Morgunblaðið - 07.01.2008, Síða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. JANÚAR 2008 27
Okkur leiddist aldrei saman því við
gátum fundið svo ótalmargt að gera.
Ég man sumarmorgnana á Eiðum
þegar þú komst hress og kát klukkan
níu og vaktir mig. Við læddumst svo
út fyrir aftan húsið og létum morg-
unsólina skína á okkur. Um hádeg-
isbil var sólin komin í lautina og við
færðum okkur og flatmöguðum þar.
Við fórum oft saman í göngutúra að
Gilsá, niður í skóg, að sumarhúsunum
og jafnvel alveg að rafstöðinni. Í öll-
um þessum minnisstæðu göngu-
túrum kenndir þú mér margt um
gróður og náttúruna. Þú kenndir mér
hvaða sveppir væru ætir og hvenær
berin væru tilbúin til tínslu og margt
fleira.
Ég mun heldur aldrei gleyma því
hversu myndarleg þú varst, alltaf að
baka og stússast í garðinum. Þú tókst
líka alltaf á móti gestum með hlýju og
bauðst þeim allt það besta sem til var.
Takk fyrir öll þessu góðu og gæfuríku
ár sem ég fékk með þér. Sofðu rótt
amma engill.
Katla
Ég vil minnast Birnu, systur minn-
ar sem borin er til moldar í dag. Það
var töluverður aldursmunur á okkur
systrum eða 12 ár og þegar ég kemst
til vits og ára er hún flutt að heiman
og búin að eignast börn. Það er í raun
ekki fyrr en ég er send til hennar til
að fara í Eiðaskóla og hún tekur
ábyrgð á mér unglingnum sem við
kynnumst að ráði. Þá leit ég reyndar
á hana sem eldri konu sem bar
ábyrgð á mér, setti mörk og hvatti
mig áfram en í dag sé ég að hún hefur
þá bara verið rétt á þrítugsaldri.
Margar sögur voru sagðar dætrum
mínum af því hvernig unglingur ég
hefði verið í den og skemmtu þær sér
konunglega yfir frásögn systur minn-
ar.
Vegna fjarlægðar hittumst við ekki
eins oft og við vildum en alltaf var
gaman þegar við hittumst og mikið
skrafað og skoðað í fataskápa hjá
hvor annarri.
Vegna dvalar minnar erlendis og
þar sem hún var búsett úti á landi þá
var það ekki fyrr en eftir að ég flutti
alfarið heim fyrir um áratug síðan að
við fórum að hittast reglulega. Marg-
ar voru þær ferðirnar austur á Hérað
og alltaf var jafngaman að koma til
þeirra hjóna og vel veitt í mat og
drykk, enda systir mín afar gestrisin
og góð heim að sækja.
Birna hafði alltaf löngun til að læra
og mennta sig en ekki gafst tækifæri
til þess fyrr en hún varð fullorðin og
varð hún stúdent um leið og næst-
yngsta barnið sitt. Hún hélt áfram
menntaveginn og útskrifaðist sem
kennari og vann við það starf til
dauðadags.
Hún Birna mín var alltaf boðin og
búin að létta undir með fólki og ól upp
fleiri börn en sín eigin, þar á meðal
dóttur mína sem var mörg sumur
austur á Eiðum hjá Birnu og Júlíusi
og alltaf var hlakkað til að fara í sveit-
ina á hverju sumri. Þar var stjanað
við mann og þar var bakað besta osta-
kex í heimi.
Þegar hún greindist með krabba-
mein og lítið var hægt að gera annað
en að fara í lyfjameðferð þá tók hún
því eins og hverju öðru verkefni sem
vinna þyrfti. Hún kom í bæinn reglu-
lega og fór í sína meðferð og flaug síð-
an austur aftur þar sem henni fannst
gott að búa. Í veikindum hennar
stóðu Júlíus og fjölskyldan eins og
klettur við hennar hlið og studdu
hana með ráðum og dáð. Síðustu tvo
mánuði var hún alfarið á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi og lést þar
að morgni 27. desember.
Elsku systir, þín er sárt saknað, þú
fórst alltof fljótt og sérstaklega erfitt
er það fyrir móður okkar sem enn lif-
ir að missa barnið sitt.
