Morgunblaðið - 07.01.2008, Blaðsíða 30

30 MÁNUDAGUR 7. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Anne-MarieSteinsson fædd-
ist í Narvik í Nor-
egi 22. október
1929. Hún lést á að-
fangadag, 24. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Dagmar Ing-
rid Kristensen, f. í
Valle Revelsöy 9.2.
1909, og August
Martin Jensen, f. í
Mo í Rana 15.5.
1906. Þegar Anne
var þriggja ára
missti hún móður sína. Hún
fluttist þá til föðurömmu sinnar,
Magna Jensen, og ólst þar upp.
Meðan stríðsátökin í síðari
heimsstyrjöld stóðu yfir dvaldi
hún í sveit norðan við Ofotfen,
en þaðan var flest af hennar
móðurfólki komið. Nítján ára
gömul fór hún að heiman til
Stokkhólms, sem átti að vera
áfangastaður á leið til Englands,
en reyndin varð sú að leiðin lá
til Íslands 1949 og á Íslandi bjó
hún alla tíð síðan.
Anne-Marie giftist 29. júlí
1949 Aage Steinsson, f. 14. októ-
ber 1926. Saman eignuðust þau
sex börn, þau eru: 1) Torfi
Steinsson skólastjóri, f. 8. mars
1950, var kvæntur Jóhönnu
Helgadóttur, f. 24. mars 1950,
og eiga þau fimm börn. Síðar í
sambúð með Helgu Nönnudótt-
ur, f. 29. jan. 1955, og eiga þau
tvö börn. 2) Árni Steinsson
framkvæmdastjóri, f. 16. febr-
úar 1952, kvæntur Kristrúnu
Gísladóttur, f. 13. ágúst 1953, og
eiga þau fjögur börn. 3) Bryndís
Magna Steinsson deildarstjóri, f.
20. júní 1953, gift Erni Eyjólfs-
syni, f. 1. nóv-
ember 1944, og
eiga þau þrjú börn.
4) Eva Dagmar
Steinsson deild-
arstjóri, f. 25. júlí
1954, gift Kristjáni
Guðjónssyni, f. 29.
febrúar 1952, og
eiga þau fjögur
börn. 5) Sjöfn
Heiða Steinsson, f.
14. mars 1957, gift
Halldóri Þorgeirs-
syni, f. 25. júlí
1956, og eiga þau
tvö börn. 6) Steinn Ágúst
Steinsson verkfræðingur, f. 20.
janúar 1959, var kvæntur Helle
Steinsson, f. 21. júní 1960, og
eiga þau þrjú börn. Ömmubörn
Anne-Marie eru 23 og lang-
ömmubörnin 19.
Anne lærði íslensku á skömm-
um tíma, svo vel að viðmæl-
endur heyrðu ekki betur en að
hún væri Íslendingur. Hún hóf
nám til landsprófs og lauk því á
Eiðum 1961. Síðan las hún utan-
skóla til stúdentsprófs, og lauk
síðar BA-prófi frá Háskóla Ís-
lands. Hún kenndi tungumál,
þýsku og dönsku, við ýmsa
skóla, eins og Gagnfræðaskól-
ann á Ísafirði, Iðnskóla Ísafjarð-
ar og síðar við Tækniskóla Ís-
lands. Hún var mikil
handavinnu- og garðræktarkona
og eftir hana liggja fjölmörg
verk, prjónuð, hekluð og út-
saumuð, ásamt silfur- og gler-
list. Mörg verka hennar skreyta
heimili barna, barnabarna og
hennar eigið heimili.
Útför Anne-Marie fer fram
frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Mig langar að minnast í fáum orð-
um yndislegrar tengdamóður minn-
ar, Anne-Marie Steinsson, sem fallin
er nú frá eftir nokkur veikindi.
