Skinfaxi - 01.11.1967, Qupperneq 12

miðað við það sem áður var. En það
er vandi að vera ríkur, nú á þessum
„síðustu og verstu tímum,“ og erfið-
ara er það að sögn, að gæta fengis
fjár en afla þess.
Ef við gleymum íslendingnum í
sjálfum okkur, en miðum okkar
framtíðarheill við stóriðju ,,Á1“ og
,,Gúr“, á vegum útlendra auðhringa,
þá hjálpi okkur hamingjan.
Kannske er kjörorð það sem ung-
mennafélagar tóku sér í upphafi: „!s-
land allt“ úrelt slagorð ?
— Fyrir nokkrum vikum var ég á
ferð í hópi 30 ungmennafélaga, á
leið inni á öræfum Islands, þar sem
fyrirhugað var að dvelja í 2 daga og
sá grasi og áburði í uppblásturssvæði,
sem ógnuðu því gróðurlendi sem fyrir
var.
Allt í einu birtust í einni röð all-
margir tugir ungra barna á göngu og
höfðu hendur á bandi, sem myndar-
legar konur strengdu sín á milli.
Þetta voru gæzlukonur á barnaheim-
ili.
„Þetta eru falleg börn“, hrópaði
einn af ferðafélögunum. Annar sagði:
„Þetta er hörmuleg sjón“. — Báðir
höfðu rétt fyrir sér. Börnin voru fal-
leg. En það var einnig hörmulegt að
sjá þessi fallegu börn teymd á bandi
eins og ósjálfstæða og ósjálfráða ein-
staklinga.
Það er vandi að vera rík þjóð og
þurfa að ala upp yngstu æskuna á
bandi.
Islenzk æska er tápmikil, frjáls-
huga og félagslynd. Þess vegna er
þeim, sem annast uppeldi hennar,
nokkur vandi á höndum. Þess vegna
skil ég vel áhyggjur þeirra æskulýðs-
leiðtoga, sem uppgötva það einn góð-
an veðurdag, að áhugamál æskufólks-
ins hafa verið vanrækt vegna ann-
ríkis undangenginna ára. Þess vegna
óska ég austfirskum ungmennafélög-
um til hamingju með það stóra verk-
efni, sem þeir hafa tekið að sér að
leysa, þ. e. að sjá um og halda næsta
landsmót ungmennafélaganna, sem
háð verður að Eiðum næsta sumar.
Þetta er veglegt en vandasamt
verkefni. Vera má að hér á Austur-
landi finnist fólk, sem álítur að ung-
mennafélagar í þessu héraði leysi
ekki þennan vanda.
Ég fullyrði: Ykkur tekst að vinna
þetta verkefni. Austfirskir ung-
mennafélagar hafa áður sýnt, að þeir
geta gert góða hluti, ef þeir samein-
ast að settu marki. Ég minnist þess
er austfirskir ungmennafélagar komu
fjölmennir á landsmótið á Hvanneyri
árið 1943 og báru þar sigur úr bítum
í íþróttakeppninni. Ég minnist líka
með þakklæti þeirra myndarlegu
íþróttamanna af Austurlándi, er
mættu á landsmótinu á Laugarvatni
1965. Fas þeirra og framkoma öll,
undir öruggri stjórn fararstjóra
þeirra, Jóns Ólafssonar íþróttakenn-
ara, bar vitni um að hér í byggðar-
laginu er félagslega þroskað fólk.
Það hefur verið sagt að landsmótin
séu „fjöregg ungmennafélagsskapar-
ins“. að er því mikils vert, að þeir
sem gæta þessa fjöreggs, skilji vel þá
ábyrgð sem þeir taka sér á hendur.
Það nægir ekki að fáir forustu-
menn skilji þetta. Héraðsbúar allir,
ungmennafélagar og aðrir, eldri og
yngri verða að skilja þá ábyrgð sem
á þeim hvílir. Takist þetta þarf engu
að kvíða um árangurinn. —
Hér í Hallormsstaðaskógi, í Atla-
12
SKINFAXI