Morgunblaðið - 07.01.2008, Side 25

hvarf til lengri eða skemmri tíma.
Samband hennar við frænku sína,
Kristínu Evu, sem fæddist þroska-
heft, var einstakt. Hún kom ætíð
fram við hana sem jafningja og
hringdi iðulega og bauð henni í heim-
sókn. Ekki stóð á Kristínu Evu, hún
skaust jafnt boðin sem óboðin yfir í
næsta hús til Siggu sinnar. Hún lét
sig stundum hverfa þegar henni
fannst heimafólk sitt ekki nógu
spennandi og var þá vitað hvar ætti
að leita hennar. Vinátta frænkanna
var gagnkvæm, falleg og traust og
ómetanleg þeim báðum.
Sigga var ávallt ráðagóð og útsjón-
arsöm. Ef einhver flík eða hlutur
sem henni áskotnaðist var ekki ná-
kvæmlega eins og hún vildi hafa
hann var lítið mál fyrir hana að
breyta honum eftir eigin höfði eða
finna honum nýtt hlutverk. Þessi út-
sjónarsemi ásamt einstakri vilja-
festu og þrautseigju gerði henni
kleift að dvelja heima í Hólabrekku
miklu lengur heldur en nokkur hefði
talið mögulegt. Við fjölskyldan á
Grímshaga 4 erum henni þakklát
fyrir áratuga samveru og vináttu
sem aldrei bar skugga á.
Bryndís, Jón Torfi og fjölskylda.
Sigríður Ö. Stephensen, móður-
systir mín, var mér sem önnur móðir.
Frá unga aldri var ég með annan fót-
inn í Hólabrekku, hinu reisulega húsi
ættarinnar við Grímshaga, þar sem
hún réð ríkjum. Sigríður, eða Sigga,
eins og hún var ávallt kölluð, var dul
kona, hún var tilfinningarík en flík-
aði ekki tilfinningum sínum. Hún
hafði yndi af bókmenntum, einkum
ljóðum og leiklist. Hún var ættfróð
og fylgdist alla tíð með stjórnmálum
og þjóðfélagsmálum af lifandi áhuga.
Á námsárum mínum erlendis skrif-
aði hún mér stundum bréf sem leiftr-
uðu af stílgáfu og húmor. Hún naut
sín best í litlum hópi, og hún naut
þess mjög að lesa ljóð, upphátt með
öðrum, ræða þau fram og til baka,
ekki síst skáld þjóðmenningar og
sjálfstæðisbaráttu. Þorsteinn Erl-
ingsson, Stephan G., Matthías Joch-
umsson, Jóhannes úr Kötlum, Guð-
mundur Böðvarsson og margir fleiri,
voru henni hugleiknir. Og ekki má
gleyma Jóni Helgasyni, sem ávallt
var í sérstöku uppáhaldi, en hjá hon-
um hafði hún dvalið í Kaupmanna-
höfn, á leið til og frá skóla. Margt
ljóða kunni hún utanbókar og yfir-
leitt gat hún heimfært ljóð sem hún
var spurð um á réttan höfund.
Hún sinnti öllum sínum ættmenn-
um sem til hennar leituðu og það eru
margir tugir einstaklinga úr hennar
fjölmennu stórfjölskyldu sem eiga
henni mikið upp að inna. Hjá henni
fékk ég að gista á bernskuárunum
þegar foreldrar mínir þurftu að
bregða sér utan og á námsárum mín-
um skaut hún yfir mig skjólshúsi og
var mér mikil stoð og stytta. Búskap-
inn hóf ég svo í kjallaranum hjá
henni í Hólabrekku, eins og mörg
skyldmenni mín höfðu gert á undan
mér, þannig að aldrei var hennar
verndarhendi langt undan. Hún átti
gott félag við systkini sín og afkom-
endur þeirra og naut þeirra stuðn-
ings þegar ellin sótti hart að henni í
lokin.
Sigríður, var borinn og barnfædd-
ur Reykvíkingur, fæddist í Hóla-
brekku og bjó þar í næstum heila öld.
Hennar bær var Reykjavík, borgin
sem hún horfði á breytast úr smábæ í
volduga borg. Og hennar öld var
tuttugasta öldin. Öldin sem breytti
Íslandi meir en nokkur öld hafði gert
áður. Öld sjálfstæðis, öld stríða, öld
síma og samgöngubyltingar, öld
vatnsveitu og nýrra viðskipta- og at-
vinnuhátta. Með brotthvarfi Siggu,
hefur samnefnari fjölskyldunnar
sem kennd er við Hólabrekku og
einn af síðustu fulltrúum tuttugustu
aldarinnar kvatt. Fyrir mér er horf-
inn á braut mikill velgjörðarmaður
minn og félagi í hálfa öld, sem ávallt
bar minn hag fyrir brjósti. Minning
hennar mun lifa með mér alla tíð.
