Morgunblaðið - 23.01.2007, Síða 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þóra Kristín Ei-ríksdóttir fædd-
ist á Norðfirði 13.
mars 1926. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
sunnudaginn 14.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guðný
Vigdís Þórarins-
dóttir, f. 24. jan.
1905, d. 5. maí 1983,
og Eiríkur Ár-
mannsson, f. 29. feb.
1892, d. 28. ág. 1967.
Eiríkur var skipstjóri og útgerð-
armaður, einn af eigendum Dags-
brúnarútgerðarinnar á Norðfirði
og kenndur við Dagsbrún. Guðný
og Eiríkur bjuggu í Neskaupstað
þar til 1953 að þau fluttu í Kópa-
vog. Þóra lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskólanum í Neskaup-
stað og gekk síðan í Samvinnuskól-
ann og lauk verslunarprófi þaðan
vorið 1944. Þá hóf hún störf á
skrifstofu ríkisspítalanna og vann
þar að undanskildum tíma sem
hún gekk í húsmæðraskóla í Sví-
þjóð árið 1946, þar til hún giftist
sumarið 1949 eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Tómasi Árnasyni,
síðar alþingismanni, ráðherra og
seðlabankastjóra. Foreldrar hans
voru hjónin Guðrún Þorvarð-
Síðan byggðu þau húsið Hraun-
braut 20 og fluttu þangað 1969.
Síðustu 16 árin hafa þau búið í fjöl-
býlishúsinu Breiðabliki, Efstaleiti
12 í Reykjavík, sem þau tóku þátt í
að byggja.
Auk þess að stýra stóru heimili
og ala upp fjóra syni skipulagði
Þóra frá grunni víðtækt sjálf-
boðaliðastarf sjúkravina á vegum
Rauðakrossdeildar Kópavogs fyrir
vistfólk í Sunnuhlíð. Þetta starf
hófst á árinu 1984 með Þóru í for-
svari ásamt tveimur öðrum.
Þegar Þóra lét af þessum störf-
um árið 1996 voru alls 20 sjálf-
boðaliðar sem héldu uppi skipu-
lagðri starfsemi fimm daga
vikunnar, fyrir og eftir hádegi.
Þetta varð fyrirmynd skipulagðs
sjálfboðaliðsstarfs annarra deilda
Rauða krossins og hefur verið tek-
ið upp hjá öðrum stofnunum.
Fyrir þessi brautryðjendastörf í
þágu Rauðakrossdeildar Kópa-
vogs var Þóru veitt sérstök heið-
ursviðurkenning Rauða kross Ís-
lands á árinu 1991 og á síðasta ári
var hún gerð að heiðursfélaga
Kópavogsdeildarinnar. Nú eru á
annað hundrað sjálfboðaliðar á
vegum Rauðakrossdeildar Kópa-
vogs, sem sinna þessum störfum
hjá mörgum stofnunum. Þegar
Þóra hætti forstöðu skrifstofu
Rauðakrossdeildarinnar starfaði
hún áfram sem sjúkravinur á með-
an heilsan leyfði.
Þóra verður jarðsungin frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
ardóttir frá Keflavík
og Árni Vilhjálms-
son, útgerðarmaður
frá Hánefsstöðum í
Seyðisfirði, síðar er-
indreki Fiskifélags
Íslands og skipaeft-
irlitsmaður. Synir
Þóru og Tómasar eru
Eiríkur, f. 1950,
lagaprófessor, maki
Þórhildur Líndal, f.
1951, hdl., mannrétt-
indaráðgjafi Reykja-
víkurborgar, Árni, f.
1955, fyrrv. banka-
stjóri, löggiltur endurskoðandi,
maki Margrét Birna Skúladóttir, f.
1955, hjúkrunarfræðingur, Tómas
Þór, f. 1959, framkvæmdastj.,
maki Helga Jónasdóttir, f. 1959,
kennari, Gunnar Guðni, f. 1963,
Sc.D. byggingaverkfræðingur,
maki Sigríður Hulda Njálsdóttir, f.
1962, hjúkrunarfræðingur. Barna-
börnin eru þrettán og barna-
barnabörnin fimm.
Eftir brúðkaup sitt fluttu þau
Þóra og Tómas til Akureyrar, en
dvöldu um tíma í Bandaríkjunum
þar sem Tómas stundaði fram-
haldsnám 1951–1952. Þau fluttu
frá Akureyri í Kópavog haustið
1953 og bjuggu þar fyrst á Digra-
nesvegi 18 (síðar 30–32), sem þau
byggðu ásamt foreldrum Þóru.
