman sem The Other Half en auk þess eru þeir að setja band í gang með Chad Smith, trommara Red Hot Chili Peppers. Það á að kallast hinu fróma nafni Chickenfoot. Fleira var ekki í Van Halen fréttum ... að sinni.    Ný plata með Mars Volta kemurút 29. janúar næstkomandi. The Bedlam in Goliath er nafnið og var það gít- arleikarinn Omar Rodriguez Lopez sem stjórnaði upptökum. Kem- ur hún í kjölfar Amputechture (2006) sem fékk blendnar viðtökur. John Frusciante úr Chili Peppers gestar en hann hef- ur unnið nokkuð mikið með sveitinni undanfarin ár. TÓNLIST American Music Club Van Halen Mars Volta Eftir Davíð Loga Sigurðsson david@mbl.is Fyrst þetta: ég kynntist Pink Floyd meðeilítið óvenjulegum hætti, eða það gætieitilhörðum aðdáendum hljómsveit-arinnar fundist. Þannig háttar nefni- lega til að ég fór að hlusta á bandið eftir að hafa fyrir hálfgerða tilviljun keypt The Division Bell, aðra plötu Pink Floyd sem kom út (1994) eftir að David Gilmour og félagar eignuðust nafn bands- ins eftir langvinnar lagadeilur við Roger Waters. Og mér fannst The Division Bell nægilega góð til að fara, næstu árin á eftir, að fjárfesta í plöt- um eins og Meddle frá 1971, Dark Side of the Moon frá 1973 og Wish You Were Here frá 1975. Svo á ég eintak af The Wall sem ég keypti af götusala í Pristina í Kosovo á slikk (enda eintak- ið ábyggilega ólöglega tilkomið) og sitthvað fleira. Það þykir, að ég held, ekki fínt í poppkreðs- unum að viðurkenna að manni hafi líkað vel við The Division Bell. Þegar hér var komið sögu voru Gilmour og félagar orðnir gamlir fauskar, formfastir í lagagerð sinni. Ég hef samt tekið þann pól í hæðina að úr því að ég gat ratað í eldra efni Pink Floyd í gegnum The Division Bell þá geti henni ekki hafa verið alls varnað. Wish You Were Here hefur verið í uppáhaldi hjá mér þessi tæpu fimmtán ár sem liðin eru síð- an ég tók að hlusta markvisst á Pink Floyd (auð- vitað þekkti ég bandið áður – frændi minn átti þetta allt saman á vínýl). Dark Side of the Moon er auðvitað líka frábær plata og raunar finnst mér Meddle það líka. Ég viðurkenni aftur á móti að ég hef aldrei farið lengra aftur, aldrei hlustað af neinu viti á efnið sem Pink Floyd gaf út á meðan Syd Bar- rett var í sveitinni. Og niðurstaða mín er sú, eftir að hafa hlustað allnokkuð á poppklassík vik- unnar, The Piper at the Gates of Dawn, að á því verði engin breyting. Vissulega má heyra af þessari merku plötu – þeirri fyrstu sem Pink Floyd gaf út, fyrir alls fjörutíu árum (þetta er viðhafnarútgáfa í tilefni tímamótanna, ein í ste- reó en önnur í mónó) – að hljómsveitin var að gera ýmislegt nýtt, að hér var komin fram á sjónarsviðið hljómsveit sem rétt var að fylgjast með. Allt verður jú að metast með hliðsjón af því hvað almennt var að gerast í rokkinu á þessum tíma (1967). „Sándið“ á The Piper at the Gates of Dawn er samt nægilega „gamalt“ til að það hrífi mig ekki og þó að spuninn í þeirri tónlist sem Barrett var að semja á þessum tíma hafi vissulega gert Pink Floyd að eftirtektarverðri hljómsveit á sínum tíma verð ég að játa að það er einmitt „sándið“ sem seinna kom, öllu hefð- bundnara og þunglamalegra (prog rock, eins og það var kallað), sem yfirhöfuð höfðar til mín. Eftir sem áður má hafa gaman af lögum eins og „Interstellar Overdrive“, „See Emily Play“ og „Arnold Layne“. Þetta er klassík – popp-klassík – en ekki öll klassík er mikið á spilaranum. Þannig er það nú bara. Pink Floyd í fjörutíu ár POPPKLASSÍK Eftir Atla Bollason bollason@gmail.com Þ á eru þeir teknir við, tónlistarlegu timburmennirnir sem fylgja óneitanlega annarri eins veislu og Iceland Airwaves. Nú stóð hátíðin yfir í fimm heila daga og þótt eig- inleg dagskrá hafi einungis farið fram á kvöldin þá var nóg um að vera í bóka- búðum, plötubúðum og fatabúðum bæjarins, auk þess sem dag-dagskrá í Norræna húsinu var kærkomin viðbót við stemmninguna. Ég átti áhugavert samtal við einlægan tón- listaráhugamann í borginni sem hafði þó nokkrar áhyggjur af þróun hátíðarinnar. Hugs- unin var á þá leið að Iceland Airwaves væri farin að snúast um allt annað en tónlist – hér væri tónlistin aukaatriði sem myndaði einungis eins konar ramma, eða afsökun, utan um brjál- uðustu (og lengstu) djammhelgi