Lesbók Morgunblaðsins - 31.05.2008, Page 5

Hrátt
Kjartan og co. staldra þó ekki lengi við. Hann,
Jónsi og fleiri eru farnir út í bæ að redda fleiri
kassagíturum, eins og það væri ekki nóg af
þeim fyrir. Eftir stendur Georg hinn rólegasti
og við afráðum því að setjast aðeins niður og
spjalla lítið eitt. Tökum okkur sæti úti í sal.
„Við erum að rifja upp gömlu lögin, sum höf-
um við ekki spilað í tvö ár. Nýju lögin hafa þá
lítið verið spiluð, eðli málsins samkvæmt,“ seg-
ir hann og bætir við brosandi. „Þú situr þá
bara hér og hlærð þegar við byrjum að spila.“
Nýja platan ber hinn óvenjulega – og langa –
titil Með suð í eyrum við spilum endalaust. Á
þriðjudaginn síðasta var fríu niðurhali af opn-
unarlagi plötunnar, „Gobbledigook“, komið fyr-
ir á vefsíðunni www.sigurros.com og plötuna
verður hægt að panta þaðan frá og með 2. júní.
Ef satt skal segja er ekki hægt að líkja þessu
lagi, „Gobbledigook“, við neitt það sem Sigur
Rós hefur gert áður. Já, fólk á eftir að verða
hissa. Hröð vinnsla plötunnar vekur þá líka at-
hygli en Sigur Rósar-menn hafa verið þekktir
fyrir að dúsa lengi í kringum plötur sínar,
„kannski of lengi stundum“, eins og Orri, trym-
bill sveitarinnar, hafði á orði í kvikmynd hljóm-
sveitarinnar, Heima, sem var frumsýnd í fyrra-
haust og fékk einróma lof allra þeirra sem sáu,
eins og nánast allt það sem sveitin hefur látið
frá sér. Sigur Rós hefur í raun réttri ekki stigið
eitt einasta feilspor á merkum ferli sínum sem
fyllir fimmtán ár á næsta ári.
„Vinnuferlið var mjög hratt, það er alveg
rétt,“ segir Georg hugsi. „Hmmm … við byrj-
uðum að semja lögin fyrir akkúrat ári. Þá fór-
um við úr bænum og leigðum okkur húsnæði á
Snæfellsnesi. Dvöldum þar í viku og sömdum
slatta af lögum. Bjuggum til hráar prufuupp-
tökur, spiluðum bara inn á einn míkrafón.
Mörg þessara laga rötuðu síðan á þessa plötu
en eru auðvitað búin að ganga í gegnum ein-
hverjar breytingar.“
Georg segir að þeir hafi svo farið í hljóðver
Orra Jónssonar, sem kenndur er við Slowblow,
rétt fyrir jól.
„Við héldum aðeins áfram þar. Í ca. tvær
vikur. Og svo fórum við til New York í endaðan
janúar, vorum þar í tvær vikur og tókum allt
upp. Svo komum við heim og þá fóru nokkrir
okkar til Kúbu til að taka upp söng.“
Georg gerir nú hlé á máli sínu og brosir
lymskulega.
„Það var í einhverja þrjá daga … það var
svona hálfklaufalegt, tímasetningar gengu
ekki alveg upp. En svo fórum við aftur í hljóð-
ver, í þetta skiptið í Abbey Road-hljóðverið til
að hljóðblanda og tókum upp frekari söng þar.
Þetta tók um tvær vikur. Svo fórum við enn og
aftur út til Abbey Road til að hljóðblanda
þannig að „mixið“ tók um mánuð. Allt í allt
voru þetta því tveir mánuðir (en þess má geta
að Takk …, síðasta hljóðversplata sveitarinnar
sem út kom 2005, tók aðeins tuttugu mánuði í
vinnslu).“
Um óvenjulega hratt ferli var því að ræða,
og var það markmiðsbundið að sögn Georgs.