Það var komið að kveðjustund.
Tárin sem runnu niður vanga mína í
síðasta skipti sem ég kreisti höndina
á ömmu voru hvort tveggja sprottin
af sorginni sem fylgdi söknuðinum
og af gleðinni sem ég hafði notið með
henni frá blautu barnsbeini. Hitinn
sem ég fann í lófa hennar á þessari
stund minnti mig á þá hlýju sem ég
hafði ávallt notið í návist hennar.
Ég naut þess að vera elsta barna-
barn ömmu og afa og fyrstu minning-
arnar tengjast óhjákvæmilega þeim
ófáu dögum sem ég dvaldi hjá þeim í
góðu yfirlæti á Hraunbrautinni. Þar
réð amma ferðinni og þar var stöð-
ugur erill. Margar skemmtilegar
stundir átti ég þar með ömmu.
Sú minning sem stendur upp úr í
mínum huga er ógleymanleg veiði-
ferð okkar fjölskyldunnar í Selá þeg-
ar ég var sex ára. Það var í þeirri ferð
sem við amma fengum að vera tvö ein
og settum í þann stóra. Hún sá um að
kasta færinu og lét síðan litla strák-
inn hala inn færið. Ég taldi mig að
sjálfsögðu vera að fá þann stóra í
hvert skipti, en ávallt reyndist fast í
botni. Í þann mund sem við vorum að
gefast upp kom í ljós að stór lax var á
línunni. Ég réð mér varla fyrir kæti
og hoppaði og skoppaði eftir bakk-
anum meðan amma sá um að landa
ferlíkinu. Eftir mikla baráttu lá á
bakkanum lax sem náði „veiðimann-
inum“ vel í axlir, en amma hafði að
sjálfsögðu séð um það sem skipti
máli þrátt fyrir að vera úrvinda eftir
mikla baráttu. Það er því varla til-
viljun að Díana, kona mín, fékk ein-
mitt maríulaxinn sinn þegar þær
tvær voru einar við veiðar. Það var
þeim báðum ógleymanlegt og varð
þeim tíðrætt um það mörgum árum
síðar enda urðu þær góðar vinkonur
strax frá upphafi.
Amma var einstaklega stolt af fjöl-
skyldu sinni og naut þess að stjana í
kringum okkur afkomendurna hve-
nær sem færi gafst. Eftir að Theodór
fæddist og svo síðar Þórhildur Helga
upplifði ég að nýju þá ánægju sem
amma hafði af ungum börnum.
Það var þá sem ég gerði mér grein
fyrir því hversu heppinn ég hafði ver-
ið að fá að njóta návistar hennar á
mínum yngri árum.
Ég mun sárlega sakna ömmu en
minningin um hana lifir um ókomna
tíð í hjarta mínu og okkar allra.
Páll Eiríksson.
Ég sagði stundum í gamla daga að
ég hefði kynnst henni Þóru fyrst á
ljósmynd því Tómas mágur, þá ný-
kominn í háskólann, hafði stillt upp
mynd af glaðlegri, ljóshærðri stúlku
á skrifborði sínu. Myndin var af Þóru
Kristínu Eiríksdóttur, frá Norðfirði,
sem síðar varð eiginkona hans. Mér
fannst Þóra alltaf bera svipbragð af
þessari mynd þó árunum fjölgaði.
Þóra og Tómas kynntust fyrst við
íþróttaiðkun fyrir austan, hún í hand-
bolta, hann í frjálsum íþróttum. Þau
giftu sig á Norðfirði sumarið 1949 og
settust fyrst að á Akureyri þar sem
þau bjuggu í nokkur ár. Ég minnist
þess með ánægju þegar við Vilhjálm-
ur, eiginmaður minn, ásamt Sól-
veigu, dóttur okkar, heimsóttum þau
þar, fyrst gesta, á leið okkar austur
til Seyðisfjarðar. Þá bjuggu þau í lít-
illi íbúð í Sniðgötu en síðar áttu þau
eftir að eignast stærri húsakynni þar
sem þau bjuggu sér glæsilegt heimili
enda var Þóra mikil smekkkona og
fyrirmyndarhúsmóðir.