Anne-Marie var norsk að uppruna,
fædd í Narvik. Hún kynntist ung
tengdaföður mínum, Aage Steinsson,
á námsárum hans í Svíþjóð. Þar
felldu þau hugi saman og fluttust til
Íslands árið 1949 þar sem þau gengu í
hjónaband. Árið 1951 gerðust þau
frumbyggjar í Kópavogi og reistu sér
hús á Meltröð 6. Húsbyggingin gekk
hægt vegna skömmtunarreglna sem
þá giltu, fjórir sementspokar voru
skammtaðir í einu. Þau fluttu
snemma inn í hálfbyggt húsið eins og
þá tíðkaðist. Árið 1955 veiktist Anne
af berklum og varð að leggjast inn á
Vífilsstaði. Yngsta barninu af fjórum,
Evu, þá tæplega ársgamalli, var kom-
ið í fóstur hjá föðurafa og ömmu sinni,
ílentist hún þar og ólst upp (og varð
síðar konan mín). Eftir margra mán-
aða sjúkrahúsvist gat Anne aftur
gengið til móts við lífið, þökk sé þá
nýrri skurðtækni og nýjum lyfjum.
Lengst af sinnti Anne fjölmennu
heimili. Alls urðu börnin sex talsins. Í
tengslum við starf Aage bjó hún í
mörg ár úti á landi, fyrst við Gríms-
árvirkjun þar sem Aage var stöðvar-
stjóri og síðan í Bolungarvík og á Ísa-
firði þar sem Aage gegndi starfi
rafveitustjóra Vestfjarða ásamt öðr-
um störfum. Anne var söngelsk og
starfaði og söng um langt árabil með
Sunnukórnum. Svo fast tengdu
barnabörn Anne hana við Ísafjörð að
þeirra á meðal fékk hún nafnið amma
Ísó og fylgdi það henni til dauðadags.
Anne var mikill námshestur og sér-
staklega lágu tungumál vel fyrir
henni. Hún talaði snemma íslensku
svo óaðfinnanlega að ókunnuga
renndi ekki grun í að hún væri af er-
lendu bergi brotin. Með fullt hús
barna ásamt skólastjórastarfi í
heimavistarskólanum við Grímsár-
virkjun tók hún landspróf á Eiðum og
síðar stúdentspróf utan skóla frá
Menntaskólanum á Akureyri, þá bú-
sett á Ísafirði og kennandi við gagn-
fræðaskólann þar auk þess að vera
með stórt heimili sem stóð opið bæði
vinum og vandamönnum. Síðar lauk
hún BA-prófi í norsku og þýsku með
kennararéttindum jafnframt því að
stunda nám í rússnesku. Seinna, eftir
að Anne fluttist aftur í Kópavoginn,
varð hún fastráðinn kennari við
Tækniskóla Íslands.
Anne var gróður- og blómakona.
Hún breytti lóðinni á Meltröð 6 úr leir
og mel í gróðurvin með sínum góða
smekk og græðandi höndum. Þá var
Anne mikil listakona, allar hannyrðir
léku í höndum hennar, hún slípaði
steina, vann silfur- og glerlistaverk
og fjöldi þessara verka prýðir nú
heimili afkomenda og vina.
Þegar börn Anne og Aage stofnuðu
til hjúskapar eitt af öðru var þeim
veitt aðstaða í húsinu í Meltröð á
meðan þau komu undir sig fótunum.
Verður það seint fullþakkað. Seinna
löðuðust barnabörnin að húsi afa og
ömmu og nutu þar nærfærinnar leið-
sagnar. M.a. kenndi Anne mörgum
barnabörnum sínum ungum að lesa
og skrifa og sagði þeim sömu seinna
til í glímu við þýska málfræði.
Henni tengdamóður minni var sem
sagt ekki fisjað saman. Henni féll
aldrei verk úr hendi og hún hafði til
að bera ómælda þolinmæði og mann-
kærleika.
Blessuð sé minning hennar.
Kristján Guðjónsson.