„Þetta var ákveðið áður en við byrjuðum að
taka upp. Okkur langaði til að taka upp, mixa
og klára allt klabbið á stuttum tíma. Ekki pæla
allt of mikið í hlutunum, þannig.“
Hvíslað er um að platan sé fyrir vikið hrárri,
rokkaðri, og fram hefur komið að meiri gítar
sé í lögunum.
„Hún er hrá á köflum,“ svarar Georg. „Þetta
er samt alveg „unnið“. En hérna … það var
ýmislegt látið flakka, nokkuð sem við hefðum
ekki gert hérna áður fyrr. Þannig að þetta er
spurning um ákveðið „attitude“, það er ákveð-
inn blær yfir plötunni sem gerir hana meira
upplífgandi en áður hefur verið. Lögin eru
hraðari og meiri hávaði í gangi.“
(Nú hugsar blaðamaður með sér: Það skyldi
þó ekki vera að gamla Smashing Pumpkins-
rokkið, sem Sigur Rós gældi við í upphafi fer-
ilsins, sé farið að láta á sér kræla á nýjan leik
eftir öll þessi ár. Hér sé um stóran heilhring að
ræða?)
Þessar vangaveltur ná því þó ekki að vella
fram úr munni, enda tíminn orðinn naumur,
menn eru farnir að hinkra eftir bassaleik-
aranum. Engu að síður höldum við áfram að
velta fyrir okkur áferð plötunnar.
„Þetta er gítarrokk,“ segir Georg, „gítarar
eru nokkuð áberandi og við skiptum oftar um
grip en nokkru sinni áður!“
Nú skella menn upp úr, en eitt af sérkenn-
um Sigur Rósar hafa verið löng, seiðandi og
mínimalísk lög þar sem tónar og hljómar
ganga vel og lengi.
„Ég er mjög bissí á bassanum. Ég held bara
að ég hafi aldrei verið svona bissí.“
Minnst af drasli
Það er stórfyrirtækið EMI Records sem gefur
plötuna út, en samskipti Sigur Rósar við þann
gamla og gegna risa hafa verið sérdeilis far-
sæl.
„Við kláruðum samninginn við Geffen í
Bandaríkjunum þegar við gáfum út Takk …
og höfðum engan áhuga á að endurnýja samn-
inginn. Það er svona fyrirtæki sem virðist
breytast á þriggja daga fresti. Allt í einu er
kominn nýr forseti, svo kemur annar og það er
bara ekki áhugavert að vinna með svona fólki.“
EMI Records er hins vegar mjög stöðugt að
mati Georgs.
„Þetta er svolítið merkilegt. Miðað við allar
þessar sögur sem maður les um samskipti
hinna og þessa við fyrirtækið, Radiohead t.a.m.
Hljómsveitir eru hræddar við hvað sé að ger-
ast. Ég skil ekki af hverju hljómsveitirnar ættu
að vera hræddar? Staðan í dag er einmitt þann-
ig að útgáfufyrirtækin neyðast til að sparka í
rassinn á sjálfum sér og koma til móts við lista-
mennina, því annars fara þeir bara í burtu. Í
dag blasa því við gullin tækifæri til að vera hjá
svona fyrirtækjum eins og EMI, þvert á það
sem allir halda. Við höfum a.m.k. ekkert nema
gott um það að segja, og við fáum að gera ná-
kvæmlega það sem okkur sýnist.“
Þegar Georg er spurður um titil plötunnar
kemur smáþögn. Svo segir hann einfaldlega:
„Af hverju ekki?“ og kímir.
„Það var kominn texti við eitt lag, og ein
setningin þar er „með suð í eyrum“,“ heldur
hann svo áfram. „Svo er annað lag þar sem
setningin „við spilum endalaust“ kemur fyrir.
Okkur fannst þetta skemmtileg samsetning.
Við vissum allan tímann að við myndum fá tit-
ilinn úr einhverjum texta og nú kemur hann úr
tveimur. Það voru margir titlar sem flugu um
herbergið þegar við vorum að ákveða þetta.“
Á umslagi plötunnar, sem er eftir bandaríska
listamanninn Ryan McGinley, má sjá fjórar
naktar mannverur á hlaupum. Er einhver djúp
táknfræði í gangi?
