Skinfaxi - 01.02.1930, Blaðsíða 10

84
SKINFAXT
inn ])arf (il lifsins, þarf liann að beita oft og tíðum
öllum sínum sálarkröftum, en á þvi þroskast liann.
Annars fer honum aftur, ef hann reynir aldrei á sig;
— hann ryðgar af notkunarleysi. Hæfileg vinna, tor-
færur og mótlæti gerir menn að nýtum mönnum. En
sá, sem alltaf baðar i rósum og þarf ekki að erfiða,
verður að ómenni og lítilsigldum aumingja. Þelta er
hverri góðri móður vitanlegt, og þetla er líka vitan-
legt móðurlandinu okkar. Við vcrðum að vinna baki
brotnu fyrir nauðsynjuin lífsins; við þurfum að heyja
hildarleik við höfuðskepnurnar; við þurfum að ryðja
okkur brautir yfir fjöll og torfærur; við verðum að
lifa upp á okkar eigin spýtur. Við liöfum fáar eða
engar vélar, til að hjálpa okkur að vinna og verðum
að mestu að treysla á mátt okkar og megin. Öll þessi
harátta Islendinga i þá átt, að afla sér daglegs brauðs,
hefir stutt að því, að gera þá að nýtum og þroskuð-
um mönnum, og það eiga þeir að þakka fósturjörð-
unni ástkæru. Það er talin niikil gæfa, að öðlast
gott uppeldi, og það, að við íslendingar eigum því
láni að fagna, ef til vill frekar en aðrar þjóðir, eig-
um við íslandi að þakka. Megum við tclja mikið unn-
ið með því fyrir okkur.
Þegar upplýsingar eru gefnar um einhverja þjóð,
er venjulega getið ættcrnis hennar og forfeðra. Þyk-
ir ætið mikils um vert, að vera stórættaður, þótt um
einstaka menn sé að tala, livað þá heldur heilar þjóðir.
í æðum okkar íslendinga rennur forn-norrænt kon-
unga- og kappahlóð, hlandað vísu keltnesku blóði.
Af þeim 400 landnámsmörinum, sem Landnáma get-
ur um, voru eitthvað um 7 af hundraði konunga,
hersa og jarla synir og dætur, eða með öðrum orð-
um: 28 landnámsmenn af 400 tiginbornir. Það má
kallast mikið, þegar þess er gætt, að hinir landnáms-
mennirnir, flestir, voru göfugir og stórættaðir stór-
bændur úr Noregi. Yfirleitt má segja, að við séum