Hún tengdamamma mín elskuleg
lést aðfaranótt aðfangadags. Þrátt
fyrir að hún hafi verið veik undanfar-
in ár kom andlát hennar okkur öllum í
opna skjöldu. Enginn gerði sér grein
fyrir hve alvarlega veik hún var, enda
bar hún sig ætíð vel og kvartaði aldr-
ei. Það var ekki hennar stíll.
Anna María eins og ég kaus að
kalla hana var mikilhæf kona, sem lét
verkin tala, jafnframt því sem hún ól
upp 6 börn ásamt manninum sínum,
Aage Steinsson, tók hún landspróf,
stúdentspróf og í framhaldi af því tók
hún BA-próf í þýsku.
Anna María var norsk en náði
undraverðum tökum á íslenskunni og
talaði hana lýtalaust.
Já, hún tengdamamma lét verkin
tala, það sást t.d. á garðinum við húsið
hennar í Meltröð 6 sem hún sinnti
af mikilli alúð og dugnaði með sínum
grænu fingrum og smekkvísi. Eftir að
Anna María flutti frá Ísafirði í Kópa-
voginn kenndi hún þýsku við Tækni-
skóla Íslands í fullu starfi en jafn-
framt því fékk hún útrás fyrir
listhneigð sína við útsaum, glerlist,
silfursmíði, hekl og prjón og í leiðinni
spilaði hún á píanó. Anna söng líka
með Sunnukórnum á Ísafirði meðan
hún bjó þar.
Já, henni tengdamömmu féll aldrei
verk úr hendi, það og góðmennska
hennar og hógværð var hennar að-
alsmerki.
Hennar verður sárt saknað af mér
og mínum sem hún reyndist ávallt
mjög vel í mótlæti sem meðlæti. Sér-
stakar kveðjur og þakkir vil ég færa
henni fyrir hönd dóttur minnar, Hel-
enu Daggar. Þær voru miklar vinkon-
ur, fóru saman í leikhús og töluðust
við á hverjum degi.
Nýliðin jól hafa verið mjög sérstök,
verið í bland trega- og gleðijól, sorgin
hefur þjappað fjölskyldunni saman og
samveran gert okkur sorgina létt-
bærari.
Mestur er missir tengdaföður míns
Aage sem hefur misst lífsförunaut til
60 ára en hann hefur ótal góðar minn-
ingar til að ylja sér við og gera sorg-
ina léttbærari.
Við sem eftir lifum munum minn-
ast Önnu Maríu sem stoltrar dugn-
aðarkonu sem heppnaðist allt sem
hún tók sér fyrir hendur og ekki spill-
ir að við erum umkringd verkum
hennar.
Blessuð sé minning þín Anna
María.
Þinn tengdasonur,
Örn.
Mágkona mín Ann lést snemma á
aðfangadag. Atburður þessi bar sorg
og skugga á hátíð hennar nánustu
fjölskyldu og svo var um mig og mína
fjölskyldu. Um miðja síðustu öld
kynntist ég Ann eins og hún var jafn-
an nefnd. Hún, Norðmaðurinn, var
hingað komin með verðandi eigin-
manni sínum, bróður mínum. Hún
var þá ekki langskólagengin, en hafði
óvenjulegt næmi til að læra tungumál
og að aðlagast nýjum siðum. Mér er
ávallt minnisstæð ánægjuferð til
Þingvalla sem við hjónin fórum ásamt
Aage bróður mínum og Ann. Það var
ein fyrsta ferð hennar til að kynnast
landi og sögu okkar lands. Hún átti
eftir að kynnast landinu betur og bet-
ur en margur. Það átti fyrir henni að
liggja að stjórna sínu stóra heimili
víðar en í Kópavogi. Um tíma bjuggu
þau hjónin við Grímsárvirkjun, þá
bjuggu þau í Bolungarvík og síðar á
Ísafirði og loks enn á ný í Kópavogi. Á
fyrstu búskaparárum hennar hér var
almenn stjórnsýsla með ömurlegasta
móti og þurfti mikinn kjark og
nægjusemi til þess að eignast hús-
næði fyrir sig og sína, en þennan
kjark átti hún í ríkum mæli þrátt fyrir
veikindi sem lögðust þungt á hana. Á
fleiri sviðum sýndi Ann kjark, áræði
og dugnað. Þrátt fyrir að hún ann-
aðist stórt heimili hóf hún nám til
stúdentsréttinda og lagði síðan stund
á þýskunám. Hún varð síðar þýsku-
kennari við Tækniskóla Íslands og
annaðist þar kennslu í mörg ár. Iðju-
leysi var henni ekki í blóð borið og í
tómstundum aflaði hún sér þekkingar
og þjálfunar í ýmiss konar handverki
svo sem glervinnu, steinavinnu, silf-
ursmíði, útsaumi o.fl. og eru mörg
fögur verk til sem bera hæfni hennar
og listhneigð vitni. Ann var mjög
hljómelsk og hafði fagra söngrödd,
sem hún reyndar flíkaði ekki, gjarnan
hefði ég viljað heyra meira af þessum
hæfileika hennar. Eins og fyrr segir
var Ann borin og barnfædd í Noregi
og varðveitti hún alla tíð sitt þjóð-
areðli og sína tungu, en hún aðlag-
aðist Íslandi vel og varð mikill Íslend-
ingur og náði fullkomnu valdi á
íslenskri tungu. Síðari árin tóku sjúk-
dómar enn að herja á Ann og valda
fjölskyldunni áhyggjum en kjarkur
Ann var mikill og stundaði hún fram á
síðustu stund áhugamál sín eftir því
sem kraftar leyfðu. En nú hefur hún
kvatt þessa tilvist og eftir stendur
minning um sérstæða konu, sem unni
lífinu og fögrum listum. Það var ávallt
gott að ræða við Ann og ekki síst í
síma þar sem aðeins var um tal
tveggja að ræða og þá hægt að kasta
fram hugmyndum án truflana frá
öðrum. Ég veit að fjölskylda hennar
hefur nú misst sinn fjölskylduhöfð-
ingja og saknar hans, og er það bæn
mína að alvaldið styrki þau og að góð
minning muni lifa lengi.
Steinar Steinsson og Guðbjörg.
Hlý, brosmild og hæfileikarík,
þannig upplifði ég hana ömmu mína
sem ég kveð í dag. Oft hljóp ég í há-
deginu úr skólanum í mat til ömmu en
hún átti alltaf eitthvað góðgæti. Einn-
ig var hún dugleg að hlýða mér yfir
þýskar sagnir. Það var svo gott að
vera hjá henni, rólegheitin og hlýleik-
inn varð til þess að ég steinsofnaði í
sófanum hjá henni á meðan hún
dundaði sér við að prjóna. Hún var
alltaf með eitthvað fyrir stafni, lista-
maður mikill.
Ég man líka alltaf þegar ég var á
yngri árum hvað það var mikil til-
hlökkun að fara í heimsókn til ömmu,
hlaupa úti í garði með Perlu og stelast
til að gefa henni nammi, ég sagði
samt ömmu aldrei frá því þó hún hafi
nú eflaust vitað það.
Það var sárt að heyra tíðindin á að-
fangadagsmorgun og tómleikinn sem
ég upplifði yfir möndlugrautnum var
mikill. Í sjálfu sér trúi ég því ekki enn
að hún sé farin. Hún mun alltaf eiga
sérstakan stað í huga mér. Elsku afi,
Guð veiti þér styrk til að takast á við
sorgina, missir þinn er mikill.
Kveðja,
Tryggvi.
Það gerðist svo hratt þegar hún
amma Ísó fór frá okkur aðfaranótt
aðfangadags, að maður er varla búinn
að átta sig á þessu ennþá. Þessi
hressa kona sem var elskuð af svo
ótrúlega mörgum og af svo stórri fjöl-
skyldu. Ég man þegar ég var lítil,
hvað ég hlakkaði alltaf til þegar ég fór
í bíltúr með mömmu og hún sagðist
ætla að koma við hjá ömmu. Það var
alltaf nóg að tala um og amma sýndi
manni alltaf svo einlægan áhuga og
vildi fyrir alla muni vita hvað væri á
döfinni hjá manni hverju sinni. Það
var alltaf svo gott að koma inn í
hlýjuna til ömmu. Hún átti alltaf nóg
af kökum og kleinum og bakaði bestu
súkkulaðiköku í heimi!
Ég man hvað mér fannst líka gam-
an að fá að koma inn í herbergi til
ömmu og sjá alla steinana sem hún
hafði slípað og alla glermunina sem
hún gerði og voru svo fallegir.
Amma var svo ótrúlega handlagin
og sat aldrei aðgerðarlaus. Svona
duglegar konur eins og hún finnast
ekki á hverju strái. Maður fékk oftar
en ekki eitthvað fallegt prjónað frá
henni í jólagjöf. Hún saumaði heilu
teppin, bjó til fallegar glerskálar og
gerði sér lítið fyrir og prjónaði það
sem henni datt í hug handa barna-
börnunum og jafnvel barnabarna-
börnunum. Ef maður vildi öruggt
umhverfi og rólegheit þá var amma
alltaf til staðar.
Aðfangadagur var erfiður daginn
eftir að amma fór frá okkur. Það
vantaði svo stóran part í möndlu-
grautarhádegið á Meltröðinni. En ég
veit að amma var þarna með okkur,
þrátt fyrir að við sæjum hana ekki.
Við söknuðum hennar öll og þarna
áttaði maður sig ennþá betur á því
hvað hún var ómissandi.
En nú er amma orðin að stjörnu
eins og stóra systir mín sagði syni sín-
um þegar amma dó, fallegri, stórri og
skærri stjörnu þarna einhvers staðar
uppi á himninum hjá Perlu fallega
hundinum hennar og þar fylgist hún
vel með sínum nánustu sem hugsa
hlýtt til hennar allar stundir.
Ég mun sakna hennar ömmu og ég
vildi að ég hefði verið duglegri að
heimsækja hana síðasta árið. En ég
mun biðja til hennar og hugsa vel til
hennar. Mér þótti afskaplega vænt
um hana eins og öllum öðrum sem
voru svo heppnir að fá að kynnast
henni. Hvíli hún í friði.
Hólmfríður Kristjánsdóttir.
Ástkær amma okkar, Anne-Marie
Steinsson, féll frá aðfaranótt aðfanga-
dags eftir að hafa veikst skyndilega.
Við stórfjölskyldan vorum á leið til
hennar í boð klukkan tólf á hádegi
sama dag til að borða saman möndlu-
graut og fara í leiki til að stytta stund-
irnar fram að jólahaldi klukkan sex
en það hefur verið hefð hjá fjölskyld-
unni í gegnum árin.
Sem betur fer vorum við svo hepp-
in að hitta hana daginn áður eða
tveimur dögum áður en hún féll frá en
það var okkur huggun þar sem mörg
okkar höfðu ekki hitt hana lengi
vegna anna eða dvalar erlendis. Þá
var hún hress og undirbjó jólin eftir
því sem heilsan leyfði, tók á móti
gestum með kaffi og með því að afi
gerði áætlanir um uppsetningu á hill-
um fyrir glermunina hennar. Mikil
sorg ríkti í grautnum án hennar en
jafnframt friðsæld og það var gott að
fá tækifæri til að minnast hennar öll
fjölskyldan saman.
