Skinfaxi - 01.03.1912, Síða 2

18
SKINFAXI
íslandi leggur náttúran heita vatnið til
ókeypis, svo að læra má sund bæði sum-
ar og vetur. Við höfum alt sem þarf:
þörfina og ráðin til að bæta úr meininu.
Við höfum fólkið, sem vill læra, við höf-
um vatnið, og við höfum sundkennara jafn-
færa stéttarbræðrum þeirra erlendis, þó að
þeir sáu fáir enn. Hvers þarf þó nema
hefjast handa? Eða eigum við að láta
alla æfina Ienda í glamri, rifrildi, og skömm-
um um eitthvað það, sem aldrei kemur, og
sem engu mundi breyta, þó það kæmi, eins
og við sjáum til sumra manna kringum
okkur? Nei, það gerum við aldrei. Við
sjáum of vel til hve lítils það leiðir.
Margir hafa hafist handa, þar á meðal
U. M. F. R. Það hefir munað vel eftir
sundinu. Það hefir bygt Sundskálann, það
hefir gefið sundbikar íslands. Og það hef-
ir haft í þjónustu sinni einn hinn færasta
sundkennara á landinu, Björn Jakobsson.
Og nokkuð hefir áunnist. Björn hefir
kent sund í Skerjafirði, við Rvík, tvö und-
anfarin vor. Þar hafa margir Ungmenna-
félagar lært, en kuldinn hefir dregið úr til
muna. Vorin eru nú oftast köld, og sjór-
inn verður þá kaldur líka. Menn þola
ekki langdvöl í vatninu, og njóta sín mið-
ur en þarf, meðan tökin eru að verða
ósjálfráð.
En hversvegna nota mennirnir ekki Laug-
arnar, þar sem synda má stundum saman
um háveturinn ? Ungmennafélag Reykja-
víkur hefur þrábeðið um að mega nota
þær fyrir sinn ílokk; það befir ekki rétt
út einn fingur til að amast við þeim, sem
þar kenna sund áður; það biður aðeins
um leyfi að fá að nota Laugarnar örlitla
stund á dag fyrir sína menn, og sinn kenn-
ara. En því er neitað. Áreiðanlega er
það ekki af áhuga fyrir sundlistinni, því
að enginn sýnilegur skaði væri það þeirri
íþrótt, þó að B. J. fengi leyfi til að út-
breiða þær sundtegundir hér á landi, sem
hann einn kann og getur kent.
Hér má ekki láta staðar numið; Ung-
mennafélögin verða að knýja á, þangað
til Laugunum er lokið upp fyrir þeim-
Ungmennafélögin, einkum þau sunnlenskuv
verða eins og nú hagar til að hafa sund-
skóla hér í Rvík. Hér verður að æfa
sundkennarana svo vel, sem nokkur
kostuj' er á, og þá mun varla bætt á að
langt líði áður en sundíþróttin verður al-
menningseign í landinu.
Margar raddir bafa nú þegar heyrst af
Suður- og Vestur-landi um, að menn væru
í þann veginn hrinda sundmálinu áleiðis í'
þessa átt. Félögin eiga að hefjast handa
nú þegar, undirbúa sundstæði í vor, senda
áskoranir til Fjórðungsstjórnar Sunnlend-
ingafjórðungs um að beitast fyrir málinu,.
og helst að fá fjórðunginn til að veita
styrk nokkurn til ferðar og dvalar þeim,.
sem félögin senda. Mörg félögin mundu
áreiðanlega styrkja sendimenn sína að>
nokkru. En fjórðungsstjórn ætti nú þegar
að gera alt sem í hennar valdi stendur-
til að fá Laugarnar til afnota nú f
vor og tryggja sér sundkennara. Þelta
mál er litilfjörlegt, ef litið er á kostnaðinn,.
en stórmál, ef gætt er að öllum þeim
hollu alleiðingum, sem munu fylgja rétt-
um framkvæmdum. Og ætíð þegar svo eiv
ber mönnum að byrja framsóknina frem-
ur i dag en á morgun.
J. J.
Bréf frá Vesturheimi.
Wynyard 12. Des. 1911.
Kæru vinir og félagar í U. M. F. R.-
Eg skrifa ykkur þetta bréf, svo að þið
skulið sjá, að hefi ekki gleymt félagi. okk-
ar, né þeim ábugamálum, sem við viljum
og reynum að berjast fyrir, allir og einn.
Og þá er fyrst að þakka alt gamalt og
golt, gleðina og alvöruna í starfinu, áhyggj-
ur og sólskinsbletti, sem hugsjónabaráttu
eru jafnan samfara.
Og svo þakka eg einnig fyrir hið nýjar
óminn sem hingað hefir borist í bréfunr