Skinfaxi - 01.02.1959, Blaðsíða 24

24
SKINFAXI
um,“ sagði konan, sem vav að linoða deig-
ið. „Hann er nú búinn að gera út af við
þær tvær, dæturnar lians Nínós bústjóra,
livora af annarri! Verið þið bara rólegar,
það líður ekki á löngu, þangað til hann
gerir þeirri þriðju sömu skil og sölsar
undir sig það, sem eftir er af reytunum
lians Nínós.“
„Er telpan sú arna dóttir Núnsíu eða
fyrri konunnar?“
„Iiún er eftir þá fyrri. En Núnsíu þótti
eins vænt um liana og hún ætti hana sjálf,
enda telpan systurdóttir hennar.“
Telpan liafði verið ósköp hrygg, en liald-
ið herkjunni með því að fitla við svunt-
una sína. Þegar konurnar fóru að tala um
hana, dró liún sig út i horn og grét hljóð-
lega. Það var henni svölun.
„Komdu hingað,“ sagði Sigdóra. „Nú er
ég búin að baka lianda þér kökuna. Vertu
ekki að gráta. Mamma er hjá Guði.“
Svo þurrkaði þá telpan augun með
krepptum hnefunum, meðan Sigdóra
stússaði eittbvað við bakarofninn.
Nú kom ein af nágrannakonunum í
dyrnar.
„Vesalings Núnsía,“ sagði hún. „Nú eru
líkmennirnir á leiðinni. Þeir i svörtu kufl-
unum fóru hérna fram bjá rétt í þessari
svipan.“
„Drottinn verji mitt bús og heimili fyr-
ir þeim. Ég er dóttir Maríu meyjar!“ liróp-
uðu allar konurnar eins og einum munni
og signdu sig um leið.
Sigdóra lók kökuna út úr ofninum,
strauk af henni öskuna og rétti hana
litlu stúlkunni. Kakan var brennandi Iieit,
og telpan tók Iiana í svuntuna sína, þok-
aði sér frá ofninum og' blés á hana.
„Hvert ætlarðu?“ kallaði Sigdóra á eftir
lienni. „Vertu liérna kyrr. Grýlubróðirinn
með svarta andlitið er heima lijá ykkur,
og hann tekur fólk og skilar því aldrei
aftur.“
Telpan hlustaði alvarleg og stóreyg. Síð-
an sagði hún þrákelknislega:
„Ég ætla að gefa henni mömmu hana.“
„Nú er mamma farin,“ sagði nágranna-
konan. „Vertu hérna kyrr og borðaðu sjálf
kökuna þína.“
Telpan settist dapurleg á þröskuldinn
með kökuna i höndunum og fór að moða
hana. En allt i einu sá hún föður sinn
koma, spratt glöð á fætur og hljóp á
móti lionum.
Menó gelck þegjandi inn, settist út í liorn
og lét hendurnar lafa niður á milli hnjánna
á sér. Hann var mjög hnugginn á svip-
inn, og varirnar voru bláhvítar, því að
hann hafði ekki bragðað mat síðan í gær.
Hann leit á konurnar eins og hann vildi
sagt hafa: Aumingja ég!
Konunum rann það svo til rifja að sjá
liann sitja þarna með svarta klútinn um
hálsinn, að þær slógu um hann hálfhring,
mélaðar upp undir olnhoga, og aumkuðu
hann í kór.
„Nefnið hana ekki!“ sagði hann hávær
og skók höfuðið og þreldegar herðarnar.
„Þessi missir er þyrnir, sem aldrei verð-
ur ryklct út úr hjarta mínu. Konan sú
arna var lireinasti dýrlingur og ég langt
frá því að vera henni samboðinn! Sein-
ast í gær dróst hún fram úr rúminu, svo
þjáð sem hún var, til að sýsla um folaldið,
af því að við erum búin að taka það und-
an hryssunni. Og ekki mátti hún heyra
það nefnt að sækja lækni. Hún vildi ekki
fyrir nokkurn mun láta mig fleygja pen-
ingum í hann og eitthvert meðalagull. Ég