Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Qupperneq 28

bil tuttugu ár, og hann var svo ferlegur af sóti og
illsku, að Peter var hálfhræddur við hann.
„Ég er búinn að fá nóg af þessu“, sagði Ginger, og
hljóp að rúminu og hélt sótugum hnefanum upp að
nefinu á Isak gamla. „Hana nú, hvar eru peningamir?
Ef þú kemur ekki með peningana okkar, sem við höfum
unnið fyrir með súrum sveita, áður en tvær mínútur
eru liðnar, skal ég brjóta hvert bein í skrokknum á
þér“.
„Þetta fær maður fyrir að reyna að gera þér greiða,
Ginger", sagði gamli maðurinn ásakandi.
„Talaðu ekki við mig“, sagði Ginger, „því ég þoli
það ekki. Svona nú, hvar eru þeir?“
Isak gamli leit á hann, svo andvarpaði hann og fór
fram úr og fór í buxurnar og skóna.
„Ég bjóst við að eiga í smá-stímabraki við ykkur",
sagði hann seinlega, „en ég var við því búinn“.
„Þú skalt komast að því fullkeyptu", sagði Ginger
og horfði á hann ógnandi.
„Við kærum okkur ekki um að meiða þig, Isak“,
sagði Peter Russet, „við viljum bara fá aurana okkar“.
„Ég veit það“, sagði Isak, „þú heldur þér á mott-
unni, Peter, og sérð um að allt fari sómasamlega fram,
og svo skal ég berja þig í kássu á eftir“.
Hann rýmdi til á gólfinu, spýtti í lófana og byrjaði
að hoppa fram og aftur, kasta höfðinu til og slá út í
loftið, svo þeir urðu hissa.
„Ég hef ekki slegið mann í fimm ár“, sagði hann
og dansaði enn fram og aftur, „slagsmál eru syndsam-
leg nema fyrir gott málefni, en áður en ég varð hjarta-
bilaður, var ég vanur að slá niður þrjá menn fyrir
morgunverð, bara til að örva matarlystina".
„Heyrðu nú“, sagði Ginger, „þú ert gamall maður,
og' ég kæri mig ekkert um að meiða þig. Segðu okkur
hvar peningarnir okkar eru og ég skal ekki blaka við
þér“.
„Ég geymi þá fyrir ykkur“, sagði sá gamli.
Ginger rak upp öskur og þaut á hann, en í næstu
andrá skaut Isak fram hnefanum og sendi hann í loft-
köstum þvert yfir herbergið, unz hann hafnaði í arnin-
um. Það var rétt eins og hross hefði slegið hann, og
Peter var afar alvarlegur, þegar hann reisti hann upp
og dustaði af honum.
„Þú áttir að hafa auga með hnefanum á honum“,
sagði hann hvasst.
Þetta var heimskuleg athugasemd, því það var auð-
séð, að augað í Ginger hafði einmitt komið fullnærri
hnefa Isaks, og Ginger kvaðst líka skyldu minnast
hans, er hann hefði gert út af við Isak. Hann rauk í
gamla manninn aftur, en að litlu kom sem fyrr, og
eftir svona þrjár mínútur varð hann feginn að láta
Peter hjálpa sér í rúmið.
„Nú getur þú slegizt við hann, Peter“, sagði hann,
„færðu koddann til, svo ég geti séð“.
„Svona, komdu, piltur minn“, sagði sá gamli.
Peter hristi höfuðið. „Mig langar ekkert til að mis-
þyrma þér, „Isak“, sagði hann góðlátlega. „Æsing og
slagsmál eru hættuleg fyrir gamlan mann. „Láttu okk-
ur fá peningana okkar, og við skulum sleppa þér með
það“.
