Skinfaxi - 01.02.1930, Side 20

44
SKINFAXI
lægðir á landi voru, þá er eigi að óttast, að ung-
mennafélagar norðan af Hornströndum og austan al'
Langanesi láti, vegna fjarlægðar, skeika að slcöpuðu
um Þrastaskóg.
Þá er eitt atriði enn ótalið. Á hvern hátt verður
oss kleift að afla nægra, þroskavænlegra, ungra
plantna? Það er auðleyst gáta. Eg lil svo á, að ef
vér sýnum einlægan hug og hefjumst lianda, þá beri
ríkinu skylda til, að láta af hendi við oss næg ung
tré, endurgjaldslaust, úr græðireitum ríkisins á Vögl-
um, Hallormsstað, eða Þórsmörk.
Eins má henda á að á þessu stigi málsins, mund-
um vér geta fengið ungar trjáplöntur keyptar í Nor-
egi, við vægu verði, og lel eg víst, að norskir ung-
mennafélagar mundu verða oss mjög lijálplegir í
þessu efni.
Sem stendur er Þrastaskógur liýsna glögg mynd
þjóðfélags vors. Enn standa víða fúakræklur, sem næð-
ingar niðurlægingartímabilanna hafa hlásið um, og
einkis má af vænta. En skilyrði og vaxtarmöguleikar
eru nægir fyrir liendi. —
En þrátt fyrir allt, og þólt enn verði lítl séð í Þrasta-
skógi ræktarsemi islenzkra ungmennafélaga og ást
þeirra til fósturjarðarinnar, þá hlýtur Þrastaskógur
samt, i mjög náinni framtíð, að verða sýnilegt tákn
þessa, jafnframt þvi, sem liann verður þá miðstöð
andlegrar og líkamlegrar menningar íslenzkrar æsku.
Vér vöknum til meðvitundar um þetta, eins og
alla aðra góða hluti, árið 1930.
Arngrímur Krisljánsson.
Því skal hér við hætt, að nú í vor er milcil þörf
sjálfboðavinnu ungmennafélaga i Þrastaskógi. Þá
liggur fyrir, að girða skóginn að nýju og vinna ýms-
ar fleiri umbætur. Væri illt, ef til þeirra þyrfti að