Björn Jónasson.
Sigga frænka í Hólabrekku er lát-
in. Sigga var fastur punktur í tilver-
unni og fjöldi minninga streymir
fram.
Sigríður, móðursystir mín, hélt
heimili í Hólabrekku alla tíð. Þegar
amma missti heilsuna annaðist Sigga
hana og hélt heimili ásamt afa með
miklum myndarbrag. Hólabrekkan
var miðstöð fjölskyldunnar og stýrði
Sigga því stóru heimili þar sem öllum
var tekið opnum örmum að nóttu
jafnt sem degi. Varla leið sá dagur að
ekki væru gestir í Hólabrekkunni.
Sigga skipaði stóran sess í jóla-
haldi fjölskyldunnar en á jóladag
kom stórfjölskyldan saman í Hóla-
brekkunni. Þá var fastur liður hjá
mér, lítilli hnátu, að fá að gista í
rauða sófanum hennar Siggu og
horfa á jólaljósin í trjánum lýsa upp
stofuna.
Siggu var margt til lista lagt. Hún
hélt fallegt heimili og átti alltaf ráð í
pokahorninu. Hún var mikill bók-
menntaunnandi og oft var hringt í
Hólabrekkuna ef tilvitnun vantaði í
ljóð eða bókmenntir. Hún fylgdist
vel með því sem gerðist í þjóðmálum,
sem og menningarmálum, og minni
hennar var ótrúlegt fram til þess síð-
asta. Minnisstæðast er þó hlýlegt
viðmót Siggu, kímni hennar og um-
hyggja fyrir fjölskyldunni.
Það var gott að leita til hennar eft-
ir langan vinnudag og spjalla. Hún
hafði alltaf tíma til að hlusta og
leggja gott til málanna, hvenær sem
var sólarhringsins, en við spjölluðum
ósjaldan saman fram eftir nóttu.
Systkinabarnahópurinn er stór og
allir áttu leið í Hólabrekku að heim-
sækja Siggu. Borð voru dúkuð jafnt
fyrir börn sem fullorðna og þess
vandlega gætt að vel færi um alla.
Kollar fyrir litla fólkið og nóg að
gera. Fjölskyldan var Siggu allt og
fram á síðustu stundu fylgdist hún
með öllum þessum stóra hópi. Hún
fylgdist með nýjustu fréttum af
börnum mínum og barnabörnum og
vissi að þau voru að koma heim nú
um jólin. Hún var með okkur allt til
enda.
Við munum varðveita minningu
Siggu í hjörtum okkar.
Ingibjörg Jónasdóttir
og fjölskylda.
Elsku Sigga mín. Þá er komið að
því að kveðja þig í bili. Mig langar til
þess að þakka þér fyrir allar okkar
stundir saman. Sérstaklega er mér í
barnsminni hvernig við sungum
saman:
Hún Þyrnirós var besta barn,
besta barn, besta barn.
Síðan kallaðir þú mig alltaf „best-
una“ þína. Hvernig hefur hún
„besta“ mín það, spurðirðu gjarnan,
kankvís og hlý eins og þú alltaf varst.
Nú syngjum við ekki meira saman,
nú ert þú sofnuð en ég vaki. Og minn-
ingin um þig og þakklæti fyrir kær-
leika þinn mun búa með mér alla tíð.
Ingibjörg Björnsdóttir.
Sigríður Stephensen eða „Sigga
frænka“ eins við kölluðum hana var
mjög góð við alla sem hún þekkti.
Hún talaði eins við alla, sama hversu
gamlir þeir voru. Það var alltaf gam-
an að koma í Hólabrekku og leika sér
í dótinu sem pabbi lék sér með þegar
hann var lítill. Í garðinum var nokk-
uð stór steinn sem við lékum okkur á.
Sigga sagði að langalangafi okkar
hefði látið færa þennan stein í garð-
inn í Hólabrekku. Það verður nokkuð
skrítið að koma ekkert í Hólabrekku
meira og fá smákökur hjá Siggu
frænku, leika sér í dótinu og umfram
allt að hitta Siggu frænku. Við eigum
eftir að sakna hennar mikið og við
gleymum henni aldrei.
Gunnar Örn, Soffía og
Áslaug María Stephensen.
