Skinfaxi - 01.02.1930, Blaðsíða 9

SKINFAXI
33
allra þeirra verkefna, sem guð liefir lagt fyrir menn-
ina. En Iivernig Iiefir okkur fslendingum tekizt, að
fullnægja þessu hoði guðs? Við verðum að játa: ver
en skyldi. Höfum við ræktað jörðina, eða gcrt ann-
að, sem að því lýtur, að gera sér jörðina undirgefna?
Við verðum líka að játa: ver en skvldi.
En hefir nú ísland nokkur þau gæði, sem við get-
um hagnýtt olckur? Jú, vissulega. Landið okkar er
auðugt af margs konar gæðum, og við getum lifað
góðu lífi af þeim, ef við gerum okkur jörðina undir-
gefna, og hlýðum þar með boði guðs.
Það þykir ætíð mikils um vert, að lönd séu fögur.
Við íslendingar megum því vera liróðugir af fegurð
lands okkar, því að enguin getur hlandast hugur um
það, að fagurt er ísland og tignarlegt á að lita. Óneit-
anlega eykur það stórmikið á fegurð landsins, að nátt-
úran fær ein að ráða, óhindruð af mannahöndum.
Ólíkt væri nytsamara fyrir landshúa, að beizla nátt-
úruöflin, en að láta þau leika lausum hala. En nyt-
semin og fcgurðin fylgjast eigi ávalt að.
fsland hefir gefið sonum sínum á öllum öldum, dýr-
mætan fjársjóð sem veganesti á lífsleiðinni. Sá fjár-
sjóður er gott uppeldi, — veganesti, sem fullnægir
hverjum manni í lífinu. fsland hcfir ætið reynst ibú-
um sínum sem hezta móðir, betri en liver mannleg
móðir getur verið, þvi að ekkert hefir meiri áhrif á
hina viðkvæmu og næmu sál barnsins en náttúran
í kring um það. Má næstum segja, að menn skapist
að miklu af umhverfinu í kringum þá, eins og menn
mótast af lífskjörum sínum. Ef til vill munu menn
nú segja, að íslenzku vetrarbyljirnir, fjöllin og tor-
færurnar beri ekki sérlegan vott um móðurlegt hugar-
far til harna sinna. En það er nú svo, að sá maður,
sem ekki mætir neinni mótdrægni í lifinu, né þarf
fyrir því að liafa, lilýtur alltaf að verða óþroskað
ómenni. Þvi að í haráttunni fyrir því, sem maður-