Vor hinsti dagur er hniginn
af himnum í saltan mar.
Sú stund kemur aldrei aftur,
sem einu sinni var.
Og sólbrenndar hæðir hnípa
við himin fölan sem vín:
Það er ég, sem kveð þig með kossi,
kærasta ástin mín.
Því okkur var skapað að skilja:
Við skiljum. Og aldrei meir.
Það líf kemur aldrei aftur,
sem einu sinni deyr.
(Halldór Kiljan Laxness.)
Kolbrún.
Þetta eru erfiðir tímar, það er svo
sárt að kveðja þann sem maður elsk-
ar. Hugsanir og minningar á fleygi-
ferð í kollinum á mér og samt er ég
svo dofin.
Mínar fyrstu minningar um þig og
Úlla eru þegar ég var í pössun hjá
ykkur á Selvogsgrunninum og Fríða
var þá nýfædd. Mömmu og pabba
hefur þá vantað pössun, sem gerðist
nú ekki oft, og þið tekið það hlutverk
að ykkur.
Næst man ég eftir ferðalagi til
ykkar þegar þið bjugguð á Gufuskál-
um og þá voruð þið orðin fjögur, því
Bjarni var þá fæddur.
Birna mín, þú varst ekki bara
frænka mín heldur líka góð vinkona
og að hluta til fóstraðir þú mig, alveg
frá því ég og pabbi minn, hann Gísli,
fórum að venja komur okkar austur
til ykkar Úlla og barnanna.
Það var eftir að hún mamma Þura
dó og þá var ég tíu ára gömul og enn
hafði þá bæst í barnhópinn því Björn
var þá nýfæddur og mér þótti alltaf
undurvænt um þann dreng.
Og ég man að ég bað þig, Birna
mín, um að ef þú ætlaðir að eiga fleiri
börn, að bíða aðeins með það, því
Bjössi væri svo lítill. Svona hugsaði
ég nú þegar ég var tíu ára.
Þetta byrjaði með heimsóknum,
ýmist um jól eða páska, síðan bætt-
ust sumrin við og loks var ég farin að
vera hjá ykkur meira og minna allt
árið, og þannig var það í um sex ár.
Þú kenndir mér svo ótal margt, ég
hafði skyldum að gegna eins og hin
börnin og þó ég, litla dekurrófan úr
Reykjavík, væri sundum hundfúl yfir
þessu, þá lét ég mig nú hafa það.
Enda lærði ég það sem ég kann í
dag og snýr að heimilishaldi af þér.
Þú varst þvílík fyrirmyndarhús-
móðir og mín fyrirmynd í svo mörgu.
.Ég man þegar við sátum þrjár
saman í gula hornsófanum, þú, Fríða
og ég, og hekluðum þessi líka fínu
„lopaponsjo“, og vorum heldur betur
stoltar með afraksturinn.
Ferðirnar austur til ykkar, eftir að
ég fór að eiga mín börn, voru eins og
vítamínsprauta fyrir mig og fylltu
mig orku og þú áttir alltaf góð ráð
fyrir mig og stappaðir í mig stálinu.
Og hún Sigga stjúpa mín sagði við
mig, þegar hún vissi að ég var á aust-
urleið: „Jæja, á nú að fara að heim-
sækja Sælustaði?“
Það, meira en annað, segir hvað
mér fannst gott að koma til ykkar og
börnin mín nutu þess líka.
Það er nær óhugsandi að ferðir
okkar í Kringluna eða á Laugaveg-
inn, „að dressa okkur upp“, skuli ekki
verða fleiri, en ég get lofað þér því,
Birna mín, að þú verður í huga mér
næst þegar ég fer á Laugaveginn.
Elsku Úlli. Missir þinn er mikill.
Elsku Fríða, Bjarni, Bjössi, Ragna,
Katla, Kolbrún Birna, Júlíus Freyr,
Jóna og Nína mín, Kolla og Palli: Ég
sendi ykkur öllum mína innilegustu
samúðarkveðju og ég veit að þið
munuð styrkja hvert annað á þessum
erfiða tíma.
Elsku Birna mín, takk fyrir að fá
að vera hluti af þínu lífi. Fyrir það er
ég óendanlega þakklát.
