Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1939, Blaðsíða 2

landsins, bæði í fortíð, nútið og framtíð. Ég er
viss um að slíkt safn verður að verðugu metið,
ekki sízt þegar tímar líða.
Um fyrirkomulag og tilhögun slíks safns má
auðvitað deila og læt ég að sinni ekki mitt álti
í ljós um það.
Þá er að minnast á kostnaðarhliðina og
hverjir eiga að hrinda málinu í framkvæmd.
Þar sem þjóðin héfir tekið Þjóðminjasafnið á
sína arma, mælir öll sanngirni með því, að hún
beri og þann kostnað, er stofnun sjóminja-
safns og viðhald þess, kynni að hafa í för með
sér. Eins og ég hefi þegar drepið á, hafa far-
' mennska og fiskiveiðar borið skarðan hlut frá
borði í söfnum muna frá eldri tímum. En það
hvorki á eða þarf að vera svo til frambúðar.
Þjóðin á nú þegar að sjá sóma.smn í því, að
stofnað verði sjóminjasafn. Ég er næstum viss
um, að margir, bæði einstaklingar og félög,
leggja þar til einhvern skerf. Geta má og þess,
að þegar er til ýmislegt er nofhæft væri á slíkt
safn, er einstök félög eiga og enginn efi er á
því, að frá einstaklingum myndu margir mun-
ir koma, er ekki þyrfti að gefa hátt verð fyrir.
Það er þegar viðurkennt, að með stofnun sjó-
mennskusýningarinnar í Markaðsskálanum í
vor, er fulltrúaráð Sjómannadagsins stóð fyrir,
er hornsteinninn lagður undir þetta safn. Full-
trúaráðið samanstendur af áhugamönnum úr
Ölium starfsgreinum sjómennskunnar. Þessir
menn hafa þegar sýnt elju og dugnað þessu
máli til framdráttar og með aðstoð þessara
manna verður málinu bezt borgið. Það má
einnig geta þess, að nú þegar á sjómannadag-
urinn þó nokkra muni í hið væntanlega safn.
Að endmgu vil ég svo beina þeirri ósk til ^
allra landsmanna, en þó sérstaklega til þeirra,
er við sjó búa eða veiðar stunda, að þeir haldi
saman öllum munum er þýðingu gætu haft
fyrir væntanlegt sjóminjasafn. Vil ég telja
upp nokkra muni sem dæmi um, hvað til greina
getur komið:
Líkön af skipum, veiðarfærum og stærri
munum; hákarlavaðir; sela- og hvalaskutlar
með stöng og vað ; sökkur; vaðsteinar; drykkj-
arkútar; matarskrínur; slorskrínur, beitu-
stokkar; árar; austurtrog; lóðastokkar; róðr-
arbönd; seilanálar; uppburðarkrókar; ýsu-
klórur; burðarólar; netanálar; taumarokkar
og færarokkar með því, sem þeim fylgir; sjó-
klæði; sjósokkar; roðskinnsskór; vaðbeygjur;
hnífar; ífærur; hnallar; bitafjalir; dufl; stjór-
ar o. fl. o. fl.
Skal hér nú látið staðar numið með þeirri
ósk, að mál þetta nái sem beztum og skjótust- i
um framgangi.
Þorgr. Sveinsson.
hafði mikla ánægju af hnefaleik yíirboðara síns. Hann
þekkti Pottle skipstjóra og hafði illan grun um, að
eitthvað væri frásögnin kannske ýkt, en hann lét sig
það engu skipta. Hitt skipti mestu máli, að skipstjóri
var kominn í sólskinsskap.
„Laglega gert — fallegt högg!“ hrópaði Lawton
með hæfilegum millibilum.
Að lokum rakst skipstjóri á hægindastól sinn, datt
lafmóður ofan í hann og þurrkaði svitann af enni sér.
„Já“, másaði hann, „ég býst við að þessi bölvaður
Smith af skemmtiferðaskipinu sé hálf-báglega á sig
kominn núna“.
„Já, ég gæti trúað því------— En þarna kemur
umboðsmaðurinn“.
„O, hver fjandinn", tautaði skipstjóri, en sagði svo
við umboðsmanninn: „Ég var svo óheppinn í gærkvöldi
að reka mig svona illilega á“.
Umboðsmaðurinn lét í ljós hluttekningu sína og
skýrði frá erindinu.
„Hinn nýi forstjóri félagsins mun koma hingað í
heimsókn eftir klukkutíma, skipstjóri“.
„Nýr forstjóri", sagði skipstjóri og gretti sig. „Hver
er sá, og hvað hefir hann hér að gera?“
„Hann heitir Smith og er hér með skemmtiferða-
skipi“, sagði umboðsmaðui’inn.
VÍKINGUR
„Smith!! Á skemmtiferðr.skipi!“ öskraði skipstjóri
og stökk upp úr stólnum.
„Kemur eftir klukkutíma, sögðuð þér“, spurði stýri-
maður, og reyndi að di'aga athygli uixiboðsmannsins
fi'á ofboði skipstjói-ans.
„Já“, svai'aði umboðsmaður. „Hann vill fá að koma
aleinn um borð — vill koma á óvænt eða þessháttar,
segir hann“.
Hann kvaddi, og skipstjóri góndi aumkunai'lega á
stýiúmann sinn.
„Koma á óvænt“, hreytti hann út úr sér. „Að hverj-
um fjandanum ei'uð þér að glotta, stýrimaður? Finnst
yður ánægjulegt, að ég skuli hafa gefið forstjóranum
á kjaftinn?“
„Satt að segja var ég að hugsa um, hvoi't þetta með
brotna nefið og glóðaraugað væri ekki kannske dálítið
orðum aukið“, sagði stýrimaður. „Ætli hann kænni svona
á sig kominn----------?“'
Skipstjói’i leit heiftai'lega á stýrimann: „Nú, já, já!
Þér trúið ekki því, sem ég var að segja áðan“, sagði
hann i ýski'andi vonzku.
Stýrimaður þagði — hæversklega.
„En hvern sjálfan-------á ég að gera, þegar þetta
mannkerti kemur um borð? Hann hlýtur að þekkja
FRH. Á BLS.14.
10