Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1939, Page 5

VÍKINGURINN
ræða málefni þau sem sjómenn varða al-
mennt, bæði hagsmunaleg og menningar-
leg. Er einkum til þess ætlazt, að sjómenn
fiti í blaðið, og að það sýni sem bezt við-
horf þeirra til dægurmálanna á hverjum
tíma. Unnendum sjómannastéttarinnar,
sem vilja í einlægni flytja hennar mál,
munu og dálkar blaðsins standa opnir eftir
því sem rúm leyfir. Þá verður reynt að
flytja sem beztar fregnir og fróðleik um
viðhorf útvegsins og fyrirtæki hans á
hverjum tíma; ennfremur fróðleik um sjó-
menn og siglingar, gamlan og nýjan.
Auk þess munu sérgreinar sjómanna-
stéttarinnar birta greinar, frunisamdar
eða þýddar, um nýjungar og annan fróð-
leik, eftir því sem rúm leyfir og mun reynt
að hafa það í þeini búningi, að aðgengilegt
sé öllum almenningi.
Blaðið mun ekki láta nein málefni sjó-
manna sér óviðkomandi, en leggja það eitt
til málanna, er það telur sjómannastéttinni
sem heild fyrir beztu.
Þess er vænst, að sjómenn og aðrir vel-
unnarar sjómannastéttarinnar, taki vel
þessari tilraun Farmannasambandsins, og
kaupi blaðið og lesi. Þá er þess og einnig
vænst, að verzlanir hafi blaðið í huga, er
þær auglýsa vörur sínar.
Það er einkum komið undir þeim við-
tökum sem blaðið fær, hvort því tekst að
vinna í haginn fyrir sjómenmna, eins og
áformað er.
F. h. blaðnefndarinnar,
Hallgrímur Jónsson.

30°\o?
Fyrir nokkru skrifaði hr. alþingismaður
Finnur Jónsson grein í Alþýðublaðið um
olíukaup útvegsmamia og ráðagerðir rík-
isverksmiðjanna um olíuinnflutning í
stórum stíl. Upplýsir þingmaðurinn, að olíu
félögin, sem hafa mesta olíuverzlunina hér
á landi, muni skila hluthöfum sínum 30%
í arð. Ekki er vitað hvort þessi staðhæfing
þingm. um arðinn er rétt, „en minna mætti
gagn gera“. Heyrst hefir þó að olíufélögin
hafi tapað allmiklu fé á útlánum til út-
vegsmanna, sem orðið hafa gjaldþrota og
á öðrum við skuldaskil, hin síðari ’ár.
En sé nú þetta rétt, er þingmaðurinn
hermir um álagningu og ágóða áminnstra
fyrirtækja, þá er ástandið á þessu sviði
vægast sagt lítt viðunandi.
Það er fullkomlega óviðunandi, ef verzl-
un með jafn nauðsynlega vörutegund og
olíu, er rekin með svo mikilli álagningu og
áminnst grein bendir til. Sala er svo ör á
brennsluolíu til fiskiflotans, að spákaup-
mennska ætti að vera útilokuð, ef greiðsla
er trygg.
Það er að sjálfsögðu ekki á valdi ísl.
kaupmanna eða útvegsmanna, að ráða
verði olíunnar á erlendum markaði. Hins-
vegar er innkaup olíunnar og dreifing til
neytanda hér, innanlands málefni, og verð-
ur fyrst og fremst að skoðast frá hags-
munasviði útvegsins. Milliliðirnir, hverjir
sem þeir eru, koma þar í annari röð.
Verzlun með olíu ætti ekki að þurfa að
vera áhættusamari en t. d. verzlun með
rúgmjöl eða cement, séu hliðstæðar trygg-
ingar fyrir hendi með greiðslu.
Nú er olía í vélskipi eins nauðsynlegur
hlutur eins og vélin sjálf og veiðarfærin;
greiðslutrygging er því óhjákvæmileg. En
um leið er fenginn hinn siðferðilegi grund-