Megi englarnir geyma þig.
Þín,
Guðrún Jóna.
Kveðja frá
Soroptimistaklúbbi
Austurlands.
Birna Björnsdóttir, systir okkar í
Soroptimistaklúbbi Austurlands, er
látin eftir harða baráttu við illvígan
sjúkdóm. Birna var ein af stofnfélög-
um klúbbsins okkar fyrir tæplega
fimm árum og tók hún virkan þátt í
því að vinna að stofnun hans. Birna
var strax á fyrsta árinu kosin til emb-
ættisverka innan klúbbsins og vann
hún verk sín með sæmd, ábyrgð og
jákvæðni sem verkefnastjóri. Efst í
huga Birnu var jafnrétti og staða
konunnar en þau málefni eru ein af
mörgum markmiðum Soroptimista.
Birna var alltaf kát og sagði
skemmtilega frá. Það er okkur
klúbbsystrum hennar dýrmætt núna
að hafa hlustað á frásögn hennar af
uppruna sínum, fjölskyldu sinni og
fyrstu árunum á Eiðum. Frásögn
hennar var í senn fræðandi, lifandi og
skemmtileg.
Birna greindist með krabbamein
fyrir rúmlega einu ári og barðist hún
hetjulega allan tímann. Mikið veik
kom hún til okkar á fundi á milli þess
sem hún fór í lyfjameðferðir til
Reykjavíkur. Hún bar sig alltaf vel,
klædd í sitt fínasta eins og henni
einni var lagið. Aðeins í haust hefur
hana vantað á mánaðarlega fundi
okkar. Skarð hefur nú myndast í
unga klúbbinn okkar við fráfall Birnu
en saman eigum við góðar minningar
um sanna bjartsýnissystur. Við
klúbbsysturnar sendum fjölskyldu
hennar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð að taka
vel á móti henni og hugga alla þá sem
sakna og syrgja. Kæra systur kveðj-
um við með ljóði Guðrúnar Jóhanns-
dóttur frá Brautarholti.
Ég kveð þig, hugann heillar minnig blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
✝ Halldór B. Jóns-son fæddist í Ön-
undarfirði 27. nóv-
ember 1950. Hann
lést á sjúkrahúsi
Keflavíkur 22. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Jónsson, f. í
Neðri-Breiðadal 20.
apríl 1898, d. 6. sept-
ember 1967, og Elín
Tómasína Sigríður
Hólmgeirsdóttir, f. í
Tungu í Firði í Mos-
vallahreppi 7. mars
1907, d. 25. janúar
1967. Halldór var
yngstur af fimm
systkinum; hin eru
Hólmgeir, f. 1931,
Jón Friðgeir, f. 1932,
Elín Kristbjörg Sig-
ríður, f. 1940, og
Magnús Hilmar, f.
1948.
Útför Halldórs
verður gerð frá Selja-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Halldór, með þessum línum viljum
við kveðja góðan vin.
Dóri, við söknum þín á sambýlinu
þar sem þú ert búinn að búa síðan
vorið 1981. Þú varst alltaf svo glaður
og glettinn og vildir hafa reglu á hlut-
unum. Síðasti mánuðurinn þinn var
þér erfiður en stundum kom gamli
Dóri í gegnum veikindin og það brá
fyrir kímninni þinni.
Elsku Dóri, góður Guð hefur nú
tekið þig til sín og létt af þér sjúk-
dómskvölinni.
Kærar kveðjur og þökk fyrir sam-
fylgdina.
Marel, Elva, Guðmundur, Hösk-
uldur og starfsfólkið í Giljaseli 7.
Mig langar að minnast með örfáum
orðum vinar míns Halldórs.
Vinátta okkar hefur staðið í um 40
ár. Halldór var afar ljúfur og
skemmtilegur, en fastur fyrir ef hann
vildi hafa hlutina öðruvísi en til stóð.
