Skinfaxi - 01.12.1916, Blaðsíða 6

134
SKINFAXJ
verðina gildir það sarna, sem um bakverð-
ina, hvað ataókn snertir; eiga þeir aldrei
allir í senn, þó að mikið liggi við, að ráða
að þeim leikmanni, er kemur með knött-
inn, heldur skal einn þeirra gera það, sá
sem næstur er í það sinn; verk hinna er
þá að taka á móti knettinum og reka
hann. ef færi gefst, og síðan skila til sinna
manna. Oft getur staðið svo á, þegar mót-
herjar fylgja vel á eftir knettinum, að eigi
sé tækifæri fyrir framverðina að reka knött-
inn; verða Jieir þá að koma honum frá
sér snarlega a annan hátt. Gæti þá kom-
en að vítateigsmörkum mótherja. Tapi
framherji knettinum, þá er það starf fram-
varðar, að sækja knöttinn og hjálpa hon-
um til að halda við sókninni. Mun þá
vel fara, ef framherjinn þarf þá eigi að
fara til baka, úr skotfœrinu, Ef framv.
eru samvaldir og samtaka, geta þeir að
mestu ráðið hvernig leikurinn fer fram,
hvort hann verður smá- eða stórspyrntur,
hvort framsóknin verður áköf eða dott-
andi, eða leikurinn fjörugur og hrekkja-
laus. Miðframvörður skal, eins vel og
hann best getur, „vakta“ miðframherja
Framvörður reiðubúinn til
að skalla knöttinn.
Útframherji rekur knöttinn. —
Mótherji reyriir aðhindra hann.
ið til mála að skalla knöttinn frá sér í
bili, og síðan spyrna honum. Er það ein
besta vörn bakvarða og þá sérstaklega
framvarða, til að stöðva framsókn mótherja.
Ber þeim því að æfa kollspyrnur eigi síð-
ur en aðrar spyrnur leiksins. Það sem
mest á ríður fyrir framverðina, er að þeir
skili knettinum altaf til þess samherja, er
best stendur við, og hægast á um vik, en
eigi hugsunarlaust, út í bláinn. Þá er
það og, að samvinna framvarða, við bak-
verði annarsvegar og framherja hinsvegar,
verður að vera afarvel samstilt og sam-
taka, og þá síðast en ekki síst innbyrðis
samtök þeirra. Varast að nokkur sending
fari forgörðum, þ. e. lendi í flokki mót-
herja, því þá er auðsætt, að sú sending
nær eigi tilgangi sínum. Þó framverðir
séu taldir til varnarsveitarinnar, mega þeir
ekki gleyma því, að þeim ber að fylgja
vel eftir framherjum sínum, vera þeirra
stoð og stytta í framsókninni, áhlaupinu
sem þeir gera iðulega á mótherjamarkið,
en þó skulu framverðir eigi fara framar
mótflokksins og hindra samtökin við ínn-
framherjanna og bakv. við hann, en vinstri
og'.hægri framv. „vakta“ útherja mótflokks-
ins og samtök þeirra við bakverði sina.
Er þettu helsti starfi þeirra. Sá leikm.
sem oftast er valinn flokksforingi, er mið-
framviirður, og mest vegna þess, hve vel
honum er fyrir komið á leikv. Er hann
sá leikm. er mest verður að vanda til,
næst markverði, því honum ber að stjórna
og skifta leiknum þannig, að allir sam-
herjar hans hafi nóg að starfa, en þó
enginn þeirra um of. Með skiftingu leiks-
ins á ég við, að hann noti jafnt hægri
sem vinstri fylkingararminn, ofþreytti hvor-
ugan, en til þess verður hann að vera
leikfróður, hagsýnn, góður leikmaður, og
þekkja alla samherja sína, svo vel, að
hann viti, hvað þeim má bjóða. Enginn
leikm. þarf meir á leikni sinni að halda
en miðfrv., þegar hann hefur atsókn, rek-
ur knöttinn, skallar, skilar honum eða
skorar mark, þvi alt á að vera honum til
lista lagt, leiknum viðvikjandi. Það kem-