Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1940, Blaðsíða 12

Höírungar í „kappsiglingu" víð hafskip mikið, rétt fyrir
framan stefni þess, (sem sýnir ristu skipsins) þeir
virðast hvergi smeikir við boðaföllin undan kinnungum
skipsins!
unni ber lítið, ofan að séð, en hin feikna vöðva-
mikla og- sterka, þunnvaxna stirtla (hali)
leggur sundþróttinn til, en hann nýtist prýði-
lega vegna þess, hve hárlaus og sleip húðin er
og hve hvalurinn er vel vaxinn til þess að
smjúga sjóinn með sem minnstri mótstöðu, líkt
og fiskar og skip (straumlínu-lagið). Loksins
verða höfrungarnir leiðir á að keppa við skip-
ið; þeir hverfa frá því og lofa því að sigla s.inn
sjó, en von bráðar eru þeir komnir að því aft-
ur, endurtaka kappsundið, með sama fjöri og
áður.
Stundum eru höfrungavöðurnar skamt frá
skipinu, þar sem hvalirnir þreyta kappsund
hver við annan, þar sem þeir reyna á rjúkandi
ferð að komast hver fram fyrir annan, eða þeir
taka mikil loftköst (hin frægu „höfrunga-
hlaup“) þar sem hver reynir að komast hærra
yfir yfirborð sjávarins en hinir, 3 m eða meira,
og fylgir þessu mikið busl og gusugangur, þeg-
ar þeir eru að lyfta sér upp úr sjónum eða láta
sig falla niður í hann.
Hvernig sem sundinu annars er hagað, er
það mjög skemmtilegt á að horfa og verður
oft góð dægrastytting farmönnum og farþeg-
um á löngum ferðum um hin tilbreytingarlitlu,
endalausu úthöf, þar sem dögum, vikum eða
jafnvel mánuðum saman sézt fátt annað en
himin og haf. Verða þessir íturvöxnu, dökku, í
VÍKINGUE
góðir vinir farmannanna, er líta á fylgd þeirra
eins og heillamerki, er boði góða ferð, þegar
þeir slást með í förina í ferðarbyrjun. Hafa
sólskininu glampandi, eldfjörugu hafsbúar
þeir því verið lofaðir í ljóðum og æfintýrum af
Suðurlandabúum frá elstu tímum fyrir ýmis
góðverk í þágu guða og manna, eða að launum
fyrir skemmtun þá er þeir hafa veitt sjómönn-
um með návist sinni. — Ást fiskimanna á höfr-
ungum, bæði hér norður um lönd og í Suður-
löndum hefir fremur verið matarást, því að
kjöt og spik þeirra hefir þótt góðmeti fyrir
menn og ljós, og hafa þeir því frá fornu fari
verið veiddir í sterkar nætur eða skutlaðir, auk
þess sem þeir ,,hlaupa“ oft á land í stórum
vöðum, líkt og marsvín. Hinsvegar spilla þeir
oft veiði fyrir fiskimönnum með því að brjót-
ast inn í nætur (,,lása“), þar sem síld, makríll
eða aðrir ,,torfufekar“ eru lokaðir inni, eta
fiskinn og rífa næturnar, svo að fiskurinn get-
ur smogið út. V.ið þesskonar tækifæri má sjá,
að höfrungarnir eru mjög gráðugar skepnur,
sem eta ómælt af fiski, er þeim veitist auðvelt
að grípa með sínum mörgu (40—100) smáu,
en oddhvössu tönnum; en þeir eru ekki aðeins
slæmir við smáfiska og skemdarárar á veiðar-
færi fiskimanna, heldur eru þeir líka illvígir, ef
á þá er ráðist, svo að jafnvel hinar illræmdu og
mannskæðu háffiskategundir heitu hafanna
(mannætan o. fl.) verða að láta í minni pok-
Höfrungar á sundi í yfirborði sjávar; kreppir
sig til köfunar.
12