Skinfaxi - 01.02.1928, Side 13

SKINFAXI
29
legasli. Mmuli hann hafa þótt hinn álitlegasti maður,
ef hann hefði verið sæmilega til fara, eíi það var bún-
ingur hans sem gerði hann einkennilegan, framar öðru.
Vinnuföt hans, eða hversdagsbúningur var allur prjón-
aður úr tvinnuðu bandi, ákaflega grófu. Oftast voru
fötin, — brók, peysa og sokkar, sauðgrá að lit eða
bröndótt, því illa hafði verið samkembt. Öll voru fötin
svellþæfð. Brókin tók vanalega nær undir liendur, og
var svo víð að liann hafði liana oftast tvíbrotna að
framan og girti að með leðuról. Mjög oft var Jakob í
ferðalögum, einkum að vetri til; bafði hann þá allan
hinn sama búnað, en fór þá oflast í tvennar brækur,
og treyjuúlpu utan yfir peysuna, og stundum var hann
líka í olíubornum stakki, og batt að sér með snæri.
Hann bafði tvo flókahatta á böfði, saumaða saman
og bundna með snærum að vöngunum. Tvenna leður-
skó hafði liann á fótum, og voru þeir ytri sjaldan nýir,
en þó oftast vel við vöxt. Vetlingar bans voru svo stór-
ir sem nýir sjóvetlingar, þó svellþæfðir væru. Hann
batt poka um öxl, og tvihenti atgeirsstaf mikinn úr
aski með hún á enda. Rannveig hét systir Jakobs, fylgdi
hún Iionum oftast á ferðum lians og vann með honum,
þó vinnan væri meira við karla hæfi en kvenna. Rann-
veig tætli plögg öll handa ifaróður sínum. Hún hafði
verið hinn efnilegasta kona á æskuárum, en varð sinn-
isveik. Telja sumir að veiki hennar hafi verið mönn-
um að kenna.
peir sem vilja bera saman framtíðarmöguleika gáf-
aðra og atorkusamra manna, eins og þeir voru um
miðja síðuslu öld, við tækifærin sem slíkir menn bafa
nú, munu finna, að margt hefir breyst til bóta.