Eftir Akureyrardvölina fluttust
þau suður í Kópavog, fyrst á Digra-
nesveg þar sem þau reistu hús ásamt
foreldrum Þóru, þeim Guðnýju Þór-
arinsdóttur og Eiríki Ármannsyni,
sem fluttu suður um svipað leyti.
Síðar reistu þau glæsilegt hús á
Hraunbraut 20, þar sem þau bjuggu
þangað til að þau fluttust í Efstaleiti
12 fyrir um 20 árum síðan.
Strax á Digranesveginum tók
Þóra að standa fyrir glæsilegum jóla-
boðum sem urðu með tímanum
ómissandi liður í jólahaldinu. Þar
safnaðist stórfjölskyldan saman og
var jafnan glatt á hjalla. Við minn-
umst þessara stunda í dag með mikl-
um hlýhug og þakklæti.
Á Akureyri fæddist þeim elsti son-
urinn og síðar bættust hinir dreng-
irnir við eftir að þau fluttust suður
yfir heiðar. Þóra var ástrík móðir og
góður uppalandi. Hún var einbirni
sjálf en naut þess síðar á ævinni að
eignast stóran hóp afkomenda sem
kveðja hana nú með þakklæti og
söknuði.
Margs er að minnast frá liðnum
árum enda voru þeir bræður sam-
rýndir og okkur Þóru vel til vina. Átt-
um við margar samverustundir í
faðmi fjölskyldunnar en sérstaklega
er eftirminnilegt þegar við lágum
saman á fæðingardeildinni í Reykja-
vík, í febrúar 1963, með þrjá drengi
sem við eignuðumst í sömu vikunni.
Árið 2005 fóru Tómas og Þóra í
ferð á ættarslóðir hennar á Norðfirði
og víðar ásamt sonum sínum og fjöl-
skyldum þeirra. Hún hafði síðar orð
á því við mig að henni hefði þótt það
ómetanlegt að hafa heimsótt heima-
hagana á meðan heilsan leyfði en það
varð hennar síðasta ferð þangað.
Þóra var alltaf eins og stór faðmur
sem vildi helst alla umfaðma. Hún
veitti ýmsum sem minna máttu sín
hjálparhönd en hafði ekki um það
mörg orð. Hún var árum saman ein
af forystukonum Rauða krossins í
Kópavogi og vann þar mikið og óeig-
ingjarnt starf.
Sunnudagurinn 14. janúar síðast-
liðinn var einstaklega fagur vetrar-
dagur, en um nóttina kvaddi Þóra
þennan heim eftir langvarandi veik-
indi. Næsta dag fæddist lítill dreng-
ur sem lýsir nú upp tómið sem
langamma hans lætur eftir sig.
Ég vil fyrir hönd fjölskyldu minn-
ar votta Tómasi mági mínum, sonum
þeirra og fjölskyldum, innilega sam-
úð.
Sigríður Ingimarsdóttir.
„Þarna kemur hún Þóra sem alltaf
er svo blíð og góð.“
Þessi orð koma oft upp í huga
minn, Þóra mín, þegar ég hugsa til
gömlu góðu daganna heima í Dags-
brún í Norðfirði. Frænkur okkar,
Rósa og Þóra, og Sigurbjörg,
mamma mín, sögðu þetta oft við mig
þegar sást til ykkar mæðgnanna
koma upp brekkuna frá Lúðvíkshúsi
í áttina að Dagsbrún. Ég hef áreið-
anlega verið eitthvað að óþægðast
við þær, sem kom nú stundum fyrir.
Ég man að það var ekki laust við að
ég fyndi til afbrýðisemi í þinn garð
þegar ég heyrði þessi hrósyrði um
þig, sem ég vissi þó að þú verðskuld-
aðir fyllilega. Afbrýðisemi mín hvarf
þó eins og dögg fyrir sólu um leið og
við hittumst og fórum að leika okkur
saman. Ég fagnaði ykkur mæðgun-
um af heilum hug og ekki spillti þeg-
ar pabbi þinn gat komið með. Hann
var alltaf svo góður við mig og hlýjan
frá honum vermdi mig inn að hjarta-
rótum. Ég verð að játa að ég öfund-
aði þig svolítið af því að eiga pabba á
lífi. Eiríkur og Guðný, foreldrar þín-
ir, voru mér ákaflega góð. Stundum
fór mamma með mig til ykkar inn á
Gilsbakka meðan þið bjugguð þar.
Það voru miklar gleðistundir.