Mínar fyrstu minningar eru frá
Hólabrekku, enda bjuggum við fjöl-
skyldan fyrstu æviárin mín í kjall-
aranum hjá Siggu.
Eftirmiðdagarnir sem ég eyddi
eftir skóla hjá Siggu eru mér minn-
isstæðir, enda hafði hún sérstakt lag
á að breyta hversdagleikanum í æv-
intýri. Það að fá sér mjólk með kaffi-
dreitli og kringlu var hátíð og ekki
hef ég fengið brauð með kæfu til þess
að bragðast eins, þótt ég hafi lengi
reynt, og prufað mig áfram.
Garðurinn við Hólabrekku er í
fullum skrúða þegar ég lít til baka,
álfasteinninn sem virðist hafa
minnkað með hverju ári, og rabar-
barabeðið, sem Sigga gat ekki fengið
sig til að úða af ótta við að börnin
færu sér að voða.
„Sigga segir barnið má ekki“ var
mantran mín lengi vel, en þetta sagði
hún Sigga við mig þegar ég ætlaði að
fara að rífa blóm úr garðinum henn-
ar. Eftir það lét ég mér oftast nægja
að horfa á blómin og endurtaka þessi
orð til þess að muna þau.
Þú, sem á lífsins þyrnileið
þekkastar lætur rósir gróa
og endalaust um uppheims skeið
eilífar stjörnur glóa
þú, elskan himnesk, utan þín
er æfi mannsins sóllaus dagur,
þú gyllir sorgar ský og skín
svo skært, að heimur verður fagur.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Anna Lísa Björnsdóttir.
Mínar fyrstu minningar eru frá
Hólabrekku. Frá því þegar ég lék
mér í stóra garðinum, klifraði upp á
álfasteininn, æðislegu rabarbararnir
og rifsber úr runnunum, sem maður
fór fram hjá þegar maður hoppaði yf-
ir vegginn til að komast á Fálkagöt-
una. Maður þarf bara að fara inn í
Hólabrekku til að sjá hversu mikið
þú hélst upp á fjölskylduna þína, með
ótal myndum sem héngu á veggjum
um allt hús. Enn þrátt fyrir að eiga
svo marga ættingja og vini þá hafðir
þú alltaf tíma og áhuga á manni.
Með hlýju og alúð passaðir þú upp
á mig síðan ég man eftir mér. Ekki
hef ég hitt aðra manneskju sem var
eins góð að hlusta og þú, Sigga mín.
Ég man vel eftir sögunni sem þú
sagðir mér þegar við fjölskyldan
fengum okkur hund. Um hundinn
þinn þegar þú varst lítil sem fylgdi
ykkur í skólann á morgnana og beið
eftir ykkur fyrir utan skólastofuna
og fylgdi ykkur svo heim aftur. Enda
er það sem ég mun sakna sárast,
þessar mörgu stundir þar sem við
ræddum um eitt og annað og maður
gat alltaf leitað eftir góðum ráðum
hjá þér, Sigga. Þú varst ein falleg-
asta manneskja sem ég hef hitt og
ert nú farin frá mér. En ég mun alltaf
varðveita þessar stundir í hjarta
mér, og er það sú besta gjöf sem þú
nokkru sinni gafst mér. Bless, Sigga
mín, þakka þér fyrir allar góðar
stundir og hamingjan fylgi þér.
Þú kveiktir von um veröld betri
mín von hún óx með þér
og myrkrið svarta vék úr huga mér um
stund,
loks fann ég frið með sjálfum mér.
(Ólafur Haukur Símonarson.)
Jónas Bergmann Björnsson.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. JANÚAR 2008 25
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
HREFNA MAGNÚSDÓTTIR
áður til heimilis að Rauðalæk 23,
Reykjavík,
sem lést aðfaranótt föstudagsins 21. desember,
verður jarðsungin frá Laugarneskirkju þriðjudaginn
8. janúar kl. 13:00.
Jónas Valdimarsson,
Valdemar Jónasson, Unnur Kristinsdóttir,
Hrafnkell Tjörvi Stefánsson,
Arndís Reynisdóttir,
Hrólfur Valdemarsson, Valdís Karen Smáradóttir,
Hilda Valdemarsdóttir,
Steinar Smári Hrólfsson.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓNAS KRISTINN GUÐBRANDSSON,
Fjallalind 23,
Kópavogi
áður Glaðheimum 8, Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut, deild 11E,
miðvikudaginn 26. desember.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 8. janúar kl. 13.00.
