Morgunblaðið - 07.01.2008, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 7. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Birna Björns-dóttir fæddist á
Þingeyri við Dýra-
fjörð 5. apríl 1941.
Hún lést á Líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 27.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar Birnu
eru frá Þingeyri og
þar býr eftirlifandi
móðir hennar Jónína
Guðmundsdóttir f.
29.7. 1916. Faðir
hennar var Björn
Jónsson f. 18.8. 1910,
d. 8.8. 1988. Yngri systkini Birnu
eru Páll og Kolbrún.
Birna giftist 16. júlí 1961 Júlíusi
G. Bjarnasyni rafeindavirkja frá
Keflavík f. 20.9. 1939. Börn þeirra
eru: 1) Magnfríður f. 26.5. 1961.
Dóttir hennar er Katla Þorvalds-
dóttir f. 1989. 2) Bjarni Már f. 17.8.
1962, maki Jóna Björg Björgvins-
dóttir. Börn þeirra eru Kolbrún
Birna f. 1990 og Júlíus Freyr f.
2001. 3) Björn Starri f. 1.7. 1967. 4)
Ragna Valdís f. 21.5. 1973.
Á unglingsárum flutti Birna suð-
ur vegna vinnu og starfaði m.a. hjá
Landsímanum í Keflavík og í
Reykjavík. Síðar
flutti hún með eigin-
manni til Gufuskála á
Snæfellsnesi og Eiða
á Fljótsdalshéraði,
þar sem hún bjó frá
1965 til dauðadags.
Auk heimilisstarfa
vann Birna um tíma
við Alþýðuskólann á
Eiðum og hóf þar
nám til stúdentsprófs,
sem hún lauk við
Menntaskólann á Eg-
ilsstöðum 1990. Árið
1997 útskrifaðist hún
sem grunnskólakennari í hópi
fyrstu fjarnámsnema frá Kennara-
háskóla Ísland og kenndi íslensku
og heimilisfræði við Grunnskóla
Fljótsdalshéraðs, þar til heilsan
brast árið 2006. Birna var virk í
starfi Kvenfélags Eiðaþinghár og á
síðari árum í klúbbi Soroptimista.
Útför Birnu verður gerð frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Jarðsett verður í Kirkjugarði
Hafnarfjarðar.
Minningarathöfn verður í Eiða-
kirkju laugardaginn 12. janúar
klukkan 14.
Það var í desember 1981 sem ég
hitti Birnu tengdamóður mína í
fyrsta skipti. Ég kom í heimsókn
austur á milli jóla og nýárs með
kvíðahnút í maganum, en sá kvíði var
óþarfur þar sem mér var strax vel
tekið af þeim Birnu og Úlla. Eftir
þetta kom ég oft austur.
Ég kynntist því fljótt að Birna var
mikil kvenréttindakona en samt mik-
il húsmóðir. Hún átti alltaf fulla
frystikistu af heimabökuðu ger-
brauði og ostakexi sem er það besta í
heimi. Hún var líka mjög virk í kven-
félaginu og fór í margar óbyggða-
ferðir því hún hafði mikinn áhuga á
útivist og íslenskri náttúru.
Birna dreif sig í skóla á fimmtugs-
aldri enda fannst henni að konur
ættu að mennta sig jafnt og karlar ef
þær hefðu tækifæri til. 56 ára var
hún orðin kennari. Það kom ekki á
óvart að heimilisfræði varð fyrir val-
inu þegar hún fór að læra til kennara,
enda hafði hún alltaf haft áhuga á
hollu mataræði og að nýta það sem
hægt var úr náttúrunni til matar-
gerðar.
Það var mikið áfall í september
2006 þegar Birna greindist með
ólæknandi krabbamein, maður
spurði sjálfan sig af hverju hún, sem
hefur alltaf stundað útivist og lifað
heilbrigðu líferni, en það komu engin
svör. Í 16 mánuði dvaldi Birna oft hér
fyrir sunnan í lyfjameðferð og inni á
spítala, mér fannst það mikill heiður
þegar hún hringdi í mig oft á þessum
mánuðum og bað mig um að bjóða
sér í mat því henni fannst ég elda svo
góðan og hollan mat, en það var ein-
mitt hún sem vakti áhuga minn á
hollu mataræði fyrir mörgum árum.