Franski melur, sem húsið ykkar stóð
utan í, fannst mér ákaflega stór og
spennandi. Hann var nú býsna
hættulegur fyrir litla fætur og feng-
um við marga skeinuna í átökum við
hann. Seinna byggðu foreldrar þínir
sér nýtt hús beint á móti gömlu
Dagsbrún og var það nefnt Efri-
Dagsbrún. Þá varð nú styttra á milli
okkar og við urðum eins og uppeld-
issystur.
Við vorum svo frjálsar og alltaf
glaðar og ég man ekki eftir að okkur
yrði nokkurn tímann sundurorða.
Leikvangur okkar var býsna stór,
náði frá flæðarmáli og upp í kletta-
belti Nípunnar. Við heyskapinn úti á
Bakkabökkum fengum við að sitja í
kerrunni þegar heyið var flutt heim.
Það fannst okkur mikið ævintýri.
Bakkalækurinn var líka ákaflega vin-
sæll. Þar fengum við að baða okkur
þegar vel viðraði. Oft lékum við okk-
ur líka í túninu heima við Dagsbrún.
Þar áttum við stórbú með leggjum og
skeljum og ekki má gleyma öllum
glerbrotadjásnunum sem við röðuð-
um í búið okkar. Við bökuðum líka
drullukökur og skreyttum þær með
blómum.
Svona leið bernskan okkar og ung-
lingsárin tóku við með önnur við-
fangsefni við nám og störf. Við eign-
uðumst nýja vini hvor um sig en
héldum þó alltaf saman. Við stund-
uðum handbolta og fórum til næstu
fjarða til að keppa. Ferðamátinn þá
var ekki eins auðveldur og nú, farið
var á mótorbátum milli fjarðanna því
ekkert vegasamband var við Norð-
fjörð þá. Þótti okkur þetta mikið æv-
intýri. En öll ævintýri taka enda og
önnur taka við.
Haustið 1942 fórum við saman til
Reykjavíkur til þess að setjast í Sam-
vinnuskólann. Við sátum skólann í
tvo vetur og útskrifuðumst vorið
1944. Þar eignuðumst við marga
góða vini sem við bundumst tryggða-
böndum og höfum haft samband við
fram á þennan dag.
Eftir námsárin tók lífsbaráttan við
og lengra varð milli funda. Við eign-
uðumst góða eiginmenn og elskuleg
börn sem varð okkar gæfa í lífinu.
Frændfólkið okkar frá Dagsbrún
fluttist margt frá Norðfirði þegar
fram liðu stundir og flest hingað á
höfuðborgarsvæðið. Það er ekki á
neinn hallað þótt ég segi að þú hafir
verið duglegust okkar allra í að kalla
okkur frændfólkið saman en það
gerðir þú alltaf skömmu eftir hver
áramót á meðan kraftar þínir entust.
Þér verður seint fullþakkað hvað þú
lagðir mikið á þig til þess að viðhalda
ættarböndunum sem eru okkur öll-
um svo mikils virði.
Síðustu árin höfum við frænkurn-
ar oft hist til að minnast gömlu góðu
daganna heima á Norðfirði. Við
þreyttumst aldrei á því að ylja okkur
við þær minningar.
Nú hefur þú kvatt, elsku Þóra mín.
Ég mun sakna þín mikið en minning-
arnar lifa og ég orna mér við þær. Ég
vil þakka þér þína innilegu og tryggu
vináttu og bið góðan Guð að blessa
þig og varðveita.
Eiginmanni þínum og fjölskyld-
unni allri sendum við, ég og börnin
mín, innilegar samúðarkveðjur.
Jónína Sigurborg Jónasdóttir.
Komið er að kveðjustund. Mín
kæra frænka Þóra er látin eftir erfið
veikindi. Stórt skarð er höggvið í
okkar fámennu fjölskyldu.
Við erum systradætur, hún einka-
barn foreldra sinna og ég einkadótt-
ir. Kannski var það næst því að við
værum systur. Svo fannst mér alla-
vega oft.
Þóra var afskaplega vel gerð kona,
hæglát og prúð. Mikil hannyrðakona
og mjög vel að sér í ættfræði. Þá
vann hún mikið og óeigingjarnt sjálf-
boðastarf bæði í Seljahlíð og hjá
Rauða krossinum.
Þóra og Tómas giftust ung og
eignuðust fjóra mannvænlega syni.
Fjölskyldutengsl voru afar góð hjá
þeim og eru barnabörnin 13 og
barnabarnabörnin orðin fimm.