„Nei, piltar mínir“, sagði Isak. „Ég hef tekið að mér
að varðveita peningana og það ætla ég að gera, og ég
vona, að þegar við förum aftur um borð í „Plánetuna",
verði svona tveir þriðju eftir af hýrunni. Mig langar
ekki til að beita ykkur hörðu, en nú ætla ég í rúmið,
og ef ég þarf að fara fram úr aftur, skuluð þið óska
ykkur, að þið hefðuð aldrei fæðst“.
Hann fór í rúmið, og Peter skipti sér ekkert af
Ginger, sem kallaði hann kvígu, en skreið í bólið við
hliðina á Ginger og steinsofnaði.
Þeir drukku allir kaffi í litlu kaffihúsi næsta morg-
un, og eftir það sagði Ginger, sem ekki hafði sagt
orð fyrr, að þá Peter vanhagaði um lítilsháttar vasa-
peninga. Hann sagði, að þeir vildu helzt borða út af
fyrir sig, þar eð ásjóna Isaks svipti þá matárlyst.
„Gott og vel“, sagði gamli maðurinn. „Ég kæri mig
ekki um að troða neinum um tær“, og eftir að hafa
hugsað fast um stund, stakk hann höndinni í buxna-
vasann og rétti þeim átján pence hvorum.
„Hvað á að gera með þetta?“ sagði Ginger og
glápti á aurana. „Kaupa eldspýtur?"
„Þetta eru dagpeningarnir", sagði Isak, „og það er
alveg nóg. Það eru níu pence fyrir hádegisverði, fjögur
pence fyrir te, og tvö pence fyrir brauðskorpu og ost-
bita í kvöldmatinn. Og ef þið þurfið endilega að drekkja
ykkur í bjór, þá eru eftir þrjú pence til þess“.
Ginger reyndi að tala, en tilfinningarnar báru hann
ofurliði, svo hann gat það ekki. Peter Russet kingdi
einhverju, sem hann ætlaði að segja, og bað Isak afar
kurteislega að láta sig fá eitt pund, þar eð hann ætlaði
að heimsækja móður sína í Colchester og vildi ekki
fara tómhentur.
„Þú ert góður sonur, Peter“, sagði Isak gamli, „og
það færi betur, að fleiri væru eins og þú. Ég ætla að
fara með þér, ég hef ekkert annað að gera“.
Peter sagði, að það væri fallegt af honum, en hann
kysi heldur að fara einn, þar eð móðir hans væri afar
feimin við ókunnuga.
„Jæja, ég skal koma með þér á stöðina og kaupa
fyrir þig farmiða“, sagði Isak.
Þá missti Peter alveg stjórn á skapi sínu og barði
hnefanum í borðið, svo bollarnir brotnuðu. Hann spurði
Isak, hvort hann héldi að hann og Ginger væru ung-
börn, og ef hann kæmi ekki með alla peningana á
stundinni, myndi hann afhenda Isak fyrsta lögreglu-
þjóni, sem þeir sæju.
„Ég er hræddur um, að þú sért hættur við að heim-
sækja móður þína, Peter“, sagði Isak.
„Heyrðu nú“, sagði Peter, „ætlarðu að láta okkur fá
peningana?"
„Ekki þó þið bæðuð um þá grátandi á hnjánum“.
„Gott og vel“, sagði Peter og gekk út, „komdu þá
með mér til að hitta lögregluna".
„Til er ég“, sagði Isak, „en ég hef skjalið, sem þið
skrifuðuð undir“.
Peter sagðist ekki gefa tvo aura fyrir, þó hann hefði
fimmtíu skjöl, og þeir löbbuðu út og leituðu að lög-
regluþjóni, nokkuð, sem var mjög óvanalegt fyrir þá.
„Ég vona, ykkar vegna, að það verði ekki sami lög-
regluþjónninn, sem þið Ginger réðust á kvöldið áður
en við fórum á „Plánetuna", sagði Isak og gerði stút
á munninn.
„Það eru ekki miklar líkur til þess“, sagði Peter og
ZBB
V I K I N G U R