Vikurnar sem Birna dvaldi á líknar-
deild sat ég oft ein hjá henni og við
spjölluðum saman um fortíðina og
líka hvernig hún hafði ímyndað sér
framtíðina, hún sagði mér líka að hún
væri mjög stolt af börnunum sínum
og ömmustelpunum tveimur, þau
stæðu sig öll vel í lífinu, það væri ekki
sjálfgefið. Hún var líka viss um að
Júlíus litli ætti eftir að spjara sig vel,
hann væri svo vel gefinn og skemmti-
legur krakki, enda var hún óspör á að
hæla honum alla tíð. Ég tek undir
með 6 ára syni mínum sem sagði í
morgun: Vonandi líður ömmu vel
núna.
Elsku Birna, takk fyrir samfylgd-
ina í 26 ár.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Jóna.
„Eigum við ekki bara að labba
Laugaveginn?“ spurði mágkona mín
Birna þegar ég fór að nálgast fertugt
fyrir um átta árum síðan. „Jú, mikið
er það nú góð hugmynd en þarf ekki
að undirbúa slíka ferð vel?“ svaraði
ég og reyndi aðeins að draga úr þar
sem ég hafði aldrei áður farið í svo
langa gönguferð. Þrátt fyrir 18 ára
aldursmun vílaði hún slíka göngu
ekki fyrir sér enda alvön útivistar-
manneskja og í miklu betra formi en
ég.
Í dag er komið að leiðarlokum fyrir
mágkonu mína, Birnu Björnsdóttir,
en hún hefur barist hetjulega við
krabbamein undafarin misseri. Við
höfum fylgst með baráttu hennar
gegn illvígum sjúkdómi sem hún að
lokum varð að láta í minni pokann
fyrir.
Birna var ættuð frá Þingeyri við
Dýrafjörð, dóttir eðalhjónanna
Björns Jónssonar, sem lést 1988, og
Jónínu Guðmundsdóttur sem enn lif-
ir í hárri elli á dvalarheimilinu Tjörn
á Þingeyri. Hún var elst þriggja
systkina, en hin eru Páll, sjómaður á
Þingeyri, og Kolbrún, sálfræðingur í
Reykjavík, sem er kona mín. Birna
giftist ung Júlíusi Bjarnasyni og eiga
þau fjögur börn, Magnfríði, Bjarna
Má, Björn Starra og Rögnu Valdísi,
auk þriggja barnabarna.
Ég kynntist Birnu árið 1980 og
fann strax að þar fór hjartahlý kona
sem var einstaklega gestrisin og allt-
af gaman að heimsækja að Eiðum í
Eiðaþinghá en fjölskylda hennar
hafði sest þar að árið 1965. Alltaf lá
fyrir heimboð á hverju ári og okkur
var ávallt fagnað er við sáum okkur
fært að þiggja boðið. Ljúft er að
minnast matarins og ekki síst kaffi-
meðlætis sem hún snaraði fram og
verður þó sérstaklega að geta osta-
kexins sem var ómissandi þegar mað-
ur kom í heimsókn. Það hurfu ótal
mörg slík ofan í mann í hverjum kaffi-
tíma. Birna sendi okkur um hver jól
heimalagaða jólakonfektið sitt sem
bragðaðist ekki síður en það sem fæst
í búðum undir fáfengilegum markaðs-
settum nöfnum utan úr heimi. Meira
að segja þegar við bjuggum erlendis í
sjö ár varð ekki annað við komandi en
að senda okkur ljúffengt konfektið og
var það maulað með súkkulaðidrykk
um hádegisbil á jóladag ár eftir ár
sem hluti af hefðum fjölskyldunnar.
Það er alltaf erfitt að missa ástvin
og er sorg fjölskyldunnar mikil en
góðar minningar um Birnu munu
ávallt vera til staðar. Því miður gafst
ekki tími til að ganga Laugaveginn
með Birnu en hún heldur af stað í sína
hinstu ferð og mun hugur okkar ætíð
vera hjá henni. Ég kveð Birnu mág-
konu með söknuði og þakka fyrir
samveruna.
Úti er þetta ævintýri.
Yfir skuggum kvöldið býr.
Vorsins glóð á dagsins vöngum dvín.
Þögnin verður þung og löng
þeim, sem unnu glöðum söng
og trúað hafa sumarlangt á sól og vín.
Eitt ég hræðist, ef svo fer,
að ég kunni að gleyma þér,
þér sem gafst mér lífsins týndu trú.
Allt hið bezta, er á ég geymt,
allt sem mig hefur ljúfast dreymt,
það er gleymt og týnt um leið, því það varst
þú.
(Tómas Guðmundsson.)
Bjarni Jónsson.
Elsku amma. Það eru svo margar
minningar sem koma upp í huga minn
þegar ég hugsa um þig. Við náðum vel
saman og vorum góðar vinkonur.
Birna Björnsdóttir
Nú ertu farin, elsku frænka mín.
Frá okkar veröld lausn fékk andi þinn.
Á himinsboga blika stjörnur tvær.
Hve brosi í augum þínum líkjast þær.
Nú gengur þú til fundar Frelsarans.
Friðargjafans, náðar sérhvers manns.
Þar englar biðja í bláum himingeim
og bíða þess þú komir loksins heim.
(Svava Strandberg)
Þuríður, Gísli, Gunnar
og Kolbrún Klara.
HINSTA KVEÐJA
✝ Halldór VilbergJóhannesson frá
Víðigerði fæddist á
Neðri-Fitjum í Víði-
dal í Vestur-
Húnavatnssýslu 28.
október 1937. Hann
lést á heimili sínu í
Gullengi 9 í Reykja-
vík hinn 29. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Kristín Ás-
mundsdóttir frá
Mosfelli í Mosfells-
sveit, f. 26. júlí
1912, d. 10. mars 1980, og Jóhann-
es Árnason frá Neðri-Fitjum, f. 30.
júní 1911, d. 12. ágúst 1981. Systk-
ini Halldórs eru Árný Sigríður, f.
22. mars 1939, d. 27. júní 1988, Ás-
björn Þór, f. 24. júní 1942, d. 30.
júní 1991, og Þorgeir, f. 23. ágúst
1945.
Halldór kvæntist 7. mars 1964
Helgu Marsibil Ingvarsdóttur frá
þeirra er Aron.
Halldór ólst upp í foreldra-
húsum á Efri-Fitjum til 17 ára ald-
urs. Hann fór þá til Reykjavíkur
þar sem hann vann ýmis störf
ásamt því að læra bifvélavirkjun.
Árið 1960 keypti hann lóð í landi
Auðunnarstaða í Víðidal. Byggðu
þau hjónin þar bifreiðaverkstæði
og söluskálann Víðigerði. Halldór
og Helga seldu Víðigerði 1986 og
fluttu til Reykjavíkur. Halldór
vann hjá Olíufélaginu á meðan
heilsan leyfði eða til ársins 2002.
Hann sinnti ýmsum félagsstörfum,
var meðal annars formaður skóla-
nefndar Laugarbakkaskóla, og í
hreppsnefnd Þorkelshólshrepps.
Einnig var hann með þjónustu fyr-
ir FÍB. Halldór sat einnig í stjórn
félags sumarhúsaeigenda, og var í
trúnaðarráði verkalýðsfélagsins
Eflingar.
Útför Halldórs fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Hvammstanga, f. 12
mars 1935. Foreldrar
hennar voru Sesselja
Ólafsdóttir, f. 10.
október 1912, d. 22.
maí 2005, og Ingvar
Helgi Jakobsson, f.
14. maí 1891, d. 21.
febrúar 1939. Hall-
dór og Helga eiga
þrjú börn, þau eru: 1)
Ingvar, f. 30. maí
1964, kvæntur Sig-
urborgu Berglindi
Bragadóttur, f. 15.
desember 1962, þau
eru búsett í Kópavogi og eiga tvö
börn, Helgu Guðrúnu og Kristján
Óla. 2) Jóhanna, f. 20. september
1965, gift Bergvini Magnúsi Þórð-
arsyni, f. 30. október 1964, þau
eru búsett í Kópavogi og eiga tvö
börn, Halldór Reyni og Eyþór. 3)
Edda, f. 11. júní 1967, gift Knúti
Eyjólfssyni, f. 7. janúar 1949, þau
eru búsett í Kópavogi, sonur
Elsku pabbi og tengdapabbi.
