Skinfaxi - 01.02.1993, Qupperneq 37

Vikivakar og pylsuát
- gripiö niður í Sögu landsmóta UMFÍ1909-1990
Vert er að vekja frekari athygli á
hinni glæsilegu bók „Saga
landsmóta UMFÍ1909-1990“ sem
þeir Jóhann Sigurðsson og
Sigurður Viðar Sigmundsson
hafa séð um útgáfu á. Bókin er
full af fróðlegum upplýsingum,
auk þess sem hún gefur glögga
og skemmtilega mynd af
tíðarandanum á umræddu
tímabili. Hér á eftir er gripið
niður í frásögn af 12. landsmóti
UMFÍ á Laugarvatni 3.- 4. júií
1965.
„Mikið rigndi dagana fyrir mótið og
voru menn uggandi um hvernig til
tækist, ef ekki yrði lát á úrhellinu.
Hörður S. Oskarsson sundþjálfari á
Selfossi, núverandi skrifstofustjóri
UMFÍ, segir að í vikunni fyrir mótið
hafi komið neyðarkall frá Stefáni Jason-
arsyni, sem staddur var á Laugarvatni.
Það rigndi svo mikið að vatnið stóð á
hlaupabrautunum. Þær voru nýlagðar
og undirlaginu hafði verið þjappað svo
vel, að brautirnar voru nánast vatns-
heldar. Hörður dreif hóp manna með sér
og menn réðust á vatnið vopnaðir
kústum og sópuðu því út af brautinni.
Risastór sýninga- og íþróttapallur
var reistur á svæðinu, um 600 fermetrar
að stærð. Böðvar Ingi Ingibergsson á
Laugarvatni var aðalsmiðurinn við
verklegu framkvæmdirnar. Hafsteinn
útvegaði skúra fyrir veitingasölu og
annað, héðan og þaðan, m.a. frá vega-
gerðinni. Þá voru settir upp snyrtilegir
útikamrar víðs vegar um svæðið.
Skammt frá íþróttasvæðinu var
komið upp aðstöðu fyrir starfsíþrótt-
irnar, hringvelli fyrir dráttarvélaakstur
og rétt fyrir búfjárdómana. Þar nálægt
var sett upp vélasýning, þar sem
innflytjendur sýndu bíla og búvélar.
Vakti það mikla athygli, enda var hin
hraða þróun í vélvæðingu landbún-
aðarins óðum að komast á skrið.
Gert var ráð fyrir miklum mann-
fjölda og því varð að gera ýmsar var-
úðarráðstafanir. Eins og áður sagði voru
skátar fengnir til að sjá um hjálparstarf.
Mikið lögreglulið var tiltækt og sér-
stakar reglur voru settar um umferð í
uppsveitum Árnessýslu, sett var ein-
stefna á suma vegi til að greiða fyrir
umferð, því bílaeign landsmanna var
stórum að aukast á þessum árum. Nú
voru farnar að tíðkast útihátíðir víða um
land á sumrin og fór ekki sem best orð
af þeim. Ekki er því laust við að margir
hafi verið uggandi um hegðun móts-
gesta...
Lúðrasveit gerist
danshljómsveit
Þá var ekki síður mikill undir-
búningur fyrir dagskrá mótsins. Þórir
Þorgeirsson og Mínerva Jónsdóttir tóku
málin í sínar hendur varðandi fimleika-
hópsýningar. Ekki er að sjá að menn
hafi gert sér vonir um að safna saman af
öllu landinu þátttakendum í hóp-
sýningar. Hins vegar var mannval nóg á
félagssvæði Skarphéðins og Þórir og
Mínerva þjálfuðu hátt á annað hundrað
ungmenni.
Ekki er hægt að úrskýra það með
góðu móti hvernig Hafsteinn Þorvalds-
son fór að því að finna sér tíma frá
hinum verklega undirbúningi lil að
þjálfa I20 manna sýningarhóp í viki-
vökum. Hafsteinn segir að þessum 60
pörum hafi verið skipt í fjóra I5 para
hópa. Tveir hópar voru úr hvorri sýslu
og æfði hver hópur fyrir sig. Hafsteinn
fór svo um allt svæðið allan veturinn og
þjálfaði hópana. Tónlistin var það sem
erfiðast var því það var dansað við
undirleik lúðrasveitar, sem að óreyndu
hefði ekki getað talist heppileg fyrir
þjóðdansa. Hafsteinn fór með fáein pör
til að sýna stjórnandanum hvernig dans-
inn gekk fyrir sig. Þegar stjórnandinn
hafði áttað sig á dansinum og lagað sig
ótrúlega vel að honum fékk Hafsteinn
Björn Þórarinsson tónlistarmann í
Glóru, vel þekktum tónlistarbæ í Flóan-
um, til þess að koma með segulband á
lúðrasveitaræfingu og taka tónlistina
upp en þá voru ekki segulbönd á hverj-
um bæ. Hafsteinn fór svo á æfingar
vetrarins með segulbandið í farteskinu.
Vikivakasýningin vakti verðskuldaða athygli.
37