ársins. Airwa- ves væri orðin að verslunarmannahelgi flotta fólksins, útilega elítunnar. Ekki nógu hressir Tónleikar hljómsveitarinnar Grizzly Bear í Listasafni Reykjavíkur kveiktu þessar vanga- veltur hjá honum. Tónlist sveitarinnar er frem- ur lágstemmd. Hún er brothætt og má því ekki við miklu hnjaski, en að sama skapi nokkuð áhrifamikil þegar bældur krafturinn brýst út. Tónlistin náði hins vegar aldrei að yfirgnæfa skvaldrið í viðstöddum og meðlimir hljómsveit- arinnar sem höfðu hafið leikinn af mikilli ástríðu gáfust að lokum upp þegar þeir sáu að fólkið var komið til „að skemmta sér“ en ekki til að njóta tónlistarinnar. „Við ætlum að spila tvö lög í viðbót, og svo tökum við „Knife" [stærsta smell sveitarinnar], ókei?“ Grizzly Be- ar voru ekki „hressir“ og áttu þess vegna lítið erindi við fólkið sem var samankomið í Hafn- arhúsinu þetta fimmtudagskvöld. (Það er ein- mitt rétt að benda á að þetta var fimmtudags- kvöld, og því mætti ætla að ölvun meðal gesta hafi í öllu falli verið minni en á helgi.) Hér er ekki um tæknileg mistök að ræða, of lágan hljóðstyrk eða neitt slíkt, heldur virtist einfald- lega sem lágstemmd hljómsveitin næði engu sambandi við hressa áheyrendur. Kannski stóðu Grizzly Bear sig einfaldlega ekki nógu vel til að fanga athygli gesta – sjálf- ur var ég fjarstaddur og hef lýsinguna einungis eftir kunningja mínum – en einhvernveginn kemur þetta mér ekkert á óvart. Langflestar erlendu sveitanna sem tróðu upp á hátíðinni eru vel þekktar og kraftmiklar danssveitir (!!!, Chromeo, Trentemøller), hávær rokkbönd (Bloc Party, Deerhoof) eða eitthvað þar á milli (of Montreal). Sveitirnar sem eru minna þekkt- ar og bar fyrir eyru mín voru flestar gríðarlega hressar og fyndnar, eða mjög svalar meðan þær þeyttust gegnum poppað pönk. Nú hefur þetta eflaust alltaf verið svona – en þó minnist ég frábærra tónleika Jens Lekman í Þjóðleik- húskjallaranum í fyrra og mörgum þótti trú- badúrinn José Gonzáles standa upp úr árið þar á undan. Reykjavíkurborg™ Hátíðir eins og All Tomorrow’s Parties og meira að segja útihátíð á borð við Hróarskeldu samanstanda mestmegnis af fólki sem er komið í þeim eina tilgangi að sjá og heyra góða tónlist (allavega meðan verið er á tónleikasvæðinu sjálfu), og þá gildir einu hvort músíkin fær hjartsláttinn á sitt band, kemur brosi á andlit viðstaddra, eða hrærir í tilfinningum á borð við sorg og reiði. Árni Matthíasson segir í lista- pistli á miðvikudag að Airwaves hafi „að nokkru á sér blæ kaupstefnu“ og mögulega helgast þessar vangaveltur af því – styrktarað- ilarnir eru í leit að jákvæðri ímynd og auglýs- ingum, böndin sem koma fram eru mörg hver í leit að frægð og frama, og kaupmenn í mið- bænum sjá evrumerki þegar túristarnir koma arkandi eftir Sóleyjargötunni. Tónlistin er kannski fyrst og síðast auglýsing fyrir Reykja- víkurborg, eða öllu heldur þær vörur sem þar er að finna. Ætlunin með þessum vangaveltum er þó ekki að kasta rýrð á Iceland Airwaves, enda fer þar frábær tónlistarhátíð sem gefur íslenskum hljómsveitum mark til að stefna að, og gestum tækifæri til að kynnast gróskunni sem sífellt er klifað á í fjölmiðlum hér heima og ytra, af eigin raun. Til að hátíðin geti haldið áfram á þessari braut er hins vegar mikilvægt að minna sig í sífellu á að góð tónlist þarf ekki endilega að vera skemmtileg og að á endanum er það listin og gæði hennar sem drífur efnahag þessarar löngu helgar áfram. Án listamannanna seljast engir hamborgarar, engir bjórar, engir flug- miðar, engar gistinætur. Iceland Airwaves stendur í huga margra fyrir framsækni og óvæntar upplifanir, og því orðspori má ekki glutra niður á skemmtilegu fylleríi. Tónlistarlegir timburmenn Er Iceland Airwaves farin að snúast um allt ann- að en tónlist – er tónlistin aukaatriði sem mynd- ar einungis eins konar ramma, eða afsökun, utan um brjáluðustu (og lengstu) djammhelgi ársins? Er Airwaves orðin að verslunarmannahelgi flotta fólksins, útilegu elítunnar? Grizzly Bear Lágstemmd tónlist sveitarinnar náði aldrei að yfirgnæfa skvaldrið í viðstöddum og meðlimir hennar gáfust að lokum upp þegar þeir sáu að fólkið var komið til „að skemmta sér“.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.