Skinfaxi - 01.06.1914, Blaðsíða 13

SKINFAXI
83
Félagsmál,
Fjórðuugsþlng1 Sunnl.
var haldið í Rvík 14. og 15. maí. Um
35 fulltrúar mættir, flestir úr Borgarfirði,
Mýrum, Rvík og Arnessýslu. Enginn
fulltrúi var úr Rangárvalla né Skaftafells-
sýslu, og mun kostnaður og fjarlægð hafa
valdið. Mesta málið voru hin margum-
ræddu fjórðungaskitti. Var þingið þeim
fylgjandi, með þeim skilyrðum, sem greind
eru í fundarskýrslunni. Munu flestir telja
að þar með só sæmilega úr málinu ráðið.
Þeir sem skilja vilja, sigla sinn eigin sjó;
hinir verða eftir, í sömu skorðum og áður.
íþróttauiótið.
Talsverð óánægja var víða í U. M. F. yfir
að eigi gætu aðrir tekið þátt í íþróttamót-
inu, en þeir sem væru í I. S. I. Þing
Sunnlendinga skoraði á stjórn I. S. I. að
veita undanþágu í þetta sinn og leyfa öll-
um U. M. F. sem óskuðu að taka þátt
i mótinu. Hefir I. S. I. tekið málinu greið-
lega, og orðið við beiðninni, í öllum aðal-
atriðum. Almenn ósk mun það meðal
U. M. F. að U. M. F. í. geti gengið inn í
I. S. í. í einni heild, eða þá a. m. k.
fjórðungarnir.
Heima og erlendis.
Sól í bælnn.
Undarleg villa er það í mörgum sveit-
um, að byrgja sólina að mestu úti úr hi-
býlunum, og þó er það gert. I dölum
sem ganga frá norðri til suðurs, og raun-
ar víðar, eru að jafnaði engir gluggar á
suðurhlið bæjarhúsanna; baðstofugluggarn-
ir snúa þá upp að fjallshlíðmw, en stofu-
og skemmugluggarnir fram í dalinn. Þetla
sýnir að margir menn eru hræddir við
sólina, að þeir reyna að forðast hana sem
mest. Þó gerir sólin ekki annað til miska,
þar sem henni er hleypt inn úr suður-
átt, en að drepa sóttkveikjurnar, hreinsa
loftið, lífga og fjörga fólkið, og hita her-
bergin ókeypis margan kuldadag. I borg-
unum hefir reynslan kent fólki að meta
sólina réttilega, og sækjast flestir menn
þar eftir að hafa íbúðir móti suðri, þótt
margir verði að sætta sig við norðrið og
sólarleysið. En í sveitinni geta allir bygt
svo, að gluggar á mannahíbýlum viti gegn
suðri.
Bannlögln.
Þau ganga i gildi aðfullu eftir eitt miss-
iri, liðlega. Mótstaðan gegn þeim var svæs-
in i fyrstu. Þá héldu andbanniugar út
blaði, sem drepa átti bannlögin. En þjóð-
in studdi það ekki, og það sannfærði ekki
þjóðina. Við þessar siðustu kosningar
mun enginn opinber bannfjandi hafa kom-
ist á þing. Og langflestir þingmenn lýstu
yfir þeim vilja sínum, að þeir vildu gefa
lögunum tíma til að reyna sig. En haft
er á orði, að andbanningar, hugsi sér lög-
brotsleiðina, að brjóta lögin með almenn-
um samtökum. Eiga þá tugir eða jafn-
vel hundruð manna „að fara á túr“ sam-
an, vera svo margir, að lögreglan fái ekki
við neitt ráðið. Að brjóta lög þannig er
hrein og bein uppreist, það er að slíta þau
bönd, sem halda saman siðuðu mannfélagi,
það er byrjun sannarlegs stjórnleysis. Þeg-
ar svo er farið að með ein lög, er óvand-
ari eftirleikurinn. Hvað segðu andbann-
ingar, ef aðrir menn létu greipar sópa um
eignir þeirra, meðan þeir eru á „túrnum“,
jafnvel þeirra dýrmæta „síðasta dropa“?
Það má taka sig saman um að brjóta
fleiri lög en bannlögin. En um leið og
trygging og öryggi laganna er horfið, þá
er líka svift burtu undirstöðu siðaðs félags-
lífs. Þá láta menn „hendur skifta“, þá er
villidýrið sett i æðsta sætið.
Meðan andbanningar halda fram skoð-
unum sínum á Iöglegan og friðsamlegan
hátt, hafa bannvinirnir einir verið til varn-