Halldór fylgdist mjög vel með öllum
þjóðmálum og vissi oft hluti sem fóru
framhjá okkur hinum í amstri dags-
ins. Hann hlustaði líka á ákveðna stöð
í útvarpi og horfði á Rúv í sjónvarpi
og vei þeim sem voru að hringla í
stöðvunum. Hann fylgdist vel með
tímanum, var alltaf með dagbók og
staðsetti hluti í tíma og vissi allt um
vinnuskýrslur starfsfólks. Halldór
var mjög liðtækur og sá um að halda
ákveðnum hlutum í lagi og gegndi
stöðu húsvarðar á heimilinu. Eitt var í
fari Halldórs sem aldrei var hægt, að
fá hann til að segja já eða nei ef spurt
var, þá var það kannski eða ætli það
ekki eða eins og þú sagðir áðan, þessu
hélt hann alveg meðan kraftar entust.
Halldór hafði góða kímnigáfu og
mikla tæknikunnáttu, var læs og
mjög sjálfbjarga. Það fór að draga af
Halldóri fyrir um það bil tveimur ár-
um og var heilsufarið orðið afar bág-
borið þegar kallið kom.
Að lokum vil ég þakka þér sam-
fylgdina Dóri minn og votta aðstand-
endum þínum samúð mína.
Kveðja,
Sonja Knútsdóttir þroskaþjálfi.
Halldór B. Jónsson okkur hvar þú ólst upp. Það var frá-bært að sjá hvernig það geislaði af
þér þegar þú rifjaðir upp minning-
arnar sem þú áttir af þessum stað og
því mun ég aldrei gleyma. Ég vil
þakka þér fyrir allar þær frábæru
stundir sem ég fékk að vera með þér.
Hjá þér fékk ég að kynnast því
hvernig er að eiga afa. Ég mun líka
fara eftir því sem þú sagðir við mig
þegar við kvöddumst í síðasta skipti,
þegar þú kysstir mig og knúsaðir og
sagðir: Hafðu það gott.
Ég vona að þér líði vel núna hjá Ár-
nýju systur þinni sem þú talaðir svo
mikið um og veit að þú munt alltaf
vaka yfir mér og Halldóri. Ég vil
enda á því að skrifa nokkrar línur úr
uppáhaldslaginu þínu, Undir blá-
himni, sem þú spilaðir oft þegar við
komum í heimsókn.
Ég vil dansa við þig meðan dunar
þetta draumblíða lag sem ég ann.
Meðan fjörið í æðum funar
og af fögnuði hjarta mitt brann.
Og svo dönsum við dátt þá er gaman
meðan dagur í austrinu rís.
Og svo leiðumst við syngjandi saman
út í sumarsins paradís.
(Magnús Kr. Gíslason)
Guð geymi þig og gefi þér frið.
Þín
Kristín Ómarsdóttir.
Dóri föðurbróðir okkar og fjöl-
skyldan hans voru stór þáttur af lífi
okkar systkinanna þegar við vorum
lítil. Það var ekki langt á milli heimilis
okkar og þeirra auk þess sem afi okk-
ar og amma bjuggu síðustu æviárin í
Víðigerði og hjá þeim dvöldum við
oft. Í Víðigerði byggðu Dóri og Helga
upp og ráku til margra ára verkstæði,
bensínstöð og sjoppu og undir það
síðasta, áður en þau fluttu suður, var
þar gistiheimili. Þegar við vorum lítil
var í Víðigerði símstöð sem amma
okkar vann á og seinna mamma auk
fleiri kvenna úr sveitinni. Á þessum
tíma var Víðigerði nokkurskonar
miðpunktur Víðidalsins þar sem
bændur hittust um leið og þeir létu
Dóra og Sæmund gera við vélarnar
sínar. Í minningunni átti Dóri alltaf
flottustu bílana og allskonar dót sem
okkur fannst alveg rosalega magnað.
Hann átti til að mynda langflottasta
Land Rover-jeppann í sveitinni,
merktan FÍB með Gufunesloftneti
svo löngu að það virtist ná endalaust
upp í loftið. Jólaboð voru mikilvægur
þáttur og mikið var lagt upp úr að
fjölskyldurnar mættu hvor hjá ann-
arri, stundum svo mikið að eftir á að
hyggja er spurning hvort þetta hafi
ekki einungis verið skemmtun feðra
okkar við að leika sér í snjó og ófærð.