Við frænkurnar fæddumst báðar á
Neskaupstað og ólst hún þar upp en
foreldrar mínir fluttu fljótlega til
Reykjavíkur.
Ég var svo heppin að fá að vera
tvisvar hluta úr sumri hjá Guðnýju
móðursystur minni og Eiríki manni
hennar. Þau voru afskaplega gott og
hjartahlýtt fólk.
Margs er að minnast frá liðnum
árum. Mörg boð með leikjum og öll
fjölskyldan með.
Fyrir nokkrum árum hittumst við
Þóra á Neskaupstað til að setja leg-
stein á leiði ömmu okkar. Þóra hafði
látið gera steininn og koma honum
fyrir. Ég flaug til Egilsstaða og Tóm-
as sótti mig þangað. Síðan áttum við
yndislegan dag saman áður en ég
flaug til baka. Þessi dagur verður
mér ógleymanlegur.
Ég sendi Tómasi og fjölskyldunni
innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku Þóra mín, takk fyrir allt og
allt. Hvíl þú í friði.
Erna Arnar.
Hjartkær vinkona mín, Þóra
Kristín Eiríksdóttir frá Dagsbrún í
Neskaupstað, hefur kvatt hinstu
kveðju eftir langvinna og hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm.
Það var strax á unglingsárunum
að við tengdumst vináttuböndum
sem aldrei slitnuðu þótt fjarlægðir
skildu okkur að í áratugi. Síðast hitt-
umst við hér heima á Norðfirði fyrir
tveimur árum þegar hún var að vitja
æskustöðvanna ásamt eiginmanni
sínum, sonum og þeirra fjölskyldum.
Þá eins og áður, þessi fallega, hóg-
væra en síglaða Þóra. En hvað við
vonuðum þá einlæglega að við ættum
eftir að hittast hér heima á ný og rifja
saman upp æsku og ungdómsárin.
Haginn undir Norðfjarðar-Nípu,
sem nú er fólkvangur, var okkar æv-
intýraland. Með fallegum og grósku-
miklum gróðri, stórgrýtinu sem
hrunið hefur úr snarbrattri og yfir-
gnæfandi Nípunni, hæsta standbergi
á Íslandi, klettóttri ströndinni þar
sem úthafsaldan svellur og með stór-
kostlegu útsýninu yfir Norðfjarð-
arflóann og út yfir ómælanlegt hafið.
En líf barna og unglinga var á okk-
ar æskuárum ekki aðeins ævintýri og
leikir heldur urðum við snemma
þátttakendur í atvinnulífinu. Við
barnagæslu, í fiskverkun og í beitu-
skúrunum.
Þetta var oft hörku erfiði en gat
líka verið skemmtilegt og þótti okkur
gaman að rifja upp atburði frá þess-
um árum og skoða saman myndir.
En þótt starfsdagurinn væri
stundum langur og strangur þá vor-
um við aldrei svo þreyttar að við gæt-
um ekki hlaupið út á íþróttavöll á
handboltaæfingar. Þeim fylgdu svo
spennandi keppnisferðir, stundum
norður í land en oftast til næstu
fjarða eða upp á Hérað. Aldrei munu
heldur gleymast allar fjallgöngurnar
og útilegurnar sem og bátsferðirnar
á lognkyrrum og spegilsléttum firð-
inum.
Þannig voru sumrin. En á haustin
tók skólinn við. Að sjálfsögðu fyrst
barnaskólinn svo gagnfræðaskólinn
og að lokum Samvinnuskólinn í
Reykjavík, en það var haustið 1942.
Þá fórum við ásamt Jonnu frænku
þinni á þann ágæta og skemmtilega
skóla. Sú skólavist var bæði þrosk-
andi og skemmtileg og árgangarnir
1942 til og með 1944 hafa tengst ein-
stökum vináttu- og tryggðarböndum.
En segja má að þá hafi örlög okkar
þriggja verið ráðin.
Þið Jonna mættuð ævifélögum
ykkar í Reykjavík en ég hér heima.
Að vísu var hann Tómas þinn líka að
austan, Seyðfirðingur og alinn upp í
líku umhverfi og við, sem sjálfsagt
hefur verið farsælt fyrir traust og
ástríkt samlíf ykkar.
Ég veit að Þóra og Tómas voru
ákaflega hamingjusöm. Áttu sér-
staklega fallegt heimili og eignuðust
Þóra Kristín
Eiríksdóttir
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is