Nú ertu farinn frá okkur. Eftir
tæplega fjögurra ára baráttu ertu nú
laus úr viðjum veikindanna. Það er
margs að minnast þegar hugsað er til
baka. Við systkinin byrjuðum ung að
vinna og hjálpa til við reksturinn í
Víðigerði og betri leiðsögn var ekki
hægt að fá út í lífið. Í minningunni var
biðin oft löng eftir að viðgerðum lyki
úti í sveit eða á verkstæðinu og við
fengjum þig heim til okkar. Voru það
syfjuð systkini sem tóku á móti þér í
þau skipti sem við gátum vakað.
Ógleymanlegar stundir áttum við í
veiðiferðunum með þér í Víðidalsá.
Þar voru þær stundir sem við áttum
saman og við höfðum þig út af fyrir
okkur. Milli þess sem við vorum að
beita maðk og raða þeim fiski sem
veiddist, þurfti oft að sussa á okkur
svo fiskurinn fældist ekki. Þrátt fyrir
mikla vinnu var farið í útilegu á
hverju sumri og var Steini spil það
sem hlustað var á meðan verið var í
bílnum. Var farið vítt og breitt um
landið. Verkstæðið að Víðigerði má
segja að hafi verið eitt það snyrtileg-
asta á landinu. Öllu var þar raðað í
ákveðna röð og allt á ákveðnum stað.
Ekkert breyttist þegar þið fluttuð til
Reykjavíkur. Allir hlutir höfðu sinn
stað og þar skyldu þeir vera nema
rétt á meðan þeir voru notaðir. Þegar
við tengdabörnin komum til sögunn-
ar var sumarbústaðurinn okkar,
Sæluhlíð í Kjós, unaðsreitur okkar
allra. Þar áttum við saman skemmti-
legar stundir. Mörg handtökin voru
unnin þar frá því að bústaðurinn var
fokheldur og í þá stöðu sem hann er í
dag. Allt var þetta gert í góðri sam-
vinnu allra. Þegar vandamálin komu
upp var ávallt leitað í lausnasjóðinn
þinn því vandamál voru ekki til. Það
þurfti bara að finna réttu lausnirnar.
Trén við bústaðinn eru mörg og ekki
mátti fjarlægja neitt þeirra. Jafnvel
eftir vetrarstorma þar sem stóra
öspin brotnaði þá var gert við hana en
hún ekki fjarlægð. Um umhverfið
skyldi hugsað og það átti að vera
gróðurríkt. Tré, blóm og annar gróð-
ur var í forgangi þar en alltaf pláss
fyrir leiksvæði, því barnabörnin
þurftu sitt.
Það er ljúf minning sem lifir í orði
og verki. Megi Guð blessa minningu
þína og veita okkur öllum styrk.
Dag í senn, eitt andartak í einu,
eilíf náð þín, faðir gefur mér.
Mun ég þurfa þá að kvíða neinu,
þegar Guð minn fyrir öllu sér?
Hann sem miðlar mér af gæsku sinni
minna daga skammt af sæld og þraut.
Sér til þess að færa leið ég finni
fyrir skrefið hvert á lífs míns braut.
(Sigurbjörn Einarsson)
Ingvar Halldórsson –
Berglind Bragadóttir.
Jóhanna Halldórsdóttir –
Bergvin Þórðarson.
Edda Halldórsdóttir –
Knútur Eyjólfsson.
Elsku afi, við þökkum fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an.
Minningin um þig verður alltaf ljós
í lífi okkar. Guð geymi þig og megir
þú hvíla í friði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Helga Guðrún og Kristján Óli.
Elsku afi okkar.