Þeir áttu nefnilega báðir alveg eins
snjósleða og alveg eins talstöð. Ein
jólin munum við þegar við fórum á
Lödu Sport í snjókomu og ófærð í
jólaboðið. Blint var og pabbi keyrði
að minnsta kosti einu sinni út af og
við festumst nokkrum sinnum. Dóri
og Ingvar voru í stöðugu talstöðvar-
sambandi við okkur og komu á móti á
snjósleðanum og hjálpuðu til við að
moka og ýta Lödunni og þegar komið
var að Messuhólnum þurftum við að
ganga snjóinn í klof út að Land Ro-
vernum hans Dóra sem stóð úti við
þjóðveg. Síðan þurfti að basla aftur
heim með tilheyrandi vandamálum,
snjómokstri og talstöðvarsambandi.
Dóri og Helga fóru líka oft til Kan-
arí sem var afar sjaldgæft á þessum
árum. Þaðan komu þau með margt
fallegra muna og fannst okkur annað
eins dót varla geta verið til nema hjá
fínu fólki í útlöndum. Okkur fannst til
dæmis nammið sem þau keyptu í út-
löndum mjög framandi og gott og við
höfðum bara hreinlega aldrei séð
annað eins. Dóri fylgdist vel með og
oft gaf hann sér tíma til að setjast nið-
ur og segja okkur sögur og fréttir af
mönnum og málefnum og hlutum
sem hann hafði upplifað. Þessu höfð-
um við mjög gaman af.
Eftir að Dóri og Helga fluttust til
Reykjavíkur fannst okkur ansi tóm-
legt í Víðidalnum og við erum viss um
að svo fannst fleirum. Dóri spurði
alltaf eftir því hvernig búskapurinn
gengi á Efri-Fitjum og almennt
fylgdist hann vel með því sem var að
gerast í landbúnaðinum. Dóri frændi
var hjartahlýr maður sem lét sér
annt um sitt fólk og fylgdist alltaf
með hvernig allir hefðu það.
Í minningunni mun hann lifa sem
elsku Dóri í Víðigerði á verkstæðinu
með tóbaksklútinn, hlæjandi og segj-
andi okkur gamansögur. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við ykkur
Helga, Ingvar, Jóhanna, Edda og
fjölskyldur auk elsku pabba okkar
sem sér nú á eftir síðasta systkini
sínu. Megi góður Guð styrkja ykkur.
Gunnar og Kristín.
Kæri Halldór. Sárt munum við
sakna þín en það er okkur huggun að
vita að nú líður þér vel. Við munum
geyma minningar um þig í hjarta
okkar. Við þökkum allar yndislegar
stundir sem við áttum með þér og
Helgu. Ber þar hæst öll ferðalögin og
góðar samverustundir heima hjá
ykkur eða okkur í Borgarnesi.
Elsku Helga, Ingvar, Jóhanna,
Edda og fjölskyldur, megi góður guð
veita ykkur styrk á þessum erfiðum
stundum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem.)
Guð geymi þig.
Inga og Jón Þórðarson.
Minn kæri vinur Halldór Jóhann-
esson er látinn.
Innst inni vissi ég að þetta væri
orðið erfitt hjá þér. Ég fékk alltaf
fréttir af þér hjá Ingvari syni þínum.
Ég kynntist þér og fjölskyldu
þinni þegar ég kom 12 ára gamall til
ykkar í Víðigerði í Víðidal til að af-
greiða bensín. Þetta var í júní 1970.
Þarna var ég í 4 sumur og alltaf var
jafngaman að koma á vorin. Eftir að
ég hætti hjá þér kom ég reglulega í
heimsókn. Ef maður var að fara eitt-
hvað norður var alltaf miðað við að
stoppa eða jafnvel gista í Víðigerði.
En svo fluttir þú suður og fórst að
vinna hjá Esso og þar hitti ég þig oft,
eins og þegar þú komst til mín í
Vöku.
Mikið þótti mér vænt um að þú
skyldir komast í 50 ára afmælið mitt í
júlí sl. Ekki fór á milli mála að þú
værir orðinn mikið veikur þá. Þetta
var í síðasta skiptið sem við hittumst.
Blessuð sé minning Halldórs Jó-
hannessonar. Kæra Helga, Ingvar,
Jóhanna og Edda. Ykkur sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Steinar Már Gunnsteinsson.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Myndir | Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar