Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.03.1911, Side 17

161
þarf þá eigi að verða meira handahóf en nú á sjer stað
með þvegnu ullina, þar sem hún er þegar flokkuð.
Hugsanlegt er og, að féngizt geti einhver handhæg ráð
til að finna út óhreinindahlutföll ullarinnar, að sínu leyti
eins og fitumagn rjómans er ákveðið með auðveldri að-
ferð á rjómabúunum.
Fjársparnaðurinn, við heimaverkun ullarinnar, er ekki
með betri rökum festur, en sparnaðurinn við heima-
smjörverkunina var, á sínum tíma. Skipting vinnunnar, á
þann hátt, að æfðir menn, með beztu áhöldum, og að-
stöðu, undir góðri verkstjórn, taka við af óæfðum mönn-
um, með vondum áhöldum í slæmri aðstöðu og án ept-,
irlits, hlýtur að spara ákaflega mikinn tíma og timinn er
peningar.
Á hverju sveitaheimili er vissulega nóg að starfa, og
meira en það, handa hverjum verkfærum manni, konu
sem karli, á sumardögunum, milli rúnings og sláttar. Nú
er það svo, nær því á hverju landbúnaðarheimili, að
verkun ullarinnar og flutningur hennar í kaupstað hindr-
ar ekki að eins jarðabótastörfin, heldur seinkar heyskap-
arbyrjun, og tefur heyvinnu, þó byrjuð sje, því víða
eru bændur ekki lausir við ullina fyr en sláttur er byrj-
aður.
Óþarfar tafir frá heyskapnum eru stórtjón, eins og
flestir munu viðurkenna.
Pað myndi því reynast mikill hagnaður að því, á báð-
ar hliðar, fyrir sveitabændur og kaupstaðarbúa, að koma
þessum verkaskiptum á. Á ullarverkunartímanum fæst
opt fremur ódýr vinna í kauptúnunum, og þarf síður
en svo að sjá eptir því, að kvennfólkið þar fái eitthvað
þarflegt að starfa. Breytingin leiddi því til aukinnar fram-
leiðslu í landinu, hún stefndi í rjetta hagfræðisátt fyrir
þjóðina í heild sinni, og er það stór kostur við hverja
breyting sem er.
Önnur tillaga S. E., um opinbert eptirlit, þarf að kom-
12