Nú hefur þú kvatt okkur og það er
mikill missir. Þær eru óteljandi
stundirnar sem við áttum saman sem
gáfu okkur ómælda hamingju og
gleði. Allt frá því við munum eftir þér
fyrst í Fiskakvíslinni hefur þú verið
hrókur alls fagnaðar hvar sem þú
hefur komið. Þú hefur aldrei látið
neitt stoppa þig og þeim boðskap
deildir þú út til okkar bræðra. Þú
kenndir okkur svo ótalmargt. Bæði
gömul og góð lífsgildi sem þú lifðir
eftir auk alls kyns handverka og ann-
ars sem þér var til lista lagt. Þú
kenndir okkur mannganginn á tafl-
borðinu til að þjálfa hugann, hvernig
á að nota hin ýmsu verkfæri sem
fundust úti í bílskúr og hvernig á að
vera virðulegur í fasi, standa upprétt-
ur og alltaf að vera kurteis.
Það sem stendur alltaf ofarlega í
minningunni er þegar þú last í lófana
á okkur bræðrum. Við settumst hjá
þér, forvitnir, og spurðum hvort þú
vildir athuga hvort það væri eitthvað
að gerast þarna í lófanum. Þú gáðir
vel og vandlega meðan við biðum í
eftirvæntingu og hugsuðum: ,,Hvern-
ig veit hann svona mikið?“ Loks kom
fram eitthvað sem við trúðum á. Þú
sagðir að Halldór Reynir ætti eftir að
vinna eitthvað fíngert með höndun-
um, því hann væri svo laghentur, með
granna og langa fingur. Ætli það hafi
ekki verið það sem þú hafðir í huga
þegar hann fór í læknisfræðina og
stefnir á skurðlækningar. Eyþór átti
að vinna líka með höndunum varðandi
byggingar og þú sagðir alltaf að við
ættum eftir að verða vel stæðir í fram-
tíðinni. Þeir tveir staðir þar sem
minning þín mun alltaf lifa er sum-
arbústaðurinn okkar og bílskúrinn.
Við gátum nánast gengið að því vísu
að ef þú varst ekki inni í húsi varstu
úti í bílskúr. Það var ótrúlegt hvað bíl-
skúrinn gat verið mikill ævintýra-
heimur fyrir okkur drengina. Þarna
var hægt að finna nánast allt, allt frá
varadekkjum á grill upp í loftpressur
og rennibekki. En Sæluhlíð var þinn
griðastaður. Þarna gastu slappað af,
notið góða veðursins og dundað við
hitt og þetta sem þurfti að gera. Von-
andi var bústaðurinn búinn að taka á
sig sína fullkomnustu mynd, eins og
þú hafðir ætlað, þegar þú fórst úr
þessum heimi. Hugur þinn var ótæm-
andi hvað varðaði hugmyndir að hlut-
um. Þú varst okkur svo góð fyrirmynd
að betri eru vandfundnar. Það sem þú
hefur áorkað á lífsleiðinni er efni í tvö
æviskeið. Þú sast heldur aldrei
aðgerðalaus, ef eitthvað var hægt að
gera var það gert. Við komum til með
að sakna þín, svo lengi sem við lifum,
og varðveitum minningu þína og boð-
skap og miðlum honum áfram til lang-
afabarnanna. Vertu sæll, elsku afi
okkar, og við sjáumst svo síðar. Þínir
ástkæru dóttursynir
Halldór Reynir og Eyþór
Bergvinssynir.
Elsku Halldór afi.
Ég fékk það skemmtilega tækifæri
að fá að kynnast þér og hef alltaf litið
á þig sem afa minn þótt þú sért teng-
daafi minn. Þú varst alltaf góður við
mig og sást til þess að ég færi aldrei
frá ykkur svöng. Þú barst alltaf hag
annarra fyrir brjósti og sýndir það
með miklum kærleika. Þú varst mikil
félagsvera og þótti mjög skemmtilegt
að vera í kringum annað fólk. Ég tók
sérstaklega eftir því þegar þú komst í
útskriftarveisluna mína í maí að þú
settist í sófann hjá ættingjum mínum,
kynntir þig og húmor þinn skein með
hlátrinum frá þeim. Mér leið alltaf vel
í kringum þig og mér þótti rosalega
vænt um þig.
Sú minning sem stendur hvað hæst
er þegar við fórum í sumar á þínar
æskuslóðir í Víðidalnum þar sem við
hittum Geir bróður þinn og þú sýndir
Halldór Vilberg Jóhannesson