Skinfaxi - 01.02.1959, Blaðsíða 27

SKINFAXI
27
frænka hinum megin við götuna og gefur
öllu gætur.“
Asninn hennar Angelu lá endilangur á
hlaðinu. Það var kaldur á honum flipinn,
og eyruri löfðu. Stundum voru verkirnir
svo sárir, að kviðurinn ýmist herptist sam-
an eða þandist út, eins og smiðjubelgur,
og þá sparkaði skepnan öllum fótum út
í loftið. Elckjan sat þarna á steini og horfði
á dýrið, hafði falið hendurnar i gráum
liærunum, var náföl í andliti og augun
þurr og á þeim örvæntingargljái.
Menó gekk í kringum asnann, þuklaði á
lionum eyrun, starði í slokknuð augun, og
þegar iiann sá, að blóð rann úr sári á
náranum, dropi eftir dropa hrundi úr þvi
og storknaði i stríðu hárinu, spurði liann
ekkjuna:
„Er viridlega l)úið að taka honum blóð ?“
Ekkjan leit á liann starandi og eins og
stirðnuðu augnaráði, sagði ekki neitt, en
kinkaði kolli.
„Þá eru engin ráð,“ sagði Menó ákveð-
inn. Og svo stóð hann og virti fyrir sér
asnann, sem lá þarna með allt teygt frá
sér og feldinn úfinn eins og á dauðum
ketti. „Þetta er Guðs vilji, Angela,“ sagði
Menó. Angelu til huggunar. „Það er úíi
um okkur bæði tvö.“ Hann settist á stein
við hliðina á ekkjunni, liafði litlu dóttur
sína milli linjánna. Og svo sátu þau þarna,
hann og ekkjan, horfðu á vesalings skepn-
una, sem annað veifið kipptist til og spark-
aði — og minnti á mann, sem er i andar-
slitrunum.
Þegar Sigdóra var búin að talca brauðin
út úr ofninum, kom hún líka þangað, sem
asninn lá, vildi rabba við þau, Menó og
Angelu. 1 för með henni var Alfífa frænka,
sem hafði farið i sparikjólinn sinn og
hundið silkiklút um ennið. Sigdóra dró
Menó afsíðis og sagði við hárin:
„Nínó bústjóri gefur þér aldrei þessa
einu dóttur, sem hann á eftir. Þú verður
að gá að því, að konurnar deyja hjá þér
eins og flugur, og svo mundi liann þá
heldur ekki fá aftur heimanfylgjuna.
Sanna er líka allt of ung. Þú getur átt
á liættu, að hún fylli liúsið af börnum.“
„Ef því væri nú að lieilsa, að það yrðu
þá drengir! En maður getur svo sem al-
veg eins átt á hættu, að það verði stelp-
ur. Það er eins og ólánið elti mig.“
„En svo er nú hún Alfífa frænka. Hún
er farin að reskjast, og hún er manneskja,
sem stendur ekki með tvær hendur tómar,
á bæði húsið og víngarðinn.“
Menó skotraði augunum til Alfifu
frænku, sem stóð með hendur á maga og
lét eins og hún væri að virða fyrir sér
asnatetrið, og svo sagði liann:
„Tja, ef manni sýndist svo, þá gæti
maður náttúrlega talað um það og velt
því fyrir sér. En ég er alltaf þessi óláns-
garmur.“
„Mundu eftir þeim, sem eiga við ólikt
meira ólán að stríða en þú, mundu eftir
þeim, segi ég!“ svaraði Sigdóra.
„Þeir eru ekki til, það þori ég að full-
yrða ! Ég fæ aldrei aðra eins konu og liana.
Ég gleymi henni aldrei, ekki þó ég gifti
mig tíu sinnum! Og ekki mun liún lieldur
gleyma henni, þessi hlessaður móðurlevs-
ingi.“
„O, híddu nú bara við, þú munt sannar-
lega gleyma henni. Og barnið gleymir
lienni líka. Hefur hún kannski ekki gleymt
henni móður sinni heitinni? Hugsaðu þér
hana Angelu, — nú er hún að missa asn-