Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1939, Blaðsíða 5

sönn, því að í blöðunum voru birtar myndir af
honum, eins og beir fundu hann, nær fátalaus-
an og aðeins í hnéháum stígvélum; höfðu fötin
sennilega sviðnað utan af honum. Sögðu báts-
verjar hafnsögubátsins, að mörg skip, er voru
á leið inn fjörðinn, hefðu orðið fyrir skemmd-
um, sem og síðar kom í ljós, er við sáum það
með eigin augum. Ennfremur að bærinn væri
að brenna af orsökum þessarar sprengingar og
væri því fyrirboðið öllum skipum að sigla inn
á höfnina.
Það er skemmst frá því að segja, að þarna
fengum við að dúsa, þar til á 4. degi, að okkur
var loks, ásamt öðrum skipum, er safnast höfðu
þarna á tímabilinu, leyft að haida inn á höfn-
ina.
Skal nú sagt frá því stuttlega, er skeði hjá
okkur á því tímabili, er við lágum þarna við
Devil Isle.
Fvrstu nóttina gerðist ekkert markvert, ann-
að en það, að við sáum allt af brunann eða eld-
bjarmann upn af Halifax og svo það, að skip-
unum var alltaf að fjölga í kring um okkur.
Næsta dag tók að hvessa af suðri og gekk síð-
ar í SV. með hríð. Var rokið orðið svo mikið
um kvöldið, að búið var að gefa út alla þá
keðju, er við höfðum og fór skinið að láta illa
fyrir akkerum, þar eð siórinn jókst. Er leið á
nóttina, fóru að koma rekaís-flákar, er senni-
lega höfðu komið niður St. Lawrensfljótið og
gerðu þeir mönnum miög óvært í rúmum sín-
um. er þeir rákust á skinshliðina í viðbót við
lætin í storminum. Var eftir miðnættið komið
ofsaveður og var siglt fram á keðiurnar alla
nóttina. Skinin, er í kring um okkur lágu, voru
mörg farin að reka og skutu rakettum í ákafa,
þar eð þau voru að reka hvert á annað og sum
rak í land. Var þetta mjög óskemmtileg nótt.
Til skvringar því, að Lagarfoss hékk en flest
hin ráku. má geta þess. að Lagarfoss. sem og
öll íslenzku verzlunarskipin, hafa stór og góð
akkeri og sverar keðiur, en ameríkönsk skip
hafa frekar veikar keðjur og lítil akkeri, eða
svo var það á þessum tíma.
Um morguninn lægði veðrið og var þá all-
ófrýnilegt um að litast. 4 af skipunum, sem
höfðu legið hjá okkur kvöldið áður, voru
komin upn á land, en flest hin voru farin til
hafs, þar eð þau höfðu misst akkerin.
Eftir þetta bar ekkert mai'kvert til tíðinda,
nema hvað við sáum alltaf eldana loga í Hali-
fax, þar til á 4. degi, að við fengunr að halda
inn á höfnina. Gaf þá á að Hta víðs^egar á
ferðinni upp undir bæinn sokkin skip, með
möstur og reykháfa upp úr og önnur, er mist
höfðu reykháfana við loftþrýstinginn, er var
samfara sprengingunni. Voru þarna 8 skip, er
ýmist voru gjöreyðilögð, eða ósjófær í bili af
völdum sprengingarinnar. Áð lokum sáum við
annað skipsflakið, er orðið hafði fyrir ásigling-
unni. Var það af benzínskipinu. Var ekkert
eftir af því, nema járnhólkurinn, er hafði runn-
ið á land og höfðu allir farizt af því skipi, eins
og áður er sagt, nema þeir, sem köstuðu sér í
sjóinn og af hinu allir nema stýrimaðurinn, sem
fannst uppi í skógi. Það hafði sprungið og sokkið.
Mátti sjá að eldarnir loguðu enn, þótt ekki
væru mikil brögð að því, þar eð veður var
kyrrt.
Var hörmulegt á að líta öll þessi sokknu
og skemmdu skip og svo síðast en ekki sízt
það, að þriðjungur Halifaxborgar var brunn-
inn. Sögðu blöðin, er við fengum þau, að yfir
20 þús. manna væru heimilislausir og mjög
margir höfðu farizt, bæði við sprenginguna og
af völdum brunans, þegar húsin hrundu og
því um líkt. Voru ófagrar sögur sagðar í blöð-
unum af ástandinu í borginni. Foreldrar gengu
hálfsturlaðir um göturnar og leituðu barna
sinna, sem höfðu týnzt eða farizt í eldsvoðan-
um. Börn, hungruð og grátandi, er misst höfðu
foreldra sína, gengu um göturnar í stórum hóp-
um. Ekki voru það þó einungis slíkar sögur,
sem þar sáust; þar voru einnig sögur um hetju-
13
VÍKINGUR