Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1939, Blaðsíða 11

hendi, annar en að láta skipið renna beint und-
an vindi, hvað sem við tæki. Gáfu þá márgir
skipverjar frá sér alla lífsvon og lögðust al-
klæddir fyrir í lúkarinn. Voru síðast einir fjór-
ir á þilfari. Skipstjórinn, Jens Jóhannesson,
sem aldrei missti kjarkinn, Guðbjartur Guð-
brandsson frá Fjallaskaga í Dýrafirði (oftast
nefndur Skaga-Bjartur), Hannes Geirsson, nú
á Suðureyri í Súgandafirði og ég. Stóðum við í
hnapp aftur á þilfarinu.
Jens skipstjóri segir þá við þann næsta, sem
ég held að hafi verið Skaga-Bjartur, að verst
af öllu sé að þurfa að drepast tóbakslaus. Hafði
skipstjóri verið lengi við stjórn, en var munn-
tóbaksmaður mikill. Ég varð áskynja um sam-
talið og gef þeim Hannesi og Bjarti merki um,
að við skulum þokast að lestinni og reyna að ná
í munntóbak, og skyldu þeir félagar halda vörð
og skella lúkunni yfir í snatri, ef sjór bryti yfir.
Ég snaraðist niður í lestina, braut fyrsta koff-
ortslokið, sem fyrir varð, með stígvélahælnum,
og hitti á tveggja punda munntóbaksstykki, er
ég þreifaði niður í koffortið. Stakk ég því í
barm minn og snaraðist upp aftur. Er við höfð-
um lokað lestinni og komizt aftur á, rakti ég
upp endann á tóbaksstykkinu og lét hvern bíta
í, sem vildi. Varð skipstjórinn undrandi, er við
komum með tóbakið og sagði: „Þetta hefði ég
aldrei leyft ykkur“.
Svona hraktist skipið þangað til á mánudags-
morgun. Vissum við þá ekki fyrr en kolblár
sjór fossaði inn í skipið og bað stóð kyrrt. Voru
bá allir hásetar kallaðir á bilfar og farið að
reyna að koma út skipsbátnum, sem var bæði
stór og öflugur. Gekk það illa, sökum sjógangs,
en tókst þó að lokum. Það atvik kom fyrir, þeg-
ar sjórinn slengdi skipsbátnum í fang okkar,
að ég varð fyrir honum og meiddist mikið.
Þegar flestir háseta voru komnir í skipsbát-
inn, segir skipstjóri að sér byki verst að ná ekki
í dagbók skipsins. Stökk ég þá gegn um' „skæ-
lettið“ ofan í káetu. Náði ég í dagbókina og
brennivínskútinn. Kastaði ég kútnum upp á
þiljur, en stakk bókinni í barminn, og stóð ég þá
í sjó upp undir hendur. Þurfti margur að hressa
sig á kútnum, er í land kom.
Skipverjar komust allir í skipsbátinn. Ætluð-
um við að reyna að komast fram fyrir skipið,
en það tókst ekki, þó að tveir væru um hverja
ár, og róðurinn væri þreyttur af kappi. Eftir
að þetta hafði verið reynt árangurslaust um
stund, skipaði skipstjóri að láta síga aftur með
skipinu. Varð þar fljótt lygnt og sjólítið. Héld-
um við skammt áfram, þar til við lentum í sand-
vík einni, heilu og höldnu. Þegar við vorum
komnir í land, segir einn skipverja, að hann
þeki hvar við séum komnir. Þetta sé Norðurey,
eign Árna kaupmanns Sveinssonar á Isafirði.
eyðiey frá Brokey. Segir hann að komast megi
til heimaeyjarinnar um fjöru. Treysti hann sér
til þess, því að hann sé kunnugur á þessum slóð-
um. Leggur hásetinn, sem Rögnvaldur hét, síðan
af stað, ásamt tveimur unglingspiltum, sem með
okkur voru. Vildi svo heppilega til, að þegar
Rögnvaldur kom á eyjartangann, næst Brokey,
var Vigfús Hjaltalín bóndi niður við sjó að dytta
að bátum sínum. Heyrði hann hó þeirra félaga,
og sótti þá strax og síðan okkur hina. Varð hann
að fara margar ferðir, því að fleytan var lítil.
Stóð flutningurinn til klukkan fimm, aðfaranótt
miðvikudags. Voru margir ærið þrekaðir, en
verst var ég þó leikinn sökum meiðsla þeirra,
er ég fékk af skipsbátnum. Varð að rista af mér
buxur og stígvél.
I Brokey vorum við skipverjar í viku við höfð-
inglegt atlæti. Kom þá Bjarni skipstjóri, bróð-
ir Jens, til Brokeyjar að sækja okkur. Hafði
Bjarni gert út 10 báta, til þess að leita okkar
í öllum Breiðafjarðareyjum, er á leið okkar
voru. Öttaðist Bjarni að við myndum hafa lent
í eyðieyjum, og værum dauðir úr hungri og
kulda Varð mikill fagnaðarfundur þeirra
bi'æðra í Brokey, er Bjarni vissi að allir skip-
verjar héldu lífi. Flutti Bjarni okkur síðan til
Stykkishólms.
f Stykkishólmi vorum við í þrjár vikur. Var
bar þá ekkert gistihús, svo að skipverjar urðu að
koma sér víðsvegar fyrir, fyrst í stað. Lárus H.
Bjarnason var þá nýorðinn sýslumaður í Snæ-
fellsnessýslu. Var leitað til hans um útvegun
á aðhlynningu og gistingu fyrir okkar. Hélt
Lárus þá sjórétt og að bví loknu fékk hann skip-
verjum vistir. Var beim flestum komið fyrir
hjá Möller lyfsala. Ég fór strax til frænku minn-
ar, Sigríðar Ólafsdóttur og manns hennar,
Gunnlaugs Halldórssonar. Var ég þar sem í for-
19
VÍKINGUR