Skinfaxi - 01.02.1930, Blaðsíða 4

28
SKINFAXI
um skiftir. Þar er skráður sögulegur fróðleikur, sérstaklega
um Þingeyjarsýslu, og safn af ættartölum frá fyrri og siðari
tímum. — Indriði hefir lialdið fast um pennann, þær stundir,
sem hann gat slitið sig frá daglegu striti. Hann hefir, að
fornum hætti, fórnað braglistinni og íslenskum fræðum tóm-
stundum sínum og eigi hirt um, að vinna sér til nafnbótar
á bókmcnntamarkaðinum, fremur en hinir óþekktu höfundar
fornritanna.
II.
Hugur Indriða hneigðist snemma til ættfræði. Á unglings-
árum fór hann að skrifa upp ætlartölur úr kirkjubókum og
gömlum skjölum, er hann gat náð til, jafnframt því, sem hann
leitaði allra frétla hjá samtíðarmönnum sinum i þeim efnum.
Hann eignaðist mikla ættartölubók eftir fræðimanninn Jóna-
tan Þórl. á Þórðarstöðum í Fnjóskadal; og í erindi, sem hann
hefir skráð á forsíðu þeirrar bókar, kveður hann svo að orði:
„Við ættartölur yndi’ eg mér
alla mína daga.“
Indriði hefir aldrei notið skólavistar, en þcgar hann var
um tvítngt, dvaldi hann vetrartíma hjá séra Þorleifi Jónssyni
á Skinnastað, til þess að nema ensku. En klerkur var hinn
mesti fróðleiksmaður um söguleg efni; og þegar hann var
glaður og reifur, mun lndriði eigi síður hafa bergt úr þeim
brunni. — Indriði hefir samhliða unnið að því, að safna ættar-
tölum og kanna forn heimildarrit, og um nokkurra mánaða
skeið hefir hann fengið tækifæri til ])ess á þjóðskjalasafninu.
En þessum efnum má líkja við uppsprettulind, sem hefir vatns-
æðar djúpt í jörðu og víða að, og verður eigi þurausin. Og
fræðiiðkunum Indriða hefir verið háttað líkt og annarra al-
þýðumanna fyr og síðar, að þær hafa verið ígripavinna.
Búsannirnar kröfðust sinna fórna afdráttarlaust. Fyrsta ára-
tug búskaparins og fram á annan varð hann að vinna nálega
nótt með degi, eins og títt er um kappsama bændur, sem eiga
fyrir stórum barnahóp að sjá. Það tímabil voru andlegu verk-
efnin að mestu grafin og geymd, en ekki gleymd; hann hóf
þau aftur, er um hægðist, af miklu kappi.
Sumar- og hausts-störfum i sveit er þannig háttað, að ein-
ungis myrkur og nótt takmarka vinnutíma þeirra manna, sem
eiga verk sín sjálfir, og hafa ekki við aðra að metast. En fjár-
hirðingin tekur, aflur á móti, vetrardaginn allan, og kveld-