Dóra Steinunn Jónasdóttir, Bragi Sigurðsson,
Guðbrandur Kristinn Jónasson, Guðný Halldórsdóttir,
Jóhanna Guðrún Jónasdóttir, Jón Aðalsteinn Sæbjörnsson,
Þuríður Helga Jónasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
HARALDUR M. GUÐJÓNSSON,
Búagrund 2,
Kjalarnesi,
lést laugardaginn 29. desember á Landspítalanum.
Útför hans fer fram frá Lágafellskirkju fimmtu-
daginn 10. janúar kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingibjörg Jóhanna Bjarnadóttir.
✝
Ástkær sonur, bróðir, mágur, faðir og afi,
SNORRI SNORRASON
frá Húsavík,
verður jarðsunginn frá kapellunni í Hafnarfjarðar-
kirkjugarði þriðjudaginn 8. janúar kl. 15.00.
Inga Filippía Sigurðardóttir,
Inga Lilja Snorradóttir,
Herdís Snorradóttir, Heimir Aðalsteinsson,
Bergljót Snorradóttir, Hermann Sigurður Jónsson,
Örn Snorrason,
Snorri Snorrason, Sindri Snær Snorrason.
✝ Jóhann IngvarGíslason fæddist
í Vestmannaeyjum
27. ágúst 1917. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Skóg-
arbæ á jóladag, 25.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigríður
Brandsdóttir, f. 25.8.
1897, d. 1.8. 1966, og
Gísli Ingvarsson, f.
20.6. 1897, d. 28.8.
1968. Jóhann átti
einn bróður, Guðjón,
f. 15.6. 1910, d. 6.4. 1987.
Jóhann kvæntist 23. desember
1939 Hrefnu Elíasdóttur, úr
Þykkvabæ í Rangárvallasýslu, f.
24.2. 1920, d. 3.6. 2006. Foreldrar
hennar voru Kristín Mensald-
ersdóttir, f. 7.7. 1877, d. 1.4. 1965,
og Elías Nikulásson, f. 29.6. 1881,
d. 25.2. 1959. Börn Jóhanns og
Hrefnu eru: 1) Ásta, f. 28.6. 1940,
börn hennar eru Arnþrúður Ösp,
Hrefna Björk, Ólöf Eir og Helena.
2) Jóhanna, f. 11.10. 1943, d. 21.4.
2005, maki Sigurður Rúnar Sím-
onarson, f. 8.4. 1942, börn þeirra,
Jóhann, Lovísa og Sigurður Hrafn.
3) Óskar, f. 25.10. 1947, maki Val-
gerður G. Sigurðardóttir, f. 31.7.
1951, börn þeirra, Valgeir, f. 2.5.
1980, d. 9.5. 1980, Sigurður Val-
geir og Jóna Björg. 4) Sigurður
Gísli, f. 18.9. 1950, maki Guðrún
Björnsdóttir, f. 28.5. 1952, börn
þeirra, Hrafnhildur Jóna, Sævar
og Þóra Björk. 5)
Kristín, f. 12.6. 1957,
maki Jón Gunnar
Borgþórsson, f.
1.11.1957, börn
þeirra, Borgþór og
Hrafnhildur. Aðrir
afkomendur þeirra
eru 30.
Jóhann ólst upp í
Vestmannaeyjum og
hlaut þar hefð-
bundna skólagöngu.
Hann var virkur í fé-
lagsstarfi Eyjanna
og var m.a. einn
stofnenda Lúðrasveitar Vest-
mannaeyja. Hann lauk prófum
sem vélstjóri og síðar sem húsa-
smiður og vann lengst af við þau
störf. Seinustu starfsárin var hann
húsvörður Varmárskóla í Mos-
fellsbæ. Á sínum yngri árum vann
hann löngum á sumrin sem kaupa-
maður uppi á landi og í Þykkva-
bænum kynntist hann konu sinni
Hrefnu Elíasdóttur. Þau hófu ung
búskap í Vestmannaeyjum og
bjuggu þar til ársins 1963 er þau
fluttust til Reykjavíkur. Árið 1972
byggðu þau sér hús í Mosfellsbæ
og bjuggu þar til ársins 1997. Um
tíma bjuggu þau í þjónustuíbúð að
Hæðargarði 35, Reykjavík, en síð-
ustu árin dvöldu þau á Hjúkr-
unarheimilinu Skógarbæ þar sem
þau nutu góðrar aðhlynningar.
Útför Jóhanns fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Minningin um elskulegan föður og
tengdaföður lifir
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Börn og tengdabörn.
Jóhann I. Gíslason