Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1940, Síða 32

með brunafrosti. Brimið virtist heldur minnka
austan eyjarinnar er á leið nóttina, en jókst
því meir undan vindstöðunni. Breki er boði
nefndur norðaustur af Bjarnarey. Féll hann
nú austur, sökum ofveðursins, og voru fá dæmi
til slíks. Um nóttina varð að taka mennina
úr fjórróna bátnum, sem var einn í hópnum,
og sleppa honum.Hásetarnirvoru gamlirmenn,
sem ekki þóttu færir um að ganga í erfið skip-
rúm. Höfðu þeir ætlað sér að róa, þegar góð
sjóveður gæfust og stutt væri sótt. Formaður-
inn var óharðnaður unglingur. Ennfremur voru
allir skipverjar teknir úr áttæringnum Naja-
den og skipinu sleppt. Áttæringur þessi var illa
menntur, og treystist formaðurinn ekki til að
fylgjast með hinum skipunum sökum þess.
Fjórir menn önduðust af kulda og vosbúð
á útileguskipunum þessa nótt, og voru þeir all-
ir fullorðnir og farnir að heilsu og kröftum.
Nú víkur sögunni aftur heim í Eyjar. Þegar
veðrið skall á, voru svo að segja allir bátar á
sjó, og var því ekki heima nema kvenfólk og
börn, auk nokkurra verzlunarmanna. Allt
lauslegt úti við fauk út í veður og vind, og varð
við ekkert ráðið. Þeir fáu karlmenn, er heima
voru, reyndu', helzt að bjarga smábátunum
með því, að bera á þá grjót og binda. En eng.
an bát var hægt að rétta við, eða hreyfa úr
seti, og voru þeir bundnir eins og á stóð. Eitt
stórskip, teinæringur, sem ekki var farið að
hreyfa til sjóróðra þessa vertíð, fauk með fest-
arsteinum og öllu saman yfir háan grjóthól
og alla leið niður í fjöru. Kom skipið njður á
hvolfi lítið brotið.
Það má nú nærri geta, hvernig ástatt hefir
verið á heimilum sjómannanna í Vestmanna-
eyjum þennan dag. Engin von virtist vera til
þess, að skipin eða áhafnir þeirra myndu skila
sér heim. Sorg og kvíði um afdrif ástvinanna
á hafinu ríkti á hverju heimili, þar sem konur
og börn sátu grátandi og örvingluð. Einn mað-i
ur var þó, sem aldrei þreyttist á að ganga á
meðal fólksins og reyna að hugga það og
hressa. Þetta var Pétur verzlunarstjóri Bjarna-
sen, sem þá var fyrir Brydes verzlun j Vest-
mannaeyjum (faðir Nicolais Bjarnasen, Frið-
riks Bjarnasen og frú Júlíönu Árnason, sem nú
eru í Reykjavík). — Pétur Bjarnasen vitjaði
flestra húsa, er hann náði til, og hjálpaði með
ráðum og dáð þar, sem hann gat við komið.
Er sagt, að Pétur hafi engrar hvíldar unnt sér
þessa nótt, og strax er birti af degi þann 26.
febrúar, gekk hann til fjalls með sjónauka
sinn til þess að grennslast eftir, hvort hann
sæi nokkuð til skipanna, sem hrakið hafði frá
eyjunni daginn áður. Má geta nærri, hver
fögnuður hefir orðið hjá fólkinu, þegar Pétur
Bjarnasen kom aftur með þá gleðifregn, að
hann hefði séð flest eða öll skipin austan undir
Bjarnarey. Þennan dag var veður farið að
lægja, svo að nú var ráðgert að manna út það
eina stórskip, sem tiltækilegt var heima fyrir,
áttæringinn Áróru, og senda með mat og
aðra hressingu til þeirra, er úti lágu. Því að
enn var veðrið svo mikið, að ekki var hugs-
andi að neitt skipanna gæti komizt heim. Var
nú valið úr sjómönnum þeim, er náð höfðu
upp á Eiðið daginn áður, settur skut- og barka-
róður til viðbótar á Áróru, og hún þannig gerð
að tólfæringi, og mönnuð út með 30 úrvals-
mönnum. Höfðu þeir með sér aukaárar og önn-
ur áhöld, sem hugsanlegt væri, að þá kynni
að vanta, er úti lágu. Þannig útbúið lagði svo
hjálparskipið af stað til útileguskipanna. Með-
ferðis hafði það, auk útbúnaðs þess sem áður
getur, matarsendingar handa hverju skipi, og
auðvitað kaffi, ennfremur þurr föt, er send
voru frá heimilunum; og í verzlunarbúð Pét-
urs Bjarnasen var svo bætt við brauði, skon-
roki og brennivíni. Þá var eitt glas af hoff-
mannsdropum handa hverrj áhöfn, frá héraðs-
lækninum, Þorsteini Jónssyni. Telja kunnugir,
að för þessi og allur útbúnaður hafi verið
dugnaði og athygli Péturs Bjarnasen að þakka.
Áróru byrjaði vel til þeirra, er úti lágu. Og
eftir að menn höfðu fengið sér hressingu og
sumir jafnvel haft fataskipti, var farið að
hugsa til heimferðar, en þó beðið eftir land-
falli, þ. e. vesturfalli, með því að enn var veðr-
ið ákaflega mikið. Um hádegi þennan dag hófu
menn heimróður. Fór Áróra fyrst, og dugði
engum við hana að þreyta, svo vel mönnuð og
útbúin sem hún var. Þá fór Enok, þá Gideon,
þá Haffrú, og svo hver af öðrum. Komust hin
VÍKINGUR
32