„Hehe … það er meira að segja ein leyni-
manneskja þarna inni,“ segir Georg og hlær.
„Ég held að þær séu fimm. Það sést ekki í
eina … hún lítur út eins og pungur á einum sem
er að hlaupa hahaha … en nei, okkur langaði til
að gera eitthvað allt annað en við erum vanir að
gera með þetta umslag. Það er líka dálítil hug-
myndafræði í gangi sem tengist því hvernig fólk
verður sér úti um tónlist í dag. Það fer út í búð,
kaupir sér disk, setur hann í tölvuna og inn á
iPodinn og svo liggur diskurinn úti í horni eða
týnist jafnvel. Þannig að við ákváðum að skilja
eftir okkur sem minnst af drasli. Myndin er líka
meðvitað á skjön við það sem við höfum gert áð-
ur. Við vorum að skoða myndir eftir þennan gaur
á netinu og vorum hrifnir. Fórum svo að grínast
eitthvað með þetta og vorum að leika okkur að
því að búa til umslög úr myndunum. Allt í einu
var komin hugmynd að umslagi. Og þetta mjög
einfalt umslag – sem er liður í því að skilja lítið
eftir af rusli.“
Georg segir að til að þjóna þeim sem enn
halda upp á plötur sem eign komi út seinna á
árinu sérstök útgáfa af plötunni sem verður „al-
veg súper vegleg“ eins og hann orðar það.
„Það verður alveg magnað stöff.“
Ferskt
Sú nýlunda var höfð við upptökur á þessari
plötu að hún var tekin upp úti um hvippinn og
hvappinn, og þá mest í útlöndum. London, New
York, Havana, Reykjavík, Mosfellsbær.
„Það var gaman að flakka svona um,“ segir
Georg. „Við vorum t.d. innilokaðir í New York,
fórum vart úr húsi og gátum virkilega einbeitt
okkur. Það var gott að koma á glænýja staði –
það var ferskt einhvern veginn.“
Meðupptökustjóri að plötunni er Flood,
merkur upptökustjórnandi sem hefur unnið
með stórsveitum eins og U2, Smashing Pumpk-
ins, Nick Cave og Depeche Mode. Samstarfið
gekk vonum framar að mati Georgs.
„Það var kannski aðeins í byrjun þegar við
vorum að kynnast honum, þá vorum við ekki al-
veg vissir hvar við höfðum hann – og hann var
ekki viss um hvernig við vildum vinna. En svo
varð þetta bara tóm snilld, hlutirnir æxluðust
mjög vel og þetta varð ekkert mál. Toppmaður.
Það besta við þetta vinnuferli allt saman var
nefnilega það, að Flood er alveg súpernæs gaur.“
Nú er kallað eftir bassaleikaranum og Goggi
rýkur upp á svið. Jónsi og Kjarri eru komnir úr
gítarsendiförinni og mál til komið að æfa sig að-
eins.
Það er magnað hversu mikið niðri á jörðinni
þeir félagar eru með þetta allt saman. Frægðin
virðist ekki hafa stigið þeim til höfuðs á nokk-
urn hátt. Miðað við allt sem á undan er gengið
verður þetta eiginlega að teljast sem nokkurs
konar „árangur“. Og þetta er alvöru, það er
ekki verið að rembast við að vera alþýðlegur.
Það er engin gervimennska í gangi, ekkert plat.
Líkt og þegar blaðamaður og ljósmyndari
hinkruðu fyrir utan æfingastaðinn, leitandi að
inngönguleið. Kemur þá ekki Jónsi sjálfur – á
hjóli. Og það er ekkert verið að heilsast form-
lega með handabandi eða fara yfir það sem er
að fara í gang. Nei, einhverra hluta vegna hefja
hann og blaðamaður heitar umræður um allt
annað og mikilvægara. Nefnilega síðustu plötu
Brain Police …
m með litla bæn
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. MAÍ 2008 5