Amma á Ísó eins og við kölluðum
hana þrátt fyrir að hún væri löngu
flutt í Kópavoginn var okkur ávallt
traustur klettur sem við gátum leitað
til ef okkur vantaði samastað eða
hjálp við heimalærdóminn. Hjá henni
ríkti ávallt kærleikur og ró og það leið
varla sú stund sem hendur hennar
voru ekki iðnar við að skapa eitthvað
fallegt, hvort sem það voru vettlingar,
rúmteppi eða fallegir munir úr gleri
sem hún gaf gjarnan einhverjum í
fjölskyldunni.
Þrátt fyrir norskan uppruna var
hún betri í íslensku en við flest enda
mikil tungumálamanneskja og ekki
mátti heyra á rómnum að hún væri
norsk. Hún var ávallt bakandi eitt-
hvað gott og bakaði bestu brúnköku í
heimi; engum hefur tekist að gera
hana eins þó farið sé eftir sömu upp-
skrift. Ekki skal vanmeta ömmu sem
kann að baka góða brúnköku fyrir
börn sem eru að alast upp, slík amma
er ómetanleg. Amma, brúnkakan
hennar og þolinmæði við að hlýða yfir
fyrir próf skiptu sköpum fyrir ein-
kunnir okkar og gerðu lærdóminn
skemmtilegri.
Hún kenndi okkur að prjóna þótt
við værum misgóðir nemendur og gaf
okkur ávallt tíma enda nærði hún allt
og alla í kringum sig hvort sem það
var fólkið hennar, dýr eða plöntur.
Garðurinn hennar var alltaf fallegur
því hún var ekki bara handlagin held-
ur líka með græna fingur sem hleyptu
lífi í öll blóm. Hún var ávallt viðbúin
með garðverkfæri í Skódanum ef fal-
leg villt blóm yrðu á vegi hennar um
landið sem hún gróðursetti síðan í
garðinum sínum. Ást hennar á blóm-
um var svo mikil að það var einstak-
lega gaman að tína þau handa henni
því hún gladdist svo óheyrilega mikið
hvort sem það var villtur vöndur úr
náttúrunni eða fágaður úr dýrri
blómabúð.
Elsku amma okkar, þú hefur gefið
okkur svo margt og þú munt ávallt
vera okkur góð fyrirmynd og inn-
blástur. Við erum þakklát fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir okkur og sér-
staklega vinskap þinn við systur okk-
ar og frænku, Helenu Dögg, sem þú
reyndist besta vinkona. Þið áttuð fal-
legt samband og töluðuð næstum
daglega í síma. Þú varst stór partur
af lífi hennar og hún saknar þín mikið.
Við finnum að hjá þér ríkir friðsæld
enda getur þú sátt við unað, þú gerðir
svo margt rétt.
Bless amma.
Elín, Róbert, Helena
Dögg og Anna María.
Kveðja frá samstarfsfólki og
vinum í Tækniskóla Íslands
Það var mikill happafengur þegar
Anna Steinsson gerðist þýskukennari
við frumgreinadeild Tækniskóla Ís-
lands haustið 1979. Hún hafði mikla
reynslu af kennslu því að hún hafði
kennt við Iðnskólann á Ísafirði en þar
var starfrækt frumgreinadeild sem
eins konar útibú frá Tækniskólanum.
Kynni okkar Önnu urðu ekki mikil á
meðan hún var fyrir vestan enda
reyndi meira á samskipti hennar við
umsjónarkennarann í þýsku. Ekki fór
þó á milli mála að þar var traustur
starfsmaður. Svo vildi til að kennara
vantaði í þýsku við skólann hér syðra
og úr því að Anna og Aage voru að
flytjast suður þótti sjálfgefið að leita
til hennar um kennslu. Hér starfaði
hún við skólann í fimmtán ár við frá-
bæran orðstír.
Frumgreinadeildin var skipulögð
sem undirbúningur að háskólanámi
fyrir iðnaðarmenn eða fólk með svip-
aða menntun. Tungumálakennarar
fundu fyrir því að nemendur lögðu
meiri áherslu á stærðfræði og raun-
greinar en tungumál. Það hefur lík-
Anne-Marie
Steinsson